Bron: Raad Type document: Notulen Onderwerp: Raadsvergadering 01-11-95 Datum publicatie:01-11-1995 Datum Raad:01-11-1995 Tekst: OPENBARE VERGADERING OP WOENSDAG 1 NOVEMBER 1995 EN DONDERDAG 2 NOVEMBER 1995. Aanwezig: de leden Van der Aa (PvdA), mevr. Agtsteribbe (PvdA), mevr. Alkema (D66), Bakker (D66), Balai (PvdA), Van Bommel (SP), Bouma (VVD), Bijlsma (PvdA), Cherribi (PvdA), Cornelissen (D66), Van Duijn (De Groenen), Enthoven (CD), Fortun‚ (CD), mevr. Van der Giessen (D66), Goedhart (CDA), De Grave (VVD), mevr. Grewel (PvdA), Ten Have (D66), Holvast (GroenLinks), mevr. Hoogland (PvdA), Hooijmaijers (VVD), mevr. Ter Horst (PvdA), Houterman (VVD), Hulsman (GroenLinks), mevr. Irik (PvdA), mevr. De Jong (D66), K”hler (GroenLinks), mevr. Krikke (VVD), Van der Laan (PvdA), Levie (PvdA), Meijer (PvdA), Niamut (CDA), Oranje (D66), Peer (VVD), mevr. Peters (VVD), Robbers (D66), mevr. Schutte (GroenLinks), Van Sitteren (CD), mevr. Spier-van der Woude (VVD), Spit (CDA), Stadig (PvdA) en Yalin (PvdA). Afwezig: de leden Dalkiran (GrLi), Graman (Onafh.) en mevr. Princen (GrLi). Middagzitting op woensdag 1 november 1995. Voorzitter: mr. S. Patijn, burgemeester. Secretaris: mevr. drs. M. Sint. De vergadering wordt om 13 uur geopend. De VOORZITTER: In de Commissie voor de Werkwijze Gemeenteraad is met betrekking tot de behandeling van de algemene en financi‰le beschouwingen afgesproken, dat het College hedenavond of zoveel eerder, nadat de fractievoorzitters zijn uitgesproken, zal antwoorden. Daarna volgt de tweede termijn van de kant van de fractievoorzitters; de financi‰le beschouwingen worden morgenavond gehouden. Dan zal ook worden geantwoord op de inbreng van de fracties die ‚‚n woordvoerder hebben, die ook een financieel onderdeel opneemt in zijn beschouwing. Wethouder De Grave zal daarover het woord voeren, nadat eerst van de fracties die een afzonderlijke financi‰le woordvoerder hebben, ook die woordvoerders hebben gesproken. Aan de orde is de agenda: 1 Notulen van de raadsvergadering op 20 september 1995 en 4 oktober 1995. De notulen worden ongewijzigd goedgekeurd. 2 Mededeling van de ingekomen stukken. 1ø Adressen van mr. B. Groeneveld, L. Schouten, K. de Jong, J. Mulder, P.M. Nieuweboer en J.C. Duppen, namens de ANBO, gewest Amsterdam, van 26 en 28 september en 1, 4 en 13 oktober 1995 inzake de mogelijke afschaffing van de bijverdienregeling voor bijstandsgerechtigden. Besloten wordt, deze adressen te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 2ø Adres van mevr. G. Miedema van 24 september 1995 inzake het invoeren van betaald parkeren op de oostelijke eilanden. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 3ø Adres van J.P. Hans, namens het Wijkcentrum d'Oude Stadt, van 27 september 1995, houdende reactie op het discussiestuk over de bestuurlijke positie van de stadsdelen na 17 mei 1995, getiteld: Een stap te ver of een stap verder. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 4ø Adres van G. Winters van 26 september 1995, houdende een klacht over de gevaarlijke situatie voor voetgangers aan de Amstel tussen de Blauwbrug en de Halvemaansbrug. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Beheer Openbare Ruimte, Personeel en Organisatie, Nutsbedrijven, Gemeentevervoerbedrijf en Bestuurlijk Stelsel. 5ø Adres van C. Hogerbrugge van 26 september 1995, houdende een klacht inzake het wegslepen van zijn auto. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 6ø Adres van J.M. Overbeek van 31 augustus 1995, ingekomen 28 september 1995, inzake het kappen van bomen aan de Theemsweg. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 7ø Adres van H. Kroon van 27 september 1995, houdende verzoek om een oplossing voor een ontstane schuld. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 8ø Adres van M.R. Sybrandy, namens het Wijkopbouworgaan De Gouden Reael, van 28 september 1995, houdende verzoek, niet akkoord te gaan met de voorgenomen bezuiniging in 1996 op het opbouwwerk in de oude stad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie Binnenstad. 9ø Adres van C. Vonk, namens de Vereniging Reizigers Openbaar Vervoer, van 26 september 1995, inzake de tramverbinding naar het oostelijk havengebied. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Verkeer, Milieu, Cultuur en Monumentenzorg. 10ø Adres van mr. B. Eenkhoorn, namens de kopersvereniging Knokkestraat, van 29 september 1995, inzake de inrichting van het gebied Nieuw Sloten in relatie tot het eindpunt van lijn 2. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 11ø Adres van P. Ebbeling en vele anderen, van 29 september 1995, houdende verzoek tot halvering van de parkeertarieven in de Jordaan. Burgemeester en Wethouders stellen voor, dit adres in hun handen te stellen ter afdoening. Mevr. GREWEL: Ik spreek nu als voorzitter van de Commissie voor Verkeer enz. Mijn opmerking betreft de adressen inzake de parkeertarieven. Het College stelt bij die adressen voor, deze in zijn handen te stellen ter afdoening. Dat voorstel is niet juist.Ik moet hierbij nu wat langer stilstaan. (De VOORZITTER: Waarom?) Omdat er iets is gebeurd waarvan de commissie totaal onkundig was. De leden van de commissie zijn in de afgelopen tijd nogal eens opgebeld in verband met de parkeertarieven. De commissie had besloten, alleen de Oostelijke Eilanden bij de parkeertarieven te betrekken. Op een bepaald moment komt er Ä zoals mevr. Spier dat uitdrukte Ä bij de herziening van de Parkeerverordening een soort "tarief op maat." De verschillende buurten worden dan bekeken op de parkeerdruk. De wethouder heeft toegezegd dat hij met die herziening zou komen, dus naar onze mening moeten adressen die te maken hebben met de parkeertarieven naar de behandeling van die herziening worden verwezen. Wat is er echter in de tussentijd gebeurd? De wethouder heeft een brief geschreven aan de actievoerders, waarin staat dat zij niet bij hem moeten zijn, hoewel hij een herziening van de Parkeerverordening heeft toegezegd, maar bij de gemeenteraad. Kennelijk heeft hij het dualisme ingevoerd door een dergelijke brief buiten de commissie om te schrijven. Ik zal dus wellicht nooit te weten komen wat er aan de hand is, maar wat ik wel weet is dat de desbetreffende adressen moeten worden behandeld bij de voorstellen ter zake. Ik vind het schrijven van een brief met die inhoud trouwens een rare gang van zaken. Mevr. SPIER-VAN DER WOUDE: Ik sluit mij uiteraard volledig aan bij de woorden van mevr. Grewel. De heer VAN BOMMEL: Ik sluit mij ook aan bij het verzoek, maar bovendien stel ik voor, ons het antwoord van de wethouder, voordat dit in de commissie wordt besproken, toe te zenden. Ik begrijp dat hier een correspondentie zonder tussenkomst van de commissie plaatsvindt, terwijl de commissie dat wel wenst. Wethouder BAKKER: Ik heb helemaal niets te verbergen en ik ga ermee akkoord, dergelijke adressen bij de voorstellen ter zake te behandelen. (De VOORZITTER: De desbetreffende brief kan naar de commissie?) Natuurlijk. Mevr. SPIER-VAN DER WOUDE: Ik aansluiting op de woorden van mevr. Grewel vraag ik, of dit invloed heeft op de vaststelling van de tarieven die morgen in de Commissie voor Financi‰n enz. wordt behandeld. Als dat zo is, verzoek ik, de behandeling van punt 14 van de agenda aan te houden totdat de verordening in de commissie van advies en daarna in de Raad is behandeld. Mevr. GREWEL: De commissie van advies heeft besloten, alleen de Oostelijke Eilanden te betrekken bij de voorstellen die morgenavond zullen worden vastgesteld. Op verzoek van mevr. Spier wordt de rest betrokken bij de herziening van de Parkeerverordening. Wij stellen morgenavond de parkeertarieven vast, maar misschien niet voor heel 1996; er kunnen dan intussen nog wijzigingen plaatsvinden bij de herziening van de Parkeerverordening. Wethouder BAKKER: Dat is juist. Zonder hoofdelijke stemming wordt besloten, het adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen, teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake, en de desbetreffende brief van de wethouder aan de Commissie voor Verkeer enz. toe te sturen. 12ø Adres van het Referendum Comit‚ Cruquiusroute, van 20 september 1995, houdende verzoek tot verlenging van de termijn voor het verzamelen van handtekeningen voor het referendum ter zake. Besloten wordt, dit adres in handen te stellen van de Commissie voor beroep- en bezwaarschriften. 13ø Adres van J. Keizer, van 25 september 1995, inzake voorstellen voor stedelijke ontwikkeling. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 14ø Adres van P. Paschenegger, namens het Wijkcentrum d'Oude Stadt, van 5 oktober 1995, inzake de voorgenomen bezuiniging op het opbouwwerk van het wijkcentrum. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie Binnenstad. 15ø Notitie van het raadslid Goedhart van 6 oktober 1995 over het gedoogbeleid ter zake van hasj-coffeeshops naar aanleiding van de horecanota, getiteld: Ogen open! (Gemeenteblad afd. 1, nr. 535). Burgemeester en Wethouders stellen voor, deze notitie in hun handen te stellen om preadvies. De VOORZITTER: Ik zal erop toezien, dat het preadvies tegelijkertijd komt met de behandeling van het onderwerp coffeeshops. De heer SPIT: Zou de behandeling van het preadvies daaraan vooraf mogen gaan? De VOORZITTER: De commissiebehandeling is over veertien dagen en ik zal ervoor zorgen dat voor die tijd het preadvies is uitgebracht. Zonder hoofdelijke stemming wordt besloten, deze notitie in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen om preadvies. 16ø Adres van B.J.M. Colenberg, van 10 oktober 1995, inzake het functioneren van het Sociaal-agogisch Centrum Het Burgerweeshuis. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 17ø Adres van mevr. J.M.A. Bedaux, namens de belangen- en actiegroepen Behoud Binnenstad, van 10 oktober 1995, inzake toezending van informatie over stadsvernieuwing in de binnenstad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 18ø Adres van C. Vonk, namens ROVER, afdeling Amsterdam, van 8 oktober 1995, houdende voorstellen inzake het openbaar vervoer in de 21ste eeuw. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 19ø Adres van M.A. Mdarhri, namens de Stichting Fantazia, van 8 oktober 1995, inzake het voorkeursbeleid van de gemeente. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 20ø Adres van J. Verhulst, namens de Verkeerswerkgroep Oostelijke Eilanden, van 10 oktober 1995, houdende beklag ingevolge de Algemene Inspraak-verordening Amsterdam met betrekking tot het Stedebouwkundig Programma van Eisen voor het pand Anne Frankstraat 21. Besloten wordt, dit adres in handen van de Beklagcommissie Inspraak te stellen om advies. 21ø Adres van R. van Wijk, voorzitter van de Commissie voor Volkshuisvesting, Stadsvernieuwing, Ruimtelijke Ordening en Grondzaken, van 11 oktober 1995, houdende verzoek tot behandeling van de notitie inzake werkbezoeken in de Gemeenteraad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen om preadvies. 22ø Adres van R.F. Stigter, van 10 oktober 1995, inzake de gang van zaken rond de Boom- en Bloemmarkt aan de Singel. Besloten wordt, dit adres in handen te stellen van de Commissie voor beroep- en bezwaarschriften. 23ø Adres van mevr. G. Boetekees en mevr. M. Kamperman, namens Hart voor Hout, van 11 oktober 1995, houdende verzoek tot ondertekening van de intentieverklaring tot terugdringing van het gebruik van tropisch hardhout. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 24ø Adres van drs. J.L.W. Tellegen, voorzitter van de Amsterdamse Telematica Raad, van 17 oktober 1995, inzake de besteding van gelden voor het Fonds Gemeenschapsdiensten. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Zorg, Emancipatie, Drugsbeleid, (Facilitaire) bedrijven, Bestuurlijke Vernieuwing en Informatievoorziening (begrotingsbehandeling). 25ø Adres van H. Koning, namens de Commissie Bouwzaken van Wetering Verbetering, van 17 oktober 1995, inzake de toekomst van de stadsvernieuwing. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 26ø Adres van T.K.C. Stom, wethouder voor mondiaal beleid van de gemeente Alkmaar, van 13 oktober 1995, houdende verzoek tot ondersteuning van de Stichting Steun Uitenhage Zuid-Afrika. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Algemeen Bestuurlijke en Juridische Zaken. 27ø Adres van J.A.M. Mars en vele anderen, van 18 oktober 1995, houdende verzoek tot halvering van de parkeertarieven in de omgeving van de Oranje- Nassaukazerne. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 28ø Adres van B.J.F. Stijger, namens het Koninklijk Nederlands Watersport Verbond, houdende bezwaar tegen raadsvoordracht nr. 559 van 1995 tot vaststelling van de Legesverordening 1996. Burgemeester en Wethouders stellen voor, dit adres te betrekken bij hun voordracht nr. 559 van 1995, punt 5 van de agenda. 29ø Adres van W. Meurs, namens het Overleg Wijkteam Warmoesstraat, houdende voorstellen voor een drugs- en veiligheidsbeleid in de binnenstad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Algemeen Bestuurlijke en Juridische Zaken. 30ø Adres van W. van Driel, namens de Werkgroep Vakbondssolidariteit CTC- FNV, van 20 oktober 1995, houdende verzoek om humanitaire en solidaire hulp voor Cuba. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 31ø Adres van H. van der Maas en J. de Boer, van 18 oktober 1995, houdende verzoek om de parkeertarieven in de Weesper-, Plantage- en Kadijkenbuurt te halveren. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 32ø Adres van S. Kuntze, van 18 oktober 1995, inzake de mogelijke afschaffing van de bijverdienregeling voor bijstandsgerechtigden. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen ter zake. 33ø Adres van mevr. E.A. Willems-Lantinga, namens het Comit‚ Bewoners/ Bedrijven willen parkeren, inzake wijziging van de Parkeerverordening c.a. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 34ø Adres van mevr. E. Visser, ingekomen 25 oktober 1995, houdende bezwaren tegen de aanleg van de Noord-Zuidlijn. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de door Burgemeester en Wethouders in te dienen voorstellen terzake. 35ø Schrijven van mevr. N. Salomons, ingekomen 25 oktober 1995, inzake het verslag van werkzaamheden van de gemeentelijke Ombudsman over de periode mei 1994Ämei 1995. Dit schrijven wordt voor kennisgeving aangenomen. 36ø Adres van drs. F. Schwanen, van 25 september 1995, inzake reacties op de discussie over een regionale herindeling. Burgemeester en Wethouders stellen voor, dit adres voor kennisgeving aan te nemen. De heer VAN DUIJN: De heer Schwanen is fractiemedewerker van De Groenen en het adres betreft een verzameling brieven die bij de fractie is ingekomen over de voorstellen van de Regering inzake de Stadsprovincie Amsterdam, dit naar aanleiding van de publikaties in De Echo. Ik stel voor, deze brieven niet in een laadje te stoppen, maar die over enkele weken te betrekken bij de behandeling van dit onderwerp in de Gemeenteraad. De VOORZITTER: Namens de wethouder zeg ik dit toe. Zonder hoofdelijke stemming wordt besloten, het adres in handen te stellen van Burgemeester en Wethouders, teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. De VOORZITTER: Ik stel voor, thans eerst na te gaan welke punten van de agenda zonder discussie en hoofdelijke stemming kunnen worden afgedaan. Conform besloten. 3 Mededeling en, zo nodig, bespreking van de ontwikkelingen met betrekking tot het Regionaal orgaan Amsterdam. Er zijn geen mededelingen. De punten 4 tot en met 18 worden even aangehouden. 19 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot reorganisatie van de Dienst der Gemeentebelastingen (Gemeenteblad afd. 1, nr. 546, blz. 2183). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2194 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 20 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 5 oktober 1995 tot vaststelling van de Verordening op Accountancy en Consultancy Amsterdam en de Verordening voor de controle op de administratie en op het beheer van vermogenswaarden (Gemeenteblad afd. 1, nr. 533, blz. 2153). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2154 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 21 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot het huren van winkelruimte in het pand Bijlmerplein 124 ten behoeve van de Stads-Bank van Lening (Gemeenteblad afd. 1, nr. 538, blz. 2170). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2171 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 22 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot ontheffing van het lidmaatschap van een raadslid in het algemeen bestuur van de Stichting Gooisch Natuurreservaat (Gemeenteblad afd. 1, nr. 544, blz. 2180). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2181 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 23 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot het huren van een gedeelte van de Noorderkerk ten behoeve van de Dienst Stedelijk Beheer (Gemeenteblad afd. 1, nr. 537, blz. 2169). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2169 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 24 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 5 oktober 1995 tot het aangaan van een overeenkomst met de NV PWN Waterleidingbedrijf Noord- Holland inzake de overdracht van het distributiegebied Houtrakpolder (Gemeenteblad afd. 1, nr. 527, blz. 2146). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2147 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 25 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 5 oktober 1995 tot uitbreiding van de werkzaamheden van de Dienst Parkeerbeheer naar de oostelijke binnenstad (Gemeenteblad afd. 1, nr. 526, blz. 2145). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2145 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 26 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 inzake het onteigeningsplan Waterlooplein/Jodenbreestraat (Gemeenteblad afd. 1, nr. 551, blz. 2203). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2205 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 27 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 24 oktober 1995 tot vaststelling van hogere waarden dan gesteld in de Wet geluidhinder ten behoeve van het bestemmingsplan Bethani‰nbuurt 1994 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 573, blz. 2513). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2517 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 28 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 24 oktober 1995 tot vaststelling van het bestemmingsplan Bethani‰nbuurt 1994 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 574, blz. 2519). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2527 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 29 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot het verlenen van ontslag aan de directeur van de Dienst Parkeerbeheer (Gemeenteblad afd. 1, nr. 555, blz. 2215). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2215 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 30 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot wijziging van de Verordening op de stadsdelen (woningsplitsing) (Gemeenteblad afd. 1, nr. 540, blz. 2175). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2176 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 31 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 18 oktober 1995 inzake een gezamenlijke operationele organisatie voor het waterbeheer en de riolering (Gemeenteblad afd. 1, nr. 557, blz. 2217). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2224 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 32 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot instemming met het Plan van Aanpak Erfpachtbedrijf (Gemeenteblad afd. 1, nr. 547, blz. 2195). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2197 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 32A Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 27 oktober 1995 inzake erfpachtuitgifte van terreinen en een watervlakte nabij de IJ-tunnelpier en de Prins Hendrikkade (Gemeenteblad afd. 1, nr. 579, blz. 2573). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2574 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 33 Notitie van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 inzake grondexploitaties van stadsdeelplannen (Gemeenteblad afd. 1, nr. 536, blz. 2167). De notitie wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2168 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 34 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot teruglevering van het perceel Lange Stammerdijk 188 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 541, blz. 2176). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2177 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 35 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot instemming met de grondexploitatiebegroting, behorende bij het Stedebouwkundig Plan van Eisen Cornelis Douwesterrein, deelgebied III (Gemeenteblad afd. 1, nr. 552, blz. 2206). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2208 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 36 Advies van de Commissie voor beroep- en bezwaarschriften van 16 oktober 1995 op bezwaren tegen raadsbesluit nr. 943 van 1990 betreffende aanpassing van erfpachtcanons (Gemeenteblad afd. 1, nr. 553, blz. 2208). De conclusie van het advies wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2209 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 37 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot voorbereiding van het bestemmingsplan Zeeburgereiland (Gemeenteblad afd. 1, nr. 549, blz. 2200). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2201 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 38 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot voorbereiding van een parti‰le herziening van het bestemmingsplan Stadion/Transferium (Gemeenteblad afd. 1, nr. 543, blz. 2179). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2180 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 39 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot voorbereiding van het bestemmingsplan Amstel III (Gemeenteblad afd. 1, nr. 542, blz. 2178). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2179 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 40 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot vaststelling van hogere waarden dan gesteld in de Wet geluidhinder ten behoeve van de eerste herziening van het bestemmingsplan Rijn-, Maas- en Scheldestraat (Gemeenteblad afd. 1, nr. 548, blz. 2198). De heer VAN DUIJN (stemmotivering): Ik heb al verschillende keren kenbaar gemaakt, dat wij tegen het vaststellen van hogere waarden dan gesteld in de Wet geluidhinder zijn en in het bijzonder in deze buurt, waar plekken zijn die tot 64 dB(A) gaan. Ik wil geacht worden, tegen de voordracht te hebben gestemd. De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2199 van afd. 1 van het Gemeenteblad, met inachtneming van de door de heer Van Duijn gevraagde aantekening. 41 Advies van de Commissie voor beroep- en bezwaarschriften van 16 oktober 1995 op het bezwaar tegen raadsbesluit nr. 639 van 1994 tot vaststelling van hogere geluidswaarden dan gesteld in de Wet geluidhinder ten behoeve van het bestemmingsplan Ganzenhoef (Gemeenteblad afd. 1, nr. 539, blz. 2171). De conclusie van het advies wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2173 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 42 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 oktober 1995 tot herbevestiging van het besluit tot privatisering van het Slotervaartziekenhuis (Gemeenteblad afd. 1, nr. 554, blz. 2211). