Bron: Raad Type document: Notulen Onderwerp: Raadsvergadering 21-04-93 Datum Raad:21-04-1993 Tekst: OPENBARE VERGADERING OP WOENSDAG 21 APRIL 1993. Aanwezig: de leden mevr. Agtsteribbe (PvdA), Balai (PvdA), Beaux (Centrumpartij '86), Bouma (VVD), Bruins Slot (CDA), Bruyn (Onafh.), mevr. Clerx (PvdA), Cornelissen (D66), J. van Duijn (CDA), R.H.G. van Duijn (GrAs), Genet (PvdA), mevr. Van der Giessen (D66), De Grave (VVD), mevr. Grewel (PvdA), Ten Have (D66), Van Hoeve (PvdA), Hofman (CD), Holvast (Groen Links), Hooijmaijers (VVD), Houterman (VVD), Hulsman (Groen Links), mevr. De Jong (D66), Jonker (PvdA), Van der Laan (PvdA), Molleman (CDA), mevr. Oedayraj Singh Varma (Groen Links), Oranje (D66), Platvoet (Groen Links), Robbers (D66), Saris (Groen Links), mevr. Van der Sluis (D66), Spit (CDA), Stadig (PvdA), mevr. Van der Stoel (VVD), mevr. Tanja (Groen Links), Veldman (PvdA), mevr. De Waart-Bakker (PvdA), mevr. Witte-Buijserd (ECO- 2000) en Van Wijk (VVD). Afwezig: de leden Bakker (D66), Esajas (D66), mevr. Karaman-Ince (Groen Links), mevr. Spier-van der Woude (VVD), mevr. Weltevreden-van den Bos (CDA) en mevr. Wildekamp (PvdA). Middagzitting op woensdag 21 april 1993. Voorzitter: drs. Ed. van Thijn, burgemeester. Secretaris: mr. K. Kooiker. De vergadering wordt om 13 uur geopend. De VOORZITTER: Ik deel u mede, dat de wethouders Bakker en mevr. Wildekamp de vergadering van heden niet zullen bijwonen. Voorts deel ik u mede, dat de vergadering twee dagdelen zal beslaan. Ten slotte deel ik u mede, dat de punten 29 en 30 (Vietnamweide) gevoegd zullen worden behandeld en wel aan het begin van de avondzitting. 1 Notulen van de raadsvergadering op 7 april 1993. De goedkeuring van deze notulen wordt aangehouden. 2 Mededeling van de ingekomen stukken. 1ø Adres van 31 maart 1993 van drs. E. van der Veen, namens ZAO Zorgverzekeringen, inzake de ontwerp-raadsvoordracht met betrekking tot de reorganisatie van de indicatie-advisering. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 2ø Adres van 2 april 1993 van J.C. Hageman en mevr. H. van der Linden- Schadd, namens de Vereniging Stadsvervoerbelang, inzake de verlegging van tramlijn 16 naar Nieuw Sloten. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 17 van de agenda. 3ø Adres van 2 april 1993 van G. Munnik, B. de Wit en H. Wagenaar, namens de Stichting Wijkopbouworgaan Bijlmermeer, werkgroep Het Bijlmer Museum en werkgroep Wonen en Woonomgeving, Rayon-D Leefbaarheidsoverleg en Rayon-E Overleg, inzake de financiering van de vernieuwing van de Bijlmermeer. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening na behandeling in de Commissie voor Stadsvernieuwing, Volkshuisvesting, Grondzaken, Herhuisvesting, Monumentenzorg en Sport. 4ø Adres van 30 maart 1993 van H. Eisma inzake het afsluiten voor het verkeer van de Lange Leidsedwarsstraat. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 5ø Adres van 1 april 1993 van B.J. de Vries en M.W. van der Mast, namens de Vereniging Zorgintegratie Zuidoost, inzake de ontwerp-raadsvoordracht met betrekking tot de reorganisatie van de indicatie-advisering. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 6ø Brief van 14 april 1993 van mevr. M. Karaman-Ince waarin zij mededeelt, ontslag te nemen als lid van de Gemeenteraad. Burgemeester en Wethouders stellen voor, deze brief voor kennisgeving aan te nemen. De VOORZITTER: Helaas zal het niet mogelijk zijn Ä zij heeft een bericht van verhindering gestuurd Ä vandaag in de Raad van mevr. Karaman afscheid te nemen. Zij heeft drie jaar deel uitgemaakt van deze Raad. In de krant heeft men kunnen lezen, maar ook uit haar brief heeft men kunnen afleiden, onder welke omstandigheden zij heeft gemeend, voor het raadslidmaatschap te moeten bedanken. Hoe daar ook tegenaan kan worden gekeken, het is buitengewoon spijtig als iemand al zo snel om die redenen de Raad moet verlaten. Wij kunnen weinig anders doen dan haar besluit respecteren. Ondanks haar afwezigheid zou ik haar toch namens de Raad willen bedanken voor haar bijdrage aan het werk van deze Raad, in het bijzonder op de terreinen Minderhedenbeleid en Jeugdzaken. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Moet de fractie van Groen Links nu aansluiten bij de veelgeprezen "drie heren" (Beaux, Bruyn, Hofman)? De brief wordt voor kennisgeving aangenomen. 7ø Notitie van 8 april 1993 van de raadsleden mevr. Van der Giessen en mevr. Grewel, getiteld: De jeugd heeft de toekomst! (Gemeenteblad afd. 1, nr. 234, blz. 1073). Besloten wordt, deze notitie in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen om preadvies. 8ø Adres van 5 april 1993 van S. Micheels en F.J. Hoekstra inzake de afgifte van parkeervergunningen in de binnenstad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen na behandeling in de Commissie voor Verkeer, Beheer Openbare Ruimte en Milieu. 9ø Adres van 3 april 1993 van C.J. Vonk, namens de Vereniging Reizigers Openbaar Vervoer (ROVER), afdeling Amsterdam, inzake het doortrekken van tramlijn 16 naar Middelveldsche AkerpolderÄNieuw Sloten. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 17 van de agenda. 10ø Adres van 30 maart 1993 van S.G. Fonk inzake klachten over pasgebouwde woningen. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 11ø Adres van 5 april 1993 van de Stichting Federatie Buurt Ontwikkelings-maatschappijen inzake de continuering van de banenpoolplaatsen in de binnenstad 1993/1994. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 12ø Adres van 1 april 1993 van F. van der Woerd, namens het Platform Binnenstad Autovrij, inzake de plannen voor nieuwe parkeergarages in de binnenstad. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 13ø Brief van 5 april 1993 van mevr. Y. Alkema, namens de Beklagcommissie Inspraak, inzake het adres van 17 februari 1993 van K.C.M. Logger, namens de Winkeliersvereniging Euro Route, inzake de vertramming van buslijn 15 en de verlegging van de tramlijnen 24 en 25. Besloten wordt, deze brief in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. 14ø Nota van de raadsleden Holvast en Platvoet van 8 april 1993, getiteld: Ringslang; voorstellen voor een ecologische verbindingszone en een recreatiemeer in landelijk West (Gemeenteblad afd. 1, nr. 251, blz. 1175) Besloten wordt, deze nota in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen om preadvies. 15ø Adres van 13 april 1993 van het bestuur van de PSP'92, afdeling Amsterdam, inzake de invoering van de identiteitskaart in Amsterdam. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 16ø Adres van 12 april 1993 van A.P. de Jong, namens de Stichting Kritisch Faunabeheer, inzake de waarde van de Vietnamweide. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 30 van de agenda. 17ø Adres van 5 april 1993 van Th.J. Houweling en dr. ir. L.M.M. Meijers, namens de Samenwerkende Intramurale Gezondheidsvoorzieningen Regio Amsterdam, inzake de tarieven van drinkwater voor grootgebruikers. Besloten wordt, dit adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen teneinde het te betrekken bij de door hen in te dienen voorstellen ter zake. 18ø Adres van 13 april 1993 van G. Schnack inzake de wijziging van het bestemmingsplan Vietnamweide. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 30 van de agenda. 19ø Adres van 6 april 1993 van D. Rijke, namens de Stichting Informatiepunt voor Surinamers, inzake een beslissing van de Gemeentelijke Kredietbank Amsterdam. Burgemeester en Wethouders stellen voor, dit adres in hun handen te stellen ter afdoening. De heer HOFMAN: Ik stel prijs op een afschrift van het antwoord. De VOORZITTER: Daartegen bestaat geen bezwaar. Zonder hoofdelijke stemming wordt besloten, het adres in handen van Burgemeester en Wethouders te stellen ter afdoening. Van de wijze van afdoening zal mededeling worden gedaan aan de heer Hofman. 20ø Brief van 6 april 1993 van de Gemeentesecretaris inzake verschuivingen binnen de termijnagenda voor de raadsvergaderingen, en wel met betrekking tot de vergadering van 21 april 1993. Burgemeester en Wethouders stellen voor, deze brief voor kennisgeving aan te nemen. De VOORZITTER: Ik wijs erop, dat deze actie Ä op verzoek van de fractievoorzitters Ä voor het eerst plaatsvindt. Op deze manier functioneert de termijnagenda controleerbaar voor de Raad als sturingsinstrument. Men ziet in de brief van de Gemeentesecretaris, dat vier voorziene agendapunten voor de vergadering van heden niet zijn geagendeerd. De redenen waarom dat niet is gebeurd staan in de brief. Als iemand behoefte heeft, op een van die redenen in te gaan, kan dat voortaan bij de regeling van werkzaamheden. De brief wordt voor kennisgeving aangenomen. 21ø Adressen van 12 en 15 april 1993 van respectievelijk R. Braches, mevr. M. Braches-Kronenberg en K. Wagenaar inzake de inrichting van de Vietnamweide. Besloten wordt, deze adressen te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 30 van de agenda. 22ø Adres van 19 april 1993 van G. Eichholtz en andere bewoners van de Osdorperweg inzake het doortrekken van tramlijn 16 naar de Middelveldsche Akerpolder en de bebouwing van het weilandje in het dorp Sloten. Burgemeester en Wethouders stellen voor, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 17 van de agenda. De heer HOFMAN: Kan punt 17 niet met enige voorrang worden behandeld? De VOORZITTER: De laatste twee punten van de agenda zijn op veler verzoek al naar het begin van de avondvergadering verplaatst. Ik meen, dat er niets op tegen is om ten aanzien van punt 17 de gewone volgorde aan te houden. Besloten wordt, dit adres te behandelen bij de desbetreffende voordracht, punt 17 van de agenda. De VOORZITTER stelt voor, thans eerst na te gaan, welke punten van de agenda zonder discussie en hoofdelijke stemming kunnen worden afgedaan. Conform besloten De punten 3, 4 en 5 worden even aangehouden. 6 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 inzake de vergoeding van de kosten van juridische bijstand in ambtenaarrechtelijke procedures (Gemeenteblad afd. 1, nr. 199, blz. 720). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 722 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 7 wordt even aangehouden. 8 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot verhoging van het krediet ten behoeve van de nieuwbouw van de openbare 14e Montessorischool Jordaan, Elandsstraat 55 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 201, blz. 726). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 727 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 9 wordt even aangehouden. 10 Advies van de Commissie voor beroep-, bezwaar- en verzoekschriften van 8 april 1993 inzake de subsidi‰ring van de Stichting Dans Studio Pauline de Groot. De conclusie luidt, het beroep niet-ontvankelijk te verklaren (Gemeenteblad afd. 1, nr. 205, blz. 737). De conclusie van het advies wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 738 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 11 Advies van de Commissie voor beroep-, bezwaar- en verzoekschriften van 8 april 1993 inzake de subsidi‰ring van de Stichting Het Nationale Ballet. De conclusie luidt, het beroep ongegrond te verklaren (Gemeenteblad afd. 1, nr. 206, blz. 739). De conclusie van het advies wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 745 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 12 wordt even aangehouden. 13 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot aanwijzing van hotel The Grand als gemeentehuis ex art. 63 van het Burgerlijk Wetboek (Gemeenteblad afd. 1, nr. 217, blz. 769). Mevr. VAN DER STOEL (stemmotivering): Nadat de Voorzitter gisteren in de Commissie voor Algemeen Bestuurlijke en Juridische Zaken enz. de toezegging heeft gedaan, op een later tijdstip onderzoek te doen naar mogelijkheden om ook op zondag te kunnen trouwen, respectievelijk een register te kunnen tekenen, kunnen wij thans instemmen met de voordracht. De heer BEAUX: Het voorstel inzake het weer in gebruik nemen van de sfeervolle trouwzaal in het voormalige Stadhuis naast de thans voor dit doel in gebruik zijnde koude trouwbunkers in dit wansmakelijke bouwwerk, de Stopera, is een voorstel, waarmee ik ten volle kan instemmen. De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 770 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 14 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot ruiling van percelen grond, gelegen in en nabij het gebied Teleport (Gemeenteblad afd. 1, nr. 200, blz. 725). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 725 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 14A Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 16 april 1993 tot onteigening van percelen ter uitvoering van Uitwerking 1 van het bestemmingsplan Uilenburg/Rapenburg (Gemeenteblad afd. 1, nr. 235, blz. 1075). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 1076 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 15 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot vaststelling van de Bouwverordening Amsterdam 1993 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 224, blz. 829). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 848 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 16 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het verlenen van eervol ontslag aan de directeur van de Gemeentelijke Dienst Herhuisvesting (Gemeenteblad afd. 1, nr. 211, blz. 752). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 753 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 17 wordt even aangehouden. 18 Advies van de Commissie voor beroep-, bezwaar- en verzoekschriften van 8 april 1993 op een beroep tegen de beschikking van Burgemeester en Wethouders van 1 juni 1992, waarbij een garagevergunning werd verleend voor een gedeelte van de beganegrondverdieping van het gebouw Prinsengracht 199 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 222, blz. 819). De conclusie van het advies wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 822 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 19 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot wijziging van de naam van een deel van het Kattenburgerplein (Gemeenteblad afd. 1, nr. 203, blz. 729). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 730 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 20 wordt even aangehouden. 21 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het verrichten van werkzaamheden in verband met groot bouwkundig onderhoud aan en in de Zuiderkerkstoren, alsmede in verband met de restauratie van het carillon, het klavier, de speelwerken en de luidklokken van deze toren (Gemeenteblad afd. 1, nr. 208, blz. 748). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 749 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 22 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 6 april 1993 inzake de financi‰le afwikkeling van de rioleringsprojecten Osdorper Ban/Reimerswaalstraat en Zeedijk (Gemeenteblad afd. 1, nr. 209, blz. 749). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 750 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 23 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het uitvoeren van rioleringswerkzaamheden in de Meeuwenlaan (Gemeenteblad afd. 1, nr. 210, blz. 751). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 752 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 24 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot wijziging van de Tabel 1993, behorende bij de Legesverordening 1993 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 218, blz. 770). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 771 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 25 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot wijziging van de Verordening Parkeerbelastingen 1991 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 221, blz. 818). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 819 van afd. 1 van het Gemeenteblad. Punt 26 wordt even aangehouden. 27 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot vaststelling van de Verordening op de Amsterdamse Programmaraad (Gemeenteblad afd. 1, nr. 212, blz. 753). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 754 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 28 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot vaststelling van de Leefmilieuverordening Fannius Scholtenbuurt van het stadsdeel Westerpark (Gemeenteblad afd. 1, nr. 204, blz. 731). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 733 van afd. 1 van het Gemeenteblad. De punten 29 en 30 worden even aangehouden. De VOORZITTER vraagt, of er leden zijn die het woord verlangen over de voor geheime zitting bestemde voordracht. Daar dit niet het geval blijkt te zijn, is thans aan de orde: 30A Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het toekennen van een vergoeding van kosten van juridische bijstand (Gemeenteblad afd. 1, nr. 214, blz. 761). De voordracht wordt zonder discussie en hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het bij de voordracht behorende besluit. Aan de orde zijn de benoemingen. De VOORZITTER nodigt de leden Van der Laan, Molleman en Platvoet uit, met hem het bureau van stemopneming te vormen. Benoemd worden tot: Lid van de Amsterdamse Programmaraad (nr. 213): mevr. mr. M. Koedooder, mevr. drs. I.J.M.J. Baaten, mevr. drs. N.C.E. de Groot en mevr. drs. N.H. Lie-de Koning. Ingeleverd werden 31 biljetten, waarvan 1 biljet geheel blanco was. Allen werden benoemd met 30 (algemene) stemmen. De VOORZITTER dankt de leden van het bureau van stemopneming voor de hem verleende hulp. Aan de orde is thans: 3 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 6 april 1993 inzake de evaluatie van het ondernemingsplan van de Amsterdam Waterfront Financieringsmaatschappij (AWF) (Gemeenteblad afd. 1, nr. 195, blz. 707). De heer BRUINS SLOT: Mijnheer de Voorzitter. Als mijn fractie na het afhaken van de ING (Internationale Nederlanden Groep) met de vraag "wat nu?" de voordracht leest en vaststelt, dat het College het ruimtelijk scenario nog steeds analyseert, daaraan inmiddels het ondernemingsplan als analyseobject heeft toegevoegd en dat het Gemeentelijk Grondbedrijf ook al aan het analyseren is geslagen, dat bovendien de IJ-oevers regionaal-economisch worden gepositioneerd door actualisering van eerdere studies, is zij diep onder de indruk. Wel rijst even de vraag waarom, maar die diepe indruk is oprecht. Verderop in de voordracht lezen wij, dat over de meest geschikte vormen van samenwerking tussen de gemeente en diverse marktpartijen thans nader intern beraad plaatsvindt. Dat lijkt de CDA-fractie nogal prematuur. De vraag "wat nu?" kan, denken wij, pas worden beantwoord als de gemeente op een rijtje heeft gezet welk huiswerk nog dient te worden gedaan. Dat hadden Burgemeester en Wethouders ook kunnen weten als zij þ ik verwijs naar mijn interpellatie van 9 juli 1992 þ tijdens de rit goed hadden gecommuniceerd met hun private partners. De interpellatie van toen werd echter als prematuur beoordeeld. In de voordracht las ik het inhoudelijk antwoord op deze meer en meer vertwijfeld gestelde vraag niet, maar ik las het wel de volgende ochtend. Op zaterdag valt Het Parool vroeg in de bus. Veertien dagen geleden spraken wij daarover. "Burgemeester en Wethouders van Amsterdam komen er niet uit. Zij zijn het oneens. Ruzie en rotte vis". Veertien dagen geleden leidde ik met deze woorden mijn interpellatievragen in. Ik herhaal het nog eens, want het gemep in dit College veroorzaakt wel pseudo-crises, maar leidt niet tot bestuurlijke visies op wat wel beschouwd ‚‚n van de belangrijkste fysieke uitdagingen van het stadsbestuur rond de