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2213 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 43 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 5 oktober 1995 tot het huren van het pand IJsbaanpad 4 ten behoeve van het Gemeentelijk Pedologisch Instituut (Gemeenteblad afd. 1, nr. 528, blz. 2148). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 2148 van afd. 1 van het Gemeenteblad. De VOORZITTER vraagt, of er leden zijn die het woord verlangen over de voor geheime zitting bestemde voordracht. Daar dit niet het geval blijkt te zijn, is thans aan de orde: 43A Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 9 oktober 1995 tot het schenken van een bedrag aan de Surinaamse regering ten behoeve van de restauratie van een klokketoren (Gemeenteblad afd. 1, nr. 578, blz. 2572). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het bij de voordracht behorende besluit, met dien verstande, dat de aanwezige leden van de fracties van de CD, De Groenen, GrLi en de SP geacht willen worden, tegen de voordracht te hebben gestemd. Aan de orde zijn de benoemingen. De VOORZITTER nodigt de leden Van Duijn, Ten Have en mevr. Hoogland uit, met hem het bureau van stemopneming te vormen. Benoemd worden tot: Directeur Binnenstadsdienst (nr. 556): mevr. M.A.W. Klman. Lid van het algemeen bestuur van de Stichting Gooisch Natuurreservaat (nr. 545): A. Cherribi. Ingeleverd werden 34 biljetten. Mevr. Klman werd benoemd met 34 (algemene) stemmen. Op de heer Cherribi werden 31 stemmen voor en 3 tegen uitgebracht. De VOORZITTER dankt de leden van het bureau van stemopneming voor de hem verleende hulp. Aan de orde is thans: 4 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 13 oktober 1995 tot vaststelling van de begroting voor 1996 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 534, blz. 2161, en bijlagen R en R'). De heer VAN DER LAAN: Mijnheer de Voorzitter. De titel van de algemene beschouwingen van de Pvda is: Investeren in Amsterdammers = investeren in Amsterdam. In Het Parool van 21 oktober jl. stond een boeiend stuk over "de rijke oogst van Betondorp". De vraag was: "Kan het louter toeval zijn, dat de jonge echtparen die zich er in de jaren '30 en '40 met hoogstaande idealen vestigden, een waslijst aan hoogleraren, kunstenaars en andere maatschappelijk geslaagden hebben voortgebracht?". Historisch pedagoog Jeroen Knigge vond bij zijn gesprekken met 50 oud-bewoners opmerkelijke zaken. "Zij hadden allemaal nog hun eigen tanden. Dat moet iets zeggen over het hoge peil van de gezondheidszorg, die ook bijzondere aandacht kreeg in het dorp. Verder viel het op dat zij, hoever zij het ook hebben geschopt in de maatschappij, zeer eenvoudig zijn gebleven. Dat bleek niet alleen uit hun behuizing en sobere interieurs, maar ook uit hun manier van doen. Het zijn stuk voor stuk bescheiden, maar ook bevlogen mensen; mensen die ergens voor staan". Hoe was de opzet van Tuindorp Watergraafsmeer? Een ruimere behuizing in een groene omgeving. Er waren veel voorzieningen: scholen, een gemeenschapshuis, talrijke culturele verenigingen en activiteiten die de kinderen in aanraking moesten brengen met de natuur. Een huismeester zorgde voor de sociale controle en een vertegenwoordigster van de woningbouwvereniging kwam niet alleen elke week de huur ophalen maar hield ook de hygi‰ne in de gaten. Zoals wij weten heeft niet iedereen zijn avonden in Betondorp als een groot feest ervaren, maar wij zien wel, dat het centraal stellen van de mens in de opzet van de wijk de bewoners vertrouwen gaf in de toekomst en ambitie. Dat vertrouwen is misschien wel het allerbelangrijkste dat mensen nodig hebben om vooruit te komen, niet alleen als individu maar ook als gemeenschapsburger. Het is de taak van een stadsbestuur, ervoor te zorgen dat alle inwoners vertrouwen in de toekomst hebben, te weten dat zij erbij horen en kunnen meedoen. Dit is en blijft onze hoogste taak. De rode draad door deze beschouwing zal zijn, dat de overheid daartoe niet moet terugtreden, maar moet optreden als stimulator en initiator. Ik maak onderscheid tussen welvaart scheppen en welvaart verdelen en aan het einde van mijn stelling zullen mijn liberale vrienden daarin een mooi evenwicht constateren. Bij het welvaart scheppen maak ik nog onderscheid tussen het investeren enerzijds in mensen en anderzijds in infrastructuur, in de ruimste zin van het woord. Ik besteed ook aandacht aan het verdelen van vrijheid en blijheid en doe een beetje aan voortgangsbewaking ten opzichte van de algemene beschouwingen van vorig jaar. In de eerste plaats stel ik aan de orde het investeren in Amsterdammers, het scheppen van welvaart. De Amerikaanse minister van Arbeid Robert Reich heeft voordat hij minister werd een boek geschreven, getiteld: De wereld aan het werk. Ik ben geen econoom, maar economen verzekeren mij dat dit boek in de reeks van Adam Smith met zijn Wealth of Nations en Karl Marx met Das Kapital de derde in die serie zou zijn. Die noemt twee sleutels voor succes in de moderne economie, die gekenmerkt wordt door globalisering en informatisering. Dat zijn dure woorden. Globalisering of, zoals Ed. van Thijn zegt, dat wereldkapitalisme, betekent dat er een wereldmarkt is. Als men iets wil kopen of verkopen, kan men dat tien kilometer, maar ook tienduizend kilometer verderop doen. Door alle communicatiemiddelen weet men wat er op de wereld te koop of nodig is. Dankzij de moderne transportmiddelen kan men het ook eenvoudig hier of daar krijgen. Prijsvorming ontstaat niet meer traditioneel via kostenopbouw, afschrijving en winst, maar vloeit voort uit de noodzaak om de markt te beheersen of te monopoliseren. In dat perspectief zijn loonkosten ondergeschikt. Er is altijd wel ergens in de wereld een concurrent die goedkoper is. Het komt dus steeds meer aan op de kwaliteit van het produkt en dus op de kwaliteit van de medewerkers. Dit geldt in het bijzonder voor de westerse bedrijven, die immers altijd duurder zijn dan bedrijven in de lage-lonenlanden. Informatisering duidt op de overgang van industri‰le massaproduktie naar een systeem waarin het produceren, analyseren en distribueren van informatie centraal staat. Ook in die ontwikkeling draait het steeds meer om de kwaliteit van de medewerkers. Uitgaande van deze globalisering en informatisering komt het succes van een lokale of regionale economie volgens Reich dus vooral aan op twee zaken, namelijk bereikbaarheid en menselijke vaardigheden. Op de bereikbaarheid kom ik zo terug. Ik behandel nu eerst de menselijke vaardigheden. Aan Reich ontleen ik vier mogelijkheden om de vaardigheden te verbeteren: investeren in onderwijs en vakbekwaamheid, het aanmoedigen van de geest van het ondernemerschap, bijvoorbeeld door het scheppen van de voorwaarden waaronder het midden- en kleinbedrijf kan floreren, het tot stand brengen van een grotere wederzijdse betrokkenheid tussen bedrijfsleiding en werknemers en zorg dragen voor een sociaal vangnet dat nauw verweven is met de sociale economie; geen stelsel van werkloosheid maar van reactivering. Voor ons is de crux in deze beschouwing dat men, als men op deze manier investeert in de vaardigheden van de Amsterdammers, een dubbel doel dient: zowel de economische groei bevorderen als haar eerlijker verdelen. Ik geef vanuit dit perspectief een beoordeling van het gemeentelijk beleid. Wij hebben tot nu toe vooral benadrukt dat de NV Werk mensen aan werk helpt en nuttige maatschappelijke taken opraapt, zoals Jan Schaefer zei: "het werk ligt op straat". De inzichten van Robert Reich laten zien dat wij ook uit het oogpunt van economisch groeibeleid op de goede weg zijn met onze koers met het plan-Schaefer. De NV Werk kan immers bijdragen tot reactivering en vergroting van de vaardigheden van de Amsterdamse beroepsbevolking, maar men moet dan wel streven naar het cre‰ren van structurele werkgelegenheid aan de onderkant van de arbeidsmarkt. Het afgelopen jaar was een jaar van opbouw, in samenhang met de reorganisatie van de Stichting Maatwerk/Banenpool en de Sociale Dienst. De leegloop in de JWG is in ‚‚n jaar tijd praktisch tot nul teruggebracht. Het wordt nu tijd voor zichtbare resultaten, anders kan de NV Werk nooit het succes worden wat die moet worden. Veel uitkeringsgerechtigden zitten thuis en horen weinig of niets van de overheid, anders dan dat hun over het algemeen magere uitkering op tijd wordt overgemaakt en zelfs daaraan schijnt het wel eens te schorten. Kan het samenwerkingsverband tussen de Gemeentelijke Sociale Dienst, het Arbeidsbureau en NV Werk voor 1998 alle werkzoekenden een aanbieding doen van ¢f werk, ¢f scholing, ¢f vrijwilligerswerk, •f een mengvorm daarvan? Zij horen dan iets van de overheid en zo worden zij erbij betrokken. Wij moeten ook niet vergeten, bij die reactivering de bestaande vrijwilligerscentrales te betrekken. Het tweede en misschien wel belangrijkste punt met betrekking tot de menselijke vaardigheden waarin wij moeten investeren is het onderwijs. Wij maken het College een compliment voor de voortgang met het Onderwijs- resultatenplan. Wij denken dat aan het eind van deze collegeperiode echt kan worden gezegd: wij weten van alle scholen exact hoe zij er kwalitatief voor staan; op alle scholen is het verzuim praktisch teruggedrongen en er gaan in Amsterdam net zoveel mensen met een diploma enz. van school af als in de rest van het land. Dat is een zeer belangrijke investering in de Amsterdammers. Het is ook goed dat er een Bouwopleidingspool tot stand is gekomen. De aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt moet echter nog veel meer aandacht krijgen. Kan het College samen met de onderwijsinstellingen en het bedrijfsleven, naar analogie van het Onderwijsresultatenplan, een programma opstellen voor de verbetering van de aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt? Naar onze mening is het kunnen omgaan met computers onmisbaar om vaardigheden van de Amsterdammers structureel te vergroten. Het Amsterdamse onderwijs beschikt nog nauwelijks over computers. Ik geef een voorbeeld van zeer dicht bij huis. Bij mijn dochter in de bovenbouwklas van 24 kinderen is er ‚‚n in de klas. Bij mijn zoontje in de middenbouw, 28 kinderen, is er g‚‚n in de klas. Het is een goede school, maar dit kan toch niet. Om de vaardigheden van de toekomstige Amsterdamse beroepsbevolking structureel te vergroten zouden wij nu moeten zeggen dat er in bijvoorbeeld 2005 op elke schoolbank in Amsterdam een computer moet staan, zodat iedereen in het bedrijfsleven weet dat, als men waar dan ook zou willen investeren, in Amsterdam alle kinderen met computerkennis en -ervaring van school komen. Hier lopen de belangen van onderwijsinstellingen, bedrijfsleven en overheid zo volkomen parallel met die van ons, dat van een ieder een bijdrage mag worden verwacht. Wij verzoeken het College in een motie, dit idee te onderzoeken en er v¢¢r de mid-term review over te rapporteren. Tot zover het investeren in Amsterdammers. Ik kom nu aan het investeren in Amsterdam en ik heb het dan vooral over de infrastructuur in de ruimste zin van het woord. Amsterdam groeide in de periode van 1840 tot 1900 Ä de Industri‰le RevolutieÄ van zo'n 200.000 naar 500.000 inwoners. Zonder te vergeten hoeveel, soms onbeschrijfelijke, ellende er tijdens de industri‰le revolutie heeft bestaan wil ik er op wijzen, dat de economische bloei niet uit de lucht is komen vallen. De overheid legde spoorlijnen aan: in 1847 naar Rotterdam, in 1856 naar het Duitse Rijnland en in 1874 via Amersfoort en Zwolle naar het Noorden. In 1889 werd het Centraal Station geopend. In 1876 werd het Noordzeekanaal aangelegd en in 1895 het Merwedekanaal, de verbinding met de Rijn en Duitsland. Dat was de bereikbaarheid van de infrastructuur voor de overheid. De burger was minstens zo actief. Vooral op initiatief van de burgerij werd in cultuur genvesteerd: het Paleis voor Volksvlijt, de Stadsschouwburg, het Vondelpark, Artis, het Rijksmuseum en het Concertgebouw. Men ziet dat in een periode van 50 jaar een belangrijk deel van de infrastructuur door een actieve samenwerking tussen de overheid en de burgerij tot stand is gebracht. Dat moet ons het voorbeeld geven om in de informatiseringsrevolutie waarin wij ons nu bevinden net zo actief op te treden. Al onder het vorige College en het vorige Kabinet had de bereikbaarheid veel aandacht, maar wij moeten wel ongeduldig zijn, want in veel opzichten zijn wij eigenlijk al te laat. De hoge-snelheidstrein naar het zuiden zal vanaf 1996 in Amsterdam te zien zijn en anderhalf uur sneller naar Parijs rijden. Op zijn vroegst echter in 2003, maar gezien de problemen in Belgi‰ denken sommigen dat het wel in 2008 zal zijn, is hoge snelheid pas op het hele traject mogelijk. De hoge-snelheidslijn naar Duitsland zal niet voor 2006 gereed zijn. Over de hoge-snelheidslijn naar het noorden Ä Hamburg en Scandinavi‰, een opkomend gebied Ä wordt tot nu toe zelfs nauwelijks gedacht. Over de verbreding van de Coentunnel en de Westrandweg werden enige jaren geleden in de Raad bijkans de koppen eraf geslagen. Het is nu stil, maar niet omdat de projecten in uitvoering zijn, hoewel de haven deze projecten bitter nodig heeft om de samenhang met Schiphol te versterken. Ook de planvorming voor de tweede sluis bij IJmuiden schiet niet op. Wat de Noord-Zuidlijn betreft ligt het anders. Was in de tijd van het auto-referendum de een een nog grotere kampioen van de Noord-Zuidlijn dan de ander, nog geen drie jaar later dreigt het een omstreden project te worden. Ik kom aan de IJ-rail. Tot onze verbazing horen wij, dat Den Haag het College heeft gevraagd in plaats van over de IJ-rail te denken over het doortrekken van de zuidelijke ringlijn naar IJburg. Ik roep in herinnering dat het hele concept van de IJ-rail gestoeld was op twee gronden: niet alleen de ontsluiting van IJburg, maar ook de ontwikkeling van de IJ- oevers. Het College mag wel wat assertiever op dergelijke geluiden uit Den Haag reageren: afspraak is afspraak en in het Vinex-convenant ligt het principe van de IJ-rail vast. Onze inzet is, dat de verdere uitbreiding van Schiphol in Lelystad moet worden gezocht. De zesde baan bij Lelystad is d‚ kans om werkgelegenheid in de nabijheid van Almere tot stand te brengen. Verder hoeft met een snelle treinverbinding van Schiphol naar Lelystad reizen niet langer te duren dan naar de kust bij IJmuiden of de tweede Maasvlakte. Zoiets kan natuurlijk ook de hoge-snelheidslijn naar Hamburg en Scandinavi‰ bevorderen. In een opzicht stelt het College ons wat de bereikbaarheid betreft duidelijk teleur. Onderdeel van het weren van het autoverkeer uit de binnenstad is de bouw van parkeergarages rondom de binnenstad en transferia rondom de stad. Het College heeft tot nu toe alleen vooruitgang geboekt bij de uitbreiding van de garage aan de VaRa-strook. Zonder zichtbare voortgang loopt de uitvoering van het Verkeers- en Inrichtingsplan, dus ook het terugdringen van het aantal parkeerplaatsen op straat, volkomen vast bij gebrek aan draagvlak. Overigens geldt ook hier het verhaal dat de overheid en de markt kunnen samenwerken. Parkeren is in alle landen van de wereld big business, dus aan veel meer dan een organisatieprobleem kan het hier niet liggen. Wij verlangen dat in 1996 zichtbare voortgang in deze projecten wordt geboekt. De culturele infrastructuur is van groot belang voor het toerisme en een belangrijke vestigingsvoorwaarde voor nationale en internationale bedrijven. Het college-akkoord bevatte drie grote investeringsplannen en tijdens de vorige algemene beschouwingen liet ik al ongeduld blijken. De uitvoering is echter geen stap dichterbij gekomen; integendeel, terwijl ook op dit gebied de kansen op een sterke coalitie tussen overheid, instellingen en bedrijfsleven via bijvoorbeeld Amsterdam Kunstenstad voor het grijpen lagen, wordt het beeld juist vager. Men dreigt zelfs een beetje uit het oog te verliezen dat die zaken bij elkaar kritische massa moeten hebben; er moet loop zitten in de culturele gebieden in de stad. Als de geluiden over de idee‰n kloppen, wordt dat misschien vergeten. Wij hopen dat het volgende Kunstenplan meer gericht zal zijn op op uitvoering. Wij zullen dat plan mede beoordelen vanuit vier invalshoeken: bevordert het de educatie, de participatie, de broedplaatsfunctie van en de werkgelegenheid in de kunstsector. Wij geven het College overigens graag een compliment voor zijn inspanningen om van Amsterdam ook een mediastad te maken. Een volgend belangrijk punt betreft de kennis. Belangrijke investeringsmogelijkheden liggen er ook op het gebied van de technologie. Amsterdam heeft al een goede infrastructuur met zijn universiteiten, hogescholen, milieu-, medische en andere instituten. Het bijeenbrengen en beter toegankelijk maken van die kennis voor bedrijfsleven en bevolking is een taak van de overheid. Het Science Center is een belangrijke stap vooruit, maar ook Technopolis in de Watergraafsmeer had een voorbeeld kunnen zijn. Klopt het, dat de Hogeschool van Amsterdam heeft besloten zich er niet te vestigen? Zo ja, zit het er dan nog wel in dat Technopolis voldoende kritische massa krijgt om dat wervende voorbeeld te worden? Als dat juist is, kan de vraag worden gesteld of de gemeente wel actief genoeg is geweest bij het scheppen van perspectief op goede bereikbaarheid van Technopolis. Wij hebben KTA verkocht met een uitstekende regeling voor de gemeenschapsdiensten, waardoor wij 10% van alle technische mogelijkheden op het kabelnet ten behoeve van gemeenschapsdiensten tegen halve prijs kunnen benutten. Hier ligt een wel zeer grote kans om zowel in Amsterdammers als in Amsterdam te investeren. Bibliotheken, scholen, woningcorporaties, kunstinstellingen, buurthuizen en al wat onder de noemer gemeenschapsdiensten kan worden gebracht, moeten n£ door de gemeente worden gestimuleerd, ambitieuze toekomstplannen voor 2005 te bedenken. Dan kan de dienstverlening enorm worden verbeterd en worden tegelijkertijd de vaardigheden van de medewerkers en afnemers van deze instellingen vergroot. Felix Rottenberg heeft gepleit voor het benoemen van een wethouder voor Technologie. Wij denken dat hij gelijk heeft; er is eigenlijk een forse achterstand. Is het College bereid een co”rdinerend wethouder aan te wijzen? Als de laatste decennia ‚‚n type overheidsinvestering hebben laten zien die de welvaart tegelijk kan verdelen en genereren, is het wel de stadsvernieuwing. In 1996 zal het Kabinet het stadsvernieuwingsbeleid evalueren, met als uitgangspunt dat het werk dan gereed is. In Amsterdam weten wij echter, dat het een proces is dat nooit gereed is. Wij rekenen erop, dat het College alles doet om het Kabinet te laten zien dat de stadsvernieuwing nooit gereed zal zijn en dat wij daarin moeten blijven investeren. Rick van der Ploeg heeft aannemelijk gemaakt, dat de aanpak van de werkloosheid alleen kans van slagen heeft als ervoor wordt gezorgd dat het bedrijfsleven in de stadswijken over de grenzen van die wijken heen aansluiting kan vinden bij de omliggende economien. Om dat te bevorderen moet worden gekeken naar de concurrentievoordelen van die stadswijken. De kern van het stadseconomisch beleid is dus het signaleren van die concurrentievoordelen en het clusteren ervan. Een dergelijke inzet heeft als groot voordeel, dat men niet de problemen maar de mogelijkheden van de wijken voorop zet. Dat kan al een stimulerende werking hebben. Wil het College toezeggen, als regisseur de stadsdelen te bewegen samen met het plaatselijke bedrijfsleven en instellingen dergelijke inventarisaties te maken en te komen tot een aanpak van de stadseconomie? Wij vragen om investeringsafspraken op gebied van werkloosheids- bestrijding, onderwijs, bereikbaarheid, cultuur, kennis, stadsvernieuwing en stadseconomie, steeds gericht op het verbeteren van de vaardigheden van de Amsterdammers enerzijds en van de infrastructuur van Amsterdam anderzijds, steeds op te stellen door overheid, instellingen en bedrijfsleven gezamenlijk, uiteraard niet alleen in de vorm van "wat doet de gemeente voor mij", maar ook van "wat doen wij voor de gemeente", bijvoorbeeld de NV Werk. "Voor wat, hoort wat", zeiden wij bij de akkoordonderhandelingen. Het vertrouwen tussen het gemeentebestuur en het bedrijfsleven is thans hersteld; samenwerking ligt voor het grijpen. Wij kunnen en moeten nu doorschakelen naar een hogere versnelling en coalities sluiten en grootscheepse investeringen tot stand brengen. Optreden dus! Het volgende onderwerp betreft het verdelen van de welvaart. De economische bloei van de regio Amsterdam komt lang niet iedereen ten goede. Amsterdammers die al jaren op een minimumloon of uitkering zijn aangewezen, hebben het uitgesproken moeilijk. Op uitkeringen is in de afgelopen tien jaar fors bezuinigd, terwijl de huren daarentegen in diezelfde periode fors stegen. Ook de invoering van diverse eigen bijdragen en de prijsverhogingen in het openbaar vervoer tikten aan. Het is goed dat het Kabinet zelf in de Troonrede het armoedeprobleem heeft gesignaleerd. Het Kabinet spreekt van stille armoede. Armoede lijkt stil, als men er naar kijkt vanuit een ministerie of een stadhuis, maar armoede is in feite schreeuwend, want als mensen na afloop van de markt over de Albert Cuypstraat moet slenteren op zoek naar wat eetbaars, is die armoede niet stil meer. Als de televisie en de wasmachine het tegelijk begeven, terwijl men toch al problemen heeft met de aflossing van de lening bij de Kredietbank, is er ook geen stille armoede. Misschien lijkt de armoede ook stil omdat die mensen treft die niet gewend zijn te klagen maar zich eerder schamen voor hun problemen, bijvoorbeeld de ouderen. Dat verplicht ons in die ministeries en stadhuizen des te meer. 1996 wordt het jaar van de armoedebestrijding. Laten wij als stadsbestuur ook hier actief optreden en het Kabinet harde feiten, juiste argumenten en goede plannen aanreiken om te doen wat nodig is. Ook zelf kunnen en moeten wij meer doen. Bij de Financi‰le Beschouwingen vragen wij in een motie om de vorming van een minimafonds. Nodig is in ieder geval een scherpe actie tegen de forse jaarlijkse huurstijging. Het is echt te gek. Tussen rijkere en armere corporaties moet een actieve verevening tot stand worden gebracht, zij het uiteraard zonder daarbij goed beheer te bestraffen en slecht beheer te belonen. Ook de verdeling van de lasten tussen rijkere en armere huurders kan helpen. De gedachte van huurbelasting dringt zich dan weer op, maar belangrijker is de verantwoordelijkheid van de overheid om het betaalbaar wonen voor iedereen weer op de voorgrond te stellen. Zo zouden de objectsubsidies terug moeten komen. Ter financiering zou ook de hypotheekrente-aftrek in beeld moeten komen, natuurlijk zonder bestaande gevallen in problemen te brengen en gericht op alleen de hogere hypotheken. De PvdA past kortom de erkenning, dat de landelijke overheid op het gebied van de volkshuisvesting te ver is teruggetreden. Het hoeft hopelijk geen betoog dat volkshuisvesting evenals het onderwijs een goed instrument is om ervoor te zorgen dat iedereen erbij hoort. Juist de grote volkshuisvestingstraditie in Amsterdam schept grote verplichtingen. Wij moeten natuurlijk wel de zegening tellen dat het veel Amsterdammers voor de wind gaat, maar wij zijn pas tevreden als iedereen zijn of haar deel heeft in de welvaart die groeit. Amsterdam heeft van links tot rechts een traditie van solidariteit en het maakt niet zoveel uit vanuit welke hoek men solidair is, of dat nu is als een wijs koopman, waarover Geert Mak spreekt, als idealist of uit klassebewustzijn. De overheid moet echter wel de voorwaarden scheppen voor deze solidariteit en daarom past ons geen zelfgenoegzaamheid en zeker geen terugtreden. Wat past is ongeduld en ¢ptreden. Dat de vrijheid en blijheid