eeuwwisseling mag worden genoemd. Zo ziet de CDA-fractie het althans. Onder de verantwoordelijkheid van het vorige College is een start gemaakt met het IJ-oeverproject in de vorm van het Wagons Lits-Hotel. Dit College heeft tot nu toe, als ik het over het IJ- oeverproject mag hebben in termen van produktie, slechts luchtkastelen gebouwd of daarvan tekeningen gemaakt. Toen wethouder Saris, nadat hij het afhaken van de ING eerst geheim had gehouden, maar het nieuws zich door lekken toch verspreidde, gedwongen werd tot een gedachtenwisseling in de Commissie voor Binnenstad enz., heb ik gezegd, dat dit lot vermoedelijk ook de beste wethouder in het politiek meest hecht denkbare programcollege zou zijn overkomen. Dat vermoeden houd ik ook. Laat het dus andermaal duidelijk zijn, dat ik geen beschuldigingen uit en dat ik niet denk, dat wethouder Saris het afhaken van de ING dient te worden verweten. Vandaag wil ik wel, als Janus terugziende, over verantwoordelijkheid spreken en, vooruitziende, over visie. Twee clusters van samenhangende vragen dringen zich in dit verband op. Wat heeft de wethouder, de commissaris van de Amsterdam Waterfront Financieringsmaatschappij (AWF), gedaan om deze ontwikkeling te voorkomen? Vanaf welk moment heeft hij verwacht, dat het deze kant op zou gaan? Op basis waarvan verwachtte hij dat? Wat deed de wethouder met deze voorsignalen? Toegespitst op het huidige vervoerstelsel herleidde het College in de voordracht het afhaken van de financier naast twee andere factoren. Is door de commissarissen die onduidelijkheid op enig moment eerder onderkend als een potenti‰le spaak in het commanditaire vennootschapswiel? Wat hebben zij toen politiek-bestuurlijk ondernomen om het bedreigde succes van de AWF veilig te stellen? Ik wil de wethouder echt indringend herinneren aan de vragen die ik hem stelde in het interpellatiedebat op 9 juli van het vorig jaar. Die gingen juist over dit thema en werden toen door hem als overbodig aangeduid. U kunt dat terugvinden op blz. 982 van het Gemeenteblad afd. 2 van 9 juli 1992. Sindsdien was de wethouder een gewaarschuwd man. De tweede cluster betreft de toekomst. Die vraag luidt kortweg, ik duidde er al op: wat nu? De CDA-fractie wil het College voorhouden, dat het zoeken naar een breed politiek draagvlak voor de verdere ontwikkeling van het IJ-oeverproject van levensbelang is. Natuurlijk is het blad Binnenlands Bestuur niet bepalend voor het investeringsbeleid van het rijk, maar gezien de vergelijking die in het jongste nummer van dat blad werd gemaakt, kan toch een beperkte mate van dodelijkheid voor de bestuurlijke effectiviteit van dit College niet worden ontzegd. De titel þ en die leest iedereen þ luidt: "Solide planning in Rotterdam maakt Kop van Zuid succes. Zwalkend beleid van Amsterdam is funest voor de IJ-oevers." In de ogen van de CDA-fractie draagt het niet bij tot een breed politiek draagvlak wanneer de wethouder þ het was rondom blijde gebeurtenissen in zijn gezin þ de leden van de Commissie voor Binnenstad enz. via een gesprek met de Stedebouwkundige Begeleidingscommissie op zijn kamer trakteert op een nieuw plan voor de IJ-oevers, dat in zijn detaillering op zijn minst de indruk wekt, dat er al een begin mee was gemaakt voordat de ING liet weten af te haken. Aan een breed politiek draagvlak draagt wat de CDA-fractie betreft in ieder geval niet bij wanneer de wethouder in de vergadering van de Commissie voor Binnenstad enz. een maand geleden een verdere uitwerking van dat plan op tafel legt met de mededeling, dat het geen bestuurlijk geaccordeerd stuk is noch slechts een ambtelijk verhaal, maar een halffabrikaat. In een dergelijke situatie voelt een raadslid zoals ik zich niet gepasseerd, maar wordt het gepasseerd. Dat verbreedt het draagvlak niet. Wat ik ten diepste niet kan begrijpen is, dat de wethouder met zijn ambtelijke makkers ergens aan bezig is en zegt, dat het een reactie is op het afhaken van de ING, terwijl het produkt de indruk wekt van oudere datum te zijn. Dat leidt tot de kernvraag þ althans naar mijn smaak þ op welk moment en waarom Burgemeester en Wethouders hun inzet om samen met de AWF de publiek-private samenwerking (PPS)-constructie ter uitvoering van de Nota van Uitgangspunten tot een succes te maken zonder het akkoord van de Raad inruilden voor het nieuwe verhaal dat in de Commissie voor Binnenstad enz. later werd aangeduid als halffabrikaat. Als dat parallel verliep aan het werk van de AWF kan dat toch alleen maar als een afzetten tegen de AWF worden ge‹nterpreteerd? Wanneer en waarom is de inzet verruild voor afzet? Wanneer mijn fractie vandaag, tien weken na het afhaken van de ING, nog steeds niet anders kan dan vaststellen, dat het College het ruimtelijk scenario en het ondernemingsplan analyseert, dat het Gemeentelijk Grondbedrijf analyseert en dat bovendien de IJ-oevers nog steeds regionaal-economisch worden gepositioneerd door actualisering van eerdere studies, raakt zij steeds dieper onder de indruk, hoewel zij nog steeds niet weet waardoor. Het zij zo. Als dan verderop in de voordracht ook nog staat, dat over de meest geschikte vormen van samenwerking tussen de gemeente en diverse marktpartijen thans nader intern beraad plaatsvindt, gebeurt dat al tien weken prematuur. Immers, de Raad heeft nog niet laten zien wat hij wil. Ik begon mijn verhaal zojuist met de stelling, dat de vraag "wat nu?" pas kan worden beantwoord als de gemeente op een rij heeft gezet welk huiswerk nog dient te worden gemaakt. Mijn fractie heeft met gebruikmaking van een leuke bepaling uit het Reglement van Orde voor de vergaderingen van de Gemeenteraad deze discussie uitgelokt, aannemende dat het College inmiddels van een inhoudelijke reactie op de ontwikkelingen in het IJ-oeverproject zou zijn bevallen. Dat staat ook in het verzoek. Aan deze voordracht hebben wij niets. Wij hebben niets aan een voordracht die slechts het perspectief op analyse opent. Waarom onthouden Burgemeester en Wethouders hun ervaringsinformatie aan de Raad en belemmeren zij aldus, dat de Raad de gedachtenontwikkeling over het IJ-oeverproject op een hoger plan brengt? Wat vinden de collegepartijen hier nu van? Wij, de leden van de CDA-fractie, betreuren het, want wij kunnen op deze manier niet aan een inhoudelijke discussie toekomen en dat versterkt, te zamen met de zwijgzaamheid van de Gemeenteraad, het beeld van een zwalkend Amsterdam, terwijl het nu juist zo dringend nodig is die inhoudelijke discussie te voeren en een inhoudelijke verantwoording te krijgen. Dat houdt in, dat het resultaat van de analyse wordt ontvouwd, maar ook een actuele visie. De heer VAN DER LAAN: Mijnheer de Voorzitter. De PvdA-fractie wil eerst enkele opmerkingen maken over de geschiedenis en de bedoeling van de samenwerking met de ING en de oprichting van de AWF. Vervolgens willen wij het resultaat van die werkzaamheden beoordelen en dan iets nader ingaan op de houding van het College en de wethouder in de voordracht. Ten slotte zullen wij enkele opmerkingen maken over wat nu naar onze mening dient te gebeuren. Over de geschiedenis en de bedoeling kan men een proefschrift schrijven en een maand lang discussi‰ren. Ik probeer het in enkele minuten te doen, dus ik zal allesbehalve volledig zijn. Ik zie in de geschiedenis de volgende belangrijke punten. Tegelijk met de vaststelling van de Nota van Uitgangspunten Plus þ een en ander werd hier zo'n beetje neergelegd als het visitekaartje van het nieuwe College en de nieuwe wethouder IJ- oevers þ en al het gejuich en gejubel, met name van Groen Links, over die Nota van Uitgangspunten Plus, werd ook een besluit genomen over het voorstel om de haalbaarheid daarvan met de AWF te onderzoeken. Dat is de achtergrond. Het was een onderzoek om na te gaan in hoeverre die Nota van Uitgangspunten Plus re‰el was. De AWF was þ dit is een tweede belangrijk punt uit de geschiedenis þ een gezamenlijk voertuig. Met name vanuit de andere partijen is er zeer op aangedrongen om voor 50% de baas te blijven over dat voertuig. Het woord "gezamenlijk" was daarbij dus het uitgangspunt. Er zou het volgende gebeuren. Er zou binnen een jaar een plan worden voorgelegd dat wij aan die Nota van Uitgangspunten Plus zouden toetsen, een inhoudelijk verhaal dus. Ter voorkoming van een impasse, die zou kunnen ontstaan als die studie iets zou opleveren wat ons onwelgevallig zou zijn of als niet het verlangde geld op tafel zou komen, of als iets anders mis zou gaan, heeft de Raad unaniem uitgesproken, dat een slecht- weerscenario moest worden ontwikkeld, parallel aan en in verband met het opstellen van het ondernemingsplan. Dat was ook bedoeld om druk op de algemene middelen te voorkomen als het niet zou lukken een mooi integraal plan voor de toekomst op tafel te krijgen dat uitvoerbaar was. Op die manier zouden wij in elk geval kunnen beginnen. Er moest dus iets liggen, dat het mooie op termijn niet onmogelijk zou maken en waarmee zou kunnen worden gestart. Kijken wij naar het resultaat þ dat is het tweede deel þ dan zien wij dat met het ondernemingsplan þ ik ga niet te veel op de inhoud in, want het College wil blijkens de voordracht de discussie wat procedureel houden en dat vind ik op dit moment wel verstandig þ veel nuttig werk is gedaan. Met name in het ruimtelijk scenario van de AWF zitten een paar zeer interessante vondsten. Dit geldt vooral voor het Oosterdokseiland, ten aanzien waarvan op overtuigende wijze is aangetoond, dat wij daar eigenlijk veel meer volume zouden kunnen maken. Wij hebben vanuit de partij þ dat behoeft hier niet te worden herhaald þ ook allerlei kritiekpunten genoemd, dingen die wij helemaal niet goed vonden, zelfs zeer slecht, maar er zitten enkele duidelijke vondsten in. Die studie is, hoewel deze wat is vertraagd, absoluut nuttig. Wat valt verder over het resultaat te zeggen? De AWF heeft in het proces op weg naar die studie hier en daar gebeurtenissen þ ik wil niet spreken over veroorzaken þ mede opgeroepen, die dat beeld van die gezamenlijkheid geen recht hebben gedaan. Er bestond op een gegeven moment ook expliciet het idee, dat de AWF helemaal geen gezamenlijk voertuig was, maar een kindje þ dat woord is toen hier in de discussie gevallen þ van de gemeente en de ING. Men was onafhankelijk, als het ware volwassen en pas als men helemaal klaar zou zijn, zou weer met de AWF kunnen worden gesproken. Dat was natuurlijk nooit de bedoeling. Hier en daar heeft dat geleid tot enigermate autistische neigingen van dat kindje. Ik herinner mij het interview van de directeur, dat weer leidde tot een bepaald slecht beeld van de samenwerking tussen de gemeente en de beleggers, hetgeen op dat moment onterecht was, in elk geval in de ogen van de PvdA-fractie. Het heeft ook aan het eind van de rit, toen de ING had afgehaakt, geleid tot rare teksten als zouden wij als gemeente niet over het plan kunnen beschikken. U herinnert zich misschien dat toen zelfs is gezegd, dat de AWF de eigenaar was en dergelijke. Los van het feit dat dit niet veel blijk gaf van politieke en maatschappelijke realiteitsgevoelens, was het ook juridisch op niets gestoeld. Dat was dus minder goed. Wat echt niet goed is, zelfs heel slecht, is dat het slecht- weerscenario niet op tafel is gekomen. Het faseringsmodel in het ondernemingsplan is een uitermate gebrekkige verwoording ervan. Het is eigenlijk geen verwoording ervan. Het geeft alleen aan hoe met dit ondernemingsplan kan worden begonnen, maar het voorziet niet in de situatie die wij nu kennen, waarin geen geld voorhanden is, geen uitzicht bestaat op infrastructurele zekerheid, maar waarbij toch op een intelligente manier kleine partjes kunnen worden aangepakt. Over het afhaken van de ING en de beoordeling daarvan kan de PvdA-fractie kort zijn. Wij hebben het in ‚‚n zin gezegd: het is heel jammer, maar er is geen man overboord. Ik kom toe aan de houding die de wethouder heeft aangenomen. Hij heeft wat ons betreft wel rare bezweringsformules gebruikt over het afhaken van de ING. Door zijn woordvoerder is gezegd, dat het niets uitmaakt voor de voortgang van het project. Dat is natuurlijk onzin, maar dat behoef ik niet verder uit te leggen. Er is ook gezegd, dat het accent nu wordt verlegd van snelheid naar kwaliteit. Dat is een heel vreemde uitspraak, want het PPS- model was mede bedoeld om de kwaliteit te verhogen. Het is in elk geval vaak zo aan ons verkocht en terecht, want ik geloof er ook wel in. Dat was dus een beetje propaganda, om het zo maar eens te noemen. Toch hebben wij als Raad voorzichtig gereageerd. Wij hebben het College rust gegund en gezegd: cre‰er geen voldongen feiten, kom met een goed procedurevoorstel, maar doe dat wel heel snel, zodat wij weten wat op ons afkomt en wikkel het convenant behoorlijk af. Toen kwam dus - dat moet toch even worden gememoreerd - enkele weken geleden dat halffabrikaat op tafel. Ik wil uitleggen, zonder al te veel in herhaling te vervallen, waarom dat echt in het verkeerde keelgat schoot. Een stuk heeft een bestuurlijke of ambtelijke status, maar het kan niet þ daar heeft de heer Bruins Slot volkomen terecht op gewezen þ beide zijn. Dan weet men niet waarover men spreekt. Het was helemaal niet erg geweest als een puur ambtelijk stuk op tafel had gelegen; daarover hadden wij best kunnen praten, maar dat had dan niet met zoveel tamtam mogen worden gepresenteerd. Dat is wel gebeurd. De voltallige pers was weer opgetrommeld om kennis te nemen van een halffabrikaat en dat is niet goed. Over de voorliggende voordracht oordelen wij als volgt. Dit is een goede procedure, dit lijkt ook een haalbare procedure qua timing, maar er zitten twee toch ernstige feilen in. Dit plan wordt ongeveer aan alles getoetst waaraan het maar kan worden getoetst. Het wordt zelfs weer indringend geanalyseerd, terwijl wij het idee hadden, dat in de afgelopen drie jaar al indringend was geanalyseerd. Dat is allemaal best, maar waaraan wordt getoetst en op basis waarvan wordt geanalyseerd? Tot mijn verbijstering þ dat woord wil ik hier gebruiken en ik kan er voor staan, want het is authentiek zoals ik het voelde þ komt in de drie pagina's omvattende voordracht de naam Nota van Uitgangspunten Plus niet eens voor. Dus het afgesproken toetsingskader wordt bij alle stukken en plannen die op die drie pagina's worden genoemd, niet eens aangehaald. Dat is onze kritiek, dat wijst op dat zigzag-gedrag dat af en toe merkbaar is. Het tweede punt, waarvan ik echt ben geschrokken, is het ontbreken van het slecht-weerscenario. De Raad heeft unaniem gezegd, dat een slecht-weerscenario moet worden opgesteld voor het geval zich een impasse mocht voordoen. Men kan zeggen wat men wil over het afhaken van de ING, maar het is niet te kenschetsen als mooi weer, dus er had nu een slecht-weerscenario moeten liggen dat bruikbaar was. Ik vind dat een zigzag-benadering en een weinig serieuze aanpak van wat de Raad heeft besloten. Over deze twee kernbegrippen, Nota van Uitgangspunten Plus en slecht- weerscenario bestaan formele afspraken tussen het College en de Raad. Ik kom vervolgens aan de vraag wat wij nu moeten doen. Ik hoop hierop wel heel concrete reacties van de wethouder te krijgen, zodat een en ander verder zakelijk en effectief kan worden afgewikkeld. Wat moeten wij doen? Wij moeten stagnatie van lopende projecten voorkomen, bijvoorbeeld het graansiloproject. Iedereen zit te wachten op wat gaat gebeuren. Dat kan niet. Jan Schaefer had de projectleider hiervan kunnen worden, maar heeft afgehaakt, mede omdat al maanden wordt gewacht op een antwoord op de voorstellen. De wethouder schudt nee, maar kan straks uitleggen waarom dat een verkeerde inschatting is. Ik denk, dat het ermee te maken heeft en deze impasse mag er niet toe leiden, dat onderdelen die wel van start kunnen gaan niet van start gaan. Omgekeerd hieraan þ straks zal degene die een beetje kwaad wil, zeggen dat ik mijzelf tegenspreek, maar de goede luisteraar weet dat het niet waar is þ zullen wij ons moeten afvragen of de uitvoering van de besluiten die wij hebben genomen, uitgaande van een snelle uitvoering van het gehele plan, nog wel noodzakelijk is. Ik noem dan bijvoorbeeld de plannen voor de De Ruyterkade, waar wij gaan verwerven en slopen voor de Oostrail. Zijn die plannen nog even urgent na het afhaken van de ING als toen wij een maand geleden dat besluit namen? U ziet het verschil. Het ene kan zonder meer worden gedaan, zonder iets dwars te zitten op termijn; het andere behoeft misschien niet te worden gedaan omdat niet bekend is of op termijn hetzelfde zal worden gedaan. Ik herinner in dit verband even aan het Barentszplein. Als niet vanuit de Raad het verzet was gekomen tegen de plannen van het College om de huizen aan het Barentszplein te slopen in verband met de westtak, waren die huizen inmiddels gesloopt. Ik wijs erop, dat zelfs in de nota Amsterdam naar 2005 de westtak in de fasering naar achteren is geschoven. Dus ook al hadden wij de plannen tussentijds niet gewijzigd, dan waren die huizen tot het jaar 2005 in elk geval voor niets gesloopt geweest. Het tweede wat ons te doen staat is gewoon doorgaan bij het rijk met pleiten voor infrastructurele zekerheid, zoals wij dus doen in de nota Amsterdam naar 2005. Als wij zeker weten dat Nieuw-Oost wordt gebouwd, weten wij zeker, dat de IJ-rail langs de Oostelijke IJ-oevers zal worden gerealiseerd. Dan weten wij zeker, dat de beleggers erin zullen durven stappen. Dus dat is een goede weg die het College volgt met de nota Amsterdam naar 2005. Ook moeten wij doorgaan met de stedebouwkundige planontwikkeling, het liefst met instandhouding van de Stedebouwkundige Begeleidingscommissie. In dit verband ere aan de heer Hooijmaijers. Die commissie heeft voortreffelijke prestaties geleverd. Wel vragen wij ons hierbij af, hoe wij de ambtelijke contra-expertise weer optuigen, want die hebben wij in de loop van de tijd zo ongeveer afgebouwd. Mijn op ‚‚n na laatste vraag is of u met onze fractie van mening bent, dat ten aanzien van wat nu moet worden gedaan eigenlijk een marktgerichte en kortdurende second opinion zou moeten worden gevraagd aan mensen die kunnen oordelen over de volgende vraag die wij heel gericht zouden moeten uitwerken; anders zetten wij iets uit waarover wij een dik rapport krijgen dat veel kost en ons niet voldoende biedt. De vraag zou ongeveer als volgt moeten luiden. Hoe kan de gehele IJ-as op een intelligente manier, op een markttechnisch-intelligente manier worden opgeknipt zonder dat hierdoor ons eindbeeld op termijn wordt verstoord? Hoe kunnen private partijen daarbij op een goede manier worden betrokken? Bent u bereid een dergelijke vraagstelling in een van de eerstvolgende vergaderingen van de Commissie voor Binnenstad enz. voor te leggen? Ten slotte - ik zal het niet op domineestoon zeggen - maar ik vind wel, dat wij zeer goede afspraken moeten maken - moeten wij de zaak low-profile aanpakken. Het moet veel rustiger worden gedaan. Er moeten geen halve stukken met tamtam worden gepresenteerd, met onvoldragen en halve produkten. De tijd voor presentaties en zeggen dat het te gek en te fantastisch is, is voorbij. Wij moeten ook weg uit de solo's, wij moeten zoeken naar de gezamenlijkheid en rustig verder gaan: low profile, dan gaat het lukken. De heer ROBBERS: Mijnheer de Voorzitter. De IJ-oevers, de plannen en de procedure daarvoor, vormen een discontinuing story, maar de IJ-oevers blijven gewoon op hun plaats liggen. Direct na het formele afhaken van de ING en het bezoek van het College aan het Kabinet, gaf het College een verklaring uit. Dat gebeurde op 19 februari. Die verklaring is in de commissie van advies en bijstand besproken op 22 februari. Alle fracties hebben toen hun standpunt