van de een het probleem van de ander kan zijn en dat wij als Raad verantwoordelijkheid dragen voor ¡eders belangen, spreekt geloof ik niet voor iedereen vanzelf. Ik denk hierbij dan aan de discussie over de openingstijden van de horeca en het terrassenbeleid, waarbij is gezocht naar evenwicht tussen de belangen van bezoekers en horeca-ondernemers aan de ene kant en omwonenden aan de andere kant. Het is niet zo gemakkelijk, nieuwe algemene regels op concrete situaties toe te passen, maar wij hebben een Milieudienst die redelijk is en loyaal aan de politiek en een burgemeester die open staat voor klachten. Daarom hebben de liberalen zich deze zomer naar ons oordeel veel te gemakkelijk uitgelaten in de media over het nieuwe terrassenbeleid. Het had ook op hun weg gelegen, de noodzaak van een evenwichtige belangenafweging uit te dragen en eventuele uitwassen in het handhavingsbeleid via de ge‰igende kanalen aan de orde te stellen. Wij zeiden in onze vorige algemene beschouwingen: "Vreemde bazen zijn dat, die steeds zeggen dat iets niet deugt waarvoor zijzelf verantwoordelijk zijn". Met name de VVD-fractievoorzitter gedroeg zich toch wel als een vreemde baas toen hij met een wakkere krant op een illegaal terras pontificaal ging zitten dineren om de wereld kond te doen van het horeca-ondernemersleed. Ook het biefstuk-liberalisme zou uit de tijd moeten zijn. Iedereen kent de fantastische oogst "grote evenementen" van 1995. Mahler, koninginnedag- en bevrijdingsfestiviteiten, de huldiging van Ajax, de oude/nieuwe Broken Dreams, Sail, de Uitmarkt enz. Dat is allemaal heel mooi; een mooie promotie voor de stad en, dat mag ook wel eens worden gezegd, voortreffelijk georganiseerd mede dankzij Stadhuis, Gemeentevervoerbedrijf, Stadsreiniging en Politie. Nu en dan bekruipt ons echter wel eens het gevoel dat wij in een pretpark wonen. Van ons mag men zeilwedstrijden met grote windturbines organiseren op een piepklein stukje Keizersgracht, maar op een bepaald moment zien alpinisten een uitdaging in het Paleis op de Dam, storten bungee-jumpers zich van de Rembrandttoren en strijden Schumacher en Hill op de ringweg om de Formule 1-titel. Wij zijn dan wel wat doorgeschoten. Amsterdam moet echter ook geen Staphorst worden waar dat allemaal niet mag. Is het nu echt nodig, van straatmuzikanten een vergunning te verlangen? En is het re‰el om, zolang de gemeente er zelf niet in slaagt de graffiti-tekenaars te bestrijden, particuliere eigenaren te dwingen na de eerste gemeentelijke schoonmaakbeurt graffiti zelf te verwijderen? Het gaat erom, een balans tussen deze zaken te vinden en daarin kunnen wij beter worden. Een heftige botsing van vrijheden zagen wij dit jaar in de discussie over de tippelzone. Het College dient zich als dagelijks bestuur te realiseren dat zijn geloofwaardigheid en die van de Gemeenteraad op het spel zijn komen te staan. Wordt het komend jaar elders in de stad tippelen wel gedoogd, of ontstaat er wel overlast voor de sportverenigingen en de volkstuinen, of komt er niets terecht van de hulpverlening voor de tippelaarsters, dan zal dat hier niet met de mantel der liefde kunnen worden bedekt. Ook in het verkeer is de vrijheid van de een het probleem van de ander; vaak zelfs een dodelijk probleem. Daar past geen enkele relativering; het Amsterdamse verkeer blijft beroerd, een ander woord is er niet voor. Het is prima, een snelheidsgrens van 30 km per uur in de binnenstad in te voeren, maar de grote opgave is de verkeersregels te handhaven. Er moeten politie- surveillanten en eventueel ook toezichthouders via de NV Werk worden opgeleid om schoolroutes te inspecteren, snelheidsmaniakken en door-rood- licht-rijders te verbaliseren en ervoor te zorgen dat taxi's bij tramhaltes alleen stapvoets rijden, zoals verplicht is, en dat automobilisten zonder ontheffing daar helemaal niet rijden. Cruciaal is ook de verkeerseducatie. Wie niet veilig en met respect voor anderen leert fietsen, is later in een auto een regelrecht gevaar. Daarom moet er een verkeerseducatieplan komen voor alle Amsterdamse scholen. Wij willen dat ook de mogelijkheid van een verkeerstuin wordt onderzocht, zodat de kinderen op een speelse manier kunnen leren hoe de verkeersregels luiden en moeten worden toegepast. Waarom is de in het Actieplan Verkeersveiligheid afgesproken verdubbeling van onze inzet, niet alleen in deze begroting, niet in klinkende munt omgezet? Integendeel, er is zelfs minder geld uitgetrokken voor de verkeersveiligheid. Het College verdient waardering voor de verbetering van het onderhoud en het beheer van de binnenstad. Vooral de snelle invoering van de Vliegende Brigade zet zoden aan de dijk: de op straat optredende overheid. Toch is er ook hier nog lang geen reden voor tevredenheid. Heel recent hebben de bewoners van de Nieuwmarktbuurt voor de zoveelste keer de drugsoverlast aan de kaak gesteld. Ik vernam ook, dat het Queridohuis in Zuidoost een uitzendbureau heeft ingehuurd om bezoekers en bewoners 's avonds naar en van het metrostation te begeleiden omdat zij anders niet over straat durven. Op het punt van de leefbaarheid moeten wij elkaar niet wijsmaken dat wij er al zijn. Wij vinden het teleurstellend, dat wij niet eenzelfde mogelijkheid van experimentele behandeling van zwaarverslaafden krijgen als Rotterdam nu krijgt. Heeft het College de Regering wel duidelijk gemaakt dat Amsterdam meer verslaafden heeft dan Rotterdam? Tijdens onze vorige algemene beschouwingen hebben wij onder het motto "belofte maakt schuld" veel aandacht besteed aan de relatie van de politiek met de burgers en de ambtenaren en aan het onderlinge verkeer. Wij willen het College een compliment maken voor de missive en het motto: Wie het kleine niet eert. Dat motto is bijzonder goed gekozen en wordt ook goed uitgewerkt. Als dit de mentaliteit van het College blijft, wordt die vermaledijde kloof tussen burgers en politiek, of misschien juister gezegd: dat vermaledijde gezeur over die vermeende kloof, overwonnen. Het referendum over de Stadsprovincie en de opdeling van Amsterdam is uitgelopen op een harde botsing tussen de politiek en de bevolking in een belangrijke kwestie. Het was een botsing over een bepaald onderwerp, maar wij betwijfelen dat er sprake zou zijn van een algemene kloof. De stadsgesprekken en -enquˆtes lijken een juiste reactie op de uitslag van het referendum; dat is goed om te laten zien dat wij het op het punt van het regionaal bestuur ook even allemaal niet zo goed weten. Wij moeten hierbij goed in het oog houden, dat die stadsenquˆtes en stadsgesprekken een fundamenteel probleem van de politieke partijen blootleggen of tenminste suggereren. Immers, als het goed is zijn de politieke partijen permanente stadsenquˆteurs en stadsgesprekvoerders. Binnenkort krijgen wij van het College de evaluatie van het referendum. Het referendum heeft voor ons zijn bestaansrecht bewezen, maar al doende leert men en wij zullen niet de ogen sluiten voor de haken en ogen die aan de huidige verordening vastzitten. Ik begrijp overigens niet de redenering van sommige landelijke en plaatselijke politici, zoals wethouder De Grave, dat inspraak en referendum samen een beetje te veel van het goede zou zijn. Deze visie getuigt volgens mij van een verkeerd inzicht in de betekenis van het referendum en van de inspraak. Integendeel, zou ik zeggen: hoe beter de inspraak, des te beter het uiteindelijke plan en des te minder behoefte zal er zijn aan een referendum. Gebrekkig inzicht in de betekenis van inspraak was dit jaar ook te lezen in een aflevering van Stadsnieuws over de Noord-Zuidlijn. De vette kop luidde: "Plan Noord-Zuidlijn klaar, de inspraak kan beginnen". Daargelaten dat deze kop feitelijk onjuist is, omdat de Noord-Zuidlijn al vele jaren voorwerp van inspraak is, is het merkwaardig te denken dat inspraak kan beginnen als het plan gereed is. Ook hier geldt, dat men pas kan spreken van een plan dat gereed is als de inspraak is be‰indigd. Wat de ambtenaren betreft moeten wij ons als politici bewust zijn van de onzekerheid die de discussie over de Stadsprovincie voor de organisatie met zich heeft gebracht. Wij konden wel roepen dat tijdens de verbouwing het werk moet doorgaan, maar het waren de ambtenaren die tijdens de verbouwing door moesten werken. Dat is hen eigenlijk wonderlijk goed gelukt. De hervorming van de Secretarie wordt zeer belangrijk. Een van onze grote zorgen is, dat wij als gemeentebestuur problemen steeds benaderen vanuit onze eigen, vaak verkokerde organisatie. Wil men werkelijk actief optreden als overheid, dan zal men als elke instelling of elk bedrijf het omgekeerde moeten doen: men moet de organisatie juist zoveel mogelijk afstemmen op de problemen. De opzet van de organisatie in het algemeen en de hervorming van de Secretarie in het bijzonder impliceren dus belangrijke politieke keuzen. Hoe denkt het College de Raad te betrekken bij de hervorming van de Secretarie? Het zal na al het vorengaande over de overheid, die moet optreden in plaats van terugtreden, niemand verbazen dat wij kritisch kijken naar de lopende reorganisaties van diensten en bedrijven. Wij oordelen daarbij natuurlijk niet vanuit het achterhaalde dogma dat de overheid zoveel mogelijk zelf moet doen; integendeel, hoe meer de overheid zich beperkt tot die regisseursfunctie en minder optreedt als uitvoerder, des te effectiever zal zij þ als het goed gebeurt þ kunnen zijn. Het gaat er nu echter om dat wij ons verzetten tegen het bij velen heersende dogma dat de overheid taken hoe dan ook nooit zo goed kan uitvoeren als de markt. In twee discussies zullen wel een beetje ruzie krijgen met deze dogmatici. Bij het Gemeentevervoerbedrijf zijn ingrijpende maatregelen noodzakelijk. Verzelfstandiging kan een van die maatregelen zijn, maar er dreigt op termijn concurrentie in het openbaar vervoer te worden ingevoerd uit Den Haag en dat leidt tot privatisering. Wij verwerpen dat. Dat het maken van zoveel mogelijk winst tot een doelmatige bedrijfsvoering kan leiden is vanzelfsprekend, maar het leidt niet automatisch tot beter openbaar vervoer. Er komt echter nog iets bij. Het dreigende lange- termijnperspectief van concurrentie werkt als een zwaard van Damocles voor het personeel en van hen zullen wij het moeten hebben. De medewerkers van het GVB zullen ingrijpende maatregelen, met beduidende financi‰le consequenties voor hun eigen positie, alleen kunnen accepteren als zij het vertrouwen hebben dat zij daarmee de toekomst van hun bedrijf en hun positie veilig stellen. Amsterdam moet Den Haag daarom vragen niet verder te gaan op de weg van concurrentie, zo als de gemeente Rotterdam voor haar vervoerbedrijf heeft gedaan. Wij dienen hiertoe een motie in. Het College koerst ons veel te eenzijdig naar verzelfstandiging van het Gemeentelijk Havenbedrijf. Ook hier zeggen wij in navolging van Rotterdam: zoek eerst maar eens uit hoe in het havengebied van Amsterdam tot IJmuiden in de huidige constructie goede samenwerking tot stand kan worden gebracht met het gemeentelijk bedrijf. Dus, College, geef aan wat er binnen de huidige constructie nodig is aan beleidsbeslissingen, uitvoeringsvrijheid, financile middelen enz. Alleen dan kunnen wij te zijner tijd een juiste beslissing nemen over eventuele verzelfstandiging. Wil het College toezeggen dat ook dit onderzocht wordt? De PvdA doet straks niet mee aan een discussie waarbij alleen is uitgedacht hoe het kan met verzelfstandiging; wij willen daarnaast ook een andere zienswijze. De kritische houding van het College begin dit jaar jegens het Kabinet met betrekking tot de functiewaarderingsproblematiek bij de Melkert-banen was vanuit de portefeuilles Financin en Personeel en Organisatie bezien op zichzelf misschien wel terecht. Als de gemeente echter een subsidie van Ÿ 40.000 per baan krijgt, op termijn elk jaar in totaal 200 300 miljoen gulden, is dat natuurlijk veel wezenlijker, mede gezien in het licht van alle geweeklaag over de vermeende onderbedeling buiten de grote steden. De waardering voor de totale operatie had in de verhouding met Den Haag natuurlijk moeten overheersen boven de vraagtekens bij de functiewaardering. Het beeld was nu dat van een kind dat een prachtige mountainbike krijgt, maar zegt: "Ik hoef die niet, want er zit geen bel op." Wij willen het College natuurlijk niet vergelijken met een verwend kind, maar het was wel een voorbeeld van verkokerd bestuur. Het effect kan hetzelfde zijn. (Wethouder mevr. TER HORST: Uit het oogpunt van verkeersveiligheid zou het heel onverstandig zijn, geen bel op die fiets te hebben.) Ik zeg ook niet dat er op die mountainbike geen bel moet zitten. Ik vind dat de functiewaarderingsproblematiek goed moet worden opgelost, maar toch krijgt zo'n kind, als dat zijn enige reactie is, een draai om zijn oren. (Wethouder DE GRAVE: Kunt u misschien nog even nagaan of het probleem niet ergens anders lag, namelijk dat in de bestaande functiewaardering conducteurs in een zodanige functie moeten worden gewaardeerd, aangezien wij volgens de toenmalige regeling geen stuiver voor die conducteur zouden krijgen?) In tweede termijn komen wij hierop ongetwijfeld terug. Ik herhaal, dat er vanuit de portefeuilles Financi‰n en Personeel en Organisatie echt nog iets kon worden verbeterd; er m¢‚st zelfs per se iets worden verbeterd. Op het moment echter dat Den Haag over de brug is en men daar zegt dat men het mogelijk gaat maken, uitkeringsgelden te gebruiken voor het voeren van een structureel werkgelegenheidsbeleid, waardoor de gemeente de beschikking krijgt over 300 miljoen gulden per jaar, past het wel, de functiewaarderingsproblematiek in die sleutel te zien. Wij zeggen niet dat wij die banen niet hoeven als het niet goed wordt opgelost. Wij danken dan hartelijk dank voor die banen en wij gaan er samen een groot succes van maken, maar er ligt nog wel een heel lastig probleem. Hoe gaan wij dat oplossen? Dat is een mentaliteitskwestie en deze stad is in Den Haag berucht om zijn gezeur en gezeik, dus wij moeten een andere houding aannemen. Het beeld is inmiddels rechtgetrokken. Met name gezien het binnenhalen van de Europese top hebben wij het vertrouwen dat het College weet hoe het w‚l moet. Ik sla het onderwerp oude en nieuwe Amsterdammers over. Daarop komen wij later nog wel terug. Wat is nu de moraal van dit verhaal? Het gaat zeker niet slecht, maar wij hebben ook geen reden om te juichen; ons past geen enkele genoegzaamheid. Er bestaan nog heel veel problemen waarvoor de overheid haar verantwoordelijkheid moet nemen. Er liggen echter ook praktisch net zoveel kansen voor de overheid om economische, sociale en culturele vooruitgang tot stand te helpen brengen. Een optredende overheid is nodig, niet alleen om de problemen op te lossen, maar ook om kansen te verzilveren door te investeren in de Amsterdammers en in Amsterdam, teneinde er zo voor te zorgen dat Amsterdam een bloeiende stad wordt voor lle Amsterdammers. Dan kan over vijftig jaar een boeiend stuk geschreven worden over "De rijke oogst van Amsterdam". De VOORZITTER deelt mede, dat zijn ingekomen: 37ø Motie van 1 november 1995 van het raadslid Van der Laan om ervoor te zorgen, dat in 2005 op iedere Amsterdamse schoolbank van het basisonderwijs een computer staat (Gemeenteblad afd. 1, nr. 614, blz. 2655). 38ø Motie van 1 november 1995 van de raadsleden Van der Laan en Balai inzake de invoering van concurrentie in het openbaar vervoer (Gemeenteblad afd. 1, nr. 615, blz. 2655). Beide moties worden voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer HOUTERMAN: Mijnheer de Voorzitter. Daadkracht is het beste bindmiddel. Onder dit motto steunen wij van harte deze begrotingsmissive, die realisme en een voldoende liberaal gehalte uitstraalt in een periode die bol staat van een kritische houding ten opzichte van de politiek en de overheid. In zo'n tijd is het goed voor volksvertegenwoordigers met tegenwind te fietsen, want met tegenwind kan men beter zijn karakter tonen dan met de wind in de rug. In de time-out van de post-referendumperiode was er echter ook alle risico van een knock-out of een black-out. Wij zijn blij dat deze Raad, dit College en onze begroting veerkracht en helderheid tonen. Duidelijk is ons klimaat: doen wat nodig is, veel kleine stappen maken ook een hele weg; grotere en langere-termijnprojecten in zorgvuldige voorbereiding en een gezond ambitieniveau. Te veel ambitie leidt tot eerzucht, te weinig tot gemakzucht. Dat weerspiegelt zich ook in het evenwicht tussen de bestaande en de toekomstige stad. Kan het College inzichtelijk maken, hoe onze investeringen globaal verdeeld zijn tussen de bestaande en de toekomstige stad? Is de verhouding van een rijksdaalder staat tot een gulden een werkbare vuistregel? Er zijn duidelijke spelregels. Ik gebruik het woord spelregel omdat ik mij enigszins wil losweken van de landelijke discussie over normen en waarden. Vanuit die spelregels in de stad zou ik een pleidooi willen houden voor niet te veel, maar wel duidelijke spelregels, waarbij de maatschappelijke controle fungeert als grensrechter en de overheid een scheidsrechter is die niet met zich laat sollen maar handhaaft. Ook in een stad als Amsterdam met gelukkig veel vrijzinnige waarden past bij het overtreden van de spelregels een streng klimaat van het uitdelen van rode en gele kaarten. Het verwijt van de heer Van der Laan aan met name mijn het adres met betrekking tot het terrassenbeleid is een mooi voorbeeld van een regel die wij voor de zomer samen hebben vastgesteld, ook de VVD-fractie, maar dan verandert er iets. Wij hebben plotseling te maken met een tropisch klimaat en tijdens het handhaven van de regels blijkt dat verschillende regels niet redelijk zijn. Het gaat ons echter ook om de redelijkheid van de regels; hiermee sluit ik aan bij de woorden die de heer Ten Have voor het reces heeft uitgesproken. Men kan dan zeggen dat wij, hoewel de mussen vanwege de hitte dood van het dak vallen, de evaluatie in het najaar afwachten, of wij kunnen zeggen dat er moet worden gedaan wat nodig is. De VVD-fractie heeft in dat opzicht veel gesprekken gehad met de burgemeester, maar wij moesten in verband met zijn vakantie wel even wachten.Wij hebben veel contacten gehad met de heer Blommestein van de afdeling Algemeen Bestuurlijke en Juridische Zaken over alle knelpunten. Het cruciale voorbeeld dat de heer Van der Laan noemde heeft ook in de krant gestaan. Er was een horeca-ondernemer die zich beklaagde over het feit dat hij geen terras buiten mocht plaatsen in een straat waar de hele avond geen auto's komen en op een stoep waarop nog geen hond kan lopen. Ik ben er naartoe gegaan en ik ben er de hele avond gebleven, omdat ik wil weten waarover ik praat als ik een klacht indien. Ik heb daar drie uur lang gezeten en in die tijd is er slechts ‚‚n auto langsgekomen. Er is daar ook een stoep waarop niemand kon of wilde lopen. In de Jordaan komt het heel veel voor dat de mensen gewoon op straat lopen en niet op de stoep. Ik ben toen tot de conclusie gekomen, dat wij een regel hebben vastgesteld die in de praktijk tot onredelijkheid leidt. Dat heb ik samen met mijn collega's van D66 onder de aandacht van de burgemeester gebracht en mede op basis daarvan hebben wij gedurende de Sail-manifestatie een beter horeca- openingstijdklimaat gekregen. Ik ben er trots op, dat wij dat als liberalen hebben gedaan. Als dan wordt gesproken van biefstuk-liberalisme zie ik dat als een geuzennaam en denk ik dat in de ogen van de toeristen en de bewoners het horecabeleid van de PvdA in deze tropische zomer meer heeft geleken op uitsmijter-socialisme.Ik kies dan liever voor biefstuk- liberalisme. Politiek elan betekent, dat een gemeenteraad zich duidelijk profileert op hoofdzaken en bereid is ruimhartig de bestuurlijke uitvoering te delegeren aan het College. Amsterdam is een stad om trots op te zijn; in alle opzichten willen wij ons daarom kunnen meten met de top vijf van Europa. Voor de stad zou er eigenlijk een ambitie-barometer moeten komen om onszelf te meten aan onze positie in de Europese omgeving. Is het College bereid zo'n meetinstrument te ontwikkelen en de techniek van vergelijkbare ijkpunten (benchmarking) in te schakelen? Wellicht vechten wij dan minder met elkaar en meer voor elkaar. Wij zouden dan een plan kunnen opstellen met als basis de vraag, hoe wij Amsterdam als hoofdstad in 2000 zien. Het spreekt vanzelf dat de komende maanden in het teken zullen staan van onze bestuurlijke organisatie. Zonder op alle punten van deze landelijke en lokale discussie te willen vooruitlopen gelden voor de VVD in Amsterdam de volgende vertrekpunten. De fractie van de VVD streeft naar een effectief model voor een sterke regionale bestuursvorm. Het huidige ROA is tot 1998 een goed tussenstation naar een provinciaal bestuur nieuwe stijl. In de tweede plaats is er en blijft er een centrale Gemeenteraad en in de derde plaats, dit in afwijking van de zienswijze van de heer Van der Laan, staat wat ons betreft het stelsel van de stadsdeelraden niet ter discussie, maar wel de schaalgrootte. Wij willen door fusies het aantal stadsdelen substantieel terugbrengen, teneinde de kwaliteit, de slagkracht, het draagvlak en de dienstverlening verder te verbeteren. In 1990 lanceerde de VVD-fractie het idee van de CAM-operatie; een multi-disciplinaire ambtelijke werkgroep zag kans, op verantwoorde wijze met bezuinigingsvoorstellen tot een bedrag van 200 miljoen gulden te komen. Naar analogie daarvan willen wij een aanpak voorstellen om binnen de groei van regelgeving die in de afgelopen decennia is ontstaan te zoeken naar mogelijkheden tot vereenvoudiging. Veel regelgeving is geboren in een tijd waarin horizonbesluiten nog niet bestonden en de inzichten met betrekking tot de publieke sector anders waren. Om daadwerkelijke te komen tot een- loket- structuren zullen regels meer op elkaar moeten worden afgestemd en moet de bureaucratie worden verminderd. Regels en procedures gaan vaak een eigen leven leiden. Onderzoeken bij andere gemeenten Ä bijvoorbeeld de gemeente Utrecht Ä en bedrijven door middel van analyse van processen en structuren hebben veel opgeleverd. De methode van "Overhead Value Analysis" resulteert veelal in 10% tot 20% meer efficiencymogelijkheden die niet leiden tot kwaliteitsverlies en/of mindere dienstverlening. Een dergelijke positieve uitdaging willen wij graag aangaan om te bezien þ ik baseer mij dan op een laag ambitieniveau þ ; of wij in de komende tijd jaarlijks een bedrag van 50 miljoen gulden in beeld zouden kunnen brengen via de operatie Eenvoud. Ik meen dat een dergelijke operatie politiek niet ter discussie zou mogen staan. Wat wel ter discussie zou moeten staan is, wat men met het geld doet en wat die operatie zou kunnen opbrengen. Dat geld zou men bijvoorbeeld kunnen besteden aan reservevorming en koopkrachtverbetering, met name in het grensgebied tussen minimum en modaal; men zou een investeringsimpuls voor de werkgelegenheid kunnen bedenken of men zou het takenpakket van de ambtenaren kunnen uitbreiden. De VVD-fractie kiest voor een kleiner aantal ambtenaren. Ook zou men de leefbaarheid en veiligheid kunnen vergroten door infra- structurele en maatschappelijke voorzieningen. Naast de operatie Eenvoud stellen wij de operatie Kerntaak voor, niet vanuit een ideologisch polariserende invalshoek, maar vanuit een praktische en realistische opstelling, omdat wij naar de mening van de VVD-fractie ook in de toekomst bij beleidsmatige zaken een toetredende overheid moeten hebben en waar het de uitvoering betreft een terugtredende overheid gewenst is. Wij verzoeken het College, in het kader van die kerntakendiscussie nog eens duidelijk in beeld te brengen, welke onderdelen nog in aanmerking komen voor een dergelijke discussie. Ik beperk dit vandaag tot twee actuele voorbeelden, die de heer Van der Laan ook heeft aangedragen, maar die ik vanuit een andere invalshoek zal accentueren. Het eerste voorbeeld is, dat de aandacht voor het openbaar vervoer een kerntaak is van de overheid wat de democratische invloed op prijs, dienstregeling en kwaliteit betreft. Voor liberalen geldt, dit in de richting van de heer Van der Laan, dat een monopolie leidt tot te veel winst en concurrentie tot minder winst. De stelling van de heer Van der Laan dat door concurrentie de winst wordt gemaximaliseerd, is volgens mij een nieuwe economische theorie. Ik zal hierover nadenken, maar mijn gevoel zegt mij, dat hier wel eens een verkeerde theorie zou kunnen zijn gelanceerd. (De heer VAN DER LAAN: Dat heb ik niet gezegd!) Dat staat wel in uw tekst. (De heer VAN DER LAAN: Ik heb gezegd, dat concurrentie kan leiden tot een doelmatiger bedrijfsvoering, maar niet noodzakelijk tot een beter openbaar vervoer.) Het transporteren van passagiers is de enige kerntaak die wij als overheid hebben; het hebben van materieel en personeel is geen doel op zichzelf, maar een middel om die kerntaak te kunnen uitvoeren. Wat ons betreft kan die uitvoering voor een deel, daar waar het facilitaire taken betreft als schoonmaak en onderhoud, geschieden op de vrije markt. Wat de personele positie betreft zou die naar analogie van de ook sociaal succesvolle operatie met de NV Schoonmaakbedrijf Gemeente Amsterdam in de richting van de cao van het vervoerswezen of in een afgeslankte ARA- situatie kunnen worden gebracht als de ambtelijke status om de een of andere onduidelijke reden van belang zou kunnen zijn. Van een geheel andere orde wat gemeentelijke kerntaak betreft is de succesvolle revitalisering van ons Havenbedrijf die vanaf 1990 Ä ik heb heel bewust gekozen voor dit jaartal, ook als kleine hommage aan de vorige wethouder, de heer Jonker Ä is ingezet, met name als een regionale benadering uit het oogpunt van werkgelegenheid. Als wij dan de multimodale verkeersstromen zien, ook uit milieubelang, via het water en over de weg, denken wij dat die verzelfstandigde marktpartijen, in de lucht KLM en Schiphol en voor het railvervoer de Nederlandse Spoorwegen, op het water een verzelfstandigde marktpartij zouden moeten ontmoeten in de vorm van het Gemeentelijk Havenbedrijf. Die verzelfstandiging zou nog deze eeuw substantieel vorm moeten krijgen. Wij vinden dat een strategische alliantie, wat ons betreft een aandelenruil tussen het Gemeentelijk Havenbedrijf, NS en Schiphol en misschien in de volgende eeuw een openbare beursnotering, zoals voor Schiphol ook in de planning zit, voor het Gemeentelijk Havenbedrijf niet hoeft te worden uitgesloten. Het tweede hoofdonderwerp voor de VVD-fractie is vandaag: Leefbaarheid en Wonen. Wij vinden dat Amsterdam een levend organisme moet blijven. Onze stad is groot en gezellig geworden door een vleugje "informeel" qua inrichting en straatbeeld. Wij moeten het kind niet met het badwater weggooien. Het afgelopen jaar bekroop ons wel eens het gevoel dat sommige plannen alleen achter de tekentafel zijn gemaakt. Dit leidt in een aantal gevallen tot rechtlijnigheid en tot het id‚e fixe van "hoe leger Amsterdam hoe mooier". Dat is een legitieme visie, maar die wordt door onze fractie niet gedeeld. Wij vinden in de meeste gevallen de haringstal, de bloemenkraam, het draaiorgel en het terras juist een verrijking. Amsterdam is een wereldstad en geen Madurodam aan de Amstel. Het volgende punt in het kader van de leefbaarheid betreft de zichtbare veiligheid. Als wij binnenkort gaan praten over het onderbrengen van het Ondersteuningsteam bij de Politie, denken wij dat de volgende operatie de plaatsbepaling en de functiewaardering zou kunnen zijn van onze Stadswacht; alom gewaardeerd en naar onze mening toe aan een nieuwe uitdaging om verder door te groeien van Stadswacht naar Wijkwacht, terwijl ook andere vormen van hulpverlening in het pakket Wijkwachten zouden kunnen worden overwogen. Naar onze mening zullen die Wijkwachten ook op andere tijdstippen actief moeten zijn, wij denken dan met name aan de avond- en nachturen. Het doet ons dan ook deugd, dat van zowel de voorzitter van de CNV, de heer Westerlaken, als de voorzitter van het FNV, de heer Stekelenburg, geluiden komen, dat ook voor de vakbonden de onregelmatigheidstoeslagen voor de avond- en weekenduren ter discussie kunnen komen te staan; voor de bonden geldt ook: werk boven inkomen. Dat compliment wil ik nu namens de VVD- fractie aan het adres van beide bonden maken. Als wij 's avonds en in de nachtelijke uren het veiligheidspersoneel te weinig laten zien, spelen wij daarmee de criminaliteit in de kaart. Mij is gebleken, dat in de cao van de criminaliteit inderdaad geen sanctie voorkomt voor mensen die 's nachts werken; zij krijgen geen onregelmatig- heidstoeslag en ook de graffitivandalen weten precies dat men 's nachts tussen 4 uur en 6 uur, wanneer wij allemaal op ‚‚n oor liggen, fantastisch zijn gang kan gaan in Amsterdam, omdat de pakkans dan minimaal is. Wat die graffiti betreft zouden wij de leuze willen introduceren: "Zij die kladden, worden in de kladden gegrepen". Wat de verlichting in Amsterdam betreft zouden wij uit het oogpunt van sociale veiligheid en verkeersveiligheid, met name wat het fietsverkeer in onze stad betreft, willen bepleiten dat de straatverlichting in de komende jaren in intensiteit toeneemt. Ik weet dat het voorstel dat de VVD-fractie vanmiddag doet ogenschijnlijk tegenstrijdig klinkt. Vanuit milieubelang zeggen wij allemaal dat het energieverbruik moet worden verminderd, maar het is best mogelijk dat in die afweging tussen sociale veiligheid, verkeersveiligheid en milieu de balans is doorgeslagen en dat op grond daarvan de straatverlichting in de komende jaren feller moet gaan branden. In de Tweede Kamer was er ook bij mijn partij weinig draagvlak voor een landelijke discussie over een energieheffing, de Eco-tax, maar gelukkig wel in ons verkiezingsprogramma. Zou het nu echt zo gek zijn, tegen de bevolking te zeggen dat, als men thuis zuinig is met energie, de opbrengst daarvan voor een klein gedeelte zal worden teruggeploegd naar die gebieden in het land waar sprake is van sociale onveiligheid, of wat de verkeersveiligheid betreft, naar bijvoorbeeld de fietspaden langs provinciale wegen, omdat daar geen straatverlichting is? De VVD-fractie wil met betrekking tot IJburg op zeer korte termijn komen tot een maatschappelijke nutsdiscussie, omdat IJburg voor ons een uitdaging is, zowel gezien vanuit het milieu als vanuit de woningbouw. Wij vinden het onverstandig, met de bevolking te communiceren via een salami-model en te doen alsof het een waterdorp wordt met een kleine schaalgrootte, wetende dat IJburg, als het doorgaat, vermoedelijk toch moet uitgroeien tot een woonstad. Wij hebben zo langzamerhand wel geleerd dat men de bevolking beter vooraf het eindmodel kan laten zien dan de mensen teleurstellen als achteraf de aap wat laat uit de mouw komt. Het vanaf het begin presenteren van het eindmodel zou het eerlijkst zijn. Wat de woningbouw in Amsterdam betreft, met name vanuit de sociale invalshoek gezien voor de inkomens van minimum tot modaal, is de VVD- fractie ervan overtuigd, dat de woningbouwpolitiek die wij ten aanzien van het huren hebben gevoerd in de komende tijd een accentverschuiving zou kunnen krijgen naar het kopen van de huurwoning waarin men op dat moment woont. Naar onze mening heeft dat op dit moment een aantrekkelijke dimensie, namelijk de kans dat de historisch lage hypotheekrente nog lange tijd gehandhaafd blijft, ook met een eventuele actieve participatie van de Gemeentelijke Kredietbank. Als ik het betoog van de heer Van der Laan goed heb begrepen, staan voor hem hypotheken tot Ÿ 350.000 qua fiscale aftrekbaarheid niet ter discussie; voor mijn fractie ook niet voor hogere hypotheken. Een volgende aantrekkelijke dimensie is de stelselmatige verlaging van de individuele huursubsidie, terwijl huurverhogingen boven de gemiddelde inflatie liggen en er sprake is van een verlaging van de onroerende- zaakbelasting voor eigenaren. Kortom, de wind in de rug voor kopers en wind tegen voor huurders. Wij zouden het een goede zaak vinden als de mensen die nu een sociale huurwoning bewonen, de kans krijgen deze woning tegen executiewaarde te kopen. De woningcorporaties kunnen daardoor terugvallen op de kernvoorraad voor extra sociale woningen. Hiermee zou ook een automatisch spreidingsbeleid in Amsterdam kunnen worden bevorderd, want onze grootste angst is dat, als er straks in IJburg alleen maar vrije- sectorwoningen worden gebouwd, veel mensen uit de westelijke tuinsteden naar IJburg zullen trekken, waardoor zich daar eenzijdig de wat rijkere burgers vestigen en in de westelijke tuinsteden sprake zal zijn van een eenzijdig armere bevolking. Het verschil tussen kansarm en kansrijk wordt dan in Amsterdam weer een onnatuurlijke tweedeling. Naar onze mening heeft het hebben van een koopwoning voor minimum- en middeninkomens ook nog het voordeel, dat mensen meer hun doe-het-zelf- activiteiten in onderhoud en renovatie ontplooien, terwijl door de sociale controle het onderlinge contact ook anders zal zijn als er in ‚‚n trappehuis drie huurders en twee mensen met een koopwoning wonen. Een vereniging van eigenaren van 10 tot 25 mensen geeft ook een betere sociale controle en contact dan het anoniem lid zijn van een grote woningbouw- vereniging. Is het College bereid, de voor- en nadelen, fiscaal maar ook qua continu‹teit, van het hebben van een koop- of huurwoning en het omzetten van de huurwoning waarin men woont in een koopwoning in een notitie uit te werken? De VVD-fractie wil daarvan geen ideologische discussie maken, maar een discussie die is gericht op de actuele marktsituatie. (De heer K™HLER: Gaat dit laatste deel van uw betoog over Amsterdam en Nederland zoals het anno nu gaat?) Dat is juist, maar waarom vraagt u dat? Hebt u de artikelen van directeuren van woningcorporaties niet gelezen en hebt u het verhaal niet gehoord van Piet Polderman, prominent PvdA'er in de Rivierenbuurt, die er allemaal op wijzen dat het omzetten van huurwoningen in koopwoningen een wenkend perspectief zou kunnen zijn? (De heer K™HLER: U sprak over mensen die in de westelijke tuinsteden blijven wonen als zij hun woning kunnen kopen en dat men dan een veel betere sociale controle tussen huurders en eigenaren zou krijgen enz.) Dat is dan beter dan dat de middeninkomens uit de westelijke tuinsteden uitwijken naar IJburg, zodat de woningen in de westelijke tuinsteden alleen maar worden bezet door mensen met een laag inkomen. Mijn betoog is gericht op een positief spreidingsbeleid, niet gebaseerd op etnische achtergrond, maar wel ... (De heer K™HLER: U sprak over de lage inkomensgroepen, die dan de kans hebben om, vanwege de lage hypotheekrente enz., een goedkope sociale woning te kopen. De lage inkomens zouden zich dan vastzetten in bijvoorbeeld Geuzenveld. Dat zou allemaal veel beter gaan als dat gezamenlijk met huurders gaat. Naar uw mening is het beter als er in ‚‚n complex woningen zowel kopers als huurders zullen wonen.) Dat hebt u goed begrepen. Het zou overigens wel eens goed kunnen zijn als GroenLinks een andere mening heeft dan de VVD, want dat is voor mij een teken dat het misschien wel eens een goed idee zou kunnen zijn. De burger in de migrant is onze invalshoek voor de toekomst van de stad, waar grote groepen migranten gedurende een langere periode onlosmakelijk aan onze stad verbonden zijn verbonden. Dat is voor ons het positieve uitgangspunt om, nu die mensen zo lang in ons midden zijn, ook de kunstmatige scheiding tussen allochtoon en autochtoon te veranderen. In de komende tijd willen wij meer praten over burgers en meer zoeken naar de burger in de migrant in plaats van constant te spreken over de migrant in de burger. Dat is een verschil van dag en nacht. Wij willen vanuit de problematiek van de kansarmen meer in de richting gaan van een categoriaal beleid dan van een integraal beleid. Beleidsmatig bestaan er in Amsterdam drie sectoren onder autochtonen en allochtonen, te weten: kansrijk, een meerderheid met beperkte overheidsaandacht; kansarm, een minderheid met tijdelijk veel overheidsaandacht, en kansloos, een kleine groep met permanente overheidsaandacht. Dat is naar mijn mening een betere indeling dan mensen te onderscheiden naar leeftijd, geslacht of etnische herkomst. Wij steunen de wethouder dan ook volledig in zijn nieuwkomersbeleid, alsook de inburgeringscontracten en de kennis die wij daarvan hebben, ook voldoende hier aanwezig. Voor de goede verstaanders is het naar mijn mening een goede boodschap dat de kennis van het inburgeren in Amsterdam volop aanwezig is. Het leren van de Nederlandse taal, zowel de spreektaal als de vaktaal, heeft voor mijn fractie een hoge prioriteit en wij verzoeken de wethouder, te dien aanzien de druk op de ketel te houden, niet door te proberen de mensen jarenlang een heel klein beetje Nederlands te leren, maar door ervoor te zorgen dat zij binnen een jaar de Nederlandse taal grotendeels machtig zijn. Wij hebben een voorstel, dat wellicht zou kunnen overkomen als humoristisch, maar het is niet zo bedoeld. In de fractie is daarover ook lang gesproken; het is eigenlijk een symbolisch voorstel om aan te geven hoe wij het eigenlijk vanuit die integratiegedachte zouden willen hebben in Nederland. Op het gebied van de landelijke wetgeving hebben wij een initiatief gehad van de kamerleden Rosenm”ller en Dijkstal in de vorm van de Wet Bevordering Evenredige Arbeidskansen Allochtonen (BEAA). Dat is een wet die de VVD-fractie in Amsterdam, ondanks alle problemen die er nog zijn, van harte steunt. Als men vanuit de integratie verder doordenkt, zou het ook goed zijn als in de komende jaren etnische ondernemers die een winkel of bedrijf openen een evenredig aantal autochtone werknemers in dienst nemen. Hiermee wordt dan voorkomen dat het etnisch ondernemerschap eenzijdig wordt ingevuld. Het spiegelbeeld van de wet BEAA zouden wij graag willen zien in Amsterdam. Ik wil vandaag uitdrukkelijk onze positieve gevoelens uitspreken over de opiniepeilingen en enquˆtes die zijn gehouden en de telematische stadsgesprekken die zijn gevoerd. Wij zeggen, dat het veel belangrijker is de burger serieus te nemen dan dat de burger op alle punten gelijk krijgt. Wij geloven niet in volksvertegenwoordigers die aan het begin van de discussie geen mening hebben. Wij leven niet in een "u vraagt wij draaien" -democratie, waarin de bevolking altijd haar zin wil hebben en waarin de mening van de meerderheid altijd doorslaggevend is. Wij zijn daarvoor niet ingehuurd als volksvertegenwoordiger. Aan de andere kant moeten politici ook niet Oostindisch doof of autistisch zijn. In dat spanningsveld willen wij de komende tijd opereren teneinde van de burgers onze bondgenoten te maken. Als wij dat communicatieproces professioneler uitvoeren in onze stad, zal het referendum in de toekomst een instrument zijn dat niet met regelmaat maar bij uitzondering wordt aangevraagd. Dat zou ook een compliment zijn aan de wethouder voor Bestuurlijke Betrekkingen; hoe minder referenda er worden aangevraagd, des te beter hebben wij het als gemeente gedaan. Ik heb overigens vandaag in de krant gelezen, dat de wethouder deze invalshoek ook omarmt. De VVD-fractie heeft enkele voorstellen voor de evaluatiediscussie. Wij zouden het referendum willen zien als een zelfstandig instrument, dat dan kan worden losgekoppeld van het instrument verkiezingen. De VVD-fractie zou de Raad willen voorstellen een vast minimum opkomstpercentage van 40 te hanteren, maar ik kan mij voorstellen dat andere raadsleden de voorkeur geven aan een ander percentage. Raadsbesluiten die referendabel zijn moeten positieve en negatieve keuzen bevatten. Als burgers bij referendum tegen een raadsbesluit stemmen, moeten zij ook weten welke consequenties zij op zich nemen. Mijn fractie zegt dan, dat men kiest voor hoofdpijn, rugpijn of maagpijn. Het is alle drie vervelend, maar als politici moeten wij die keuze ook maken. Als kiezers ergens tegen zijn en liever geen rugpijn hebben, moeten zij zich wel realiseren, dat zij na een bepaalde tijd misschien wel hoofdpijn zullen hebben. Ik denk dat wij de wethouder voor Volkshuisvesting in bescherming moeten nemen, in die zin dat een woningbouwplan niet steeds kan worden afgeschoten en dat, als een plan wel wordt afgeschoten, er een ander plan hoog op de agenda komt. Na het referendum dient het aantal beroeps-en bezwaarprocedures te worden beperkt en/of verkort en als laatste voorstel zou ik willen zeggen dat er per onderwerp maar eenmaal een referendum kan worden aangevraagd, maar ik las vanmorgen in de krant dat het College bepaalde idee‰n heeft voor bepaalde deelbeslissingen; de VVD-fractie kan zich daar wel wat bij voorstellen. Ik heb het onderwerp Bereikbaar Werk voor het laatst bewaard. Wij zijn onze beschouwingen altijd met dat punt begonnen, maar wij hebben het nu symbolisch aan het slot gezet. Het heeft in ons programakkoord echter wel de hoogste prioriteit. Wij willen in dat kader praten over de bereikbaarheid in verkeers- technische zin en over de buurteconomie. De heer Van der Laan heeft al gesproken over het Verkeers- en Inrichtingsplan (VIP), zodat ik daarover kort kan zijn. Ik spreek uit, dat de VVD-fractie loyaal zal vasthouden aan het einddoel van het VIP, maar wij maken ons oprecht bezorgd over de temporisering, de fasering en de individuele planvorming. Ik denk dat het College er goed aan zou doen, zeer kritisch te kijken naar de verschillende onderdelen van het VIP, met name de tijdsplanning en de volgorde. Wij hebben zo het gevoel dat het goed zal zijn voor het draagvlak van onze binnenstad en ook voor Amsterdam financieel centrum, eerst een paar parkeergarages te openen alvorens veel verder te gaan met het opheffen van parkeerplaatsen. De parkeerbalans laat zien dat de binnenstad er macro gezien eigenlijk wel redelijk uitziet, maar men weet dat dit per buurt nogal eens verschilt, dus wat ons betreft kan en mag wethouder Bakker in de komende tijd gedifferentieerder denken. Wij zullen niet boos op hem worden als hij harder werkt aan het openen van parkeergarages en een klein beetje gas terugneemt bij het verwijderen van parkeerplaatsen op het maaiveld. Het eindpunt waaraan wij ons hebben gecommitteerd staat zeker niet ter discussie. Wat misschien wel ter discussie staat zijn de kosten van het parkeren; niet zozeer de parkeertarieven, maar met name de parkeervergunningen zouden een wezenlijk onderdeel van onze lokale lastendruk moeten zijn. Wij vragen de wethouder voor Financi‰n, of hij bereid is volgend jaar bij het bepalen van de lokale lastendruk te overwegen ook de parkeerkosten voor de doorsnee Amsterdammer in dat plaatje mee te nemen. Ik maak hierbij een compliment aan de landelijke PvdA, waar de wij in de afgelopen maanden veel weerklank hebben gevonden voor onze pleidooien voor revitalisering van de buurteconomie, niet alleen qua werkgelegenheidskansen maar ook voor een nieuwe dimensie voor de sociale buurtfunctie. Ik sprak alleen over de PvdA, maar afgelopen maandagavond was staatssecretaris Kohnstamm, lid van D66, in ons politieke caf‚ en de teksten die hij uitsprak over de buurteconomie en de kanszones spraken ons zeer aan. Wat dat betreft is het paarse akkoord op de goede weg en wij zouden het gentlemanlike en ladylike vinden dat, als een kansarme zone wordt geopend, het stadsdeel Westerpark, gezien de recente ontwikkelingen op het gebied van cultuur en woningbouw aldaar, als een van de eersten recht en kans krijgt op een dergelijke uitverkiezing. Is het College bereid te komen tot een Plan van Aanpak Buurteconomie? Gezien mijn gebrek aan spreektijd nog slechts enkele woorden over volwaardig vrijwilligerswerk en uitkeringsgerechtigden ouder dan 50 jaar. Dit onderwerp wordt door mijn fractiegenoot mevr. Peters met verve verdedigd. In de commissie zullen wij daarop nader ingaan. Ik sluit af met een parafrase op een legendarische liberale hartekreet: "Amsterdam is het waard om voor te vechten zo lang je leeft". Een dergelijke gevoel is onder alle Mokummers aanwezig, maar wat ons ontbreekt is het gemeenschappelijke gevoel voor hetgeen waarvoor wij vechten. Ik vind dat dit College en deze Raad dat bindmiddel als een positieve opmaat naar 2000 moeten proberen te vinden. De VVD-fractie heeft daarin alle vertrouwen. De heer ROBBERS: Mijnheer de Voorzitter. In de algemene beschouwingen die ik vorig jaar namens D66 uitsprak was een ruime passage gewijd aan de beoogde stadsprovincie en de noodzakelijke inzet van het bestuur om de medeburgers van het belang van die stadsprovincie te overtuigen. Blijkens de uitslag van het referendum zijn wij daar niet in geslaagd en dan moet die er dus ook maar niet komen, zoals ik toen opmerkte. De Raad deed die uitspraak ook in zijn besluit ter zake van de uitslag van het referendum. Er moet echter wel bestuurd worden; de problemen zijn er nog steeds en de beperkingen van de huidige bestuursstructuur worden dagelijks ervaren. In mijn beschouwingen zal ik het hebben over: - de verhouding tussen de kiezers en de gekozenen; - de kloof tussen beleid en uitvoering; - de onevenredigheid van besluiten en effecten; - participatie; - het verschil tussen inspraak en referendum; - problemen of oplossingen en - het Gemeentevervoerbedrijf (GVB), met de algemene ondertoon dat er ruimte moet worden gemaakt voor de burgers en de stad van de toekomst. Wat zijn wij anders dan burgers aan wie door andere burgers een mandaat tot het bestuur van de stad is toevertrouwd? Raadsleden en ook wethouders blijven burgers in de vervulling van hun taak; aan die kant staan zij en die representeren zij in het werken aan de toekomst. Namens de burgers praten zij over en met de ogen van de burgers kijken zij naar de plannen: het parkeerbeheer, IJburg en de Noord-Zuidlijn, maar toch lijkt het alsof er over die projecten uitsluitend oorlog tussen gekozenen en kiezers wordt gevoerd. De burgers zien ons vaak niet als hun bondgenoten, maar als hun tegenstanders. Wat wij de burgers bieden zijn onze besluiten, die in de ogen en oren van de burgers volkomen ongrijpbaar en onduidelijk zijn. Was er maar ‚‚n besluit en dus gelegenheid voor een heldere keuze in een referendum! In werkelijkheid nemen wij allerlei deelbesluiten, die over talloze overlegschijven lopen en door ondoorzichtige voorbereidings- en onderzoeksmaatregelen niet duidelijk worden gepresenteerd. Zijn er beslissingen genomen? Waar dan, en door wie? Wanneer wordt iets onontkoom- baar? Welke stations zijn stilzwijgend gepasseerd? Wie gaat waarover? Provincie? Gemeente? Rijk? Bij wie moet men dus zijn met zijn zienswijze? De D66-fractie heeft er al vaak op aangedrongen, in het geval van ingewikkelde trajecten þ en misschien wel eens vaker voor minder ingewikkelde trajecten þ met startnotities te werken. Dat wordt veel te weinig toegepast. Al deze vragen horen wij als gekozen burgers te stellen; wij staan immers aan de kant van de burger, niet aan de kant van het systeem. De D66-fractie wil tegenover de kiezers veel meer nadruk leggen op het verantwoorden van de keuzen die wij maken: onze eigen keuzen, waarom wij deze argumenten overnemen en andere juist niet. De burgers hebben er recht op, de uitgangspunten en toekomst- perspectieven die wij hanteren te kennen en te begrijpen. Prof. Frieling, de adviseur Ruimtelijke Strategie, geeft er in zijn vijfde halfjaarrap- portage een uitstekende voorzet voor: de toekomstverkenningen Amsterdam. Waarom presenteren wij de burgers bijvoorbeeld oplossingen voor deelproble- men pas na afloop van een ontwikkelingsproces? Waarom presenteren wij niet de vragen waarvoor wij namens hen