gegeven over de positie van de gemeente op dat moment. Er was sprake van eerste reacties op het afhaken van de ING en ook werd aangegeven, hoe tegen de verdere ontwikkelingen werd aangekeken. Er zijn toen al veel inhoudelijke suggesties gedaan, ook door ons. Wij hebben onder andere gezegd, dat het te betreuren is, dat door de stap van de ING het plan niet meer als ‚‚n geheel kan worden gerealiseerd en dat de verwachte meerwaarde en overwinst van een PPS ten gunste van extra kwaliteit en kwaliteitsvoorzieningen uitblijven. De discussie zit echter nog steeds niet in de realisatiefase, maar in de studiefase. De conclusies uit die studiefase moeten nog worden getrokken voordat wij weten wat wij nu precies gaan doen. Er is door de vorige twee sprekers al een en ander gezegd over de procedurele gang van zaken in de afgelopen maanden. Ik ga dat niet herhalen, maar men kan wel vaststellen, dat de verhouding tussen de wethouder en de commissie van advies en bijstand in het verleden werd gekenmerkt door een wat onfortuinlijke combinatie van ongeduld en idee‰ndrang bij de commissie en procedurele missers van de wethouder. Het eerste ordelijke stuk over de situatie van dit moment en over de vraag hoe die aan te pakken, blijkt uiteindelijk nog het enige traditionele stuk te zijn, namelijk een raadsvoordracht. De raadsvoordracht die hier op tafel ligt is helder, geeft de goede volgorde aan en biedt de beste kans dat de route wordt afgemaakt. De kritiek die men erop kan hebben is, dat een dergelijk stuk bijna twee maanden geleden al aan de Raad had kunnen worden voorgelegd. Ik heb begrepen dat onder de druk van de omstandigheden ook deze voordracht in drie dagen tot stand is gekomen. Jammer, dat het niet de laatste drie dagen van februari waren. (De heer BRUINS SLOT: Welke druk van welke omstandigheden bedoelt u?) De omstandigheden die de heer Bruins Slot zelf heeft gecre‰erd. U vindt dat ik overal de auteurs moet vermelden? (De heer BRUINS SLOT: Dat zou juridisch wel aardig zijn.) Het is wel merkwaardig dat het CDA een soort profetische gave heeft gehad en een debat heeft aangevraagd over een stuk dat nog moest worden bedacht. Een zeer snelle geboorte! (De heer BRUINS SLOT: Dat is toch niet zo merkwaardig?) Merkwaardig is wel, dat het stuk kennelijk snel tot stand kon komen, maar pas twee maanden later dan het moment waarop dat goed was geweest. Men kan zich ook afvragen of de voordracht inhoudelijk wel volledig is. Evenals de heer Van der Laan heb ik vastgesteld, dat ‚‚n naam volstrekt ontbreekt, namelijk Nota van Uitgangspunten Plus, toevallig de enige grote gemarkeerde beleidsbeslissing die wij hebben genomen. De Nota van Uitgangspunten Plus is door de Gemeenteraad aanvaard; daaraan hebben wij tot nu toe nog niets afgedaan. Ik heb er geen behoefte aan weer nieuwe idee‰n te opperen of te horen hoe het nog weer anders kan. Er liggen veel plannen op tafel, ruimtelijk, stedebouwkundig en procedureel. Wij hebben plannen die onderling van elkaar afwijken. Wat wij nodig hebben is een discussie die tot besluitvorming leidt. De voordracht van het College geeft daarvoor de enig juiste route aan. D66 is van mening, dat het door elkaar roepen afgelopen moet zijn. Dat geldt zowel voor de projectgroep IJ-oevers, al dan niet via tussenstukken van wethouders, als voor de fracties. Een raadsvergadering of een vergadering van de commissie van advies en bijstand is nu eenmaal geen politiek caf‚. Voor alle overige inhoudelijke aspecten kan ik verwijzen naar mijn bijdrage van 22 februari. Nu ligt voor ons de klassieke methode die wij altijd hebben opengehouden: uitgaan van de Nota van Uitgangspunten Plus, bestemmingsplannen... (De heer VAN DER LAAN: Kunt u iets duidelijker zijn? U hebt nu op twee punten verwezen naar de commissie van advies en bijstand en de Raad. U hebt ongeduld gezien bij de Raad en u zegt dat de Raad en de commissie van advies en bijstand geen politiek caf‚ zijn. Kunt u adstrueren waarom u het nodig vindt dat te zeggen?) Ik heb hier een papier liggen met een overzicht van de gebeurtenissen die met name in de laatste commissievergaderingen met dat tussenstuk aan de hand zijn geweest. Die werden juist gekenmerkt door het feit dat iedereen ergens over wil praten, maar dat er geen stuk is met een zodanige status, dat erover kan worden gesproken. Dan ontstaat een discussie zoals in een politiek caf‚. (De heer VAN DER LAAN: Dat heeft niets met ongeduld te maken. U weet dat de Raad þ het is even heel goed dat vast te stellen þ in juni 1991 heeft gesteld, dat een jaar zou worden gestudeerd. Wat u nu bespreekt is dat anderhalf, bijna twee jaar later, wordt geconstateerd, dat er een probleem is.) Wij hebben op 22 februari een notitie van de wethouder aangenomen waarin hij schrijft, dat hij ons zeer binnenkort een officieel memorandum van het College zal voorleggen waarin de procedure en de afstemming van de gang van zaken zullen worden uiteengezet. Nog voordat hij dat heeft gedaan þ over die periode spreek ik nu þ wil men nu ineens met onmiddellijke ingang discussi‰ren, want er is een maatschappelijk overleg geweest. (De heer VAN DER LAAN: U maakt een vergissing. U haalt de chronologie door elkaar en dat vind ik heel belangrijk om vast te stellen. Op diezelfde 22ste februari hebben PvdA, VVD, CDA en ik meen ook D66 aan de wethouder gevraagd, ons niet voor voldongen feiten te plaatsen en te komen met een procedureel stuk. De keer daarna lag er geen procedureel stuk, maar een inhoudelijk halffabrikaat. Dat was de kritiek.) Dus wij zijn het met elkaar eens. (De heer VAN DER LAAN: Dit zijn wij met elkaar eens. Daarom moet u de verwijten niet bij de commissie van advies en bijstand leggen.) Toen dat halffabrikaat in de commissie van advies en bijstand lag, hebt u nadrukkelijk gevraagd þ ik had er geen behoefte aan þ over dat onvolwaardige stuk toch inhoudelijk te praten, voordat het memorandum dat de wethouder had toegezegd op tafel lag. (De heer VAN DER LAAN: Dat had met ongeduld niets te maken. Dat was omdat het stuk er lag. Ik heb nog gevraagd aan de wethouder of het een bestuurlijk stuk of een ambtelijk stuk was en duidelijk te maken of het echt bespreking behoefde. Toen dat grijs bleef voor het front van de voltallige pers heb ik gezegd, dat het stuk moest worden besproken; anders zou in de ogen van de buitenstaander zonder bespreking het nieuwe IJ- oeverplan zijn voorgelegd.) Wij zijn het dus gewoon met elkaar eens. (De heer VAN DER LAAN: Het heeft natuurlijk ook een politieke achtergrond. U speelt de zaak hier een beetje toe naar de commissie van advies en bijstand, die zeer correct en bepaald niet ongeduldig heeft geopereerd.) Ik heb het niet gezegd zoals u het nu interpreteert. Ik heb de sfeer getekend van de commissievergaderingen waarin de stukken elkaar om en om inhaalden. Elke keer als er een inhoudelijk stuk lag, was dat een verkeerd stuk en toen een procedureel stuk nodig was, vroegen wij om een inhoudelijke discussie. Hiermee heb ik aangegeven hoe wij er tegenaan kijken. De situatie is sinds 22 februari inhoudelijk feitelijk niet gewijzigd. Er is nu een commentaar bijgekomen van de Stedebouwkundige Begeleidingscommissie dat zal moeten worden verwerkt. Het ondernemingsplan van de AWF zal door ons worden getoetst aan de Nota van Uitgangspunten Plus en aan een notitie van verschillen en voorstellen van het College, gelet op het advies van de Stedebouwkundige Begeleidingscommissie. Juist in deze ingewikkelde zaak zijn een helder bestuur en een duidelijke presentatie van de dilemma's geboden. Wij gaan ervan uit, dat de wethouder die weg nu inslaat. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. In het NRC Handelsblad van 6 april 1993 werd gemeld, dat het rijk een transactie van 700 miljoen gulden met ING doet. Drs. Maas van de ING roemde het rijk en meldde tevens dat de ING is ge‹nteresseerd in investeringen in de Betuwelijn en de Nederlandse Train … Grande Vitesse (TGV). Bij mij komt de vraag op of ik op 27 juni 1991 gelijk had, toen ik voorstelde wethouder Jonker te belasten met het IJ- oeverproject. Wethouder Saris was naar mijn mening minder geschikt, mede gezien zijn communistische verleden. In dit verband wil ik er nog bij zeggen dat ik wethouder Saris altijd erg op de heer Jeltsin vind lijken. Beiden hebben continu geld nodig. De heer Jeltsin vraagt het aan de G-7 en wethouder Saris probeert het bij het rijk te halen. Verder komt het mij voor, dat het IJ-oeverproject beter kan worden opgesplitst in kleinere projecten. Het aantrekken van financiers wordt dan eenvoudiger. Ik ben met het CDA van mening, dat door de betrokken wethouder wel erg nonchalant met de commissie van advies en bijstand is omgegaan. In dit verband vind ik het opmerkelijk, dat de burgemeester kritiek heeft op het handelen van wethouder Jonker en anderzijds wethouder Saris in bescherming neemt. Overigens heeft de burgemeester zichzelf al geruime tijd geleden benoemd tot co”rdinator van het IJ-oeverproject en ik zie daarom ook graag een reactie zijnerzijds tegemoet. Verder wil ik nog verwijzen naar een artikel in Het Parool van de heer Brandts, die een toespraak heeft gehouden in De Rode Hoed. Hij vermeldde onder meer, dat onlangs een Amsterdamse wethouder de opvallende uitspraak deed, dat de IJ-Boulevard een te grootschalig project voor de financiers is. De wethouder sloeg wijselijk de vraag over, of dit project wellicht ook wat fors was uitgevallen voor hemzelf als bestuurlijke nieuweling. Deze wethouder is misschien niet eens de slechtste, maar bestuurlijke ervaring had en heeft hij niet en daarom moet die portefeuille in handen van wethouder Jonker komen. De heer HOLVAST: Mijnheer de Voorzitter. Ik noem vier redenen waarom mijn fractie dit een goede voordracht vindt. Het afhaken van de ING was een moeilijk moment. In een soort "media- woordscrabble" moesten wij zoeken naar de echte boodschap van de ING. Tot op dit moment heeft de ING weinig inzicht geboden in haar motivatie en argumentatie voor het afhaken. Wij vinden, dat de samenwerkingspartner, de gemeente Amsterdam, iets meer openheid had mogen bieden. Toen de ING afhaakte, was de wens om niet onnodig dramatisch te doen en zo mogelijk het probleem enigszins te bagatelliseren wel begrijpelijk, gezien de wens, in het overleg met het rijk, dat in dezelfde tijd werd gevoerd, niet onnodig beschadigd aan tafel te zitten. De wethouders Ä of commissarissen Ä Genet en Saris moesten op een aantal borden tegelijk schaken. Dan is enige bluf, overmoed en schijnbare onkwetsbaarheid wel een acceptabele improvisatietechniek. De voordracht die er nu ligt is in dit opzicht een verbetering vergeleken met eerdere notities daarover. Men erkent nu meer expliciet, dat het afhaken van de ING een factor van grote betekenis is; "een signaal, dat om meerdere redenen om een indringende analyse vraagt", zo staat in het stuk. De fractie van Groen Links kan zich geheel vinden in de passages in de voordracht over het openbaar vervoer. De inhoud daarvan is inmiddels ook terug te vinden in de nota Amsterdam naar 2005. Een compleet openbaar-vervoersysteem is inderdaad een onmisbare voorwaarde voor de ontwikkeling van de IJ-oevers. Daarover moeten eerst beslissingen worden genomen. De openbaar- vervoersknoop bij het Centraal Station moet worden opgelost. Daarom is het ook wel erg verleidelijk, het laatste nieuws van vandaag uit Het Parool te bespreken. Als het bericht juist is, dat de noord-zuidlijn met een fikse hap centen van het rijk kan worden aangelegd, zowaar beginnend vanuit Noord, is dat een bijzonder goed bericht, al was het maar, omdat daarbij sprake is van een kettingreactie die ook het noordelijk deel van de stad de kans geeft, aan te haken bij dit soort projecten. Dat is ons zeer welkom. De vraag waarom dit, wellicht voorbarige, bericht via De Rode Hoed tot ons moest komen zal elders worden beantwoord. Hopelijk heeft dit niets te maken met een verstoring van de relatie tussen Amsterdam en het rijk. (De heer HOFMAN: Via De Rode Hoed komt ook het bericht tot ons, dat wij 200 miljoen gulden te kort komen!) Het vorengaande geeft ons weer het perspectief, dat zeer zeker geen "autofiele" locatie zal worden ontwikkeld langs het IJ. Daarop zit niemand te wachten. De lijn van het College in de afgelopen jaren is die van een steeds beter openbaar vervoer en een steeds soberder autoverkeer. De trits van autoboulevard via stadsstraat naar oprijlaan voor het IJ is voor mijn fractie een lijn die zijn eindpunt nog niet heeft bereikt. De fractie van Groen Links pleit ervoor, dat er nu voortvarend wordt gewerkt aan het bestemmingsplan voor de IJ-oevers. Daarin wordt immers goed vastgelegd wat wel en wat niet kan aan het IJ en hoe een gefaseerde aanpak niet verwordt tot een hink-stap- sprong-beleid en tot een stedebouwkundige vuilnisbelt. Een gefaseerde aanpak is gelukkig iets anders dan een slecht- weerscenario. Naast afhakers aan het IJ zijn er immers nog steeds gegadigden voor een plaatsje aan het IJ. Ik noem de openbare bibliotheek, MOJO, de muzikale vloot van de IJsbreker en initiatieven vanuit het gilde van bestaande pakhuizen. De fractie van Groen Links wil hun in een bestemmingsplan een plaatsje bieden. Het meest bruikbare van de bondige en ietwat late notitie is misschien het perspectief, een periode achter ons te laten waarin zeer veel aandacht en energie moesten worden besteed aan procedures, geruzie daarover en scoren op zaken die vooral de procedurele kant van de zaak betreffen. De Raad kan zich in het tijdspad waarin deze voordracht staat goed voorbereiden op belangrijke keuzen over de inhoud van het IJ-oeverproject, en kan verder de opzet van de plannen nog meer toespitsen op de belangen en verlangens van de bestaande stad, op wonen, werken, geld verdienen en geld uitgeven. Wie weet maken wij het nog mee, dat het IJ-oeverproject iets van de flair gaat krijgen van een stadsvernieuwingsproject. Ook voor mijn fractie is in de afgelopen maanden de discussie over halffabrikaten verwarrend geweest. Het evenwicht was vaak moeilijk te vinden tussen datgene wat wel en wat niet openbaar moest worden gemaakt; tussen het als commissie afwachten en het onderweg willen meekijken in de keuken van de diensten. Critici in deze Raad die de oorzaak hiervan exclusief op het bordje van de co”rdinerend wethouder willen leggen, wijs ik erop, dat de Commissie voor de Binnenstad enz. in laatste instantie zelf over de orde van haar vergaderingen beslist. Er is geen enkele aanleiding voor de commissie van advies en bijstand, een zelf opgelegd lamme-handjessyndroom te hebben. De heer HOOIJMAIJERS: Mijnheer de Voorzitter. Willen wij doorgaan met de IJ-oevers? De VVD-fractie wil in ieder geval nog steeds doorgaan met de IJ-oevers, en wel om vier redenen. Wij zijn ten eerste nog steeds van mening, dat de verloedering en het doodbloeden van de binnenstad moeten worden voorkomen, en wel nu. Wij zijn ten tweede nog steeds van mening, dat een betere infrastructuur nodig is in deze stad, zowel om het comfort te verbeteren als omdat het milieu dat vraagt. Wij zijn ten derde van mening, dat er meer koopwoningen in deze stad nodig zijn. Wij zijn ten vierde van mening, dat dit ervoor kan zorgen, dat er ook meer werkgelegenheid in deze stad komt, zoals onlangs nog weer werd bevestigd bij het bezoek van het gemeentelijk bedrijfsleven aan de leden van Amsterdam Financieel Centrum. Eigenlijk hebben wij dan dit gehele pakket nodig om maar ‚‚n ding te doen, namelijk ervoor te zorgen dat niet alleen de binnenstad, maar in feite de echte, bestaande stad wordt behoed voor een economische en sociale leegloop. Niets doen of stilzitten betekent achteruitgang. Onder dat motto heeft de VVD-fractie aan het College een aantal vragen gesteld, laatstelijk op 22 februari jl. Als het dan zo is dat de ING heeft afgehaakt, wil de VVD-fractie wel eens weten waarom. Wij hebben tot op de dag van vandaag nog geen stuk van de ING gezien. Als de commissarissen daarvoor niet kunnen zorgdragen, moet er blijkbaar meer aan de hand zijn. Ik wil nu eens op papier zien wat er aan de hand is. Dat heb ik ook nodig om daarmee weer herstel van vertrouwen te bewerkstelligen. Als ik kan hardmaken, dat er wellicht andere redenen zijn dan alleen maar de grootheid van het IJ-oeverproject waarom men niet kan doorgaan met de ING, kan ik daarmee het vertrouwen van andere beleggers winnen. Dat is wel iets wat voortdurend wat op de achtergrond wordt gezegd en gesuggereerd Ä ook door de wethouder Ä maar wat in werkelijkheid niet naar buiten komt. Ik vind het verder ook van belang om te weten wat wij nu gaan doen met de AWF als zodanig. Formeel gesproken meen ik, dat de ING de werkgever is van het personeel, maar het blijft toch een onderdeel waarvan wij voor 50% eigenaar zijn. Ik vind dan ook, dat wij daarvoor een vorm van verantwoordelijkheid dragen. Ik meen voorts, dat het ook tegenover deze mensen zinvol is, aan te geven hoe het nu verder gaat. Zo zijn er meer redenen. Mijn derde punt is het doorbreken van de impasse. In dit verband ga ik in op de opmerkingen van de heren Robbers en Holvast. De heer Robbers heeft gezegd, dat de wethouder procedurele missers heeft begaan en dat de commissie van advies en bijstand ongeduldig was. De heer Holvast zei, dat het eigenlijk aan de commissie van advies en bijstand zelf ligt als men ontevreden is; het is geen lamme commissie en men zou er zelf iets aan kunnen doen. Zo mag ik het toch in grote lijnen samenvatten? (De heer HOLVAST: Uw laatste zin klopt. Ook de commissie van advies en bijstand behoeft geen lamme- handjessyndroom te hebben.) U behoeft het niet te herhalen. Door het meer te herhalen wordt het niet meer waar. Ik wil hiermee alleen maar aangeven, dat ik het met beide standpunten niet eens ben. Wat kan men nu verder doen? Als men in deze Gemeenteraad te zamen met het College tracht een plan te trekken dat goed is voor de stad; als men keer op keer aan de wethouder om verantwoording vraagt; als men keer op keer vraagt wat wij verder kunnen doen, waar wij kunnen bijdragen, hoe wij hierover verder kunnen praten; als men dit voortdurend doet, ook op het moment waarop de kranten zeggen dat een partij die van groot belang is voor het IJ- oeverproject afhaakt, dan nog brengt men het fatsoen op, als partij te zeggen: neen, wij gaan niet direct in alle kranten schreeuwen, maar wij trachten eerst met de wethouder tot een vergelijk te komen om te zien wat er nu echt aan de hand is en wat wij kunnen doen om verder te gaan. Als wij dan van de wethouder het antwoord krijgen, dat hij nog eens even met een procedurevoorstel, een evaluatie, gaat beginnen en dat wij daarna wel weer eens verder zullen zien, zou ik niet echt weten wat wij verder hadden kunnen doen. Ik wil best voor een wethouder gaan springen en zeker voor dit College als geheel, maar ik wil alleen maar die schoen aantrekken die mij ook past. In dit geval zou ik niet weten wat wij verder hadden kunnen doen om ervoor te zorgen, dat dit plan wel op de rails zou zijn gebleven of verder zou zijn gegaan. Als u mij dat duidelijk kunt maken, hoor ik dat graag. Dan wil ik dat "mea culpa-gevoel" graag meenemen. Als het wel zo is, verwijt ik de wethouder, dat hij daarvan zijn collega's niet eerder op de hoogte heeft gesteld. Ik zit er niet op te wachten, met een lam handje in een commissie van advies en bijstand te zitten. Ik wil wel degelijk de wethouder waar dat nodig is ondersteunen, zodat dit plan nu eens wordt gerealiseerd en het niet alleen maar bij praten blijft. Ik kom bij de voordracht zelf. Daarin staat het woord "evaluatie", maar het gaat niet om een evaluatie doch alleen maar om een procedurevoorstel. Dat vind ik jammer. De VVD-fractie had meer verwacht na het afhaken