staan? Wanneer komt er eens een Stadsblad met een doorzichtige presentatie van de vervoersproblematiek en de toekomst, de analyses uit de Milieuverkenning Amsterdam, een zeer belangrijk document, waarin de dilemma's glashelder op tafel worden gelegd, met de verschillen tussen de functies van het tram- en metrovervoer, in plaats van direct het slot: een trac‚ voor een lijn waarbij het enige interessante is, of die erg dicht bij huis komt te lopen? Wanneer wordt het Stadsblad rondgestuurd waarin de samenhang van de woningnood en het gebrek aan bouwlocaties, de plannen voor IJburg en de situatie in de Groene polders, samen met de benodigde infrastructuur worden geschetst? Waarom laten wij de toon van de discussie over IJburg zetten door een belangenpartij, die geen belang heeft bij de oplossing van de problemen, maar belang heeft bij het voorkomen van deze ene oplossing? En wanneer nemen wij besluiten waarin die samenhang niet is verstopt, maar op tafel wordt gelegd, inclusief de nadelen? De discussie over de plaats van de inspraak en de rol van het referendum is overal opgelaaid. Sommigen lijken die tegen elkaar te willen uitspelen, alsof zij inwisselbaar zijn. Het aanleveren van argumenten voor een bepaalde keuze is echter niet inwisselbaar met de eindbeoordeling van de gemaakte keuze. Pas Ä als wethouder mevr. Ter Horst daarop doelde, had zij gelijk Ä als wij in de voorbereidingsfase van besluiten de argumenten van betrokkenen en belanghebbenden en allerlei andere welmenende verantwoorde- lijke burgers veronachtzamen, geven wij de burger geen andere mogelijkheid meer dan het geheel te torpederen. Men moet een referendum niet willen voorkomen þ omdat het lastig is en de boel in de war kan sturen þ maar men kan het wel voorkomen door bij de totstandkoming van een besluit het vertrouwen van de burgers te krijgen en dat is niet hetzelfde als de instemming van alle burgers. Inspraak is vaak veelzijdig en tegenstrijdig en de te maken keuze kan niet iedereen tevreden stellen. Luisteren naar de stad is niet hetzelfde als elke burger gelijk geven. Wat wel winst kan opleveren, is de veelheid aan tips, suggesties en oplossingen die door creatief meedenkende Amsterdammers gratis wordt aangeleverd, zodra men er eens goed voor gaat zitten. Daarvan zijn talloze voorbeelden te geven; dat blijkt uit de stadsgesprekken en uit de suggesties van het Platform Metro en het Milieucentrum over de plannen voor de Noord-Zuidlijn. In deze collegeperiode ligt een zwaar beleidsaccent op de kwaliteit van het bestaan van de mensen. Het hebben van een baan speelt daarin een zeer belangrijke rol; een maatschappij is ziek als er een tweedeling ontstaat tussen mensen met werk, kansen, een baan, een behoorlijk bestaansniveau en mensen zonder dat alles. Toch wil D66 wijzen op een andere tweedeling: die tussen bij de maatschappelijke en sociale ontwikkelingen betrokken burgers en de niet betrokken burgers. Er is een grens aan het vinden van zinvolle betaalde banen. Volledige werkgelegenheid, een baan voor iedereen, is ook volgens het rijk niet meer haalbaar. Er zullen dus structureel groepen mensen in de samenleving blijven die niet aan het arbeidsproces deelnemen. De overheid mag hen niet laten wegzakken in een sociaal isolement en heeft de verantwoordelijkheid hun marginalisering te voorkomen. Er zijn D66-ers voor wie inspraak en participatie belangrijker zijn dan het referendum. Laten wij wel vaststellen, dat enquˆtes noch het een noch het ander kunnen vervangen. Voor volksvertegenwoordigers is de investering van tijd in die gesprekken in elk geval rendabeler dan de tijd die zij telkens weer moeten steken in het tussen enorme stapels papier in een achterkamer overdoen van door vakdeskundigen verrichte taken. In dit huis verliest de democratie het dikwijls van het papier, zoals een Amsterdamse directeur laatst zei. Doen wij ons werk of maken wij beleid, typeerde eens iemand de bureaucratie. Impliciet is dat de klacht van al die burgers die zich afvragen hoe dat kan; de bestaande regels worden niet gehandhaafd en om de jungle-situatie die daardoor ontstaat op te lossen, maken wij er regels bij. Iets goed regelen is niet hetzelfde als ergens meer regels voor maken. Terrassen, staanplaatsen buiten de markten, elementen uit het waterbeheer en het parkeerbeleid. Op een studiemiddag over ouderen en verkeer werden allerlei suggesties om op een net iets klantvriendelijker manier met de dienstverlening van de Stadsmobiel om te gaan afgeweerd met citaten uit de regels, die schijnbaar niet vooral de dienstverlening onder woorden brachten, maar vooral bepaalden wat ni‚t hoefde te worden gedaan. Is alles waartoe de overheid niet verplicht is, meteen verboden? Bij de behandeling van de Terrasverordening zegde de burgemeester in de Raad toe, de handhaving te baseren op beoordeling van de hele beheers- situatie van een straat of gracht en niet blind volgens de stadhuisletters te werken. De heer Van der Laan heeft er ook iets over gezegd. Hij merkte op, dat het niet zo gemakkelijk is nieuwe algemene regels op concrete situaties toe te passen en vervolgens maakte hij de heer Houterman en de D66-fractie het verwijt, dat zij daarmee genuanceerd weten om te gaan. Ik wijs erop, dat de burgemeester in deze Raad heeft gezegd dat er met verstand en rekening houdend met de lokale omstandigheden zal worden opgetreden. Is die toezegging ook aan de Politie doorgegeven? Het leek er deze zomer aanvankelijk niet op. Op een priv‚-werkbezoek Ä geheel buiten bezwaar van de gemeentekas Ä dat ik enige weken geleden aan Wenen bracht, viel het mij op, dat op straat en in de openbare diensten zichtbaar is waaraan de overheid prioriteit geeft: straten, trams, metrostations, overstapplaatsen, monumenten, parken en openbare gebouwen zijn brandschoon. Terrassen, reclames, uitstallingen, kraampjes, loterijverkoop, straatmuziek Ä zaken die de straat vrolijk maken Ä krijgen ruim baan, maar zijn in elke situatie anders en duidelijk aangepast aan de omstandigheden. In Nederland komt men binnen op Schiphol in precies dezelfde sfeer. Als men echter uit het Centraal Station op de Amsterdamse tram stapt, stapt men regelrecht een andere wereld in. Mijn persoonlijke ervaring gedurende deze reis was, dat men hier op een "vuilnisbelt" stapt, met een rokende bestuurder die met een onbeheerste ruk op een andere tijd dan zijn signalering aangeeft, wegrijdt. Toen ik dit aan mijn fractie mededeelde, zei iedereen: "de goeden niet te na gesproken" en in deze Raad zal iedereen hopelijk ook zeggen: "de goeden niet te na gesproken". Dit is echter geen opmerking van een altijd zeurende burger, maar mijn persoonlijke ervaring. Ik vind dat wij dergelijke signalen veel beter en serieuzer moeten gaan nemen. Wanneer krijgen wij het als overheid voor elkaar, dat wij met nieuwe idee‰n en "beleid" pas aankomen, als ook is gebeurd wat wij de stad de vorige keer hadden beloofd? Wat verplicht ons, "nieuw" beleid te maken op terreinen waarop niemand daarom vraagt? Hoe staat het eigenlijk met dat klantvriendelijke instrument van de "Citizens' Charters", waarmee het College een proef zou nemen? Het hele horeca- en terrassenbeleid rust in een aantal andere gemeenten, zoals Maastricht, Gorkum en Texel, op de pijler van iets dergelijks: het convenant met de betrokkenen; het convenant-op-maat. Niet in elke straat is een algemene maatregel even nuttig, gewenst of effectief, maar met elke straat is overeenstemming te bereiken over wat wel en wat niet kan worden toegestaan. Aan een dergelijke overeenkomst kan de gemeente haar eigen verplichtingen koppelen: schoonmaken, handhaven, repareren en toezicht. Het komt er doodgewoon op neer, dat het gaat om de kwaliteit en de stijl van besturen en om de overtuiging waarmee wij ons aan onze besluiten en verplichtingen houden. Inspraak en beroepsprocedures zijn er om de burger te beschermen tegen willekeur en onrechtvaardigheid of hardheid van maatregelen. De mondige burgers, tegenwoordig van goede juridische bijstand voorzien, weten daarin maar al te goed de weg. Wie echter niet willekeurig of onrechtvaardig behandeld is en op wie maatregelen geen onevenredig hard effect hebben, hoeft niet in beroep te gaan en te procederen en toch kan hij of zij aan het eind van het verhaal het oneens zijn met het resultaat en dus om een referendum vragen. Het gemeentebestuur van Amsterdam moet de angst voor de burger van zich afzetten, het daarop gebaseerde defensiemechanisme loslaten, staan voor zijn visie en idealen, de uitvoerings- en uitwerkingspraktijk aan het ambtelijk apparaat overlaten en de burgers daarvoor ook naar de betrokken afdeling of dienst of het stadhuis verwijzen. Het "stadhuis", de dienstverleners, moeten de hoogste prioriteit geven aan het invoeren en handhaven van een bejegening van de stad waarin de klant centraal staat, om het even of het gaat om het verlenen van vergunningen, gunsten, rechten of diensten, of het opnemen van klachten. Ik nodig het College uit, voor meer beleidsterreinen een bejegeningsrapport te maken met constateringen, beoordelingen en maatregelen. Er zijn al aanzetten: het rapport van de commissie Politieklachten bevat daarover altijd passages; ervaringen bij de loketten van de Gemeentelijke Sociale Dienst en de Dienst Parkeerbeheer bieden hetzelfde. Ik weet zeker dat de Gemeentelijke Ombudsman materiaal kan verschaffen. Waar het om gaat is, dat de burger weer de stap zal maken, het gemeentebestuur eerst te vertrouwen en daarna te kritiseren. Teveel wordt de beginsituatie bij allerlei besluiten bepaald door een, helaas op ervaring gestoeld, wantrouwen en dat komt dan gedurende de hele procedure nooit meer goed. Kijk maar naar het referendum. Daarmee kom ik op het laatste thema van mijn beschouwing. Voor D66 is de handhaving van het recht van de burgers om naar een referendum te streven en het openlaten van redelijke kansen op succes daarbij, een halszaak. Het staande beleid uit de vorige periode, met name de Verordening op het referendum, is in het programakkoord als onverminderd voort te zetten gehandhaafd. (De heer HOUTERMAN: Als u het woord "halszaak" gebruikt Ä politiek gezien een wat onduidelijke term Ä doelt u daarmee dan op een portefeuillekwestie?) Een halszaak betekent in het Nederlandse taal gebruik een zeer belangrijke zaak waarvan iemands leven kan afhangen. Het voortzetten van het staande beleid betekent, dat wij voorstellen tot wijziging van het systeem van de referendumverordening Ä getalsdrempels, termijnen, opkomstpercentages, verantwoordelijkheid voor de oproepkaart en het stembiljet Ä zullen opvatten als in strijd met het programakkoord en als zulke voorstellen erop gericht zijn, de kans op het slagen van een referendumverzoek te verkleinen, beschouwen wij dat als een regelrechte aanval op een door de bevolking in dank aanvaarde verruiming van een burgerrecht. Voorstellen die die burgerrechten niet aantasten, maar de rol van de gemeente þ van onszelf dus þ corrigeren, zullen wij zeer serieus bekijken. Wij moeten het de burger niet lastiger maken, maar kritischer zijn op onszelf. De gebleken onduidelijkheden in de teksten van besluiten en de zogenaamde "vraagstelling" mogen niet voorkomen. Dat bereikt men niet door de verordening te wijzigen, maar door als bestuur beter werk te leveren. Ik heb in deze beschouwing eerder al gesproken over de inhoud en de formulering van besluiten. Bovendien kan de Raad in een besluit zowel wat wordt gekozen als wat wordt afgewezen onder woorden brengen. Wie dat wil corrigeren, legt dan automatisch de afgewezen oplossing op tafel. Ten aanzien van kleine of grote kettingbesluiten en besluiten die behoren tot de verantwoordelijkheid van andere overheden, naast het gemeentebestuur, kan in de verordening een clausule worden opgenomen waarin wordt bepaald, dat in die keten van besluiten een go-or-no-go-moment wordt opgenomen dat dan voor een referendum in aanmerking kan komen, met uitsluiting van alle overige deelbesluiten. Een dergelijk moment moet dan wel duidelijk en lang van te voren door het bestuur worden aangegeven en niet in de procedure worden verstopt. (De heer VAN DER LAAN: In het programakkoord is toch niet opgenomen dat er in de referendumverordening een go-or-no-go-moment kan worden gekozen!) Dat is de discussie die wij nu voeren om de kwaliteit van de vraag die aan de burgers wordt voorgelegd te verbeteren; dat gaat dus over onszelf. Van wat aan de burger aan rechten is verleend waarop zij volgens de verordening een beroep kunnen doen heb ik gezegd, dat dit voor ons niet bespreekbaar is. (De heer VAN DER LAAN: Die go-or-no-go-invalshoek leidt toch onherroepelijk tot het beperken van de mogelijkheden om bijvoorbeeld vijf referenda te houden over een bepaald onderwerp? Volgens de huidige verordening is dat mogelijk en als ik uw theorie zou volgen, zou ik dat ervaren als een heftige inbreuk op mijn rechten.) Wij hebben in deze Raad onder de bestaande verordening met argumenten een referendum inzake de verkoop van de KTA afgewezen, omdat het moment was gepasseerd waarop dat had moeten gebeuren. Ik pleit er nu voor, ervoor te zorgen dat wij de volgende keer dat wij een dergelijk project aan de hand hebben, al van te voren aangeven op welk moment een geschikte afweging kan worden gemaakt waar de burgers dan hun rechten op een referendum wel tot gelding kunnen brengen. (De heer VAN DER LAAN: In tweede termijn kom ik op de verhouding tot het programakkoord nog wel even terug.) Wat de rol van het gemeentebestuur in de voorlichting en de propagan- daslag bij een referendum betreft is D66 van mening, dat de Raad het aan zichzelf en zijn verantwoordelijkheid verplicht is zijn besluit te verdedigen. Aangezien hij zijn eigen keuze naar beste weten heeft gemaakt en die niet gratuit en inwisselbaar acht voor een andere, moet hij ook alle mogelijke middelen voor die verdediging aanwenden. Groepen burgers die dat besluit willen corrigeren, zijn verantwoordelijk voor de tegenargumentatie en hebben zelf de taak hun medeburgers van hun gelijk te overtuigen; het gemeentebestuur heeft daarin geen taak of verplichting, ook niet voor het op de been brengen van voldoende (tegen)stemmers. Bij het correctieve referendum, zoals wij dat hebben, hebben de initiatiefnemers belang bij een voldoende opkomst: zij willen namelijk corrigeren. Bij een consultatief referendum heeft de Raad belang bij een voldoende opkomst, anders krijgt hij geen uitspraak van de bevolking. Het laatste deel van mijn beschouwing was met opzet een beetje streng, maar als de rest goed gaat, kun je veel aandacht besteden aan een thema dat je na aan het hart ligt. Mijn collega Cornelissen zal in zijn financi‰le beschouwing iets zeggen over het GVB. Naar aanleiding van de zojuist door mijn collega's gemaakte opmerkingen zal ik er echter ook enkele opmerkingen over maken. De financi‰le situatie van het GVB is uitermate zorgwekkend. De conclusie van het betoog van de heer Cornelissen zal zijn, dat het naar onze mening tijd is dat Amsterdam, in navolging van Rotterdam, zijn visie op dit onderwerp duidelijk bijstelt en tegenover het rijk uitspreekt, dat wij verzelfstandiging weliswaar nastreven, maar die voor de eerstkomende jaren eerst haalbaar achten als de financi‰le positie toereikend wordt geacht. Waarvoor hebben wij in deze beschouwing de aandacht van het College speciaal gevraagd? - Handhaaf de principes van het referendum onverkort; - ga aan het werk met de toekomstverkenningen van prof. Frieling; - maak bij grote projecten veel meer gebruik van de Startnotitie, inclusief de inspraakronden en het go-or-no-go-moment; de heer Ten Have heeft vanmorgen in de commissie van advies al gezegd, dat ook referendum- en inspraakronden op elkaar moeten worden afgestemd en geen concurrent van elkaar moeten zijn; - meer gesprekken vooraf, minder gesprekken achteraf; - opnieuw heb ik gevraagd naar de Citizens' Charters; - meer maatwerk in plaats van algemene maatregelen (maatregelen dus); - bejegeningsrapportages bij alle diensten die met publiek in aanraking komen; - verdergaan met de bestuurlijke vernieuwing. De fractie van D66 weet zich als deelnemer in het met de PvdA en de VVD gesloten akkoord verantwoordelijk voor alle onderdelen van dat akkoord. Er komt een mid-term review, stelt het College voor. Dat is verstandig en nuttig. Daarvoor zullen al best idee‰n opkomen, maar er komt geen nieuw programakkoord. Zo vlak voor de mid-term review kan D66 wel zeggen, dat het College zichtbaar begint te maken dat dat akkoord is gestoeld op idealen en toekomstperspectieven biedt. "Ruimte voor de stad" is het motto van mijn beschouwing. Dat betekent meer dan alleen ruimte voor huizen, werkplaatsen en ruimtelijke ordening. Het betekent ook ruimte voor burgers en ruimte voor ontplooiing. Het belang van de toekomst van Amsterdam en de toekomst van de regio vallen hier geheel samen. Wij kunnen niet langer de krachtige regio uitspelen tegen de krachtige stad. De kracht van de regio is een sterke stad. Een discussie daarover vraagt om een bijdrage. De heer Van der Laan heeft de desbetreffende passage uit zijn tekst inzake de regiovorming weliswaar niet voorgelezen, maar als hij dan stelt dat het de inzet van de Raad is en uit zijn werkprogramma citeert, zijn wij bang dat hij twee dingen door elkaar haalt. Ik draag de Raad daarom als bijdrage aan het voeren van die discussie een nota van de heer Cornelissen aan, getiteld: De regiovorming Amsterdam. Een vierkante cirkel? Kies voor de regio; kies voor Amsterdam. De VOORZITTER: Ik schors de vergadering voor enkele minuten alvorens de Algemene Beschouwingen te vervolgen. De vergadering wordt geschorst van 15.05 uur tot 15.16 uur. De VOORZITTER: Ik heropen de vergadering en deel u mede, dat de heer Robbers mij de discussienota van zijn collega Cornelissen heeft overhandigd, getiteld: De regiovorming Amsterdam; een vierkante cirkel? Die nota zal op de gebruikelijke manier worden vermenigvuldigd en rondgedeeld. De heer K™HLER: Mijnheer de Voorzitter. Het College van Burgemeester en Wethouders heeft de toelichting op zijn begrotingsvoorstel voor 1996 het motto meegegeven: "Wie het kleine niet eert...". Dit College van Burgemeester en Wethouders, dat enthousiast praat over de Noord-Zuidlijn van 1,5 miljard gulden, maar niet in staat is de verstrekking van een scootmobiel aan iemand met een handicap fatsoenlijk te regelen. Dit College, dat ambitieuze plannen heeft met Planning en Control, maar niet in staat is ervoor te zorgen dat gemeentelijke diensten en bedrijven de Wet Bevordering Evenredige Arbeidsdeelname Allochtonen uitvoeren. Dit College, dat met drie wethouders warm loopt voor een nieuwe cultuurtempel, maar het geld voor amateurkunst laat wegglippen. Dit College heeft dit motto. Het is altijd de vraag tot wie Burgemeester en Wethouders zich eigenlijk richten in hun tekst bij de begroting, maar dit keer is het duidelijk. Met het motto: "Wie het kleine niet eert..." doen zij een oproep aan zichzelf om hun functioneren te verbeteren. Daarvoor spreekt de GroenLinks-fractie haar waardering uit. In deze algemene beschouwingen zal ik ingaan op drie thema's. In de eerste plaats op de keuze van de paarse coalitiepartijen voor belastingverlaging ten koste van collectieve voorzieningen. In de tweede plaats op de sociale problemen in Amsterdam, met name de inkomensproblematiek van veel Amsterdammers en de te passieve opstelling van Burgemeester en Wethouders op dit vlak, en in de derde plaats op de discussie over het functioneren van de gemeentelijke democratie. De Regering voert een politiek van lastenverlaging. Deze lasten- verlichting komt vooral ten goede aan de mensen met hogere inkomens en aan het bedrijfsleven, dat er gemiddeld financieel helemaal niet slecht voorstaat. Ook in 1996 zullen de inkomensverschillen in Nederland groter worden. Waar de ene groep meer geld zal krijgen voor een tweede huis of tweede auto, zullen alleenstaanden op het sociale minimum hun koopkracht verder zien dalen. De paarse regeringscoalitie zet de lijn van de regeringen-Lubbers consequent door. Het paarse College van Burgemeester en Wethouders in Amsterdam volgt grotendeels dezelfde lijn. De bevriezing van de onroerende-zaakbelasting klinkt natuurlijk aardig, maar het niet aanpassen van belastingen aan de inflatie betekent dat de gemeente onvoldoende geld binnenkrijgt voor belangrijke voorzieningen als kinderopvang en voorschoolse activiteiten. De huurder profiteert van deze relatieve verlaging van de ozb maar enkele dubbeltjes per maand, de eigenaar-bewoner ongeveer vijfmaal zoveel en het bedrijfsleven het meest. De GroenLinks-fractie steunt deze lijn van het College niet. De fractie kiest niet voor lastenverlichting voor de rijken, maar voor behoud en versterking van het voorzieningenpeil. Ik leg de Raad daarom een amendement voor om het ozb-tarief aan te passen aan de inflatie en de opbrengst daarvan te besteden aan kinderopvang, voorschoolse opvang en bevordering van het fietsgebruik. Het gaat bij het voorgestelde collegebeleid niet alleen om relatief kleine bedragen in 1996, maar ook om de algemene beleidsrichting. GroenLinks vindt dat de Gemeenteraad afstand moet nemen van de door Burgemeester en Wethouders beschreven lijn om een toekomstige hogere uitkering uit het Gemeentefonds in te zetten voor belastingverlaging in plaats van voor het op peil brengen en houden van de voorzieningen. De landelijke energieheffing die volgend jaar wordt ingevoerd, vertoont dezelfde paarse voorkeur voor de rijken. GroenLinks is voorstander van een energieheffing omdat die tot energiebesparing leidt. Het is echter teleurstellend, dat de Regering alleen de kleinverbruikers een energieheffing oplegt en dat voor grootverbruikers achterwege laat. Als klap op de vuurpijl moet het Energiebedrijf Amsterdam de energietarieven voor grootverbruikers zelfs met zes miljoen gulden per jaar verlagen om binnen de landelijke normen te blijven. Dit paarse milieubeleid is onrechtvaardig en contraproduktief. Paars regerings- en collegebeleid betekent dus: verlaging van de inkomsten uit belastingen en tarieven, terwijl gelijktijdig de kwaliteit en omvang van voorzieningen in het geding is. De paarse Regering bezuinigt op kinderopvang; wellicht een eigen antwoord op Heerma's gezinspolitiek? Het College schrijft daarover: "Een opgebouwde voorziening wordt in haar kern bedreigd." Klare taal, maar die blijft zonder consequenties. Het College komt niet verder dan het instellen van een ambtelijke werkgroep om de taak van de centrale stad in dezen te bezien. Intussen voert de gemeente de rijksbezuinigingen door en bezuinigt zij daar zelf nog eens bovenop. Dat betekent concreet: vermindering van faciliteiten voor kinderopvang, terwijl er nog lange wachtlijsten zijn. Met een dergelijke paarse trendbreuk gaat GroenLinks niet mee. Mijn fractie vindt het teleurstellend, dat het College geen initiatief neemt tot het organiseren van meer voorschoolse opvang in de hele stad, terwijl deze opvang toch essentieel is voor het wegwerken van de achterstanden die veel Amsterdamse kinderen van huis uit hebben. Het College verwacht kennelijk meer van de onderwijs-convenant dat het met het rijk heeft gesloten. In dat convenant is overeengekomen "...de gemiddelde leerresultaten jaarlijks met 10% te laten toenemen" en "...de slaagpercentages in het reguliere onderwijs binnen vier jaar met 25% te laten stijgen". Deze percentages zijn echter omvangrijker dan de aangegeven middelen om deze resultaten te bereiken. De onderwijsplannen van het College lijken daarmee angstig veel op de vroegere vijfjarenplannen in Oost-Europa: vele mooie getallen op papier, maar met weinig realiteits- waarde. Die indruk wordt nog eens versterkt door het feit dat het bij deze prachtige percentages niet gaat om een resultaatverplichting, maar