van de ING. Inmiddels is dat alweer drie tot vier maanden geleden. Wij vinden het gewoon te lang duren. De wethouder moet dan gewoon zeggen, dat hij niet in staat is, eerder een nieuw plan te presenteren, in moten gehakt, zodat hij opnieuw vertrouwen kan krijgen, zowel van het rijk als van beleggers. Als hij dat zegt, accepteer ik dat; ik kan ook nauwelijks anders. Dit is echter te weinig. Men kan niet na vier maanden drie velletjes A4 neerleggen en zeggen, dat wij over vier of vijf maanden eens een keer gaan evalueren. Wat wil de VVD-fractie dan wel en hoe denkt zij dat het vertrouwen kan worden hersteld? Wij willen een eenduidig ontwikkelingsplan, in parten gepresenteerd. Ondertussen moeten wij dan zelf, als stad, snel beginnen met de infrastructuur. Het College heeft daarop al een voorschot genomen in de nota Amsterdam naar 2005, door aan te geven dat Amsterdam Ä dat is echt uniek Ä bereid is, zelf risico te lopen met een investering van bijna 1 miljard gulden die men bereid is hier zelf op te hoesten, terwijl het hier eigenlijk gaat om verantwoordelijkheden die voornamelijk behoren te worden gefinancierd door het rijk. Dit is dus een overheid die zelf iets aandurft en die zelf gelooft in haar plannen. Voor de VVD-fractie houdt dat in, dat wij in eerste instantie zouden moeten starten met de combinatie van de hoge-snelheidslijn en Ä zeker Ä de noord-zuidlijn en dat wij vervolgens de knoop bij het Centraal Station zouden moeten aanpakken, met alles erop en eraan, zodat niet alleen de overheid, maar ook de beleggers vertrouwen kunnen krijgen in dat nieuwe IJ-oeverplan. Wij willen dus geen stagnatie, geen oponthoud, maar eerst zelf de bal aan het rollen brengen. Dat leidt ons tot twee concrete vragen aan de wethouder. Wanneer krijgen wij nu als raadsleden eens van de wethouder een verklaring op papier van de ING waarom men is afgehaakt? Als die verklaring er niet is, moet de wethouder er zeer snel voor zorgen, dat deze er nu eens een keer komt. Wanneer gaat het overleg plaatsvinden tussen het College Ä de twee voormalige commissarissen Ä de Commissie voor de Binnenstad enz. en potenti‰le beleggers Ä die hebben zich inmiddels gelukkig gemeld Ä om mede aan de hand van het gevraagde papier van de ING te laten zien, dat het niet aan het project zelf ligt, maar aan een andere inschatting, dat de aard en wijze waarop de wethouder nu inschat dat het IJ-oeverproject gestalte kan krijgen een juiste is en dat wij dus eindelijk eens aan de slag kunnen? De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Ik ben niet verdrietig, dat het alles overschaduwende en asfaltrijke plan voor de IJ-oevers ernstig is vertraagd. Het geeft misschien een nieuwe kans op herbezinning op het plan als geheel. Ik vind het niet alleen nodig, dat er een nadere marktanalyse komt, maar ook dat er een inhoudelijke herziening van het plan komt op ecologische gronden; een herziening bijvoorbeeld van het plan voor een vierstrooks autoweg. Is het College bereid tot een dergelijke, ecologische heroverweging? Tot slot stel ik vast, dat het onderhandelingsresultaat over de noord-zuidlijn, dat nu is bereikt tussen het College en de heren Kok en Lubbers, niet is geschaad of verhinderd door de lekkage vanuit het College en door de hele showcrisis die wij twee weken geleden in deze Raad hebben besproken. Wethouder SARIS: Mijnheer de Voorzitter. Ik ben blij met deze gelegenheid om in de Raad de stand van zaken in het IJ- oeverproject te bespreken. Als men terugkijkt, is het eigenlijk wonderlijk, dat een bespreking van dit onderwerp in de Raad niet vrij snel na de berichten heeft plaatsgevonden. Wij hebben daarvoor gezamenlijk gekozen in de Commissie voor Binnenstad enz. Wij hebben gezegd: laten wij, omdat wij allemaal goed weten wat de situatie is, deze bespreken als zij iets helderder is en als wij ook weten hoe wij verdergaan. Niettemin is er in de tussentijd blijkbaar zoveel procedurele onduidelijkheid ontstaan, dat het noodzakelijk was, het onderwerp in de Raad te brengen en procedurele helderheid te scheppen over de voortgang. Voor zover procedurele onduidelijkheid is ontstaan door activiteiten van mijn kant, zeg ik meteen bij voorbaat, dat ik dat betreur en dat ik de gelegenheid vooral wil aangrijpen om de helderheid te scheppen waarom de Raad op dit moment vraagt. Ik proef natuurlijk het cynisme in de toon van de heer Bruins Slot als hij het heeft over de diepe indruk die deze voordracht op hem en op zijn fractie heeft gemaakt, maar ik hoop, dat het vervolg op deze voordracht Ä dat wel degelijk een inhoudelijke plaatsbepaling is van het IJ-oeverproject door het College en door de Raad Ä op hem, op zijn fractie en op de Raad als geheel wel een diepe indruk zal maken, opdat wij daarmee een stevige basis scheppen om op door te gaan. Ik ben niet van mening, dat er op dit moment bij het College sprake is van het ontbreken van een visie op de voortgang van het project. Men ziet in de nota Amsterdam naar 2005, dat het College nog altijd een aantal belangrijke argumenten heeft om door te gaan met het IJ-oeverproject en het een heel centrale plaats te geven in de ruimtelijke ontwikkeling van deze stad. Tegelijkertijd moeten wij met elkaar constateren, dat wij gedurende een aantal jaren een moedige poging hebben gedaan om een groot voertuig als de AWF op te zetten voor een project dat alom wordt aangeduid als "een megalomaan project van de gemeente Amsterdam". Als de ING afhaakt, schrijft men ook meteen een snijdend commentaar in termen als "IJ-snoevers". (De heer BRUINS SLOT: U spreekt nu toch alleen over uw eigen achterban?) Neen, ik spreek over beeldvorming die plaatsvindt en over een feitelijkheid. (De heer BRUINS SLOT: De beeldvorming waarover u spreekt herken ik als de beeldvorming, aan het ontstaan waarvan uw eigen achterban met overgave heeft bijgedragen.) Mijn achterban is daar misschien gevoeliger voor dan de uwe. Het gaat nu echter om een ander punt. Een miljarden-project, dat van heel centrale betekenis is voor de gemeente Amsterdam, dat meerdere decennia gaat beslaan in zijn uitvoering en waarvoor een belangrijke bijdrage van het rijk nodig is, uitvoeren in de vorm van een integrale publiek-private samenwerking is iets wat in Nederland tot nu ongekend is. Wij hebben daarvan gedacht: laten wij die poging wagen om in een zodanig vroeg stadium bij een project van een dergelijke omvang en betekenis private partijen te betrekken. Wij hebben moeten constateren, dat dit niet is gelukt; dat het idee dat wij hebben gekoesterd om in publiek- private samenwerking een stuk stad te ontwikkelen volgens de idee‰n die wij daarover zelf hadden, niet kon slagen. Dat is een pijnlijke conclusie, die ertoe moet leiden, dat wij op een aantal punten onze eigen overwegingen opnieuw analyseren. Ik vind het wat dat betreft niet terecht hier cynisch te doen in de trant van "analyse, analyse". Als wij zouden zeggen: het was een kleinigheid, maar wij gaan onverstoorbaar door, zou men terecht kunnen vragen: "College, hoe kan dit nu? Hier is toch iets van fundamenteel belang gebeurd? Wij hadden toch samen een voertuig op te tuigen; wij hadden toch een publiek-private samenwerking? Wij kunnen, nu dat afbreekt, toch niet zomaar doorgaan?" Neen, wij kunnen niet zomaar doorgaan. Wij kunnen wel zeggen, dat het nog steeds een project is van grote betekenis, maar dat het op een aantal punten vraagt om een heroverweging en om het ondervangen van de problemen, ontstaan door het afhaken van deING en door het niet meer kunnen realiseren van een publiek- private samenwerking op die basis. Daarvoor moeten wij andere oplossingen aandragen. Een van de oplossingen daarvoor is fasering; dat woord valt regelmatig. De heer Van der Laan heeft gesproken van een slecht- weerscenario, dat al in de voorfase is genoemd. (De heer BRUINS SLOT: Ik meende, dat niet alleen de heer Van der Laan, maar dat ook de Gemeenteraad zoiets heeft uitgesproken.) Inderdaad. Wij hebben ook aan de AWF de opdracht meegegeven, niet te komen met een plan dat alleen maar op de golven van hoogconjunctuur zou kunnen worden gerealiseerd, maar dat de tand destijds en de dalen in de conjunctuur zou kunnen doorstaan. Ik heb met u kunnen constateren, dat de AWF een dergelijk plan niet heeft gemaakt. Ik meen, dat dit een belangrijke vaststelling is. Dit is dan al ‚‚n heel belangrijke evaluatie van het ondernemingsplan. Er is een ondernemingsplan gemaakt waarvan de onderneming zelf constateert, dat het onder de huidige voorwaarden niet te realiseren is, maar daarvoor biedt men in dat ondernemingsplan niet tegelijkertijd een alternatief. Men biedt in dat ondernemingsplan ook niet een eerste fase aan waarvan wij kunnen zeggen, dat wij daarmee in elk geval de eerste stap kunnen doen om dan te beoordelen hoe wij verder gaan. Ook dat ontbreekt eraan. Daarmee ontbreekt dus iets heel essentieels aan, wat deze Raad als voorwaarde heeft gesteld. (De heer HOFMAN: Maar u bent toch commissaris en u kunt toch de AWF tot de orde roepen?) (De heer BRUINS SLOT: U somt hier enkele verschijnselen op alsof het natuurverschijnselen zijn. Ik meende, dat hier sprake was van een samenwerkingsorgaan tussen de gemeente en de ING, AWF genaamd, waarin u samen met collega's uit het College op een commissarissenstoel zat? Is dat zomaar gebeurd en keek u uit het raam toen het allemaal niet gebeurde?) Zoals u een aantal malen hebt kunnen merken in het proces van totstandkoming van het ondernemingsplan hebben de gemeentelijke commissarissen niet uit het raam gekeken, maar af en toe wel een stevige discussie op gang gebracht, ook in de AWF. Dat was ook nodig, omdat Ä zoals de heer Van der Laan constateerde Ä de AWF soms iets te veel haar eigen gang ging en iets te weinig de oren en ogen open had voor de wensen van de gemeente en voor de reacties van de omgeving. Dat heeft de AWF gedaan onder het motto "wij vinden dat wij even de ruimte moeten hebben om het kwaliteitsniveau te realiseren dat in onze ogen moet worden bereikt, willen wij de ambities die de gemeente Amsterdam heeft, kunnen realiseren." Die ruimte heeft men gekregen. Wij hebben enkele malen geprobeerd, de aandacht van de AWF te vragen voor dit probleem. Wij hebben bovendien uitdrukkelijk meegegeven, dat er een ondernemingsplan moest komen dat ook zou voorzien in een slecht-weerscenario. Ik kan niet anders dan constateren, dat men daarin niet is geslaagd. (De heer VAN DER LAAN: Het is een voorstel van deze Raad geweest waarin staat: "draagt het College op, in het ondernemingsplan een scenario op te (laten) nemen dat zo nodig kan voorzien..." Dit was dus geformuleerd als een opdracht aan het College. Natuurlijk is er sprake van een ingewikkelde verhouding tussen de wethouderspet en de commissarissenpet, maar het College had deze opdracht en dat scenario ligt er niet. Het is onzin, te spreken van fasering en net te doen alsof dat niets met het slecht-weerscenario te maken heeft, zoals de heer Holvast al maanden probeert duidelijk te maken. Het slecht-weerscenario is de meest minimale fasering; dat is duidelijk. Ik krijg graag een antwoord op deze vraag.) (De heer BRUINS SLOT: Mag ik daaraan nog iets toevoegen? Als die uitspraak van de Raad inhoudt, dat het College van de Gemeenteraad een opdracht krijgt en als de wethouder deze hier weergeeft als een vraag vanuit zijn commissarissenstoel om aandacht voor iets, hoe brengt hij dit dan met elkaar in verhouding? Dat is toch iets anders? Hij heeft van de Raad de opdracht gekregen om iets te doen. Hij heeft bij de AWF gevraagd om aandacht. Ik begrijp absoluut niet hoe hij dan met opdrachten van de Raad omgaat.) Als u dat niet snapt, zou u eens een keer moeten deelnemen aan een vergadering van de raad van commissarissen en eens moeten nagaan wat de verhouding is tussen een raad van commissarissen, de directeur en het personeel van het bedrijf. Als u dat niet weet Ä dat blijkt namelijk Ä kunt u deze vraag stellen. Als u dat wel weet, had u deze vraag niet gesteld. Als wethouder vind ik nog steeds, dat ik het voorstel, dat hier is aangenomen, moet uitvoeren. Ook bij de presentatie van een plan hoe de gemeente denkt voort te gaan met het IJ-oeverproject moet men op dat voorstel ingaan. Zover zijn wij nog niet. Dat bent u met mij eens, al had u nu misschien graag al een plan gehad. Wat hebben wij gedaan in de tussentijd, dat de AWF werkte? Als projectgroep van de gemeente Amsterdam hebben wij de zaak nauwkeurig gevolgd, zodat wij in staat zouden zijn, datgene te doen wat wij hier hadden afgesproken: het ondernemingsplan toetsen als het klaar is; een bestemmingsplan opstellen en aangeven wat onze gemeentelijke rol in de voortgang van het project is. Wij hebben dus al die tijd op een aantal punten parallel gewerkt; niet om daartegenover een ander plan te leggen, want het initiatief voor het maken van een plan hebben wij uitdrukkelijk neergelegd bij de AWF. (De heer VAN DER LAAN: Ik ben het niet met u eens als u zegt: zover zijn wij nog niet. Het was namelijk de bedoeling Ä het staat er ook met zoveel woorden Ä in het ondernemingsplan een scenario te laten opnemen. Waarom moest dat juist in het plan? Omdat wij anders weer een discussie zouden kunnen krijgen over de vraag of het slecht-weerscenario wel compatibel was, of het wel zou passen op de gegevens uit het ondernemingsplan. Het was de bedoeling, dat er iets lag waarover wij dat soort discussies niet meer zouden behoeven te voeren.) Dat ben ik met u eens. Ik constateer met u, dat de AWF aan deze, door de gemeente gestelde voorwaarde niet heeft voldaan. (De heer VAN DER LAAN: Dus het College niet!) Neen, de AWF niet. (De heer VAN DER LAAN: Dan bent u niet geslaagd in het uitvoeren van uw opdracht.) Ik ben er niet in geslaagd, de AWF zover te krijgen dat men een re‰el slecht- weerscenario op tafel heeft gelegd. Dat is juist. (De heer VAN DER LAAN: Dus u bent - het College is - niet geslaagd in het uitvoeren van die raadsopdracht.) Dat is juist. (De heer VAN DER LAAN: Laten wij er niet omheen draaien, dit vaststellen en kijken hoe wij nu verder gaan.) Wij moeten bij de evaluatie van het ondernemingsplan ook dit punt betrekken en dan bezien of wij zelf in een slecht- weerscenario kunnen voorzien, welke andere alternatieven er zijn en hoe wij de voortgang van het IJ-oeverproject denken te kunnen waarborgen. Dan kan ik u pas zeggen wat het antwoord is. Ik kan u dat nu niet zeggen. Ik kan alleen zeggen: het ondernemingsplan voldoet niet aan deze, door ons allen gestelde voorwaarde. Wat is er intussen wel gebeurd? Er is een plan op tafel gelegd dat goed is omdat het op een aantal punten nieuwe inzichten heeft geopend, met name wat het Oosterdok betreft. De fractie van het CDA heeft gevraagd, wanneer ik heb gemerkt, dat de twijfel begon op te komen bij de ING; wanneer ik mij heb afgevraagd of de ING zou gaan afhaken. Ik kan hier maar ‚‚n antwoord op geven. Wij hebben tot en met 5 februari jl. geprobeerd, met de ING overeenstemming te bereiken. Wij hebben niet voor niets op die datum een laatste voorstel aan de ING gedaan. Het was ook belangrijk, dit voorstel te doen omdat de ING in de weken daarvoor had laten weten, dat men niet bereid zou zijn tot een vervolgcontract dat in het verlengde lag van het contract dat was afgesloten. Begin januari, tijdens een vergadering van de raad van commissarissen, is voor het eerst uitgesproken, dat zij niet bereid zouden zijn tot een vervolgcontract in het verlengde van het oorspronkelijke. (De heer HOOIJMAIJERS: Toen is dus ook direct verteld waarom dat niet zou worden gedaan? Ik neem aan, dat dat uw eerste vraag was.) Wij hebben een permanente discussie gehad met de vertegenwoordigers van de ING over de beoordeling van dit project, hoe hun opstelling zou worden enz. Tot op heden heb ik geen schriftelijk stuk van de ING ontvangen waarin het ondernemingsplan wordt beoordeeld. Ik heb wel tijdens de vergaderingen over dit onderwerp van hen een standpunt gehoord. (De heer HOOIJMAIJERS: Een vergadering wordt genotuleerd, dus in principe...) Hun standpunt is, dat het risico bij het project te groot is ten opzichte van het rendement dat het zou opbrengen. Men vond dat er onvoldoende reserve in zat. (De heer HOOIJMAIJERS: Zij hebben ook veel gezegd over de infrastructuur enz. Waar het mij om gaat is þ ik behoef nu niet van u te horen wat zij allemaal hebben gezegd þ dat u mij de notulen van die vergaderingen geeft waarin dat is gezegd: het standpunt van de ING. Dat mag men toch verlangen als men met iemand in een club heeft gezeten? Dat mag men verlangen als commissaris en dat kunt u zeker verlangen als wethouder.) Wij hebben daarom ook gevraagd, maar ik heb het stuk nog steeds niet ontvangen. Ik beschik niet over een uitvoerige evaluatie van de ING. (De heer HOOIJMAIJERS: U laat zich normaal ook niet met een kluitje in het riet sturen, dus ik neem aan dat u dat ook nu niet laat gebeuren.) Dat ben ik ook niet van plan. Ik zal ervoor zorgen, dat u dat stuk krijgt. Ik kan het echter alleen aan u doen toekomen als ik het zelf heb gekregen van de ING. Ik heb tot nu toe van die kant nog niets gezien, maar ik zal er opnieuw op aandringen. De heer Bruins Slot heeft met name nog naar de infrastructuur gevraagd. Dat was een belangrijk discussiepunt omdat met name van de kant van de AWF op een gegeven moment is gezegd, dat alles wat onder de grond moest boven de grond diende te worden gehaald. Wij hebben daarover een zeer principi‰le en uitvoerige discussie gehad die tot overeenstemming heeft geleid. Dat heeft ook geleid tot een gesprek tussen de raad van commissarissen en het voltallige College over de vraag, met welk verhaal wij naar het Kabinet zouden gaan met de mededeling, dat wij het daarover eens zijn en dat het dus de basis is waarop het project verder kan worden uitgevoerd. Het lijkt mij belangrijk met elkaar vast te stellen, dat het op dat punt zeker niet aan ons heeft gelegen. Wij hebben al in een vroeg stadium geprobeerd overeenstemming te bereiken met de andere partijen over die infrastructuur. De nota prioriteiten infrastructuur was onder andere bedoeld om die duidelijkheid te scheppen. De Raad krijgt in mei het definitieve verhaal over de infrastructuur voorgelegd. De Raad kan dat dan beoordelen, zodat een en ander in een bestemmingsplan kan worden vastgelegd. Er is wat dat betreft na het afhaken van de ING þ voor de duidelijkheid wil ik dat nog opmerken þ geen verschil ontstaan in de fasering van de commissiebehandeling van deze plannen. Ik heb in november een tijdschema voorgelegd en aangegeven hoe de zaak gaat verlopen. In dat schema was aangegeven dat het ondernemingsplan in februari zou uitkomen en hoe vervolgens te werk zou worden gegaan. Ik heb in dat verband een reeks data genoemd en dat tijdschema nog eens bevestigd in een brief die ik u heb doen toekomen nadat de ING had afgehaakt. Ik heb dat niet gedaan om te zeggen, dat wij onverstoorbaar verdergaan alsof niets is gebeurd, maar om de Commissie voor Binnenstad enz. duidelijk te maken, dat wij het tijdschema voor de beoordeling van het ondernemingsplan handhaven, want voor de voortgang van het project, dat wij mogelijk zelfstandig moeten uitvoeren, hebben wij toch een grondige evaluatie van het ondernemingsplan nodig. Ook op dat punt heb ik procedurele helderheid verschaft en een tijdschema aangeboden dat nog steeds van kracht is. (De heer VAN DER LAAN: U begeeft zich nu wel op glad ijs, want als u over tijdschema's spreekt, kan ik direct vijf tijdschema's van voor november 1992 in het geding brengen die totaal andere tijdstippen aangeven. Overigens, ik heb het tijdschema van november 1992 niet voor mij liggen, maar ik meen dat toen nog het voornemen bestond, nog voor de zomervakantie het bestemmingsplan in de Raad te behandelen. Laten wij hierover echter niet te veel steggelen. Wij zitten nu voor een probleem van timing, maar laten wij niet te veel onduidelijkheid scheppen.) Dat is juist. U weet ook, dat ik een keer afzonderlijk heb gemeld, dat het gelijktijdig behandelen van bestemmingsplan en ondernemingsplan niet zal lukken. Dat kan geen verrassing zijn. Dat heb ik officieel aan de Commissie voor Binnenstad enz. gemeld. Op 8 februari heb ik bijvoorbeeld een periodieke voortgangsrapportage gegeven. Daarin is dat tijdschema opgenomen. Er is in vermeld, dat in maart het ondernemingsplan openbaar zal worden gemaakt en dat de ambtelijke reactie op het ondernemingsplan dan gereed zal zijn, zodat de discussie kan starten. Wat ik mijzelf verwijt en wat men mij ook terecht kan verwijten is, dat ik die presentatie een onduidelijke status heb gegeven. Ik heb gesproken over een halffabrikaat, een tussenprodukt. Ik heb ook gesproken in termen van "tussen bestuurlijk en ambtelijk in". Dat had ik beter niet kunnen doen. Het was gewoon een ambtelijk stuk waarnaar de bestuurlijke werkgroep met een schuin oog had gekeken en waarvan was gezegd, dat het moest worden gereduceerd tot "puur commentaar". Dat is ook gebeurd. Het is tot puur commentaar gereduceerd. Er is nog niet aangegeven hoe verder zal worden gegaan. Het ging dus gewoon om een ambtelijke presentatie zoals u beloofd was, maar blijkbaar had u op dat moment geen behoefte meer aan die ambtelijke presentatie, maar aan iets anders. Daardoor ontstonden dus grote misverstanden. (De heer BRUINS SLOT: Dat hebt u vervolgens toegezegd!) Ik denk dat het nu verstandiger is, met de voordracht verder te gaan. Wij hebben in de voordracht aangegeven, dat wij dit voorjaar de belangrijkste discussies over de voortgang van het IJ-oeverproject denken te kunnen voeren in deze Raad en in de Commissie voor Binnenstad enz. Het infrastructuurplan is klaar voor behandeling. Dat gaat nu naar het College. Daarbij kunt u de discussie voeren over de gewenste ondergrondse railinfrastructuur, het busstation en het al of niet realiseren van de IJ-Boulevard. Wat dat betreft liggen wij op schema. (De heer HOOIJMAIJERS: U geeft daarin dus ook prioriteiten aan?) Ja. Er komt een infrastructuurplan, zoals u hebt gevraagd, en u kunt beoordelen of het voldoet aan uw criteria. (De heer HOOIJMAIJERS: Inclusief prioriteitsstelling?) Dan moet u zeggen wat u met prioriteitsstelling bedoelt. (De heer HOOIJMAIJERS: Heel simpel. Omdat wij niet al het benodigde geld hebben, zullen wij prioriteiten moeten stellen en moeten faseren. Het ene onderdeel wordt dan eerder uitgevoerd dan het andere. Dat is prioriteiten stellen.) De opvatting over de fasering waarin het plan kan worden uitgevoerd is erin meegenomen. Het tempo is mede afhankelijk van het resultaat van de onderhandelingen met het rijk in het kader van de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra (Vinex). Die onderhandelingen zijn nog niet afgerond, dus ik kan niet zeggen of wij het geld voor de IJ-Boulevard in een bepaald tempo beschikbaar kunnen stellen. Ik kan ook niet zeggen of wij het geld voor de combi-variant het volgend jaar of het jaar daarna beschikbaar zullen hebben. In die zin kan ik nog niets over de fasering zeggen. Ik kan u wel een beeld geven van de prioriteitsstelling. Ik ben het namelijk met u eens, dat de knoop rond het Centraal Station het allerbelangrijkst is en dat wij daaraan prioriteit moeten geven. Het zou ook het beste zijn in ‚‚n ruk het hele Centraal Station te verbouwen, zodat wij daarna weer vele tientallen jaren op die knoop kunnen aansluiten met de verdere nieuwe lijnen die wij in Amsterdam willen aanleggen en het net kunnen vervolmaken. Ik denk ook, dat wij grote behoefte hebben aan een bestemmingsplan. De heer Van der Laan heeft over de graansilo gesproken. Als ik op dit moment een voorstel aan u voorleg voor de graansilo, zult u mij zeker vragen of het in het plan en in het gewenste eindbeeld past, omdat wij niet van incident naar incident kunnen gaan. In de tweede plaats zullen vragen worden gesteld over de grondexploitatie die hieraan ten grondslag ligt. Hoe wordt deze beoordeeld? Is een grondexploitatie voor het gehele gebied opgesteld? Ik zou nu niet zo maar met een graansilo-plan bij de wethouder voor het Grondbedrijf of de wethouder voor Financi‰n durven aankomen. Ik moet dan op zijn minst een globaal verhaal hebben over de IJ-oevers en de exploitatie daarvan en kunnen aangeven dat wij op een bepaalde manier over dat kleine deel denken, anders krijg ik terecht het rode licht te zien. Dus ik moet over een bestemmingsplan beschikken. (De heer VAN DER LAAN: Dat is wel een probleem, want dat fixeert de situatie - die al een paar jaar gefixeerd is - weer tot januari/februari 1994, terwijl die mensen startklaar staan.) Voor dat probleem moeten wij een oplossing vinden, want ik ben het met u eens, dat alle projecten nu wel heel lang hebben gewacht. Veel gegadigden voor de IJ-oevers hebben gewacht op de totstandkoming van het ondernemingsplan van de AWF. Hen nu nog eens tot februari 1994 laten wachten lijkt mij onwenselijk, dus ik zal proberen op basis van een concept-bestemmingsplan en een bijgeleverde globale analyse van de grondexploitatie voorstellen over concrete projecten te doen. Die zal ik zo mogelijk nog dit voorjaar, voor het reces, aan u presenteren. De graansilo ligt de volgende week al op mijn bord en ik ben niet van plan die te laten liggen. Ik wil er ook niet mee wachten. Ik vind dat de twee plannen voor de graansilo een beoordeling verdienen. Wij moeten een keuze maken en aangeven hoe wij verder gaan. Er is gevraagd waarop is gewacht en of om die reden de heer Schaefer heeft afgehaakt. Ik heb met stijgende verbazing die brief gelezen. (De heer VAN DER LAAN: Welke brief?) De brief van de Buurtontwikkelingsmaatschappij (BOM) waarin dat wordt uitgesproken. Het lijkt mij goed eens met de heer Schaefer en de BOM hierover te gaan praten, want er is nog meer aan de hand. Het plan is intussen ook veranderd en dat maakt de beoordeling niet eenvoudiger. Als wij een plan beoordelen en intussen de opzet verandert, moeten wij ook weer dingen opnieuw doen. (De heer VAN DER LAAN: Ik vind het heel terecht, dat u zegt dat u hierover wilt gaan praten. Dat is ook uw taak, maar ik wil mede gezien hetgeen door de heer Holvast is gezegd, die even tussen twee regels door het andere plan noemde en omdat u nu zelf ook over twee plannen spreekt, duidelijk van u weten of u bestuurlijk bent gecommitteerd aan het plan van de realiteit. In mijn ogen bent u dat. Ik heb de vergaderingen bijgewoond met de mensen van de BOM en ik meen dat u bestuurlijk wel bent gecommitteerd aan het plan van de realiteit. Of zie ik dat fout?) Ik vind, dat de Raad de vrijheid heeft beide plannen te beoordelen. (De heer VAN DER LAAN: Dat is ook heel netjes.) Mijn persoonlijke voorkeur doet er verder niets toe en bestuurlijk hebben wij ons nog niet op enig plan vastgelegd. Ik heb mijn medewerking gegeven aan het tot stand komen van een plan van de heer Schaefer. Ik heb gezegd het graag tegemoet te zien als een financiering kan worden aangegeven en dergelijke en ik heb toegezegd, dat wij het dan zo snel mogelijk zullen beoordelen. (De heer VAN DER LAAN: Dat cre‰ert toch bestuurlijk commitment van u?) Als u dat zo wilt noemen, beaam ik dat. (De heer VAN DER LAAN: Ik wil voorkomen, dat erop wordt teruggekomen. U hebt een positie gekozen. Uw fractie is straks vrij, een ander plan te kiezen.) Zo is het niet. Ik heb geen rekening bij het plan gezien. Ik heb ook geen stedebouwkundige beoordeling van het plan gezien en dat heb ik allemaal nodig voor mijn oordeelsvorming. (De heer BRUINS SLOT: Wilt u dan eens precies aangeven waaruit uw commitment bestaat? Ik denk dat daarover helderheid moet bestaan.) Ik stel mij voor, het plan op 10 mei in de Commissie voor Binnenstad enz. te beoordelen. Ik voeg mijn bestuurlijke beoordeling daaraan toe, zodat u die kunt meewegen. Ik ga er niet op vooruitlopen. Ik wil u gewoon goed ge‹nformeerd in staat stellen, tot standpunten en besluitvorming daarover te komen. U krijgt die gegevens heel binnenkort en ik ben het met u eens, dat wij de projecten niet meer kunnen laten wachten tot wij eruit zijn. Wij moeten niettemin voorkomen, dat wij in een incidentenbeleid vervallen en straks moeilijkheden krijgen bij de grondexploitaties omdat wij nu stukjes uit het geheel plukken. Ik vind dat heel re‰le, normale bestuurlijke voorwaarden waaraan ik moet kunnen voldoen, wil ik met een serieus gezicht de Raad concrete projecten voorleggen. Daarom vind ik een bestemmingsplan vrij urgent en zal ik proberen u heel binnenkort een bestemmingsplan voor te leggen. U hebt mijns inziens terecht ook de behoefte uitgesproken, op korte termijn van het College te horen hoe wij bestuurlijk met het IJ-oeverproject denken verder te gaan. Daarbij gaat het niet alleen om een bestemmingsplan en de infrastructuur, maar ook om de grondexploitatie en de organisatie. Ik zal u ook op die punten zo gauw mogelijk voorzien van de benodigde stukken ter besluitvorming. Ik denk, dat dit omstreeks juni van dit jaar mogelijk is, zodat u in de Commissie voor Binnenstad enz. tot behandeling kunt overgaan. (De heer BRUINS SLOT: Hoe verhoudt zich deze toezegging op dit moment met de tekst van de Nota van Uitgangspunten Plus op dit punt?) Ik denk, dat wij met het IJ-oeverproject het probleem hebben, dat iedereen graag wordt betrokken bij elke stap die in het project wordt gezet en tegelijkertijd wil weten welk eindbeeld wordt nagestreefd om daarover zoveel mogelijk zekerheid te hebben. Dat kan heel moeilijk tegelijkertijd worden gedaan. Daar zit een deel van het probleem. Het was bijvoorbeeld moeilijk u geen ambtelijke presentatie te geven van de stand van zaken bij het IJ oeverproject. In dat geval had ik heel moeilijk kunnen voldoen aan de voorwaarde, dat de Raad niet voor voldongen feiten mag worden geplaatst. De Raad moet op een bepaald moment worden ge‹nformeerd over hetgeen wordt gedaan en waarmee wij bezig zijn. U kunt dan zeggen hoe u erover denkt en daarmee het bestuur een paar aanwijzingen geven in welke richting u het wilt zien bijgesteld. Ik had graag gezien, dat de presentaties destijds in die zin waren gebruikt. Dan had het beter kunnen functioneren dan nu het geval is geweest. Wat de komende tijd betreft denk ik, dat de betrokkenheid van de Raad gestalte krijgt door bestuurlijk voldragen stukken voor te leggen die reeds zijn behandeld in de bestuurlijke werkgroep en het College. De heer BRUINS SLOT: Mijnheer de Voorzitter. De filosofie die de wethouder in het laatste deel van zijn betoog uiteenzette, is wat mijn fractie betreft te algemeen. Dat geldt voor elk groot project waarmee dagelijkse bestuurders bezig zijn. Het probleem waarmee de wethouder worstelt is in dit debat helder aan het daglicht getreden. De heer Van der Laan is verbijsterd, dat de Nota van Uitgangspunten Plus in de voordracht niet functioneert als toetsingskader en de heer Holvast neemt in zijn bewoordingen þ ik koppel die maar even aan die van de wethouder zelf þ steeds meer afstand van het megalomane denken in de Nota van Uitgangspunten Plus. Dat zijn Scylla en Charybdis waar deze wethouder tussendoor moet varen. Tegelijkertijd þ dan beoordelen wij hem op zijn optreden in de achterliggende periode þ moeten wij vaststellen, dat hij met een opdracht van de Gemeenteraad op pad gaat in de richting van de raad van commissarissen van de AWF en aandacht vraagt voor de wensen van de Raad, er kennelijk aan voorbijgaand welke verantwoordelijkheid commissarissen hebben ten aanzien van directeuren van vennootschappen die niet luisteren. Welk vertrouwen geeft dat nu, dat deze wethouder in de Raad terugkomt en dan heeft uitgevoerd wat de Raad bij het behandelen van de toetsingskaders in dit verband heeft vastgesteld? Mijn fractie kan daarover niet anders dan uiterst sceptisch zijn. Moeten wij nu met de woorden die Wim Kan ooit heeft gebezigd, zeggen dat het management van dit project heel bekwaam is uitgevoerd? De heer VAN DER LAAN: Mijnheer de Voorzitter. Vooraf wil ik een korte opmerking aan het adres van de heer Robbers maken. Als de heer Robbers goed heeft geluisterd naar de wethouder þ ik neem aan dat hij dat heeft gedaan þ heeft hij in diens woorden ook de reactie op zijn eigen ongeduldverhaal, zo zal ik het maar vriendelijk noemen, kunnen vernemen. Wij hebben inderdaad sinds juni 1991 de zaak niet in de Gemeenteraad besproken. De zaak is niet "doorgepiept" naar de Raad, juist omdat de commissie van advies en bijstand geduldig was. De wethouder kan veel vinden van de commissie van advies en bijstand, maar niet dat hij de afgelopen twee jaar is opgejaagd en niet de kans heeft gekregen zijn zaken met de AWF te doen; absoluut niet. Ik vind het jammer dat verwarring wordt gezaaid over twee commissievergaderingen waarin wij inderdaad vroegen om een snel procedurevoorstel. In plaats van dat procedurevoorstel kregen wij een semi-inhoudelijk stuk dat wij niet hadden moeten hebben. Daarover kan inderdaad veel verwarring worden gezaaid. De commissie van advies en bijstand echter het algemene etiket ongeduldig opplakken, is in strijd met de feiten. De zaak zelf is iets helderder geworden, want ik vind, dat de wethouder, hoewel het enige interrupties kostte, duidelijk heeft gezegd, dat de opdracht van het College niet is geslaagd. Er ligt geen slecht-weer scenario voor. Die erkenning waardeer ik. Ik had het alleen prettig gevonden als diezelfde ruiterlijkheid aan de dag was gelegd ten aanzien van het onvermeld laten van het enige formeel vastgestelde toetsingskader, namelijk de Nota van Uitgangspunten Plus. Het is ook goed voor de politieke duidelijkheid, dat de wethouder zegt, dat dat natuurlijk het formeel vastgestelde kader is. Waarom is een beetje duidelijkheid nodig? Omdat de wethouder in mijn ogen gehandicapt wordt door een fractie, zijn eigen fractie, die inmiddels een beetje een karikatuur is van zichzelf in die discussie. Die fractie heeft staan juichen over de Nota van Uitgangspunten Plus, is vervolgens, daarmee niet geheel verenigbaar, even hard gaan juichen over het scenario van de heer Koolhaas. Nu onduidelijkheid is ontstaan over waar wij heen gaan, hetgeen op zichzelf begrijpelijk is, staat die fractie weer te juichen, maar nu over de onduidelijkheid. De wethouder wordt daarmee voor de voeten gelopen, maar moet voor ons duidelijkheid scheppen en heeft maar ‚‚n gesprekspartner in dezen, te weten de Gemeenteraad en die heeft de voordracht ter zake van de Nota van Uitgangspunten Plus aanvaard. Ik heb in eerste termijn geen kritiek geuit op de timing zoals u hebt kunnen horen. Dat woord heb ik zelfs niet gebruikt, maar ik stel wel vast, dat de wethouder niet binnen de timing bent gebleven, terwijl hij zegt dat dit wel het geval is. Wij hebben in juni 1991 afgesproken, dat voordat een besluit kan worden genomen over het ondernemingsplan, een bestemmingsplan dient te worden vastgesteld. Dat was namelijk ‚‚n van de juridische methoden om te voorkomen, dat wij een ons onwelgevallig ondernemingsplan zouden moeten accepteren. Wat is nu het geval? Er ligt een ondernemingsplan dat wij over een maand hadden kunnen bespreken of nu hadden kunnen bespreken, maar er ligt op geen stukken na een bestemmingsplan. Nogmaals, ik wil hier niet het beeld van "wat een gedoe met die timing, wij lopen achter enz." oproepen. Dat wil ik nog steeds niet doen, want de materie is ingewikkeld. De wethouder moet ons echter niet tarten door te zeggen, dat alles zo mooi op schema ligt, want dat is absoluut niet waar. Over de silo en de twee plannen daarvoor had ik mij beter moeten uitdrukken. Het is niet zo, dat de wethouder volkomen vastligt op het plan van de BOM en de realiteit. Dat is echter wel het geval als zich geen enkel nieuw feit voordoet, als de heer Schaefer en de zijnen en de BOM hun werk goed hebben gedaan, tot tevredenheid van het stadsdeel, en met financiers overeenstemming hebben bereikt, zoals het ernaar uitziet over een plan dat past in het ondernemingsplan dat wij vaststellen. Nogmaals, dan heeft de fractie van Groen Links het recht te zeggen, dat alsnog moet worden gekozen voor de alternatieven, waarvoor ook een aardig plan is ontwikkeld, maar de wethouder heeft dan een commitment. (De heer HOOIJMAIJERS: Ik denk, dat de heer Schaefer op dezelfde manier wordt behandeld als elke andere projectontwikkelaar als hij zich als projectontwikkelaar opstelt. Ik ga ervan uit, dat elke wethouder hier dan ook zo handelt en zeker de heer Saris.) De heer Hooijmaijers heeft het grootste gelijk van de Noordermarkt. Het gaat mij er alleen om, dat wij meer moeten doen dan zeggen, dat eerst het bestemmingsplan moet worden vastgesteld als vanuit de gemeente met projectontwikkelaars, of zij nu sociaal of asociaal zijn, afspraken worden gemaakt over het ontwikkelen van een project, de gehele Buurtontwikkelingsmaatschappij eraan meedoet en het stadsdeel de zaak steunt. Mijn laatste punt is, dat ik geen antwoord heb gehad op de vraag of de wethouder bereid is mee te werken aan het vragen van een heel gerichte en beperkte second opinion over een markttechnisch intelligente manier van faseren van het IJ- oeverplan en hoe wij daarbij dan de private partijen kunnen inschakelen. Wij hebben ongeveer van elkaar door aan wie wij denken om ons op een termijn van een of twee maanden op een gerichte vraag antwoord te geven. Is de wethouder bereid in de commissie van advies en bijstand een zodanige concept- vraagstelling te bespreken? De heer ROBBERS: Mijnheer de Voorzitter. Wij hebben sedert juni 1991 een traject afgesproken, waarin achtereenvolgens een aantal dingen moest gebeuren. Dat traject werd bewandeld. Dat ging door allerlei oorzaken weliswaar langzamer dan verwacht, maar het traject werd afgelegd. Het eerste grote, volstrekt doorbrekende nieuwe feit werd ons begin februari bekend. Dat is de aanleiding geweest voor mijn opmerking inzake over elkaar vallende procedurele missers van de wethouder en het ongeduld van de Commissie voor Binnenstad enz. De wethouder heeft op zijn manier ook gezegd, dat men geen twee dingen tegelijk kan vragen. Het is niet mogelijk volstrekt afgewogen en degelijke stukken waarop niets valt aan te merken, op te stellen en daarbij grote haast te betrachten. Dat is nu eenmaal zo en dat merken wij hier ook. Het is dank zij dat over elkaar heen vallen, dat wij hier dit debat voeren, uiteraard op initiatief van het CDA. Dat moet ik erbij zeggen, anders voelt die fractie zich te kort gedaan. Ik stel vast, dat de wethouder met zoveel woorden heeft gezegd, dat hij het voorstel inzake het slecht weer-scenario moet uitvoeren omdat hij die opdracht heeft gekregen. Ik zie dus ook een notitie over wat hij daaronder verstaat tegemoet bij de stukken die hij gaat presenteren. (De heer VAN DER LAAN: Deelt u de vaststelling, dat die opdracht tot nu toe niet is uitgevoerd?) U hebt volkomen gelijk. De wethouder heeft dat ook gezegd, maar ik onderstreep een andere zin die hij ook heeft gezegd, namelijk dat hij als wethouder het voorstel heeft uit te voeren. Dat heeft hij nu gezegd en daar houd ik hem aan. (De heer VAN DER LAAN: Dat is geen nieuw feit.) Probeert u toch niet achter alles een tegenstelling te zoeken. Wat hebt u daar nu aan? Wij zeggen allebei hetzelfde en zijn het met elkaar eens. (De heer VAN DER LAAN: Ik zoek niet achter alles een tegenstelling. Ik vind dat u het laat voorkomen alsof de enige reden waarom wij hier praten is, dat de commissie van advies en bijstand en de wethouder onvoldoende communiceren. Er is namelijk wel iets aan de hand met het afhaken van de ING. Dat is de reden waarom wij hier praten.) Dat hebben wij ook gezegd, maar daarna gaan wij over onzin ruzie zitten maken. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Er wordt hier geredeneerd alsof de ING de enige investeerder in dit land is. Ik had van de wethouder wel eens willen horen wat deze nu voor pogingen in het werk heeft gesteld om andere financiers bij de zaak te betrekken. De heer HOLVAST: Mijnheer de Voorzitter. Het geeft wat ongemak dat wij als Raad op de dag dat er voorboden zijn, dat het rijk definitief aanhaakt aan het project, nog evalueren waarom een ander twee maanden geleden heeft afgehaakt. (De heer HOOIJMAIJERS: Het spijt mij, maar dit gaat te ver. Het klinkt allemaal leuk en aardig, maar ook al doet het rijk mee, als de rest niet meedoet, hebben wij er gewoon niets aan, want dan gebeurt er helemaal niets.) Daarom herhaal ik namens mijn fractie de wens, dat er onder meer door dit debat en de raadsvoordracht, nu een tijd komt, dat wij elkaar over de procedures niet onnodig in de haren behoeven te vliegen. Ik heb u niets gevraagd over een "mea culpa" en over het volgen van het project. Dat is een zaak van het College. Ik vind dat de commissie van advies en bijstand in het verkeer met het College op dat punt ook voor een deel haar eigen verkeersagent moet durven zijn. Daarop doelde ik met mijn opmerking over dat lamme handjes-syndroom. Ik wil ook enorm graag af van de onnodige loopgravengevechten over de procedures. Ik wil de PvdA een keer in alle rust uitnodigen de karikaturen van andermans standpunt eens in te vullen. Er is steeds een wonderlijke behoefte bij de PvdA om het debat te voeren op de rand van de inhoud van een karikatuur die de fractie zelf maakt van andermans standpunt. Mijn laatste opmerking is ook bedoeld als voorbeeld naar de heer Van der Laan en de wethouder. Ik kan mij geen bestemmingsplan voorstellen of geen grondexploitatie voor het IJ, waarbinnen de graansilo niet als een levend gebouw een plek zou hebben. Ik kan mij ook niet voorstellen, dat van gemeentewege wordt gezegd, dat het plan van de realiteit niet kan worden uitgevoerd. Dat is dan geen oordeel van de realiteit, maar dan mankeert er iets aan de plannen. Als de heer Van der Laan hier suggereert, dat mijn fractie zou hebben gekozen voor een ander plan dan zijn fractie, is dat opnieuw een voorbeeld van een debat voeren aan de hand van een karikatuur. (De heer VAN DER LAAN: Ik constateer alleen, dat u zich de vrijheid voorbehoudt dat te doen en dat is uw volste recht.) De heer Hooijmaijers, al eerder onze consulent in marktconforme zaken, heeft uitstekend verwoord, dat elke projectontwikkelaar een gelijkwaardige behandeling krijgt. Maar geen karikatuur meer! Wij hebben er ook dringend behoefte aan met de PvdA-fractie eindelijk eens over de inhoud van de zaak te discussi‰ren. De heer Van der Laan is namelijk iemand die als het kan, klaagt over het verleid zijn in besloten vergaderingen, terwijl hijzelf en de commissie van advies en bijstand zelf beslissen onder leiding van het enige lid van het koninklijk huis in dit gezelschap, de heer Oranje, of wij dat al of niet doen. (De heer VAN DER LAAN: U zegt, dat de PvdA ten onrechte een karikatuur maakt van uw standpunt. Ik moet u eraan herinneren, dat de PvdA, de VVD en D66 zich een maand geleden gedwongen voelden een verklaring uit te geven tegen een artikel dat u samen met uw fractievoorzitter, de heer Platvoet, in Het Parool had laten plaatsen. Die verklaring was een zeer extraordinaire gebeurtenis. Dat doet men niet zo maar. Dat deden wij met ons drie‰n, want u zoekt natuurlijk de PvdA weer uit, maar dat hebben wij met ons drie‰n gedaan omdat wij er genoeg van hadden, dat u de standpunten verdraaide. U gaat nu in dezelfde lijn gewoon voort.) Ik wil graag in De Rode Hoed eens over de inhoud discussi‰ren; wij moeten stoppen met dat proceduregezeur. De heer HOOIJMAIJERS: Mijnheer de Voorzitter. Mij resten nog twee zaken, ten eerste de verklaring van de ING. In ieder geval ben ik blij, dat de wethouder nu heeft toegezegd, dat hij er Ä als wethouder Ä alles aan zal doen om die verklaring van de ING op papier te krijgen. Bovendien is hij als commissaris verantwoording verschuldigd, niet alleen aan de ING maar zeker ook aan ons. Hij is onze commissaris. Ik eis van hem, dat hij er zorg voor draagt, dat er een uitgebreid verslag komt. Vandaag is heel duidelijk gebleken, dat wij wel kunnen voortgaan met het schrijven van bergen mooi papier, maar het gaat maar om ‚‚n zaak, namelijk dat het project nu eindelijk eens kan starten. Ik hoop dan ook, dat het College iedere weg zal bewandelen en zich alle inspanningen zal getroosten om er in de komende tijd voor te zorgen, dat het vertrouwen in dit project wordt hersteld, met name in het nieuwe IJ-oeverproject, opgeknipt in delen, met daarbij een prioriteitenlijstje. Wethouder SARIS: Mijnheer de Voorzitter. Ik constateer, dat wij met de voordracht die wij vandaag aan de Raad hebben voorgelegd, in elk geval voldoende duidelijkheid hebben verschaft over de wijze waarop wij met de besluitvorming over het IJ- oeverproject verder gaan. Ik deel de emotie die hier bij een aantal raadsleden achter zit en de grote behoefte, dat er nu eens een keer iets gebeurt, dat er eens iets wordt gemaakt, dat er eens een paal wordt geslagen of een gat gegraven. Ik meen ook, dat wij zo langzamerhand in dat stadium moeten terechtkomen. Allereerst is daarvoor nodig, dat wij in de komende maanden een onderhandeling met het rijk over de infrastructuur succesvol afronden. Dan kunnen wij gaan beginnen. Daarop moeten de zaken worden gebouwd. De heer Holvast antwoord ik, dat het bericht over de noord- zuidlijn op dit moment nog niet met zekerheid is te geven. Het gaat om een tussenstand. Er is een gesprek geweest. Wij zijn optimistisch over de uitkomst daarvan. Ik ben het met de heer Holvast eens, dat wij een enorme sprong vooruit hebben gemaakt als het rijk op die manier aanhaakt bij het Amsterdamse beleid. Daarmee kunnen wij doen wat wij allen dolgraag willen, namelijk de Amsterdamse openbaar vervoer-infrastructuur eindelijk op een peil brengen waarmee wij een volgende eeuw durven in te gaan en op grond waarvan wij kunnen zeggen, dat wij serieus bezig zijn met de uitvoering van ons beleid voor de binnenstad, ons mobiliteitsbeleid en ons milieubeleid. (De heer HOLVAST: En dat Noord er eindelijk bij kan horen.) Jazeker. De status van de Nota van Uitgangspunten is hier vastgesteld als het beoordelingskader. Wij weten allen, dat enkele elementen uit het ruimtelijk scenario sterk tot de verbeelding hebben gesproken. Daarvan heeft de Raad in een eerder stadium kennis genomen en hierover de Commissie-Greenburg laten adviseren. Daarin staat het een en ander wat zeer de moeite waard is, met name met betrekking tot het Oosterdok. Op een aantal punten staat het ruimtelijk scenario op gespannen voet met de Nota van Uitgangspunten. Het is aan de Raad, straks te beslissen op welke punten men wil gaan afwijken van die Nota van Uitgangspunten. Ik zal dat helder aan de Raad voorleggen in het stuk dat handelt over het bestemmingsplan. Daarin kiezen wij voor een wel heel globaal bestemmingsplan, maar daarin moeten wij wel aangeven of wij al dan niet uitgaan van een landhoofdenmodel en of wij al dan niet bij het Oosterdok een kantorenlocatie gaan bouwen. De Raad krijgt daarbij de gelegenheid dat te beoordelen. Het beoordelingskader is de Nota van Uitgangspunten. Mijn voorstel zal zijn, daarvan op een aantal punten in belangrijke mate af te wijken. Als de Raad daarover anders denkt, zal dat in de raadsbehandeling blijken. Ik hoop eigenlijk op die inhoudelijke discussie, want ik deel wat dit betreft ook de emotie van de heer Holvast, die zegt: laten wij eens van de procedure tot de inhoud komen, want dan alleen komen wij in het stadium dat wij ook echt zaken kunnen gaan doen. (De heer VAN DER LAAN: Ik vond dat nu juist een heel verwarrende uitspraak. Wij hebben namelijk in maart van het vorig jaar het programmatisch scenario inzake de woningbouw aan de orde gehad. In juni 1992 hebben wij vervolgens gesproken over de infrastructuur. In november van het vorig jaar hebben wij gesproken over het stedebouwkundig scenario. Het was ‚‚n van de vele schijnbewegingen. Wij hebben juist meestal gesproken over de inhoud. Pas sinds het afhaken van de ING zijn wij in dit moeras terechtgekomen.) Daarmee ben ik het eens. Daar komen wij zo snel mogelijk uit. Daarvoor kunt u nu weer de procedure vaststellen door voor deze voordracht te stemmen. Dan hebben wij de inhoud in de komende maanden voor ons liggen. Over de graansilo heb ik al gezegd, dat wij de plannen zo snel mogelijk aan de Raad ter beoordeling zullen voorleggen. Ik voel mij niet op voorhand gebonden om het plan van de een of van de ander te steunen. Ik heb wel de een gestimuleerd, terwijl de ander spontaan is gekomen. Dat maakt verschil, maar geen verschil dat beslissend kan zijn in de beoordeling. Het idee om een second opinion te vragen aan marktpartijen of aan deskundigen op dit terrein lijkt mij heel goed. Er is op dit punt al het een en ander in voorbereiding. Ik zeg toe, hierop zeer binnenkort in de Commissie voor Binnenstad enz. terug te komen. Ik voel mij niet zozeer heen en weer geslingerd tussen de Nota van Uitgangspunten en mijn fractie als de heer Bruins Slot misschien mocht denken. Ik meen, dat wij ons gezamenlijk iets hebben voorgenomen van publiek-private samenwerking, waarvan wij nu ook weer allen moeten constateren, dat dit een onhanteerbare constructie was. (De heer BRUINS SLOT: Moeten wij dit nu constateren op basis van het procedurevoorstel dat u de Raad voorlegt?) Neen, ik constateer dat op basis van het feit, dat u zegt: welke wethouder hier ook had gezeten, het was niet anders afgelopen. (De heer HOOIJMAIJERS: Dat heeft niets met publiek- private samenwerking te maken!) Dat heeft er alles mee te maken! (De heer HOOIJMAIJERS: Kom nou! Wij doen niet anders!) Daarmee bent u ook tot de conclusie gekomen, dat die vorm van publiek-private samenwerking, onder welk wethouderschap of onder welk College ook, niet tot succes had kunnen leiden. (De heer BRUINS SLOT: Nu probeert u mij echt woorden in de mond te leggen die ik niet heb uitgesproken. Ik wil dus ook niet, dat u ze op die manier interpreteert. Ik heb geen enkele aanleiding voor deze, te gemakkelijke vooronderstelling gegeven. Het bevestigt mij in de negatieve opvattingen die ik zojuist in het debat heb weergegeven.) Ik geef u de gelegenheid, uw opvattingen over de publiek- private samenwerking en de evaluatie van het proces met de ING te geven door middel van de analyse die in de voordracht is voorgesteld. Wij hebben allen de gelegenheid, daarover te spreken en er conclusies uit te trekken over de wijze waarop wij in de toekomst met de publiek-private samenwerking verdergaan. Waarschijnlijk zal dat op een andere manier gebeuren dan wij tot nu toe hebben gedaan. Ik neem aan, dat u het met mij eens zult zijn, dat daarin belangrijke verschillen zullen optreden. Aan het adres van de heer Hooijmaijers heb ik al gezegd, dat ik de verklaring aan de ING heb gevraagd en dat ik deze nog eens zal vragen. Wij zullen met elkaar elke weg moeten bewandelen om het vertrouwen te herstellen. Het is niet alleen aan het College, vertrouwen in het project tot stand te brengen, maar ook aan de Raad als geheel, ervoor te zorgen, dat het beeld ontstaat, dat Amsterdam het IJ-oeverproject wil voortzetten en daarvoor heel goede redenen heeft. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 709 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 4 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april tot wijziging van de Verordening Winkelsluiting 1990 in verband met de zondagopening van de Uitheemse markt (Gemeenteblad afd. 1, nr. 223, blz. 825). De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Bij het besluit van deze Raad, d.d. 15 april 1992 is besloten tot instelling van een Oosterse markt, thans genaamd "Uitheemse markt". In principe is daarbij sprake van verboden toegang voor Nederlandse marktkooplieden, al is dit later veranderd in "in beginsel voor allochtone kooplieden", hetgeen in de praktijk neerkomt op "wanneer er nog een plek over is, wanneer een allochtoon geen trek heeft, ook toegankelijk voor Nederlandse marktkooplieden, maar liever niet." Dit besluit is met meerderheid van stemmen, met mij als tegenstemmer, aangenomen. Het is een vanzelfsprekend uitvloeisel van het door de meerderheid van deze Raad, met uitzondering van mij, gevoerde voorkeursbeleid, waarbij hier-niet-thuishorenden voorrang genieten boven de eigen mensen. In deze voordracht wordt voorgesteld om, "in strijd met de Winkelsluitingswet aangaande zondagsopening" Ä aldus de Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Amsterdam Ä voor deze markt een uitzonderingssituatie te cre‰ren door toestemming te verlenen, geheel passend in het verwerpelijke gemeentelijke voorkeursbeleid, tot het drijven van deze, zogenoemde Uitheemse markt op zondag. Vergelijkingen met succesvolle zondagsmarkten in Parijs, Londen, Madrid en Antwerpen gaan niet op. Alleen in dit land is het kennelijk mogelijk, dat gemeenten markten openen, toegankelijk voor praktisch uitsluitend hier-niet-thuishorende marktkooplieden, waarop de eigen marktkoopman van gemeentewege als ongewenst wordt beschouwd. Mijns inziens is dit uniek in de wereld en vanuit dit standpunt bezien misschien inderdaad een toeristische attractie, maar dan wel van de negatieve soort. Ik stem dan ook tegen de voor mij liggende voordracht, daar de belangen van de Nederlandse Amsterdamse marktkooplieden voor mij vanzelfsprekend prevaleren. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. Mede op grond van het feit, dat geen gehoor is gegeven aan de bezwaren van de Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Amsterdam, van de buurt en van de marktkooplieden van Nederlandse afkomst zal ik tegen de voordracht stemmen. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Als men voor ‚‚n markt een zondagsopening toestaat, vind ik dat dit voor alle markten moet gelden. Ik zal dan ook tegen deze voordracht stemmen, tenzij het gemeentebestuur dit doet als de marktkooplui dat willen. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Ik vind dit een goede voordracht. Ik heb er al eerder de aandacht op gevestigd, dat het College kan bevorderen, dat islamitische winkels op zondag geopend zijn, zoals dat ook met joodse winkels het geval is. Ik weet, dat die mogelijkheid bestaat. Bevordert het College dit nu ook? Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. De heer Beaux krijgt de gelegenheid zijn standpunt nog eens te herhalen op het moment waarop deze Raad de Verordening op de Uitheemse markt zal vaststellen, waarin inderdaad de toewijzingsregeling zal worden opgenomen. Wij hebben inmiddels overleg gepleegd met de minister van Binnenlandse Zaken, die ons heeft laten weten, dat het standpunt, dat deze Raad heeft ingenomen, op haar instemming kan rekenen. Wat de bezwaren van de Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Amsterdam betreft die de heer Bruyn heeft aangehaald, meen ik dat deze in de voordracht goed zijn verwoord. De Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Amsterdam heeft geen bezwaren tegen openstelling op zondag, maar meent, dat een en ander op grond van de bepalingen van het islamitisch geloof moet geschieden en niet op grond van de bepalingen ten aanzien van het toerisme. Over die zaak is uitvoerige correspondentie met de minister van Economische Zaken gevoerd, die in dezen bevoegd is. De minister geeft uitdrukkelijk de voorkeur aan het tot toeristisch belang verklaren van deze markt. Wij volgen in dezen zijn opstelling. De heer Hofman heeft gezegd, dat de zondagsopenstelling voor alle markten zou moeten gelden. Ik wijs hem erop, dat reeds enkele markten op zondag zijn geopend, zoals de antiekmarkt en de kunstmarkt. Als er nieuwe verzoeken komen op grond van de nieuwe Winkelsluitingswet voor openstelling op zondag vanwege het toeristisch belang, zullen wij deze vanuit een positieve houding bekijken, hetgeen overigens niet hetzelfde is als dat zij automatisch worden gehonoreerd. Dat hebben wij ook al een- en andermaal met de Commissie voor Economische Zaken enz. besproken. De Raad weet, dat er al een dergelijk verzoek ligt van de winkeliersvereniging rond het Max Euweplein, al zijn de adviezen op dit punt overigens nogal negatief. De heer R.H.G. van Duijn antwoord ik, dat er sprake is van een uitdrukkelijk commerci‰le afweging van de winkelier of hij zich een afwijkend openstellingsritme wil veroorloven. Hij mag het doen. Het is genoegzaam bekend bij de desbetreffende organisaties, maar men kiest toch heel vaak voor openstelling op de uren waarop andere winkels ook open zijn. Het is toch een algemene tendens, dat winkels pas goed kunnen floreren als zij in een concentratie bij elkaar zijn gesitueerd. Datzelfde mechanisme geldt ook voor de winkels van islamitische winkeliers. Men kiest heel vaak voor gezamenlijke openstelling van alle winkels in een straat of een centrum. Hetzelfde patroon ziet men ook bij de joodse winkeliers, die zich in een winkelcentrum toch in het algemeen conformeren aan het regime daarvan. Het betreft hier uitdrukkelijk een afweging van de winkeliers zelf. Ik vind niet, dat wij hierin moeten treden. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Het is vanzelfsprekend, dat het ministerie hiermee instemt. Het merendeel is daar van hetzelfde sop overgoten als het merendeel van deze Raad. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik meen, dat de heer R.H.G. van Duijn twee ongelijke grootheden door elkaar haalt. Als een joodse winkelier op zondag open wil zijn, zal hij door de week toch een dag moeten sluiten. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Dat kan dan ook bij islamitische winkels.) Ja, maar dat moet u dan wel goed stellen. Dat is geen vergelijk met de Uitheemse markt. Ik haal het antwoord van de wethouder aan. Waarom geeft men de mensen die op de Albert Cuypmarkt of de Dappermarkt staan niet ook de mogelijkheid, op zondag op de markt te staan, eventueel met de clausule, dat zij dan een andere dag in de week geen markt houden? Dat geeft bovendien nog eens de mogelijkheid, dat er meer mensen van de markten gebruik maken. Buiten de "vaste-kramers" Ä bijvoorbeeld degenen die een kaaskraam hebben en altijd op dezelfde plek staan Ä zijn er toch veel mensen die van markt naar markt moeten verkassen omdat zij op bepaalde dagen een standplaats hebben. Als men de markt uitbreidt met ‚‚n dag komt er meer ruimte. Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. Als het gaat om een eventuele aanvraag van de Albert Cuypmarkt, kan een beoordeling daarvan plaatsvinden. Ik wijs de heer Hofman erop, dat de Winkelsluitingswet een landelijke wet is, die uitgaat van het compromis dat de minister met alle betrokkenen heeft gesloten. Dat compromis komt neer op het beginsel "in principe geen openstelling op zondag, behoudens een aantal uitzonderingen." Voor zover mij bekend, leeft ook onder marktkooplieden uitdrukkelijk de wens, de zondag zoveel mogelijk als een vrije dag te bestempelen. Het zij zo. Als er een aanvraag komt, zullen wij deze serieus in overweging nemen. Ik heb geen enkele reden om daartegen principi‰le bezwaren te hebben. Wel gaat het erom, of men binnen de eisen van de wet een dergelijke uitzonderingspositie kan cre‰ren. In dit geval is die naar mijn mening aanwezig. Ik begrijp, dat de meerderheid van de Raad dat met het College eens is. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 826 van afd. 1 van het Gemeenteblad, met inachtneming van de door de leden Beaux en Bruyn gevraagde aantekening. 