om een inspanningsverplichting. Het onderwijsconvenant is gesloten in het kader van het grote- stedenbeleid van de Regering. Over de Amsterdamse inbreng in het overleg hierover heeft het College van Burgemeester en Wethouders nimmer met de Raad overleg gepleegd. Waarom eigenlijk niet? Vooralsnog lijkt het paarse pronkstuk dat grote-stedenbeleid heet veel op gebakken lucht. Ook hier: veel woorden en weinig geld. De gemeente zal volgend jaar 36 miljoen gulden extra krijgen, naast allerlei al eerder overeengekomen bedragen. De helft van dat bedrag is een magere compensatie voor de gigantische bezuiniging van het Kabinet op de arbeidsvoorziening. Onduidelijk is nog, of uit de beschikbaar komende middelen voor jeugdveiligheidsbeleid de hoogst noodzakelijke uitbreiding van het succesvolle project Nieuw Perspectieven, een project voor ontspoorde jongeren, naar de oostelijke stadsdelen en Noord mogelijk wordt. (De heer VAN DER LAAN: Ik wijs u erop, dat een bedrag van 300 miljoen gulden per jaar structureel voor dat werkgelegenheidsproject nog nooit eerder is vertoond.) Ik herinner u eraan, dat er voor dit beleid aanmerkelijk hogere bedragen werden uitgetrokken toen de heer Den Uyl nog minister van Werkgelegenheidszaken was. (De heer VAN DER LAAN: Dit bedrag van 300 miljoen gulden per jaar is alleen al voor Amsterdam!) Een deel van dat geld, dat vroeger via de Arbeidsvoorziening liep, wordt nu via Melkert-banen naar de gemeente gestuurd, helemaal los van het grote- stedenbeleid, en is al geruime tijd geleden in het Kabinet aangekondigd. (De heer VAN DER LAAN: Wat u nu zegt klopt niet. Dit bedrag van 300 miljoen gulden was vroeger de omvang van de uitkeringen en dat bedrag mogen wij nu gebruiken voor het scheppen van werk. Het is dus niet alleen voor het scheppen van banen. Dat is een bijzonder grote principi‰le stap. U mag en moet vanuit uw positie katten wat u katten kunt op het paarse Kabinet, maar nu net niet op dit punt.) Wij menen dat wat er aan grote-stedenbeleid wordt gepresenteerd þ wat overigens los staat van de Melkert-banen, want daar gaat met name het grote bedrag om þ bijzonder weinig voorstelt en dat het overleg, dat is gevoerd op het moment dat die Melkert-banen al bekend waren, daaraan nauwelijks iets heeft toegevoegd, behalve het bedrag van 18 miljoen gulden waarover ik zojuist heb gesproken; dat is de kern van onze kritiek. Wij zijn er overigens niet tegen dat de uitkeringsgelden worden teruggeploegd; dat had al veel eerder moeten gebeuren. (De heer VAN DER LAAN: Dat is nu juist zo aardig aan wat er nu gebeurt, maar daarop kom ik later terug.) Daarover verschillen wij ook niet van mening. Mijn opmerkingen hebben betrekking op de vraag, wat er onder het weidse etiket grote-stedenbeleid en in het overleg dat in het afgelopen jaar daarover heeft plaatsgevonden eigenlijk is toegevoegd aan wat al lang aan beleid bestond. Dat is tot nu toe bitter weinig. Op de Gemeentelijke Geneeskundige en Gezondheidsdienst (GGenGD) wil het College 1,8 miljoen gulden bezuinigen. Het College zegt, dat deze bezuiniging geheel door efficiency-maatregelen kan worden gehaald, maar het toont dit niet helemaal aan. Het verzet tegen het plan van Burgemeester en Wethouders om te bezuinigen op de consultatiebureaus heeft blijkbaar succes gehad. Wij zijn daar blij mee. De ruim vier miljoen gulden extra besparingen die volgens het akkoord van de collegepartijen in de komende jaren nog uit de GGenGD moeten worden geperst, mag voor onze fractie als doelstelling van tafel. Er mag niet bezuinigd worden op de gezondheid van de Amsterdammers. Wat de lasten en bezuinigingen betreft wil ik samenvattend stellen, dat de lastenverlaging die het College voorstelt ten goede komt aan mensen die dat niet nodig hebben. GroenLinks is daar tegen en v¢¢r het op peil houden van een goed voorzieningenniveau. Dat is noodzakelijk voor het welzijn van alle Amsterdammers, vooral van de mensen die niet rijk genoeg zijn om hun onderwijs-, welzijns- en gezondheidsvoorzieningen op de particuliere markt zelf te kopen. Het verkeersbeleid zal nooit een passie van wethouder Bakker worden; dat is bekend. Het hele College is echter verantwoordelijk voor de onderlinge taakverdeling. Het gaat niet goed met het Amsterdamse verkeers- en vervoerbeleid. Het is nog zeer onduidelijk of er verbeteringen in het openbaar vervoer van de grond zullen komen. Over de GVB-begroting komen wij binnenkort apart te spreken. Dan moet duidelijk worden in hoeverre efficiency-verhoging, extra inkomsten of beperking van de dienstregeling nodig is om de ondergang van het GVB te voorkomen. Des te klemmender is het in deze situatie, andere vormen van milieuvriendelijk vervoer te stimuleren. Het bevorderen van het fietsverkeer blijft een ondergeschoven kind in het collegebeleid. Weliswaar is er nu geld uitgetrokken om knelpunten in de binnenstad aan te pakken, maar Burgemeester en Wethouders blijven hun financi‰le verantwoordelijkheid voor het realiseren van het Hoofdnet Fiets uit de weg gaan. Dit is in strijd met het door het College zogenaamd omarmde derde scenario uit het Meerjarenplan Amsterdam op de fiets 2000. Verontrustend is, dat uit onderzoek blijkt dat het autoverkeer veel sterker groeit dan in de regionale en gemeentelijke plannen voor wenselijk wordt gehouden. Dit leidt echter niet tot aanscherping van het gemeentebeleid. Integendeel, het College van Burgemeester en Wethouders jubelt over de voortgang met nieuwe parkeergarages en gaat voorbij aan het feit dat het opheffen van het aantal parkeerplaatsen op straat, zoals vastgelegd in het Verkeers- en Inrichtingsplan (VIP), te langzaam vordert. Het College heeft ook het voornemen laten vallen om de parkeertarieven voor bezoekers geleidelijk hoger te maken om een selectief autogebruik te bevorderen. Terwijl de bewonerstarieven met de inflatie mee stijgen, willen Burgemeester en Wethouders de uurtarieven voor kortparkeerders opnieuw bevriezen en dat terwijl in het VIP sprake is van een groei van het hoge tarief naar Ÿ 10 per uur. GroenLinks stelt voor, tot een aanpassing van de uurtarieven voor bezoekende autoparkeerders te gaan naar Ÿ 4,50 in het centrum en Ÿ 2,25 in andere stadsdelen. De extra inkomsten die daaruit voortvloeien willen wij aanwenden voor maatregelen die de verkeersveiligheid bevorderen. In de begroting trekt het College immers wel genoeg geld uit voor 30-kilometerzones in de binnenstad, maar volstrekt onvoldoende om knelpunten op de hoofdroutes aan te pakken. Bij het sociale beleid van het College springen twee tekortkomingen in het oog; in de eerste plaats de zeer geringe aandacht voor verbetering van de inkomenspositie van mensen met een minimum inkomen en in de tweede plaats het wegredeneren van migranten als groep met specifieke achterstanden. Minstens een op de drie Amsterdammers leeft van een inkomen op, rond of zelfs onder het sociale minimum. Naast WAO-ers, studenten met een laag inkomen en ouderen met alleen AOW, zijn zo'n 67.000 Amsterdamse huishoudens afhankelijk van een uitkering van de Gemeentelijke Sociale Dienst (GSD). Zeker de mensen die al jarenlang van een minimuminkomen moeten leven, komen structureel geld tekort. Wie geen steun van familie of vrienden krijgt, komt vaak in de schulden terecht. Hoe stelt het gemeentebestuur zich nu op ten opzichte van deze Amsterdammers met tekortschietende inkomsten? Allereerst valt op, dat Burgemeester en Wethouders tegenover de Regering in Den Haag in alle talen zwijgen. Waar een rechtvaardiger inkomensverdeling in de paarse regeringscoalitie taboe is verklaard, zwijgt ook ons paarse College van Burgemeester en Wethouders. Een typische paarse patstelling. De cli‰nten van de GSD geeft de gemeente enige ruimte om zelf iets aan hun inkomens te doen. Wij pleiten hierbij voor een zo ruimhartig mogelijk beleid, maar helaas blijken Burgemeester en Wethouders daarover niet altijd hetzelfde te denken. De toeslagenregeling in de nieuwe Algemene Bijstandswet die volgend jaar gaat gelden, heeft pas dankzij het optreden van een aantal raadsfracties niet tot achteruitgang voor aanzienlijke groepen geleid. Wat de bijverdienregeling voor bijstandsgerechtigden betreft laat het College nog steeds het voorstel boven de markt zweven om deze af te schaffen, met als drogreden dat part-time werk met de bijverdienregeling mensen ervan zou weerhouden een volledige baan te aanvaarden, hoewel Burgemeester en Wethouders nu toch ook zelf in hun begrotingstoelichting erkennen dat het uitzicht op voldoende banen voor iedereen er op korte termijn niet zal zijn. Of is hier misschien sprake van een neergaande spiraal? Additionele banen worden zo slecht betaald dat zij nauwelijks meer opleveren dan de minimumuitkering, soms zelfs minder. Gunt het College daarom part-time werkende uitkeringsgerechtigden die maximaal Ÿ 250 extra per maand uit de bijverdienregeling niet? Nu ik het toch over inkomens heb wil ik erop wijzen, dat de burgemeester heeft gezegd dat hij de gouden handdruk voor procureur-generaal Van Randwijck "een doodnormale zaak" vindt. GroenLinks wil graag weten, of de overige leden van het College deze mening onderschrijven, zeker nu de Raad met het College in gesprek is over de normen voor afvloeiingsregelingen voor hoge ambtenaren. Moeilijk doen over bijverdiensten van Ÿ 250 voor minima, maar een gouden handdruk van Ÿ 500.000 "doodnormaal" vinden, is dat soms wat het College verstaat onder "Wie het kleine niet eert..."? Bijzondere bijstand is naar onze mening geen alternatief voor een structurele verhoging van de minimumuitkeringen, maar die is wel hard nodig voor niet dagelijkse maar wel noodzakelijke uitgaven waar mensen met een minimum inkomen soms niet aan toekomen. Het is dan ook schrijnend, dat het voor bijzondere bijstand beschikbare geld niet eens helemaal wordt aangewend. Het is urgent, hierin verbetering te brengen. Om het gebruik van de bijzondere bijstand te bevorderen, leggen wij de Raad een uitspraak voor om de eigen bijdrage van Ÿ 186 te schrappen, omdat die een drempel vormt voor het gebruik van de bijzondere bijstand. (De heer HOUTERMAN: Ik heb er begrip voor dat dit in uw tekst staat, maar dat u het ook uitspreekt verbaast mij enigszins, want zoals u weet stelt het College dit ook voor. Het zou gentlemenlike zijn, het College daarin te steunen.) Mij is geen voorstel bekend om de drempel van Ÿ 186 uit de bijzondere bijstand te schrappen. Als het College dat inderdaad van plan is, hoor ik het wel. Als het College het nu toezegt, dien ik ons amendement niet in. Toen de heer Houterman mij onderbrak stond ik juist op het punt een positief geluid te laten horen over het voorstel van het College om de mogelijkheden voor kwijtschelding van gemeentelijke tarieven en belastingen te verruimen. Dat voorstel komt de positie van huishoudens met een minimum inkomen ten goede. GroenLinks steunt dit voorstel dan ook van harte, met de aantekening, dat actieve voorlichting, met name aan migranten, daarbij nodig is om ervoor te zorgen dat degenen die recht hebben op kwijtschelding die ook daaadwerkelijk aanvragen. Uit onderzoek blijkt namelijk, dat grote groepen, met name Turkse en Marokkaanse, Amsterdammers er door onbekendheid met de regel nauwelijks gebruik van maken. De gemeente heeft een zorgplicht voor de Amsterdammers met een handicap. Zo staat het in de Wet voorzieningen gehandicapten. De uitvoering van deze wet door de gemeente is echter een punt van aanhoudende zorg. Tot nu toe worden er weinig voorzieningen verschaft. Velen ontberen naast de Stadsmobiel een individuele vervoersvergoeding of een scootmobiel. Voor een deel is dit een gevolg van de te magere gemeentelijke regelgeving en voor een ander deel van de terughoudende praktijk bij de uitvoerende instanties. De aanpak met een "front office" en een "back office" leidt ertoe, dat mensen met een handicap twee hindernissen moeten nemen om een passende voorziening te krijgen. Het is dan ook geen wonder dat de gemeente geld overhoudt. Drastische aanpassingen in het beleid en verbeteringen voor de mensen met een handicap mogen niet langer uitblijven. Naar wij begrijpen, heeft het College gisteren plannen voor verbeteringen ontvouwd; beter laat dan nooit, zullen wij dus maar zeggen. Hiermee kom ik toe aan de huurproblematiek. Voor de inkomenspositie van de inwoners van onze stad is de politiek van huuropdrijving een groot probleem. Deze huuropdrijving is ingezet onder staatssecretaris Heerma, maar wordt consequent voortgezet door de paarse regeringscoalitie. In de afgelopen vier jaar zijn de huren gemiddeld met zo'n 25% gestegen. Geen wonder dat de huurders in verzet komen! De gemiddelde huurverhogingen gaan de inflatie ver te boven, doordat de rijksoverheid de exploitatiesubsidies voor de sociale woningbouw afschaft. Daar bovenop is er de mogelijkheid om nog hogere huurverhogingspercentages te vragen. Vooral particuliere huisbazen profiteren daar natuurlijk van; deze gratis kans op extra winst laten zij niet liggen, maar ook de woningbouwverenigingen hanteren extra huurverhogingen om geld vrij te maken voor onrendabele investeringen en uitbreiding van hun bezit. De hoogte van de huren is een van de weinige gebieden waarop de achtereenvolgende kabinetten-Lubbers en -Kok Nederland van een achterhoede- naar een voorhoedepositie in de Europese Unie hebben gebracht. Dat lijkt ons niet iets om trots op te zijn. De huurders moeten opdraaien voor wat er nog van het volkshuisvestingsbeleid over is, terwijl de eigenaar-bewoners blijven genieten van een unieke onbeperkte aftrek van hypotheekrente. Hoe duurder het huis en hoe hoger het inkomen, hoe meer men profiteert. De gemeente kan hier weinig aan doen, al leveren Burgemeester en Wethouders beslist geen topprestatie met hun afschaffing van de verlaagde stadsvernieuwingshuren en door maar 400 in plaats van de beloofde 500 nieuwe woningen met relatief lage huren te laten bouwen. Wat wij echter wel zouden mogen verwachten van onze wethouder voor Volkshuisvesting, die toch bij uitstek deskundig is op dit terrein, is dat hij een actieve inbreng levert aan de discussie die over het opjagen van de huren is uitgebarsten. Of is zijn bijna stilzwijgen te verklaren uit een paarse patstelling? Vindt ons College niets van het huurbeleid? In de Tweede Kamer heeft de PvdA-fractie kritiek laten horen op het volkshuisvestingsbeleid, waarvoor zij overigens voor 100% medeverant- woordelijk is. In deze situatie zou wethouder Schaefer zich al lang met een woonlastenplan in de strijd hebben geworpen. Ook wethouder Genet bracht zijn mening nog wel eens naar buiten. Kom op, wethouder Stadig, laat ook eens iets van u horen! Het valt ons op, dat het College nauwelijks aandacht besteed aan de positie van de migranten; alles wordt kennelijk meegenomen in een algemeen achterstandsbeleid, alsof er binnen algemeen beleid geen specifieke aandacht nodig is voor groepen met een eigen problematiek. Alsof migranten die hier al langer wonen, allemaal goed ge‹ntegreerd zijn. Het is toch geen toeval dat de werkloosheid onder Turkse, Marokkaanse en Surinaamse Amsterdammers veel hoger ligt dan het gemiddelde? Als men daar geen oog voor heeft, zullen deze Amsterdammers ook minder profiteren van de Melkert- banen en andere maatregelen voor langdurig werklozen. Juist daarom is in dit verband de Wet Bevordering Evenredige Arbeidsdeelname Allochtonen (WBEAA) zo belangrijk. De gemeente zou van bedrijven waarmee zij zaken doet kunnen eisen dat zij zich aan deze wet houden, maar dat is niet mogelijk zolang het College van Burgemeester en Wethouders er zelf niet in slaagt die uit te voeren. Nu die wet moet worden uitgevoerd, blijken er diensten en bedrijven te zijn die zich, vaak met steun van hun directie, actief of passief verzetten tegen de voor positieve actie noodzakelijke registratie van allochtonen. Wil het College zijn geloofwaardigheid niet verliezen, dan zal het hier met alle hem ten dienste staande middelen moeten ingrijpen. Op dit punt is wat mijn fractie betreft ook de geloofwaardigheid van de D66- fractie in de Gemeenteraad in het geding. Gezien haar inbreng over de WBEAA in de commissievergadering stel ik haar hierbij de vraag, of zij vindt dat de gemeente die wet onverkort moet uitvoeren. Naar aanleiding van de massale afwijzing van raadsbesluiten bij de twee in mei gehouden referenda steekt de discussie over de zogenoemde "kloof tussen burgers en bestuur" weer de kop op. Hierbij wordt in de analyse veelal alles op ‚‚n hoop gegooid, waardoor de oplossingen ongericht blijven. Allereerst hoeft zo'n referendumuitslag helemaal niet op een permanente kloof te duiden; misschien waren deze voorstellen van het gemeentebestuur zo slecht onderbouwd dat een massaal "nee" voor de hand lag. Hooguit kan men de Gemeenteraad dan een gebrek aan kritische zin verwijten. In de tweede plaats is er een verschil tussen het grote publiek, dat vooral herkenbare resultaten van het gemeentebestuur wil zien, en ge‹nteresseerden in een bepaald thema, die serieus willen meepraten, liefst vanaf de fase van beleidsontwikkeling. Voor de eerste groep geldt, dat een duidelijker profilering van het gemeentebestuur en met name ook van de verschillende partijen daarin noodzakelijk is: eerlijk zijn in wat men wel of niet wil, niet meepraten met iedereen die wat roept of vraagt en bij een onheuse bejegening gewoon stevig van je af bijten. Het ergste dat een gekozen bestuur kan overkomen is dat het als een "slappe hap" wordt gezien. De meer dan gemiddeld ge‹nteresseerde burgers þ de tweede groep þ hebben andere behoeften. Zij hebben er belang bij dat de beleidsvoorbereiding meer in het openbaar plaatsvindt en dat er alternatieve voorstellen op tafel komen. Dat hebben zij liever dan inspraak over ‚‚n voorstel dat door het bestuur als enig mogelijke wordt verdedigd; ‚‚n voorstel aan het eind van de rit, dat de sprekers met enige vorm van kritiek ertoe verleidt, zich dan maar te bekeren tot bestrijding van het hele voorstel. Dat geldt overigens ook voor de verhouding tussen de Gemeenteraad en het College van Burgemeester en Wethouders. Ook in die verhouding is de vroegtijdige betrokkenheid van de Raad bij keuzen op hoofdlijnen en het werken met alternatieven van belang. Hierover zijn in de vorige raadsperiode in het kader van de politieke vernieuwing afspraken gemaakt, maar van die afspraken hebben Burgemeester en Wethouders nog weinig in praktijk gebracht. Een voorbeeld dreigt de stedebouwkundige vormgeving van IJburg te worden. Het is ongewenst dat er straks maar ‚‚n ontwikkelingsmodel voor IJburg voorligt dat praktisch niet meer kan worden aangepast. Waarom wordt niet, parallel aan het eilandenmodel dat nu door het projectbureau-IJburg wordt ontwikkeld, een alternatief uitgewerkt, bjvoorbeeld een alternatief met minder woningen aan het water, maar betere kansen voor het openbaar vervoer en het fietsverkeer? Dan valt er in de publieke en politieke discussie wat te kiezen. In de discussie over de relatie tussen burger en bestuur lijkt het mij voorts onjuist, de "burger" en "het bestuur" of "de politiek" te beschouwen als een eenheidsworst. In de bundel Politieke vernieuwing en sekse schrijven Mieke Goudt en Ivo Hartman hierover: "In veel politieke vernieuwingsverhalen wordt een tegenstelling geconstrueerd tussen de politiek en de burgers. De politiek wordt daarin voorgesteld, niet als een arena waarin strijd plaatsvindt tussen conflicterende belangen, maar als een autonome factor, een monolitische politieke klasse die eigen belangen heeft, tegengesteld aan die van de burger. Als spiegelbeeld is de burger in dit denken een abstract, geslachtsloos, klasseloos, leeftijdloos en kleurloos wezen, een wezen dus ook zonder onderlinge tegenstellingen en conflicten." Zij vervolgen: "Het antipolitieke zit in de voorstelling van 'de politiek' niet als strijdperk van en voor burgers met beleid als uitkomst, maar als een tegenover burgers staande macht die autonoom beleid produceert dat vaak belangen van burgers schaadt." Nu lijkt het er soms op, ook bij dit College, dat de bureaucratie haar eigen weg gaat, maar het is juist de taak van de fracties in de Gemeenteraad, duidelijk te maken waar de politieke nuances, meningsverschillen en alternatieven liggen. Daarvoor bieden intensievere gesprekken met de burger, zeker als die wordt geatomiseerd tot individu zonder enig groepsbelang of gezamenlijk idee, geen alternatief. Mijn vierde opmerking over de relatie tussen burger en politiek betreft de stadsgesprekken. Als men voor een bepaalde vorm van contact met ge‹nteresseerden kiest, neem die dan ook serieus. Uit de Echo-enquˆ te, onderdeel van de stadsgesprekken, blijkt dat 11% van de mensen tevreden en 23% ontevreden is over de Gemeenteraad en Burgemeester en Wethouders. Voor de stadsdeelraden is de uitslag: 18% tevreden en 23% ontevreden. Vervolgens haastten Burgemeester en Wethouders zich erop te wijzen dat deze Echo-enquˆte niet representatief is en laten zij het onderzoeksbureau O+S op deze punten een gewoon steekproef-onderzoek uitvoeren. In dat O+S- onderzoek springen de Gemeenteraad en de stadsdeelraden er beter uit. En wat doen Burgemeester en Wethouders? Zij brengen een persbericht uit onder de kop "Eerste resultaten gesprek met de stad". En wat schrijven zij in de tekst? Alleen de positieve resultaten van het O+S-onderzoek. Het College boekte succes doordat de kranten deze vertekende voorstelling van zaken overnamen, maar in onze ogen rijden Burgemeester en Wethouders hiermee een scheve schaats. Enquˆtes noch stadsgesprekken kunnen in de plaats treden van de eigen verantwoordelijkheid van de fracties om aan te geven hoe zij na het referendum verder willen met het beleid en bestuur op regionale schaal. Dat heeft GroenLinks steeds gezegd en dat blijven wij zeggen. Wij willen ons standpunt over het regionale beleid in deze openbare vergadering daarom nogmaals ter discussie stellen. De vorming van een Stadsprovincie Amsterdam, gekoppeld aan de opdeling van de gemeente Amsterdam, is door de Amsterdammers bij het referendum massaal afgewezen. Wie het correctief referendum steunt, dient deze uitspraak te respecteren. Er zijn overigens meer redenen dan de referendumuitslag alleen om bij verdere planvorming uit te gaan van een ongedeelde gemeente Amsterdam. De kiezers hebben niet alleen tegen de stadsprovincie gestemd uit traditionele afkeer van bestuurlijke grenswijzigingen, maar ook vanwege concrete bezwaren als een te grote versplintering van Amsterdam Ä dertien stadsdelen is teveel Ä de nog onduidelijke bevoegdheden van de stadsprovincie en het ontbreken van kiesrecht voor ingezeten van buitenlandse afkomst. Wat zeker ook heeft meegespeeld is een positieve waardering van de stedelijke cultuur, van het leven in de stad, waarbij een eigen stadsbestuur hoort. De verdeling van bestuurlijke taken over een regionale stadsprovincie en lokale, uit de deelraden te vormen, gemeenten slaat een gat op grootstedelijk niveau en dat gat is niet te vullen, ook niet door alle grootstedelijke taken bij een stadsprovincie onder te brengen. Feitelijk lijkt dit dan op een agglomeratiegemeente en om dezelfde redenen als bij dat idee is het irre‰ el te hopen, dat Regering en Parlement voor zo'n model zullen kiezen. Los van het geringe realiteitsgehalte van zo'n oplossingsrichting, lijkt die ook minder wenselijk; het is een centralisatie van taken naar een bestuur dat waarschijnlijk verder van mensen weg staat dan de gemeentebesturen. Een eigen gemeentebestuur voor Amsterdam als grote stad, als herkenbare eenheid, met taken op sociaal en cultureel terrein en met sterke diensten voor bijvoorbeeld volkshuisvesting en ruimtelijke ordening om tegenwicht te kunnen bieden aan projectontwikkelaars en aan de rijksoverheid, is geenszins achterhaald. Dat brengt ons op de