5 Notitie van wethouder Jonker voor Personeelszaken van 8 april 1993 inzake de stand van zaken met betrekking tot de uitvoering van het Programakkoord 1990Ä1994 (onderdeel Personeelszaken) (Gemeenteblad afd. 1, nr. 198, blz. 715). De heer HOUTERMAN: Mijnheer de Voorzitter. De VVD-fractie heeft om twee redenen om raadsbehandeling van dit punt gevraagd. De eerste reden is de status van deze notitie. Wij willen de bevestiging, dat het hier een notitie betreft van wethouder Jonker en geen collegebesluit. De tweede reden is, dat het voor ons gaat om een notitie die voor een groot gedeelte niet handelt over datgene wat in de kop ervan staat, te weten de uitvoering van het Programakkoord 1990-1994, maar die veeleer is geschreven naar aanleiding van dat akkoord of voor een toekomstig akkoord, met name daar waar het gaat om de gemeentelijke werkgelegenheid. Wij zijn het ten principale niet eens met de invalshoek die de wethouder voor Personeelszaken kiest om te pleiten voor het behoud van gemeentelijke werkgelegenheid, omdat onze invalshoek primair die is van het behoud van werkgelegenheid in Amsterdam, of dat nu in of bij de gemeente is. Dat is voor ons geen ideologische, maar een zuiver praktische vraag. Het gaat ons om de werkgelegenheid. Als de wethouder, om zijn betoog te ondersteunen, twee extra argumenten introduceert, te weten democratische controle en positieve actie, maakt hij het ons niet gemakkelijker, omdat het voor democratische controle niet essentieel is, dat een dienst of een bedrijf een gemeentelijk bedrijf is en evenmin of werknemers de ambtelijke status hebben. Wat dit betreft, beveel ik graag ons paradepaardje, de NV Schoonmaakbedrijf Gemeente Amsterdam (SGA) in de aandacht van de wethouder aan, waarop wij meer dan voldoende controle hebben. De werknemers van dit bedrijf zijn geen ambtenaren, terwijl dit bedrijf toch een goed voorbeeld is van de wijze waarop gemeentelijke diensten en bedrijven kunnen opereren. In mijn ogen is het een gotspe, te zeggen dat het voor het succes van het positieve-actiebeleid moet gaan om een gemeentelijke dienst, c.q. om ambtenaren. Dat zou men pas kunnen zeggen als de resultaten van dit beleid ook een paradepaardje voor ons waren. Er zijn meer particuliere ondernemingen in Amsterdam die aantoonbaar allochtonen en vrouwen te werk stellen. De gemeente Amsterdam neemt daarin een redelijke positie in, maar niet altijd een toppositie. Ook om die reden is het geen conditio sine qua non, ambtelijke werkgelegenheid primair te stellen. Ik kom bij het resultaat van het positieve-actiebeleid in het verslag dat de wethouder doet. De problematiek van het Positieve Actie Aanpakplan (PAAP)-project Ä dat vanochtend ook is behandeld in de Commissie voor Economische Zaken enz. en dat binnenkort een follow-up krijgt Ä baart ons zorgen. Daarnaast komt de positieve actie in het gemeentelijk beleid, met name kwantitatief maar ook kwalitatief, onvoldoende uit de verf. De wethouder zegt, dat wij hierom kwantitatief veel ambtenaren moeten hebben. Wij vragen hem dan toch met name om aandacht voor het onderdeel in het programakkoord over contract compliance, ook ten aanzien van het particuliere bedrijfsleven, om onze positieve actie-doelstellingen te realiseren. De Voorzitter stel ik als portefeuillehouder een vraag over dit onderwerp, gezien zijn verantwoordelijkheid voor het personeelsbeleid. De VVD-fractie maakt zich Ä evenals enkele andere fracties Ä zorgen over de benoemingen in de hoger gekwalificeerde functies in het kader van het positieve-actiebeleid. In de afgelopen drie jaar heeft dit College geen kans gezien, op directeursposities, die enkele malen vacant zijn geweest, vrouwen of allochtonen te benoemen. Ik vraag de portefeuillehouder in hoeverre dit College ook bij die benoemingen een maximale inspanningsverplichting wil aangaan om bij die vacatures op topniveau een vrouw en/of een allochtoon benoemd te krijgen. De heer SPIT: Mijnheer de Voorzitter. Om wille van de tijd sluit ik mij op hoofdlijnen aan bij het betoog van de heer Houterman. Ik ben met hem van mening, dat deze notitie veeleer betrekking heeft op economische zaken Ä namelijk op de vraag hoe men werkgelegenheid in de gemeente Amsterdam behoudt Ä dan op de vraag hoe men werkgelegenheid van de gemeente Amsterdam behoudt. De redenering van de wethouder, namelijk werkgelegenheid binnen het gemeentelijk apparaat van Amsterdam behouden met als argument de positieve actie, lijkt mij zwak, gezien de huidige ontwikkeling. Hij heeft namelijk niet kunnen bewijzen, dat de gemeente Amsterdam het beter doet dan enige andere werkgever. Er zijn wellicht enkele werkgevers die het nog slechter doen, maar dat is uiteraard geen argument. De wethouder betoogt in dit verband, dat het Ambtenarenreglement Amsterdam (ARA) moet worden herzien. Een kaderstellend ARA komt spoedig naar voren, want Ä aldus de wethouder Ä de hoofden van dienst moeten meer ruimte krijgen om flexibel op de arbeidsmarkt te kunnen opereren. In principe ben ik dat met hem eens, maar het gaat daarbij niet alleen om het verkrijgen van arbeidskrachten Ä waarop de wethouder voornamelijk doelt Ä maar ook om het selecteren en het eventueel kwijtraken van arbeidskrachten. Het laatste vind ik in het ARA absoluut onvoldoende verdedigd. In de volksmond zegt men, dat de gemeenteambtenaar Burgemeester en Wethouders moet hebben vermoord Ä en dan ook nog op een gruwelijke manier Ä voordat men hem kan ontslaan. Ik meen, dat in het ARA met de wijziging van de arbeidsverhoudingen wel voldoende nadruk wordt gelegd op de mogelijkheden, functioneringsgesprekken en dergelijke meer in te voeren, maar dat het absoluut in gebreke blijft Ä en dat er ook onvoldoende druk is Ä om eens te bezien hoe men de ambtelijke situatie, ook waar het disciplinaire maatregelen betreft, gelijk kan trekken met de situatie die men normaal in het bedrijfsleven kent. Onder invloed van vakbonden, ondernemingsraden en wetgeving kent men daar echt een ruime en goede bescherming van de werknemer. De bescherming die ambtenaren kennen is overdreven, hetgeen zeker geldt voor de manier waarop de ambtenarenrechter daarmee omgaat. Ik zou graag zien, dat er in het herziene ARA sprake is van een duidelijk onderzoek naar de mogelijkheden om hierin een redelijke gelijkschakeling met de arbeidsmarkt tot stand te brengen. Uit dien hoofde heb ik de eer, de Raad een voorstel voor te leggen. De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 23ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Spit en Houterman inzake het wijzigen van het Ambtenarenreglement Amsterdam in dien zin dat disciplinaire maatregelen tegen niet of wederrechtelijk functionerende ambtenaren een ruimere toepassingsmogelijkheid krijgen (Gemeenteblad afd. 1, nr. 261, blz. 1217). Het voorstel wordt voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer HULSMAN: Mijnheer de Voorzitter. Het hoofdpunt van deze notitie heeft betrekking op de wijze waarop deze Gemeenteraad het apparaat van de gemeente Amsterdam aanstuurt. Ik meen, dat het nodig is ons daarop te bezinnen om ervoor te zorgen, dat wij datgene voor elkaar krijgen wat wij belangrijk vinden. Dat geldt niet alleen voor ambtenaren; het zou in de toekomst ook een rol kunnen spelen als een verzelfstandiging aan de orde is of bij een overdracht van bevoegdheden naar het regionale niveau. In beide gevallen moeten wij ons het stuur verschaffen om ervoor te zorgen, dat ook op personeelsgebied gebeurt wat wij wensen. De wethouder verschuilt zich af en toe wel iets te gemakkelijk achter de zelfstandigheid die hij diensthoofden heeft verschaft als iets niet blijkt te slagen. Als wij spreken over de wijze waarop wij met de gemeentelijke diensten omgaan, moet het ook van het begin af aan duidelijk zijn wat wij van hen vragen. Positieve actie is ‚‚n van de zaken die wij heel nadrukkelijk vragen, omdat wij vinden, dat het personeelsbestand een afspiegeling moet zijn van de Amsterdamse bevolking. Ik ben blij, dat er gisteren cijfers op tafel zijn gekomen waaruit blijkt, dat het langzamerhand iets beter gaat, hoewel wij nog moeten uitvissen hoeveel hiervan nu echt verbetering is en hoeveel verbeterde registratie. Ik daag deze wethouder uit, verder te gaan met het ontwikkelen van een sturingsmechanisme om dit soort zaken voor elkaar te krijgen. Daarbij gaat het mij niet in de eerste plaats om de vraag of het ambtelijke werkgelegenheid betreft of niet. Wij kunnen ook het middel van contract compliance ontwikkelen waarmee wij ook met andere werkgevers, die geen ambtelijke status hebben, afspraken kunnen maken om hetzelfde doel te bereiken. Ik spoor de wethouder aan, zijn activiteiten daarop te richten. De heer BALAI: Mijnheer de Voorzitter. Het lijkt alsof wij vanmiddag een discussie voeren over het positieve-actiebeleid. Dat wil ik echter niet doen, omdat wij vanochtend ook hebben afgesproken, dat wij binnenkort uitgebreid over dit beleid zullen spreken. De heer Houterman heeft dit stuk naar de Raad getild vanwege de vraag of het een collegestuk is, dan wel een stuk van wethouder Jonker. Het laatste blijkt nu het geval te zijn. Wat dat betreft, hadden wij deze discussie niet behoeven te voeren. Wij zijn het nog steeds eens met het uitgangspunt van het College Ä het pijnpunt van de heer Houterman in de Commissie voor Economische Zaken enz. Ä voor wat betreft hoe men met de gemeentelijke werkgelegenheid moet omgaan. De heer Houterman maakt onderscheid tussen werkgelegenheid bij en in de gemeente Amsterdam. Als bestuur hebben wij toch de taak, te zorgen voor voldoende werkgelegenheid, ook binnen het ambtelijk apparaat. De heer Spit is gelukkig vandaag niet zover gegaan als tijdens de begrotingsbehandeling in de Commissie voor Economische Zaken enz., toen hij zei dat men het gemeentelijk apparaat eigenlijk zou moeten terugbrengen tot het Zwitserse niveau, hetgeen zou neerkomen op een inkrimping met 90%. Ik beschouw die opmerking als nu niet meer van belang. (De heer SPIT: Ik heb die opmerking nog steeds niet ingetrokken. Die opmerking staat!) Ja, maar u komt er vandaag niet op terug. U adstrueert ook niet waarom u vindt, dat het apparaat dan beter zou functioneren. Ik heb uw voorstel nog niet kunnen lezen. Ik vraag mij af waarom u nu een voorstel indient, terwijl wij nog moeten spreken over het Kaderstellend ARA. Daarbij kunnen wij uw opvattingen afwegen. Mevr. VAN DER SLUIS: Mijnheer de Voorzitter. Ik wil mij aansluiten bij de eerste woorden van de heer Balai over de reden waarom deze notitie in de Raad wordt besproken. De VVD-fractie heeft de notitie naar de Raad getild. Zij heeft dat vooral gedaan vanwege de passage, dat de ambtelijke werkgelegenheid op ten minste het huidige niveau moet blijven. Evenmin als de VVD-fractie kan de fractie van D66 die passage onderschrijven. Wij zijn uiteraard voor handhaving van de werkgelegenheid, maar dat behoeft niet per se ambtelijke werkgelegenheid te zijn. Wij zijn het ermee eens, dat de discussie over de Amsterdamse kerntaken niet alleen gericht moet worden op de personele kosten en de lasten van de arbeidsvoorwaarden. Daarnaast moet onzes inziens ook gekeken worden, in hoeverre de gemeentelijke diensten en bedrijven een toegevoegde waarde hebben. In de notitie worden twee zwaarwegende argumenten genoemd om de ambtelijke werkgelegenheid op het huidige niveau te houden, namelijk de voorbeeldfunctie van Amsterdam op het gebied van het positieve-actiebeleid en het feit, dat bij een kleiner concern þ dat is heel belangrijk þ de mobiliteit van het personeel afneemt. Het eerste argument, die voorbeeldfunctie, vinden wij ook belangrijk, maar wij zien geen verband tussen een kleiner concern en het niet langer kunnen vervullen van een voorbeeldfunctie. Dat heeft niets te maken met de aantallen, maar wel alles met de verhouding allochtonen-vrouwen-autochtone mannen en een verbetering van het werkklimaat voor allochtonen en vrouwen. Wat de afname van de mobiliteit betreft merken wij op, dat deze onzes inziens, juist in het licht van de ROA-ontwikkelingen kan worden vergroot. Afspraken in die richting moeten weliswaar nog worden gemaakt þ het is dus nog toekomstmuziek þ maar het behoort wel zeker tot de mogelijkheden. Tot slot wijs ik erop, dat de fractie van D66 er niets voor voelt, personeel in dienst te houden om personeel in dienst te hebben. Wij verzoeken daarom de notitie op dit punt aan te passen. Hetgeen de heer Houterman aankaartte in het kader van het vervullen van vacatures, komt naar onze mening neer op een andere interpretatie van het reeds bestaande beleid en daarom wil ik dit eerst nader bespreken in onze fractie. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik zal het nog maar eens herhalen: "Nederland voor de Nederlanders, ongeacht ras of huidskleur" ;. Ik vind dus, dat buitenlanders, van welke huidskleur dan ook, niet in gemeentelijke dienst moeten worden genomen. Aan de andere kant worden alle kleurlingen en ook buitenlanders door het gebruik van de term " allochtonen" þ overigens een raar woord þ op ‚‚n hoop geveegd, terwijl ik meen, dat iemand van Surinaamse afkomst een Nederlander is en als Nederlander moet worden beschouwd. Het woord "allochtoon" komt in mijn taalgebruik dus niet zo erg veel voor. Ik wijs er voorts op, dat de allochtonen die bij afdelingen en bedrijven in dienst zijn, meestal in het laagste echelon worden aangetroffen. Mijns inziens gaat van aanstelling van kleurlingen in de top van bedrijven een zeer mooie voorbeeldwerking uit. In de top zouden naar verhouding evenveel kleurlingen moeten worden aangesteld als aan de basis van het bedrijf werken. Men kan dan zien hoe het personeel reageert. Als een kleurling directeur is en het goed doet, worden aan de basis ook veel eerder kleurlingen geaccepteerd. Uiteraard is het omgekeerde ook het geval. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. In de voorliggende notitie lees ik, dat het aantal niet-Nederlandse personeelsleden ook nu weer is toegenomen. Weliswaar niet in een zo grote mate als de gemeente graag had gezien, maar toch... In de door de wethouder voor Personeelszaken, de heer P. Jonker, ondertekende notitie bemerk ik een ondertoon van spijt daarover. Ik lees tevens, dat de negatieve actie þ hier als positieve actie omschreven þ om ondanks de hoge graad van werkloosheid bij voorkeur niet- Nederlanders aan een gemeentelijke baan te helpen, voortgang zal vinden. Een goed personeelschef, aangenomen om de taak waarvoor hij is ingehuurd, naar behoren te vervullen, zal personeel recruteren naar geschiktheid voor de desbetreffende vacature. Handelt betrokkene anders dan schaadt hij of zij het bedrijf, in dit geval de gemeente. Beter gezegd: deze functionaris gaat onverantwoord om met het gemeenschapsgeld. Dat hij of zij daarbij, bij gelijke geschiktheid, wat weinig zal voorkomen, aan een Nederlander de voorkeur zou geven, is vanzelfsprekend en terecht. Dat wethouder Jonker hiermee het beleid volgt van zijn mede-dagelijkse bestuurders is tekenend voor dit stadsbestuur, maar maakt hem uiteraard niet minder schuldig. Ik prijs mij gelukkig, mij niet te kunnen vinden in dit door wethouder Jonker bejubelde negatieve personeelsbeleid. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. Ik wil drie vragen stellen. Enkele weken geleden verscheen in Het Parool een verontwaardigde reactie van Richter Roegholt op het voorkeursbeleid. Er zijn nog meer van dergelijke verontwaardigde reacties gekomen. Schenkt de wethouder aandacht aan dit soort reacties? Gisteravond las ik voorts in Het Parool het bericht, dat de directeuren van een aantal gemeentelijke diensten de medewerking aan een banenproject voor allochtonen hadden opgezegd. Wat is daarvan de betekenis? Verder wil ik de VVD-fractie vragen of zij meent, dat de gemeente bij de vervulling van vacatures in de hogere functies discriminerend te werk gaat. Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. In november van het afgelopen jaar heb ik de Commissie voor Economische Zaken enz. een notitie voorgelegd over de uitvoering van het Programakkoord 1990-1994, onderdeel Personeelszaken. Daarmee heb ik gehoor gegeven aan enerzijds de oproep om het programakkoord geen dode letter te laten zijn, maar actief te werken aan de uitvoering ervan en anderzijds vorm gegeven aan de uitspraak aan het begin van deze raadsperiode, waarbij de wethouders heel persoonlijk aangaven wat zij gingen doen en waarvoor zij de komende tijd stonden. Het nut van het uitbrengen van de notitie is minder groot geworden, want aangezien de periode vordert, moet alles zo ongeveer reeds in de planning en het beleid zijn opgenomen. U kunt in de jaarlijkse begrotingsmissive ook nalezen hoe de zaken inmiddels zijn ingevoerd. De notitie handelt dan ook slechts over een zeer beperkt aantal onderwerpen, omdat de rest al staand beleid is geworden. De status van de notitie heb ik in de Commissie voor Economische Zaken enz. ook zo aangeduid. Ik zeg dit aan het adres van de heer Houterman. De status is ook niet meer of minder dan ik zojuist zei. Aan de andere kant is het natuurlijk een goede zaak, dat de collega's weten waarmee men bezig is en daarom is de notitie ook ter kennisneming in het College gebracht. Vandaag wordt in het raadsdebat vooral aandacht besteed aan mijn standpunt ten aanzien van de gemeentelijke werkgelegenheid. Ik ben van mening þ uitdrukkelijk vanuit mijn verantwoordelijkheid voor het personeelsbeleid in de gehele gemeente þ dat er wel degelijk iets positiefs over te melden is. Het werken bij een groot concern is voor werknemers in een aantal opzichten aantrekkelijk. Sommige mensen willen het liefst bij heel kleine bedrijven werken. Andere mensen hechten er waarde aan tot een groot concern te behoren, omdat dat mogelijkheden biedt. Bij de gemeente Amsterdam komt ongeveer elk beroep voor dat in Nederland denkbaar is. De voorbeeldbundel bij de functiewaarderingssystemen van de gemeente is een enorm dik pak papier omdat wij zeer veel verschillende functies hebben in een apparaat dat een groot aantal zeer essenti‰le maatschappelijke taken vervult. Dat heeft de medewerkers, die ook in termen van collegialiteit samen met andere mensen voor de stad werken, heel veel te bieden. Ik vind dat die waarde niet al te zeer uit de aandacht mag verdwijnen. Te zeer en te vaak praten wij over het afstoten van allerlei taken omdat het niet meer kan, omdat zij uit de tijd zijn of te duur zijn. Daar staat tegenover, dat het niet zo kan zijn, dat wij uiteindelijk zeggen, dat het werken bij de gemeente als zodanig van voorbijgaande aard is. Er is toekomst voor deze gemeentelijke organisatie en het concernbelang verdient uitdrukkelijk ook enige ondersteuning. Mevr. Van der Sluis zegt, dat voor ieder organisatieonderdeel natuurlijk wel de meerwaarde moet worden aangegeven. Dat ben ik volstrekt met haar eens. Het kan niet zo zijn, dat ter wille van de aantallen allerlei activiteiten in stand worden gehouden, maar ik plaats daar tegenover, dat een heel groot deel van de taken die deze organisatie uitoefent, altijd in enigerlei vorm voor deze stad zal moeten worden uitgeoefend. Ook als nieuwe bestuurlijke structuren ontstaan, zal iemand met die taken moeten zijn belast. De waarde is mijns inziens gelegen in het trachten, toch een concern te blijven behouden dat de mensen carriŠreperspectieven biedt en mogelijkheden om van de ene kant naar de andere kant van de organisatie te gaan en uitdrukkelijk met andere diensttakken samen te werken omdat men uiteindelijk allemaal onder ‚‚n werkgever valt. Wij hebben het hier vaak over langs elkaar heen werkende diensten en diensten die stammenoorlogen met andere