vraag, waarom ook wij als GroenLinks een regionaal bestuur wilden. Reden hiervan is, dat steeds meer overheidstaken zijn georganiseerd op regionale schaal, waar het ontbreekt aan directe democratische controle. De Politie is daarvan een sprekend voorbeeld, maar ook voor zaken als openbaar vervoer of jeugdhulpverlening wordt de omvangrijke (subsidie)taak op regionaal niveau gelegd. Daar functioneert alleen een indirect, uit de gemeenteraden gekozen bestuur. Het dagelijks bestuur en de raad van dit Regionaal orgaan Amsterdam (ROA) functioneren niet als organen waarin politieke discussie over alternatieven en prioriteiten plaatsvindt, maar als organisator en goedkeurder van tussen gemeenten bereikte compromissen. In de Kaderwet bestuur in verandering zijn aan het ROA ook bevoegdheden toegekend op gebieden als ruimtelijke ordening, economie enz., maar het ROA mist de democratische legitimatie om op deze gebieden politieke lijnen uit te zetten. Het ROA komt niet verder dan een optelsom van gemeentelijk beleid, voor zover daarover een grote mate van consensus bestaat. De oplossing voor deze bestuurlijke problematiek op regionale schaal is een direct door de bevolking gekozen regionaal bestuur met voldoende taken en middelen om een slagvaardige en herkenbare bestuurslaag te worden. Daarbij moet wel worden vermeden dat er een vierde þ of voor Amsterdam met zijn deelraden een vijfde þ bestuurslaag ontstaat, want hoe meer bestuurslagen, hoe meer bureaucratie en hoe minder taken en herkenbaarheid per bestuurslaag. De oplossing hiervoor is, de provincie op te splitsen, zodat er een provincie op regionale schaal ontstaat. Dit model, ik noem het gemakshalve "de regio-provincie", is heel goed te combineren met een ongedeelde gemeente Amsterdam. Dat veronderstelt natuurlijk wel, dat het takenpakket van de nieuwe provincie zich beperkt tot de bestaande provinciale taken, eventueel uitgebreid met bijvoorbeeld de bevoegdheid om in een streekplan concrete projecten aan te wijzen, met daarbovenop bevoegdheden over regionale instellingen zoals de Politie en voorts, globaal gesproken, de bevoegdheden die de Kaderwet bestuur in verandering nu al bij het ROA legt. Als men het daartoe beperkt, is er sprake van een duidelijk takenpakket, waarnaast meer dan voldoende grootstedelijke taken voor de gemeente Amsterdam overblijven. Wij weten ook wel, dat sommige mensen tegen deze oplossing pleiten met het argument dat zo'n regio-provincie met daarin een grote centrumgemeente onwerkbaar zou zijn. Als bewijs wordt de toenmalige verhouding tussen de gemeente Rotterdam en het Regionaal Lichaam Rijnmond genoemd. Dit argument gaat er echter aan voorbij, dat juist dit lichaam functioneerde als een intergemeentelijke samenwerkingsorgaan en dat de oplossing toen juist werd gezien in het opwaarderen tot provincie! Alleen door het conservatisme van de toenmalige minister Rietkerk (VVD) is dit plan afgeblazen. In het kort zal ik nog enkele opmerkingen maken over andere opties die ons in meer of mindere mate verontrusten. De nieuwe variant voor de stadsprovincie die de Regering nu voor Rotterdam en omgeving heeft voorgesteld, heeft enkele belangrijke nadelen. De beperkte opdeling van de centrumgemeente is natuurlijk wel een compromis tussen de centrumgemeente en de randgemeenten, maar die gaat eraan voorbij dat ook in die buitenwijken massaal tegen de opsplitsing van Rotterdam is gestemd; in Amsterdam geldt dat nog sterker: in de buitenwijken is hier met een meerderheid van meer dan 90% gezegd, dat men bij de gemeente Amsterdam wil blijven behoren. Een minstens zo belangrijk nadeel van het model dat de Regering nu voor Rotterdam voorstelt en dat voor Amsterdam dreigt, is dat er weliswaar een centrumgemeente overblijft, maar een zonder bevoegdheden, en dat alle belangrijke taken en bevoegdheden toch naar de stadsprovincie overgaan. Het ergste wat ons kan overkomen is dat de gemeente behouden blijft, maar als een lege huls die helemaal niets meer kan. Een andere optie, die in ROA-kring terrein lijkt te winnen en klaarblijkelijk, gezien de verspreide tekst, ook in de PvdA-fractie, is de besluitvorming voor zich uit te schuiven Ä dat noemt men dan het groeimodel Ä en nog tot 1998 door te gaan met het huidige ROA. Dat betekent het vervullen van steeds meer taken in een verband dat niet democratisch functioneert. De GroenLinks-fractie wil hierover duidelijk stellen, dat zij zonder uitzicht op een direct gekozen regionaal bestuur niet langer zal deelnemen aan de ROA-raad. Als er geen democratisch gekozen regiobestuur komt, rest slechts ‚‚ ;n mogelijkheid: de taken en bevoegdheden verdelen tussen de gemeenten en de provincie Noord-Holland. Amsterdam moet dan weer zelf de gelden voor openbaar vervoer, woningbouwsubsidies enz. verdelen. Dat is op zichzelf geen groot probleem, maar wel jammer is, dat er dan bijvoorbeeld geen regionaal grondprijsbeleid van de grond zal komen. Het is echter een echt probleem, dat het "democratische gat" rond een instelling als de Regiopolitie blijft bestaan. Voor ons is dit een reden te meer om ons in te zetten voor een door mij als regioprovincie omschreven model. De democratische controle op de Politie vinden wij van essentieel belang. Dat het daaraan schort maakte de IRT-enquˆte pijnlijk duidelijk. Daarbij gaat het in dit geval vooral om de lijn vanuit het Openbaar Ministerie, maar dat maakt het er niet minder erg op, want wie zegt mij dat er verder voldoende democratische controle is op de blijkbaar verzelfstandigde Regiopolitie? Delen van het Politie- en Justitie-apparaat blijken een symbiotische relatie te zijn aangegaan met de drugsmaffia die zij zeggen te bestrijden. Hoofdcommissaris Nordholt heeft tegenover de IRT-enquˆtecommissie zijn standpunt over opsporingsmethoden als het doorlaten en doorleveren van grote hoeveelheden soft- dan wel harddrugs en het inzetten van een dikbetaalde infiltrant en informanten nog eens met verve uiteengezet. Dit standpunt, dat het ontoelaatbaar is dat de Politie zelf strafbare feiten begaat of uitlokt, dan wel medeplichtig is aan strafbare feiten, hebben wij altijd gesteund. De integriteit, de legitimiteit en daarmee het gezag van de Politie staan op het spel. Dat grote verschillen van mening omtrent het IRT tot verstoorde collegiale verhoudingen hebben geleid moet ook de heer Nordholt zich aantrekken. Het is niet goed voor de beeldvorming van de Amsterdamse Politie als zij als arrogant te boek staat. Het is ontoelaatbaar, dat de heer Nordholt vanwege priv‚-ruzies de Raad van Hoofdcommissarissen niet meer bijwoont. Alleen al voor dit soort zaken moet de verantwoording van het regiobestuur van de Politie Amsterdam-Amstelland aan de Gemeenteraad beter worden ingevuld. Ik sluit mijn algemene beschouwing over de gemeentebegroting voor 1996 af. De conclusie van mijn fractie is, dat Amsterdam een sociaal en democratisch beleid nodig heeft. De VOORZITTER deelt mede, dat zijn ingekomen: 39ø Amendement van 1 november 1995 van de raadsleden K”hler, Hulsman en mevr. Schutte inzake de aanpassing van het tarief van de onroerende- zaakbelasting (Gemeenteblad afd. 1, nr. 616, blz. 2656). 40ø Amendement van 1 november 1995 van het raadslid K”hler met betrekking tot concrete voor stellen voor parkeertarieven ((Gemeenteblad afd. 1, nr. 617, blz. 2657). 41ø Motie van 1 november 1995 van de raadsleden K”hler en Hulsman inzake het afschaffen van de drempel voor de bijzondere bijstand (Gemeenteblad afd. 1, nr. 618, blz. 2658). De amendementen c.q. motie worden voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer ROBBERS (orde): Uit het betoog van de heer K”hler heb ik begrepen, dat hij morgenavond niet aan de financi‰le beschouwing zal deelnemen. Het lijkt mij juist, dat deze amendementen en motie wel worden betrokken bij de financi‰le beschouwingen van de andere fracties. Dat wordt wel een beetje ingewikkeld. De VOORZITTER: Wij hebben daarover in de Commissie voor de Werkwijze Gemeenteraad kort gesproken. Bij de beantwoording door het College van heden zal wethouder De Grave niet het woord voeren over de financi‰le aspecten; hij zal dat morgenavond doen. Morgenavond zullen eerst de financi‰le woordvoerders van de partijen die nog niet het woord hebben gevoerd spreken; daarna zal dan wethouder De Grave hierop antwoorden en ook op de opmerkingen van de sprekers van heden voor zover het financi‰le zaken betreft. De heer HOUTERMAN: Ik heb een opmerking van een geheel andere orde. Ik heb de heer K”hler ge‹nterrumpeerd op een punt waar ik de plank helemaal heb misgeslagen. Hij sprak over de kwijtschelding van Ÿ 186; mijn opmerking sloeg op een heel ander onderwerp. Ik bied de heer K”hler hiervoor mijn excuses aan. De heer SPIT: Mijnheer de Voorzitter. De begroting heeft als titel meegekregen: "Wie het kleine niet eert....". Dit gezegde houdt een waarschuwing in; een opgeheven vingertje. Pas op hoor! Als je dit niet mooi vindt dan ben je het grote niet weerd. Het College laat echter na, ons te vertellen wat dat grote dan wel is. Ik zet daarom tegenover die titel een citaat uit het boek der Spreuken (Spreuken 29): "Indien visie ontbreekt, verwildert het volk." Ook deze spreuk houdt een waarschuwing in; een waar- schuwing aan de overheid, dat zij het volk een visie moet voorhouden. Waar en wat is de visie van het College? Mijn fractie is vooral benieuwd naar de visie van het College op de relatie van het bestuur van Amsterdam met zijn burgers. Daarbij moet het ook gaan over het functioneren van het College en de Raad. Kortom, het moet gaan over de werking van de democratie in onze stad. Niet dat het alleen daarover moet gaan. In mijn algemene politieke beschouwingen van vorig jaar kan men de volgende zin teruglezen: "College, met het maken van grote fouten in de communicatie met de burger breekt u in ‚‚n minuut meer af dan u in een uur kunt opbouwen. De communicatie moet beter, anders kon het gebrek aan communicatie met de burger wel eens de oorzaak worden van een historisch fiasco bij de vorming van de stadsprovincie. Er zijn indicaties, zoals de begrotingspost van ruim vier ton voor ROA-voorlichting, dat het College zich van dit gevaar bewust is en maatregelen voorbereidt." Toen daarna de uitkomst van het referendum het failliet van de communicatie met de Amsterdammers blootlegde, zocht het College de fout niet bij zichzelf, maar in de inhoud van de voorstellen. Onder druk van de PvdA werd de onwetenschappelijke interpretatie van de referendum-uitkomst: een stads- provincie in enigerlei vorm mag wel, opdeling van de gemeente Amsterdam, in welke vorm dan ook, mag niet. De conclusie had onzes inziens echter moeten zijn: wij hebben ernstige fouten gemaakt in de communicatie met de burger en moeten dat traject dus overdoen, zonder ten principale te twijfelen aan de structuur van de oplossing voor de bestuurlijke problemen van de regio die wij hadden gevonden. In paniek organiseert het College dan het "gesprek met de stad" om te ontdekken wat de problemen van de Amsterdammers zijn. Op zichzelf een loffelijk streven; het is altijd goed in gesprek te gaan met de burgers, maar dan suggereert het College en passant ook, dat uit die gesprekken de oplossing voor de bestuurlijke organisatie naar voren zal komen. Dat is echter een verwachting die natuurlijk nooit wordt waargemaakt. Dat gesprek kost vervolgens ook nog eens even dik 4 ton, welk bedrag, uit nood geboren, door een begrotingsoverschrijding moet worden gefinancierd. Wij hadden na deze ervaringen de stellige verwachting, dat in deze begroting een structurele oplossing voor het gebrek aan communicatie met de burgers zichtbaar zou worden, maar de begroting voor de afdeling Voorlich- ting en Externe Betrekkingen is zelfs 8,9 ton lager dan vorig jaar. Ik stel voor, in deze begroting tenminste 1 miljoen gulden structurele ruimte vrij te maken om, na gedegen onderzoek, de communicatie met de burgers vorm te geven en uit te voeren. Had overigens een bedragje van Ÿ 50.000 voor de Gemeentedag er nu echt niet meer ingepast? Is dat te rijmen met uw aandacht voor het kleine? Getuigt dat van interesse voor het directe contact met de burger? Ik dien twee moties ter zake in. Wat ontbreekt is een visie van het College met betrekking tot de communicatie met de Amsterdammers, maar niet alleen een visie op communicatie. Helaas ontbreekt ook een standvastige visie op de ontwikke- lingen in de stad. Men kan alleen maar een vruchtbare communicatie met de burger voeren als men een visie ontwikkelt op de bestuursorganisatorische problemen en de oplossing daarvan en die visie met argumentatie aan de Amsterdammers voorlegt. Premier Kok heb ik horen zeggen dat bestuurders die niet tot het ontwikkelen van zo'n visie en het maken van een keuze in staat zijn, niet in de politiek thuishoren. Gaat iemand in het College zich die uitspraak aantrekken? Het ontwikkelen van een visie op de bestuurlijke toekomst van onze stad en regio moet door middel van een open discussie in de Raad tot stand komen. Een open discussie waarin argumenten gelden. Een quasi-discussie waaruit door dictaten vooraf alle bewegingsruimte is verwijderd hoort in deze Raad niet thuis en doet afbreuk aan het functioneren van de democratie. Nu ik het over de discussie in de Raad heb, wil ik aan mijn collegae in deze Raad de vraag voorleggen of een regelmatige evaluatie van het functioneren van de Raad en de commissies van advies in hun openbare handelingen niet dringend gewenst is. Wanvertoningen als de raadsdiscussies over de uitvoering van de motie-Tammens c.s., of de interpretatie van art. 1.4 van de referendumverordening moeten toch kunnen worden voorkomen, anders vrees ik het ergste voor de toekomst. Dergelijke vertoningen dragen niet bij aan het verbeteren van het beeld dat men in de stad moet hebben van de rationele, vrije meningsvorming en besluitvorming in het politieke forum van deze stad en al helemaal niet aan het verbeteren van de communicatie met de burger. In de eerste helft van 1996 zal het College de Raad een zogenaamde mid- term review voorleggen. Het is de bedoeling dat, als reactie op die evaluatie midweegs, voor de zomer een aantal richtinggevende uitspraken wordt gedaan in verband met de begroting voor 1997. Betekent dit, dat wij tot die evaluatie midweegs moeten wachten om de visie van het College te vernemen? Mij lijkt een dergelijk debat over de evaluatie midweegs ook uit het oogpunt van het functioneren van de Raad, als hoogste bestuursorgaan in de gemeente, een zeer nuttige zaak, maar ik bedoel dan wel de hele Raad en niet alleen de collegepartijen. Zo'n debat mag niet bij voorbaat verworden tot een farce doordat de collegepartijen vooraf vastleggen wat de uitkomst van het raadsdebat moet zijn. Wij vinden dat in dat debat moet worden gediscussieerd over de structurele ruimte ten dienste van de communicatie met de burger; circa 1 miljoen gulden. Ook zal de invulling van de alom gevraagde regiefunctie van de centrale stad op verschillende terreinen, zoals sociaal cultureel werk, onderwijs en sport, structurele middelen vergen. Ik ben van mening, dat die structurele middelen zeker 1 miljoen gulden zullen vergen. Wellicht dat in die discussie ook een wijziging van de financi‰le verhouding met het Gemeentelijk Havenbedrijf een plaats kan krijgen; op het Gemeentelijk Havenbedrijf kom ik later nog terug. Wil het vorengaande nu zeggen dat wij het met de begrotingsopzet helemaal niet eens zijn? Nee, wij kunnen ons in de hoofdlijnen van de opzet vinden. De aandacht voor het kleine, voor de belangen en problemen in de directe omgeving van de Amsterdammer heeft onze volledige steun, omdat het in die benadering gaat om het onderhoud van de openbare ruimte; omdat het dan gaat om het gevoel van veiligheid van de Amsterdammers; omdat het dan gaat om een tram en bus die op tijd rijden; omdat het dan gaat het om de menselijke maat in de contacten tussen overheid en burger. Het CDA erkent graag, dat het gevecht tegen vervuiling en verloedering van de stad dat het College levert een taaie strijd is, maar het is er wel een die moet worden geleverd en duidelijk zichtbaar succes moet opleveren. De plannen om in de komende jaren extra middelen in te zetten voor het inlopen van ach- terstallig onderhoud aan de openbare ruimte steunen wij van harte en dat geldt onverkort voor de operatie "schoon door de poort", welke die poort dan ook moge zijn. Ook het CDA weet, dat het gevoel van onveiligheid voor veel mensen Ä vooral ouderen Ä de oorzaak is van vereenzaming en vervreemding, maar wij menen ook tekenen waar te nemen dat dat onveiligheidsgevoel begint af te nemen. De organisatie van de Politie in wijkteams, de Stadswachten en Flatwachten, de conducteurs en conci‰rges vormen in belangrijke mate daarvoor de basis. Zij staan dagelijks in de voorste linie en de Amsterdammer ziet en voelt hun aanwezigheid. Het effect op het veiligheidsgevoel wordt beleefd. Men zou die zorg nog meer zien en voelen als de Politie merkbaar meer aandacht zou besteden aan haar handhavingstaak ten opzichte van verkeersdeelnemers, een onderwerp dat een pagina in mijn algemene beschouwing zou moeten beslaan, maar waarvoor ik helaas geen tijd heb. In de Commissie voor Verkeer enz. zullen wij daar zeker op terugkomen. Een bestuur dat dit alles voor elkaar krijgt verdient ondersteuning, omdat dat bestuur heeft aangetoond aandacht te hebben voor en invloed te willen uitoefenen op de directe leefomstandigheden van de individuele burger. Wellicht komt het dan ook nog eens zover dat, als de gemeentelijke Ombudsman constateert dat er in het contact tussen een burger en de overheid iets is misgegaan, niet alleen de fout wordt gecorrigeerd maar ook de verhouding met de betrokken burger wordt hersteld. Wij vragen hier nu al jaren om, maar blijkbaar is dat niet of nauwelijks op te brengen. College, let op uw zaak en verhoog de aandacht die u hebt voor de burgers van deze stad, ook als het gaat om individuele contacten. Ook daar geldt: Wie het kleine niet eert... De zorg voor de kwetsbare groepen in onze samenleving heeft in deze missive een eigen plaats gekregen en dat verheugt ons. Aandacht voor de jeugd, werklozen, ouderen en verslaafden, kortom aandacht voor alle Amsterdammers die in een kwetsbare positie verkeren, heeft onze steun, maar kan het College ons duidelijk maken waarom het de gedane toezeggingen als het gaat om gokverslaafden alsmaar niet nakomt? Is het deze groep kwetsbaren gewoon vergeten of steekt daar "beleid" achter? Vrijwilligers kunnen een uiterst belangrijke taak vervullen bij het waarmaken van de doelstellingen betreffende de bescherming van kwetsbare groepen in de samenleving. Daarom doen wij, zoals elk jaar, weer een beroep op het College om meer aandacht te besteden aan het vrijwilligerswerk. Daar liggen grote kansen voor de overheid om in contact te komen met positief ingestelde Amsterdammers. Een onderwerp dat in deze algemene politieke beschouwingen niet onbesproken mag blijven is het beleid dat moet leiden tot een drastische vermindering van de werkloosheid in onze stad; de eerste prioriteit in het collegeprogramma. Voor het CDA geldt het bevorderen van werkgelegenheid in het bedrijfsleven nog altijd als de koninklijke weg. Zit er op dit punt voldoende vaart in het Economisch Actieprogramma? Kan in dit kader de herstructurering van bedrijfsterreinen worden gepromoveerd van een incidentele tot een structurele benadering, gericht op de stimulering van het midden- en kleinbedrijf? Is in dit verband ook de titel van de missive van toepassing? Gaat het College het midden- en kleinbedrijf daadwerkelijk extra impulsen geven om de werkgelegenheid te behouden of nog liever te bevorderen? Kan het College mij voorrekenen wat de werkgelegenheidseffecten zijn van de lastenverminderingen, onder andere door verlaging van de energietarieven, die het in deze begroting aan het bedrijfsleven toeschuift? Hoe werkt dat op het midden- en kleinbedrijf uit? Was dat geld niet beter besteed aan concrete investeringen in werkgelegenheidsbevorde- rende projecten? Waarom vind ik nergens een hernieuwde inschatting van de werkgelegenheidseffecten van de versnelde aanleg van de Westrandweg? Wij blijven van mening dat zulke verbeteringen van de infrastructuur essentieel zijn voor de ontwikkeling van de werkgelegenheid. Ook het CDA realiseert zich, dat de marktsector op dit moment onvoldoende soelaas biedt voor het arbeidsaanbod aan de onderkant van het loongebouw. Onorthodoxe maatregelen in de sfeer van additionele arbeid zijn daarom gewenst. Het ambitieniveau van het College is op dit punt hoog. Dat waarderen wij, maar wij willen het College wel op grond van concrete cijfers afrekenen. Kunnen wij die cijfers daarom spoedig verwachten? Wij hebben nog een kanttekening. Als de eerste euforie over de grote plannen voorbij is, zullen politieke vragen opduiken over de aard van additionele banen. Waarom heeft een grote kruidenier tegenwoordig een JWG- regeling nodig om de jongste bediende in het bedrijf op te leiden? Hoefden vorige generaties schoolverlaters niet te leren hoe de kassa te bedienen? Waarom klagen mensen van de sociale werkvoorziening, dat de stadsdelen liever een aantal Melkert-banen voor het groenonderhoud reserveren dan dat zij worden ingehuurd? Welk deel van het salaris van de flatwachten gaan de huurders op termijn zelf financieren? In Frankrijk heeft elk woonblok een regulier betaalde conci‰rge. Het CDA is vaak geneigd de sociale partners medeverantwoordelijk te maken voor deze keuzen, overigens niet altijd met evenveel succes. Het College wil dat niet, maar dan draagt het College en niemand anders de politieke verantwoordelijkheid voor het aangeven van de grenzen van verdringing en concurrentievervalsing, ook al is de uitvoering van genoemde regelingen ondergebracht bij de NV Werk. Het College zal spoedig een duidelijke en verdedigbare visie op deze problematiek moeten ontwikkelen, anders zal de steun voor zijn beleid langzaam maar zeker wegebben. De grootste motoren voor de ontwikkeling van industri‰le werkgelegenheid in onze regio zijn Schiphol en de Amsterdamse haven. Over Schiphol horen wij genoeg, maar hoe gaat het nu werkelijk met de haven? Staat het College volledig achter de plannen die de directie van het Gemeentelijk Havenbedrijf ontwikkelt? Wordt het niet eens tijd om te bezien of de formule voor de afdrachten van het Gemeentelijk Havenbedrijf aan de gemeente moet worden bijgesteld en wel zodanig dat daaruit de meest werkgelegenheidsbevorderende impulsen voortkomen? Ik beperk mij in deze algemene beschouwingen tot deze hoofdpunten, te weten: communicatie, een leefbare stad en werkgelegenheid,en daarom rond ik nu af. Wij hebben waardering voor het financi‰le beleid van het College. Wij waarderen de ijver en inzet waarmee de collegeleden werken aan de hun gestelde taken, zoals werkgelegenheid en veiligheid. Wij hebben echter zware kritiek op het gebrek aan visie dat dit College ten toon spreidt ten aanzien van de communicatie met de Amsterdammers en de oplossing van de bestuurlijke problemen van de regio. Wij zijn van mening dat met voortvarendheid moet worden gewerkt aan de totstandkoming van een direct gekozen regiobestuur, dat in een organisatie van drie bestuurslagen een dusdanig grote bevoegdheid heeft dat het de bestuurlijke knopen op het gebied van economie, infrastructuur, Ruimtelijke Ordening en Volkshuisvesting kan doorhakken. De omvang van die regio moet zodanig zijn dat de bestuurlijke invloed op de ontwikkeling van zowel lucht- als zeehaven adequaat is en dat er evenwicht bestaat tussen de centrumgemeente Amsterdam, die zijn identiteit heeft behouden, en de rest van de regio. De VOORZITTER deelt mede, dat zijn ingekomen: 42ø Motie van 1 november 1995 van het raadslid Spit inzake een structurele dekking van de begrotingspost communicatie (Gemeenteblad afd. 1, nr. 619, blz. 2659). 43ø Motie van 1 november 1995 van de raadsleden Spit en Van Bommel inzake het voortbestaan van de Gemeentedag (Gemeenteblad afd. 1, nr. 620, blz. 2660). De heer ENTHOVEN: Mijnheer de Voorzitter. Alvorens ik mijn mening, die ten dele uit kritiek op het College bestaat, uiteenzet, wil ik eerst een woord van dank richten aan het adres van de ambtenaren die hebben bijgedragen aan het tot stand komen van de begrotingsstukken, die steeds meer op een encyclopedie gaan lijken. In de eerste plaats wil ik mijn mening uiten ten aanzien van de houding van het College inzake het referendum met betrekking tot de Stadsprovincie Amsterdam. Het College kent het standpunt van de CD. Wij zijn tegen opdeling van Amsterdam. De totstandkoming van de Stadsprovincie Amsterdam levert geen enkele bijdrage tot het oplossen van de grootstedelijke problematiek. De Amsterdamse bevolking heeft vrijwel unaniem tegen gestemd. Het College heeft daarop positief gereageerd en verkondigd dat het de mening van de bevolking zal verdedigen ten opzichte van het eventuele negatieve besluit uit Den Haag op het referendum. De CD hoopt dat het standpunt van het College ongewijzigd zal blijven. Het College is er niet in geslaagd de CD ervan te overtuigen dat het maatschappelijk leven in Amsterdam in 1996 vooruitgang zal boeken. De CD is van mening, dat het maatschappelijk leven in Amsterdam verder ontwricht zal raken. Dit hebben wij te danken aan een paarse coalitie in Den Haag en Amsterdam, met als coalitie-partner de VVD. Het is onbegrijpelijk dat, ondanks de grote ontevredenheid van partijleider Bolkestein, de coalitie tot op heden geen scheur vertoont. Goeroe Kok heeft blijkbaar zoveel macht over Bolkestein dat deze telkens weer schoorvoetend inbindt, stukje bij stukje en vooral niet te veel in een keer, anders krijgen de stemmers van de laatste verkiezingen argwaan en ... (De heer HOUTERMAN: Kunt u ‚‚n concreet voorbeeld noemen waar de heer Bolkestein heeft ingebonden?) De heer Bolkestein geeft uiteraard niet toe dat hij inbindt, maar naar onze mening ligt het asielbeleid van de VVD op een ander vlak dan waarvoor zij nu uitkomt. (De heer HOUTERMAN: De VVD is een loyale regeringspartner. Als de Regering iets voorstelt en uitvoert, staat de VVD daar voor 100% achter.) Met andere woorden: door het regeerakkoord zit de VVD daaraan vast. (De heer HOUTERMAN: Van harte!) Ik vind het dan vreemd dat er mensen wel op de VVD hebben gestemd die het in principe niet eens zijn met wat u nu verkondigt. (De heer HOUTERMAN: Die zijn wellicht bij u terechtgekomen.) Wij zullen dat wel zien bij de volgende verkiezingen. Ik vervolg mijn betoog. De stemmers van de laatste verkiezingen krijgen dan argwaan en stemmen wel op de CD en dat wil Goeroe Kok absoluut vermijden. De heer Bolkestein zit vast aan het regeerakkoord en lijkt dat niet erg te vinden. De mooie beloften aan de kiezers waren zeepbellen waar weinig van over is. Onder aanvoering van de PvdA wordt de grootstedelijke problematiek groter en groter. De PvdA is voorstandster van een etnische multiculturele samenleving. Dit draaiboek dateert al uit de tijd van de heer Den Uyl. Amsterdam heeft momenteel een bevolkingssamenstelling van ruim 40% allochtonen, van wie het overgrote deel bestaat uit jongeren onder de 20 jaar; 58% van de Amsterdamse jongeren onder de 20 jaar behoort tot een etnische minderheid. Over 15 tot 20 jaar zal het percentage jongeren opgelopen zijn tot 70% en zal de Amsterdamse bevolking voor meer dan de helft uit een etnische meerderheid bestaan. Is het de bedoeling dat de oorspronkelijke bevolking wordt opgeheven, zodat Amsterdam over 50 jaar een grote etnische meerderheid is waarin de oorspronkelijke Amsterdammer niets meer te vertellen heeft? Als het aan de CD ligt zal dit niet gebeuren; wij zullen ons hiertegen blijven verzetten, ondanks de grote weerstand van de tegenstanders in onder andere dit College en deze Raad. (De heer VAN DER LAAN: De meeste mensen weten wel waar zij oorspronkelijk vandaan komen. Komt u misschien uit Eindhoven? Dat is niet het geval. (De heer VAN DER LAAN: Weet u dat wel zeker?) Ik zou dat graag willen, want ik voel mij hier niet zo thuis. (De heer VAN DER LAAN: Er staat u niets in de weg om bijvoorbeeld in de gemeenteraad van Eindhoven zitting te nemen.) Ik denk dat mijn taak eerder in Amsterdam ligt dan in Eindhoven. (De heer VAN DER LAAN: In mijn betoog sprak ik erover dat het aantal inwoners van Amsterdam van 200.000 in 1840 naar 500.000 in 1900 ging. Waar denkt u dat die vandaan kwamen?) Waar denkt u dat al die Amsterdammers naartoe zijn gegaan? (De heer VAN DER LAAN: Die 300.000 mensen kwamen uit Friesland, Drenthe en Groningen; dat waren allochtonen!) Ik heb via de provincie Noord-Holland de cijfers opgevraagd; u krijgt straks van mij de cijfers van het aantal allochtonen dat hier is binnengekomen. (De heer VAN DER LAAN: Uw opa, mijn opa en de opa's van de andere raadsleden waren allen allochtonen.) Is dat zo? (De heer VAN DER LAAN: Ja, dat is zo. Die werden toen ook niet direct door de meeste mensen met open armen ontvangen, maar het aardige van deze stad is, dat het na verloop van tijd op een zeer goede manier toch klikt. Alleen is het vervelend dat sommigen uit de tweede en derde generatie dat weer vergeten.) Ik ben blij dat ik mijzelf daaronder schaar. Ik hou er wat dat betreft een andere opinie op na. (De heer NIAMUT: Ik denk dat U van oorsprong uit Zuid-Afrika komt.) Ik ben van oorsprong half-Duits; dan weet men dat ook. (De heer VAN DER LAAN: U maakt het voor ons nog veel mooier, want het zwakke van mijn verhaal was, dat u had kunnen zeggen dat die Friezen enz. tenminste nog Nederlanders waren.) Als men even verder in de tijd teruggaat, kan men constateren dat de bevolking van het deel van Europa waar wij wonen uit germaanse volkeren bestond. (De heer VAN DER LAAN: Ik vind dit onthullend; alsof "germaans" ; de grens moet worden! Ik dacht dat wij daar overheen waren. Ik hoor zelden iemand zeggen dat de kern van deze problematiek is, of men wel of niet germaans is.) Wat u bent interesseert mij in het geheel niet en uw afstamming interesseert mij ook niet. Er komen andere tijden. Wij beschuldigen het College en zijn voorgangers van wanbeleid. De PvdA is daarvoor de hoofdverantwoordelijke; zij heeft de bevolking aangezet tot rassenhaat en discriminatie. Het College is verantwoordelijk voor de grote onrust die deze stad in haar greep houdt. De onveiligheid neemt met de dag toe: roofovervallen, inbraken, geweld enz. Hiermee wordt de bevolking geconfronteerd. Ruim 50% van de bevolking is al slachtoffer geweest van een inbraak of beroving. Dagelijks verneemt men via de media hoe de jeugd voor grote onrust zorgt. Op AT5 zien wij hoe Amsterdam-Oost geterroriseerd wordt. Ook andere stadsdelen kampen met grote problemen. Het is algemeen bekend, dat de samenstelling van deze veroorzakers te zoeken is onder etnische minderheden. De beelden van AT5 laten dat duidelijk zien. (De heer K™HLER: Ik woon ook in Amsterdam-Oost, maar het is naar mijn ervaring niet waar dat misdaden daar specifiek worden begaan door mensen van niet-germaanse afkomst.) Het probleem is, dat u met de fiets komt en ik met de auto. Ik moet bij mijn auto blijven staan anders wordt die opengebroken; dat is het verschil. (De heer K™HLER: Omdat ik met de fiets kom, spreek ik daar nog wel eens iemand.) Degenen met wie u spreekt wil ik misschien helemaal niet spreken. (De heer K™HLER: U suggereert dat u het opneemt voor mensen uit die buurt.) Ik wil u erop wijzen, dat wij bij de verkiezingen voor de Gemeenteraad in Oost en Noord de meeste stemmen hadden. (De heer K™HLER: U moet dat nog maar eens nalezen, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat er nu om, wie die slachtoffers zijn. Bij mij in de buurt zijn veel mensen het slachtoffer van inbraak, ongeacht of zij germaans of blank zijn of als migrant hier naartoe zijn gekomen.) U hoort mij niet zeggen dat zich onder de minderheden geen slachtoffers van inbraak en beroving bevinden. Dat bedoelt u toch! (De heer K™HLER: Dat suggereert u wel.) Ik heb alleen verwezen naar de beelden van AT5 en naar de veroorzakers van de problemen. Als dat niet juist is, zendt AT5 verkeerde beelden uit. Dit werkt rassenhaat in de hand en de CD vindt dat het collegebeleid daarvoor verantwoordelijk is. De CD wordt ervan beschuldigd, dat zij daar misbruik van maakt en dat dit haar voedingsbodem is. Indien dat zo is, heeft het beleid die bodem gecre‰erd; het College is daarvoor verantwoordelijk en niet de CD. Het antwoord zal wel zijn, dat het College niet verantwoordelijk is voor het toelatingsbeleid, aangezien dit landelijk beleid is en dat men daarin hier geen inspraak heeft. In dat geval erkent u, dat u het niet volledig eens bent met het toelatingsbeleid waardoor de grotere steden worden opgezadeld met gigantische problemen. Grote groepen vreemdelingen zullen in de toekomst hun deel onderling opeisen. Dit zal escaleren en tot onderlinge machtsverhoudingen leiden. De aantallen die de afgelopen tien jaar ons land zijn binnengekomen zijn schrikbarend hoog. Ik noem u de cijfers vanaf 1992: in 1992 ruim 136.000 nieuwkomers; in 1993 ruim 154.000 nieuwkomers; in 1994 ruim 153.000 nieuwkomers. Voor 1995 zijn de cijfers nog niet beschikbaar. Voornoemde cijfers zijn inclusief de vluchtelingen. Als wij de Europeanen hiervan aftrekken, blijven er over de afgelopen drie jaar ruim 300.000 vreemdelingen van buiten Europa over, van wie een groot deel in de Amsterdamse samenleving is gekomen. Amsterdam zal daar niet tegen opgewassen zijn. De problemen uiten zich nu al in het stadsdeel De Baarsjes contra Aya Sofya, die wil bepalen hoe een deel van het stadsdeel eruit moet komen te zien en wie daarin mogen wonen. Het is onbegrijpelijk dat het zover heeft kunnen komen. Dit is het gevolg van de verkapte democratie en overdreven tolerantie. De door het College gewenste integratie zal nooit bereikt worden, omdat de aantallen minderheden volledig uit de hand zijn gelopen. Zij zullen hun rechten opeisen en hun cultuur vasthouden en uitbreiden. De CD is hier fel op tegen; wij zijn voor onteigening van het Riva-terrein, desnoods via wetswijziging. Indien wij toestaan dat cultuur en geloof ons de wet trachten op te leggen is dat het begin van het einde van onze democratie. Ook al verliest Aya Sofya en krijgt het stadsdeel gelijk, dan nog is de strijd niet gestreden. Zij hebben in het verleden al aangekondigd op te roepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid of nog erger. In dat geval zijn rassenrellen niet uitgesloten. Het is zeer waarschijnlijk dat binnen afzienbare tijd de cultuurconflicten volledig uit de hand gaan lopen. (De heer VAN DER LAAN: U zegt, dat zij hebben opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. U vindt dat ernstig?) Inderdaad. (De heer VAN DER LAAN: Ik herinner mij dat een van uw buurmannen Ä hij is hier al anderhalf jaar niet aanwezig Ä heel veel verder is gegaan dan burgerlijke ongehoorzaamheid; die heeft namelijk een brandbommetje in zijn hand gehad. Waarover spreken wij nu?) Wij hebben toch zelf onze buurman veroordeeld! Dat de rechter het niet heeft gedaan zoals wij hadden gewild, is zijn afweging. Wij hebben verder niets te maken met wat de rechter beslist. (De heer VAN DER LAAN: Ik vind het toch erg brutaal om, als men lid is van een partij waarin geweld in die orde, weliswaar door enkele leden, als een strijdbaar strijdmiddel werd geoordeeld Ä natuurlijk heeft men hem uit de partij gegooid, anders was u er zelf uitgegooid þ de actie tegen een bestemmingsplan een schande te vinden en als oorzaak aan te wijzen van rassenrellen; dat is meten met twee gigantisch verschillende maten.) U verdoezelt steeds de ware problemen. U gaat niet uit van wat er werkelijk in deze stad heerst. (De heer VAN DER LAAN: Ik zegt altijd dat het doel en de middelen met elkaar in verhouding moeten staan. U valt mensen nu aan op burgerlijke ongehoorzaamheid als actiemiddel, terwijl u zelf...) Dat hebben zij in het verleden zelf verklaard. (De heer VAN DER LAAN: Als iemand is die zijn mond moet houden over de actiemiddelen van anderen, zijn het wel de Centrumdemocraten!) Dat ligt op een ander terrein. Wij laten de geluiden horen die andere partijen voor het overgrote deel verdoezelen. (De heer VAN DER LAAN: U zegt het niet met veel gezag.) U begrijpt natuurlijk ook wel, dat het overgrote deel waarover ik sprak tegen de PvdA is gericht. (De heer VAN DER LAAN: Ik beschouw dit echt als een compliment.) Ik begrijp dat; in het verleden hebt u teveel stemmen gehaald. Dit groeit vanzelf, men hoeft er niets aan te doen. Worden de Amsterdammers van nu niet vergeten in de drang om Amsterdam een goede uitgangspositie in de 21ste eeuw te bezorgen? Men hoeft zich daarover niet bezorgd te maken; de toekomst van Amsterdam staat vast. Een multiculturele of multiraciale samenleving zal weinig belangstelling hebben in een toekomst zoals het College die voor ogen heeft. Vergeet niet, dat de bevolkingssamenstelling er in het jaar 2040 totaal anders zal uitzien dan nu. Mogelijk heeft elk stadsdeel dan drie of vier moskee‰n, zij zullen het stadsbeeld gaan bepalen en trachten hun eigen wetten in te voeren, zeer waarschijnlijk via referenda en eigen politieke partijen. Voor politici van Nederlandse afkomst zal er in deze Raad geen plaats meer zijn. Dit schrikbeeld kan alleen gekeerd worden als er krachtige maatregelen worden genomen op landelijk niveau. Allereerst zal er een actief opsporingsbeleid moeten komen ten aanzien van illegalen. Criminele buitenlanders moeten direct teruggestuurd worden naar het land van herkomst en de grenzen moeten worden gesloten. Er moet een beleid worden gevoerd waarbij kansarme vreemdelingen gestimuleerd worden terug te keren naar eigen land. Zorg voor kwetsbare groepen, Amsterdammertjes van welke kleur of herkomst dan ook. Het College heeft dit goed weergegeven; de helft is al van een andere kleur of herkomst, met andere sociaal-maatschappelijke gewoonten. Dit vindt zijn oorsprong in de opvoeding. Elke hier aanwezige cultuur heeft andere normen en waarden. Nu probeert het College een passend concept te vinden om deze grote verschillen in een systeem te laten opgaan. (De heer HOUTERMAN: Het is positief dat u spreekt over andere normen en waarden, waarmee u eigenlijk zegt dat mensen met een andere nationaliteit ook betere normen en waarden kunnen hebben, waaraan wij ook wat kunnen hebben.Is dit ook uw interpretatie van andere normen en waarden?) Beter hoort u mij niet zeggen. (De heer HOUTERMAN: Slechter ook niet.) Het is niet aan mij om dat te beslissen. Ik ben hier niet om culturen ervan te beschuldigen dat zij in het maatschappelijk leven van hun eigen herkomst beter functioneren dan in onze eigen herkomst. Zij horen thuis in een andere omgeving. (De heer HOUTERMAN: U hebt zelf geen problemen met die normen en waarden?) Ik vind het bijzonder sneu voor deze mensen dat zij zich hier niet thuisvoelen. Ik vind het dan humanitair als wij deze mensen terugsturen met nog een bonusje toe. (De heer NIAMUT: Ik wens het u niet toe, maar stel dat u een hartaanval krijgt en u wordt met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis, waar u op dat moment alleen kunt worden geholpen door een directe ingreep, terwijl die ingreep slechts kan worden gedaan voor iemand van niet-germaanse afkomst. U komt op dat moment weer even bij kennis en u ziet in ‚‚n oogopslag dat de desbetreffende arts van niet- germaanse afkomst is. Beslist u op dat moment dan om door die persoon te worden geholpen of laat u zich dan niet helpen?) Dat zou misschien nog een twijfelgeval kunnen zijn, waarvoor ik op dat moment geen tijd meer zal hebben; ik leg dus zeer waarschijnlijk het loodje. Ik vind dit overigens wel een bijzonder onzinnige vraag. De heer Niamut gaat eraan voorbij dat wij nu praten over het feit dat wij in Nederland met een groot probleem zitten. Dat kan dan wel aan alle kanten worden verdoezeld, door bijvoorbeeld te stellen dat het onontkoombaar is dat wij hier een multiculturele samenleving krijgen. Men heeft mij nooit horen zeggen, dat ik erop tegen ben dat bekwame mensen, die een verrijking voor de samenleving zijn, hier niet mogen zijn. In elk land wonen buitenlanders, ook wij zitten overal, alleen wel met andere normen en verplichtingen. Geen land ter wereld is wat dat betreft zo tolerant als Nederland. (De heer NIAMUT: Uw antwoord is voor mij heel duidelijk.) Het College kan niet de opvoeding van bepaalde groeperingen overnemen die ervan uitgaan, dat wanneer de kinderen buiten het ouderlijk huis zijn, de school en de Politie de opvoeding overnemen. Het College weet zelf hoe moeilijk onderwijskrachten het momenteel hebben; niet zij bepalen de wet op de scholen, dat doen de leerlingen, desnoods met de nodige dosis geweld en brutaliteit. Deze wijze van optreden zet zich voort bij het verlaten van de school. Uiteraard zijn uitzonderingen van toepassing. Zorg voor kwetsbare groepen, welke groepen worden hiermee bedoeld? Zij die achter de lessenaar staan en zij die later de werkgever zullen zijn, of de " Amsterdammertjes"? De eerste groep lijkt mij meer voor de hand te liggen. De situatie die zich nu afspeelt op de scholen zal zich voor een groot deel straks ook op de werkvloer afspelen. De kinderen die nu op de lagere school zitten, zullen worden geconfronteerd met grote onderlinge verschillen in culturen en geloofsovertuigingen. Dit zal leiden tot botsingen en aanpassingsproblemen. De plannen die betrekking hebben op integratie berusten op fictie. Wij weten allemaal dat in landen waar meerdere culturen dominant aanwezig zijn, de integratie volledig is mislukt, onder andere in de Verenigde Staten van Amerika, de voormalige Sovjet-Unie en het voormalige Joegoslavi‰. Positieve discriminatie bood ook hier geen alternatief, maar leidde tot grotere tegenstellingen. Het is een vaststaand feit, dat bepaalde etnische groeperingen uit geloofsovertuiging niet aan geboortebeperking zullen doen. Door dat standpunt zal de balans ernstig verstoord raken. Deze groepen zullen door hun bevolkingsgroei een groot deel van de Amsterdamse economie opeisen en.... (De heer K™HLER: Bedoelt u daarmee de Amsterdamse katholieken? U maakte een koppeling tussen geboortebeperking en geloof.) Het is naar mijn mening een equivalent uit het verleden van de katholieken. (De VOORZITTER: Wilt u wel binnen de grenzen van het betamelijke blijven als het gaat om over wat u over grote delen van de Amsterdamse bevolking zegt? Ik heb tot nu toe niet ingegrepen, omdat ik denk dat u die grens net niet overschrijdt, maar u moet wel weten dat u voor wat u hier doet met de bescherming die u hebt als raadslid niet strafrechtelijk kunt worden vervolgd. U zit wel steeds erg tegen de grens aan en uit de vele interrupties van andere raadsleden merkt u, dat u buitengewoon veel irritatie wekt met uw betoog, dat zich regelrecht richt tegen ongeveer een derde van onze bevolking. Ik vind dat u bijzonder moet opletten, anders zal ik u het woord moeten ontnemen.) Ik uit mij toch niet beledigend? Ik vervolg mijn betoog. Deze groepen zullen door middel van hun bevolkingsgroei een groot deel van de Amsterdamse economie opeisen en daarmee een groot deel van de werkgelegenheid aan hun eigen volk toedelen. Dit beeld vertoont zich nu al in grote mate in het kleinwinkelbedrijf, vooral in stadsdelen als De Baarsjes, de Spaarndammerbuurt, Oost en de Staatsliedenbuurt. Het College hoeft zich absoluut niet bezorgd te maken over de "Amsterdammertjes" van een andere kleur of herkomst. Laat het zich liever bezorgd maken over de oorspronkelijke Amsterdammertjes; zij hebben nu meer hulp nodig dan ooit tevoren. Dit laatste brengt mij bij de verslaving aan onder andere XTC en coca‹ne. Ik veronderstel dat het College ervan op de hoogte is, dat XTC, een harddrug, in grote hoeveelheden op houseparty's aanwezig is. Naar de mening van de CD schiet het College tekort. Het College ziet niet in, dat daar voor een groot deel de problematiek zit waarvan de maatschappij het slachtoffer is. Het College is medeverantwoordelijk door houseparty's niet in totaliteit te verbieden. Integendeel, de accijnzen op consumpties zijn welkom om zodoende de staatskas te spekken. Dit staat in geen verhouding tot de grote ellende die XTC veroorzaakt. Ikzelf ken enkele personen die deze feesten bezoeken. Zij verklaarden mij dan ook dat zij twee tot drie dagen onafgebroken feestvieren en daarna twee dagen moeten bijkomen. De feesten beginnen op vrijdag en/of zaterdag en zijn op zondag afgelopen. Het College begrijpt het al, van schoolopleiding of arbeidsproduktiviteit komt niets meer terecht. Wij praten over duizenden jongeren; hier moet het College met harde hand ingrijpen. De bezoekers zijn overigens in het algemeen van autochtone afkomst. Coca‹ne is vaak het vervolg op XTC of gaat er mee gepaard; zo worden op de houseparty's de verslaafden gecre‰erd en wie weet belanden die dan weer op de Theemsweg. Nu wij vrijwel elke dag kunnen zien hoe slecht Politie en Justitie in het IRT hebben gefunctioneerd en er uitvoerig aan de Commissie-van Traa wordt medegedeeld dat een paar ton softdrugs meer of minder op de straat brengen nu eenmaal tot het systeem behoorde, vraagt de CD zich af, hoeveel kilo's harddrugs er in het criminele circuit zijn terechtgekomen. Met respect voor hoofdcommissaris Nordholt, hij heeft tenslotte aan de bel getrokken, vraag ik mij af hoeveel kinderen door deze affaire maatschappelijk ontwricht zijn geraakt. Het brengen van tonnen drugs op de markt heeft een prijsdaling tot gevolg gehad, waardoor de drugs voor een veel groter deel van de jeugd bereikbaar zijn geworden. Uiteraard zal een groot deel van de drugs naar het buitenland zijn ge‰xporteerd, maar ook in ons land, met de Amsterdamse haven als toevoerlijn, is een groot gedeelte in het illegale circuit gedumpt. De omringende landen zullen het IRT bijzonder dankbaar zijn en mogelijk niet meer zo gesteld zijn op de Amsterdamse haven. Vooral Frankrijk hekelt het tolerante Nederlandse drugbeleid, waarin sommige justitie- en politiebeambten de grootste dealers blijken te zijn. Indien men bewust een rol speelt in het verspreiden van drugs, is men geen haar beter dan de criminelen, om wat voor reden dan ook. Men heeft bewust het rechtssysteem ernstig beschadigd. Tot op heden heb ik van het College niet vernomen wat voor rol Amsterdam in de IRT-affaire heeft gespeeld, met name als toevoerlijn. Men bekommert zich niet over de gevolgen van het IRT-drama, het College zwijgt. Nu de prijzen van de drugs weer stijgen, zien wij ook weer een toename van de kleine criminaliteit. De inbraken nemen toe, vooral in Amsterdam-Zuidoost. De Politie heeft dat op mijn vraag toegegeven; mogelijk zal het nog verder stijgen, was het antwoord. Wij zullen ons dan ook met verschillende verzekeringsmaatschappijen in verbinding stellen om exacte cijfers te achterhalen. Mogelijk zullen de verzekeringsmaatschappijen, indien onze theorie aantoonbaar is, dat in de publiciteit brengen en mogelijk als vervolg daarop de verzekeringspremies wederom verhogen. De Amsterdamse burgers betalen de rekening. De CD is van mening, dat Amsterdam in de periode dat dit paarse College bestaat veel van zijn karakter heeft verloren. De stad is met de komst van dit paarse College zijn soevereiniteit kwijtgeraakt, waardoor andersdenkenden zullen trachten deze te bemachtigen. De algemene indruk is naar het inzicht van de CD over dit College dat het te weinig de sociologie hanteert ten opzichte van wat de oorspronkelijke Amsterdammers bezig houdt en daaraan te weinig aandacht besteedt. De discussie wordt geschorst. De vergadering wordt om 16.40 uur geschorst tot 19.30 uur.  |