voeren. Die situatie wordt natuurlijk absoluut niet beter als men de diensten in organisatorische zin helemaal uit elkaar trekt. Sterker nog, er dient te worden gewerkt aan het ontstaan van meer "wij-gevoel" in de organisatie. Nogmaals, waar het om de afwegingen gaat ben ik het helemaal eens met wat hierover is gezegd. Op blz. 716 zijn die afwegingen ook nadrukkelijk genoemd. Natuurlijk kan er af en toe wel eens wat uit, maar nogmaals, hier is gepoogd het concernbelang te benadrukken. Daar hoort ook het vorm kunnen geven aan het positieve-actiebeleid van de gemeente bij. Ik ben het met de heer Balai eens, dat het wat slordig is om zo maar weer aan de hand van een dergelijke notitie een positieve- actiebeleid te voeren, want daarvoor is de notitie helemaal niet geschreven. Bovendien heeft de Raad dan ook onvoldoende materiaal ter voorbereiding daarvan gekregen. Ik wil hierover twee opmerkingen maken. De eerste is dat het wel degelijk een argument is dat pleit voor het in een organisatorisch verband houden van de gemeentelijke werkgelegenheid en niet over te gaan tot het zo snel mogelijk verzelfstandigen en privatiseren van taken, want het door de heer Houterman en in zijn voetsporen ook door de heer Hulsman gepropageerde alternatief, te weten contract compliance, is natuurlijk altijd een veel minder goede vorm. Als ik door een bepaalde dienst op dit ogenblik via de bestuurlijke verantwoordelijkheid voor die diensttak iets zou willen laten bewerkstelligen, ligt dat moeilijker wanneer dat alleen maar via contract compliance kan worden gedaan. Met andere woorden, contract compliance is zeker geen evenwaardig alternatief voor het in eigen beheer hebben van die diensttak. Mijn tweede opmerking over het al of niet lukken of mislukken van het positieve-actiebeleid is de volgende. Ik denk, dat wij in de Commissie voor Economische Zaken enz. maar eens even stil moeten staan bij de meest recente cijfers daarover. Daaruit blijkt namelijk, dat het positieve- actiebeleid niet alleen voortgang heeft in termen van grotere aantallen allochtonen in gemeentedienst, maar dat ook het bereiken van het uiteindelijke doel, dat de gemeentelijke organisatie een afspiegeling dient te zijn van de Amsterdamse bevolking þ dit betekent dus dat alle delen van de bevolking in principe in gelijke mate in de gemeentelijke organisatie voorkomen þ dichterbij is gekomen. Met andere woorden, de instroom en het bestand aan allochtone personeelsleden beginnen de gewenste afspiegeling te benaderen, terwijl bekend is dat de samenstelling van de bevolking ook in andere zin verschuift. Er wordt dus echt uitdrukkelijk ingehaald. De heer Balai heeft nog gewezen op de registratie. In het stuk is een en ander wel voorgerekend, maar in een heel klein lettertype en wat onopvallend. De diensttakken die alle jaren hebben gerapporteerd, laten wel degelijk diezelfde vooruitgang zien, al is deze iets minder spectaculair dan het totaalcijfer aangeeft. Kortom, ik ben van mening, dat het positieve-actiebeleid ook in principe voortgang vindt. De meest opmerkelijke inbreng vanmiddag vond ik die van de heer Hofman. Deze sprak een krachtige steun uit voor het beleid waar hij stelde, dat het positieve-actiebeleid natuurlijk niet alleen de lager betaalde functies betreft, maar ook voor de hoger betaalde functies geldt. Ook hier is het weer deels een kwestie van tijd. De meeste mensen die bij de gemeente beginnen, beginnen laag en klimmen later op naar hogere functies. Als de tijd ons wordt gegund en de organisatie meewerkt, moeten wij binnen korte tijd ook die doelstelling kunnen bereiken. De VOORZITTER: Aan het adres van de heer Houterman wil ik ten overvloede nog opmerken, dat het gemeentelijk voorkeursbeleid uiteraard ook wordt toegepast op de Secretarie als het gaat om topfunctionarissen. Ook in dat kader is de wethouder voor Personeelszaken "leading" in het personeelsbeleid; hij is voorzitter van bestuurlijke selectieteams en dergelijke. De co”rdinatie is dus perfect geregeld. De heer HOUTERMAN: Mijnheer de Voorzitter. De VVD-fractie is verheugd, dat de wethouder bij de beantwoording in de "ik-vorm" heeft gesproken. Daarmee is duidelijk aangegeven, dat de notitie van hem afkomstig is, zodat de VVD-fractie de notitie niet voor kennisgeving behoeft aan te nemen. In het openbaar willen wij echter wel verklaren, dat wij de notitie hebben gelezen. Niet meer en niet minder. (De heer VELDMAN: Waarom moet u die verklaring afleggen? Wij lezen onze stukken toch allemaal.) U leest uw stukken wel altijd, maar ik doe dat niet steeds. Ten aanzien van de positieve actie is de VVD-fractie redelijk tevreden waar het om onze kwantitatieve doelstellingen gaat, maar teleurgesteld in de kwaliteit van onze doelstellingen, met name daar waar het de hogere functies betreft. Met de opmerking van de wethouder voor Personeelszaken in de sfeer van "komt tijd, komt raad" þ als wij maar lang genoeg wachten dan stromen de mensen intern vanzelf wel door naar hogere functies þ dus een afwachtende houding, gaat de VVD-fractie niet akkoord. Omdat een aantal benoemingen, met name in de hogere functieklassen, behoort tot de bevoegdheid van het College, zodat de Raad daaraan vooraf geen sturing kan geven, vernemen wij, waar de wethouder voor Personeelszaken ons heeft doorverwezen, graag van de portefeuillehouder voor Algemeen Bestuurlijke en Juridische Zaken of deze op basis van vrijwilligheid bereid is, voordat het College personen benoemt in de hoge directeursfuncties, eventueel in beslotenheid bijvoorbeeld met de Commissie voor de Werkwijze van de Gemeenteraad te overleggen, zodat wij het komend jaar bij topbenoemingen uitzicht hebben op de benoeming van vrouwen en/of allochtonen. De heer SPIT: Mijnheer de Voorzitter. In tweede termijn heb ik niets meer toe te voegen. Ik zou het echter wel op prijs hebben gesteld als de wethouder zou zijn ingegaan op mijn redenering in eerste termijn. Bij de stemming merk ik het echter wel. De heer BALAI: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb de stukken van de vorige vergadering niet meer bij me, maar ik meen, dat de in het voorstel van de heer Spit verwoorde vragen in die discussie zijn meegenomen. Als dat niet zo is, hoor ik dat graag van de wethouder en kunnen wij ons standpunt ten aanzien van het voorstel van de heer Spit bepalen. Mevr. VAN DER SLUIS: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb niet veel meer aan mijn betoog in eerste termijn toe te voegen, maar ik wil er wel op wijzen, dat het van belang is in de toekomst over de kerntaken te discussi‰ren. Ik zou die discussie graag willen voeren aan de hand van een voorstel van de wethouder. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik vind het erg prettig, dat wij hier met ons allen als raadsleden over deze zaak spreken. Toen een wethouderszetel vrijkwam bij D66, werd echter niet de heer Esajas gekandideerd. Ik vond dat nogal vreemd en heb er toen ook iets over gezegd, maar ik vind het wel prachtig, dat de Raad vertelt wat de afdelingen moeten doen en wat de directeuren moeten doen. Wij zullen als Raad zelf echter het voorbeeld moeten geven. Dat zie ik nog niet zo gauw gebeuren. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Ik zie niet in waarom het personeelsbestand een afspiegeling zou moeten zijn van de bevolkingssamenstelling in Amsterdam, want dan lopen hier vandaag of morgen ook spuiters en snuivers rond. Ik meen, dat een goede personeelschef van een concern alleen moet kijken naar de geschiktheid voor een vacature. Daarnaast dient dan þ het is hier Nederland þ bij gelijke geschiktheid een Nederlander te worden gekozen. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb de wethouder een vraag gesteld over dat bericht over de directeuren van diensten dat gisteravond in Het Parool stond en waarin zij verklaarden dat zij aan een bepaald allochtonenproject niet meer wilden meewerken. Kan de wethouder daarover wat meer vertellen? Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb inderdaad verzuimd de heer Spit in eerste termijn antwoord te geven. Ik weet niet of de heer Spit aan de goede kant begint. In de eerste plaats is het zo, dat de ambtenaren vallen onder de werking van de Ambtenarenwet 1929. Dit betekent dat tegenover de eenzijdige bevoegdheid van een overheidsorgaan om iemand een aanstelling te geven, hetgeen iets anders is dan de wederkerige verhouding die een arbeidsovereenkomst impliceert, staat dat al die handelingen die het overheidsorgaan pleegt tegenover een ambtenaar in veel situaties zijn te toetsen door een heel bijzondere rechter, te weten de ambtenarenrechter. Dat maakt het niet onmogelijk mensen te ontslaan. Alleen betekent dit, dat aan zeer zware procedurele voorwaarden moet worden voldaan. In het verleden þ de heer Spit kan er uit eigen ervaring ook over meepraten þ heeft de ambtenarenrechter daaraan zeer strikte procedurele voorwaarden verbonden. De kleinste procedurefout was al voldoende om een zaak te verliezen bij de ambtenarenrechter. Ik constateer, dat in de feitelijke praktijk, zeker bij het Ambtenarengerecht Amsterdam, enige verruiming is ontstaan. In de loop der jaren hebben wij ook een heleboel ontslagzaken via de ambtenarenrechter gewonnen. Het is overigens zo dat wanneer in het particuliere bedrijfsleven iemand wordt ontslagen, wel degelijk ook een gerechtelijke toetsing nodig is. Bij disciplinaire zaken dient de kantonrechter te worden ingeschakeld. Dat zijn niet direct zaken die via de directeur van het arbeidsbureau kunnen worden geregeld. Heel vaak moet men dus via de kantonrechter de arbeidsovereenkomst laten ontbinden. Het bijzondere bij ambtenaren is, dat de ambtenarenrechter vaak besluit, dat het ontslag ten onrechte is verleend en dat de ambtenaar dus weer moet terugkeren. De kantonrechter daarentegen concludeert vaak, dat het ontslag niet op de juiste wijze is verleend, zodat een schadevergoeding dient te worden betaald. Hiervan gaat uiteraard ook een psychologische werking uit. Men krijgt de ambtenaar namelijk weer terug en dus waagt men die route vaak niet te bewandelen. Op lokaal niveau, op dit punt geen wetgever zijnde, kunnen wij dit uiteraard niet veranderen. Wel kunnen wij erop toezien, dat de feitelijke uitvoeringspraktijk steeds beter en zorgvuldiger wordt. Dat heeft niet zoveel te maken met de bepalingen in het ARA, die ruim genoeg zijn, maar wel met de professionaliteit van de uitvoering ervan. Nogmaals, als de heer Spit er behoefte aan heeft te bezien of iets is te doen aan de bepalingen in het ARA, wil ik er best over rapporteren, maar naar mijn idee zit het knelpunt veel meer in de feitelijke toepassing van de regelgeving en het professioneel omgaan met het gegeven, dat men op bepaalde punten struikelt bij de ambtenarenrechter en in andere situaties, als de zaak anders wordt aangepakt, geen problemen ontmoet. Dat is toch een stukje professionaliteit. De vraag van mevr. Van der Sluis over het voeren van een kerntakendiscussie vind ik van een dusdanige importantie, dat wij daarover eerst collegeberaad moeten hebben. (De heer HOUTERMAN: Eerst maar eens de verkiezingen afwachten!) Ik weet niet of mevr. Van der Sluis weet welke enorme gevolgen het starten van een kerntakendiscussie met zich brengt voor de organisatie en of zij weet hoeveel tijd daaraan bestuurlijk dient te worden besteed, gezien de ervaringen bij andere overheidsinstanties. Daarover dienen wij ons echt eerst te beraden. Tot dusverre heeft het College op dit punt nimmer het idee gehad, dat de kosten-baten-overwegingen tegen elkaar opwogen, maar dat is ingegeven door ervaringen die een jaar of tien geleden zijn opgedaan. Daarover zouden wij opnieuw moeten gaan nadenken. Op dit ogenblik kan ik daarop geen antwoord geven. Richting de heer Beaux wil ik nog herhalen, dat bij het positieve- actiebeleid uitdrukkelijk ervan wordt uitgegaan, dat uitsluitend tot benoeming van geschikte kandidaten moet worden overgegaan. Dat staat altijd voorop. Het kan nooit zo zijn, dat met ongeschikte kandidaten verder wordt gegaan. De heer Hofman heeft nog opmerkingen gemaakt over het beleid van politieke partijen ten aanzien van het opstellen van de kieslijst. Ik ben benieuwd of de heer Hofman een en ander ook uitstrekt tot de lijst van de Centrumdemocraten voor de volgende verkiezingen. De VOORZITTER: Ik ben de heer Houterman nog een antwoord schuldig. Het College is bereid om ten aanzien van topfunctionarissen op de Afdeling Algemene Secretarie uiteraard ook het gemeentelijk voorkeursbeleid toe te passen. Het College is echter niet bereid, in incidentele gevallen van collegebevoegdheden af te wijken en de invulling van de vacatures tevoren in welke commissie van advies en bijstand dan ook te bespreken. De discussie wordt gesloten. Aan de orde is de stemming over het voorstel-Spit c.s. (nr. 261). De heer BALAI (stemmotivering): Gezien het antwoord van de wethouder achten wij het een goede zaak het gevraagde onderzoek te verrichten en daarover aan de Raad te rapporteren. Wij steunen derhalve het voorstel. De heer HOFMAN: Ik zal voor het voorstel stemmen, maar ik wijs wel op de mogelijkheid, dat een ambtenaar wegens dringende redenen kan worden ontslagen. Deze moet dan wel meteen worden verwijderd. De heer PLATVOET: Voor de veiligheid zullen wij dit voorstel steunen, mede gezien de ervaringen die wij in de "kwestie-V" hebben opgedaan met het Ambtenarenreglement Amsterdam. Het voorstel-Spit c.s. (nr. 261) wordt bij zitten een opstaan aangenomen. De VOORZITTER constateert, dat geen van de bij de stemming aanwezige raadsleden zich tegen het voorstel heeft verklaard. De notitie wordt voor kennisneming aangenomen, met inachtneming van de door de leden Beaux en Bruyn gevraagde aantekening. 7 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 inzake het beleid inzake minderheden naar aanleiding van het verslag, getiteld: Amsterdam heeft iedereen nodig (Gemeenteblad afd. 1, nr. 216, blz. 763). Mevr. VAN DER STOEL: Mijnheer de Voorzitter. Bij de begrotingsbehandeling is al naar aanleiding van de missivetekst een discussie gevoerd tussen leden van de commissie van advies en bijstand en het College. Ik geef ogenblikkelijk toe, dat het niet gebruikelijk is een werkplan in de Raad ter discussie te stellen, maar dat geeft wel aan hoe wij tegen de uitvoering van dat beleid aankijken. Kijken wij naar de prioriteiten die werden gesteld bij de begrotingsbehandeling þ maar interessanter was eigenlijk nog de reactie van het College op de opmerkingen van de zijde van de Raad þ en vervolgens naar hetgeen waarop de aandacht wordt gericht bij de activiteiten ter uitvoering van het beleid, dan moeten wij constateren, dat daarin een gat zit. Bij de hoofdlijnen van het gemeentelijk beleid gaat het wat de VVD-fractie betreft dan vooral om het stimuleren van mensen in hun proces naar zelfstandigheid, dus niet om hen afhankelijk te houden. In de voorstellen die ons hebben bereikt, proeven wij dat nog te veel. Voor de VVD-fractie is de ontwikkeling naar een multi-culturele stad een uitdaging. Wij zien het als een uitdaging te komen tot ontplooiing van de verscheidene culturen die de stad sterker maakt. Dat vergt investering in mensen en dat betekent þ nogmaals wat de VVD betreft þ met name scholing en werkgelegenheid. Daarin zit tegelijkertijd ook een link naar het emancipatiebeleid, zoals wij bij eerdere gelegenheden al hebben vastgesteld. Dienstverlening en hulpverlening zijn wat ons betreft niet de eerste prioriteiten. Als men die punten als eerste prioriteit houdt, wordt te zeer de indruk gewekt, dat migranten worden gezien als zwakke groepen. Het collectief als zwakke groep! Dat is wat ons betreft absoluut niet het geval. Net als bij witte Amsterdammers zijn er mensen die al zelfstandigheid hebben verworven en op hen behoeven wij onze aandacht niet te richten. Het gaat net als bij witte Amsterdammers om de mensen die het nog niet zelfstandig kunnen, die de weg nog niet weten. Daarin moeten wij hen als Gemeenteraad ondersteunen. Ten aanzien van de toekomst van het minderhedenbeleid þ zo heet de notitie die het College heeft aangeboden aan de Raad þ pleiten wij ervoor, zoals wij ook eerder hebben gedaan, bij het nieuwkomersbeleid te werken aan een coalitie tussen zwarte en witte mensen in Amsterdam. Er is namelijk geen klap aan om een multi-culturele stad af te kondigen. Met die afkondiging is die multi-culturele stad, met emancipatie en zelfstandigheid voor iedereen, immers nog geen feit. Wij vragen het College op die gedachtenlijn, waarover de portefeuillehouder ook iets zegt in het boekje dat wij hebben gekregen en dat is getiteld: Amsterdam heeft iedereen nodig, waarvan de strekking heel goed is, concrete voorstellen te ontwikkelen. Wij hebben wel eens vaker gediscussieerd over de vraag op welke wijze dat beleid vanuit de gemeente het best zou kunnen worden georganiseerd. Nu gaat het ons niet zozeer om het organisatiemodel als wel om de werking van het beleid waar wij het hier in overgrote meerderheid over eens zijn, zodat het daadwerkelijk tot resultaten zal leiden. Wat ons betreft betekent dat ook þ dat is een punt van discussie voor vanmiddag þ een samenvoeging van de Bureaus Vrouwenemancipatie en Strategisch Minderhedenbeleid, juist omte bereiken dat de deskundigheden die over en weer zijn opgebouwd een veel bredere strekking krijgen en juist omdat die zaken veel raakvlakken met elkaar hebben. Het is zonde, dat sectoraal en te veel gescheiden wordt geopereerd, want daarvan zijn de mensen in de stad de dupe. Ik wacht de discussie op dit punt verder af. De heer SPIT: Mijnheer de Voorzitter. Vandaag bespreken wij het minderhedenvraagstuk, niet het minderhedenprobleem, hoewel die twee woorden vaak dicht bij elkaar liggen. Ik wil het onderscheid liever nog duidelijker maken. Wij spreken over ons vraagstuk ten aanzien van de opvang van minderheden. Dat is niet hun probleem, dat is ons probleem, dat is ons vraagstuk. Het is ons vraagstuk hoe wij minderheden integreren in onze maatschappij en hen daarbij tegemoetkomen. Dat moeten wij benaderen vanuit de situatie, dat de Nederlandse wet ons opdraagt om burgers gelijk te behandelen. Wij moeten hen gelijk behandelen als zij in gelijke omstandigheden verkeren. Burgers die niet in gelijke omstandigheden verkeren wel gelijk behandelen, is wederrechtelijk aan het gelijkheidsprincipe. Dus moet worden bepaald þ ik ben het in dezen helemaal eens met mevr. Van der Stoel þ welke burgers in een achterstandspositie verkeren. Voor die burgers moeten wij een beleid formuleren dat hen tegemoetkomt, ondersteunt en mogelijkheden biedt om de achterstandspositie te verlaten en in een gelijke positie terecht te komen. Het synoniem verklaren van allochtoon of minderheid aan "de burger in een achterstandspositie" is een tweede onjuistheid die al te vaak voorkomt, want er zijn ook voldoende Nederlanders die van oudsher in een achterstandspositie verkeren en evengoed een stimulerend beleid behoeven. Hoe doen wij dat? Wij doen dat door een speerpuntenbeleid, waarin participatie in eerste instantie de boventoon dient te voeren. Participatie in scholing en in werk. Dit geldt, nogmaals, niet alleen voor mensen uit de zogenaamde minderheidsgroeperingen, maar ook voor zeer veel Nederlanders in een achterstandssituatie. Na die participatie komt de sociale integratie. Het is niet zo, dat men met participatie de integratie heeft bewerkstelligd. Men moet die integratie mogelijk maken, en wel door ruimte te scheppen. Bij integratie gaat het er niet om, dat de mensen die moeten worden ge‹ntegreerd, zich moeten aanpassen aan onze maatschappij, onze cultuur of onze omstandigheden. Bij integratie moeten wij ruimte scheppen voor die mensen om binnen te komen. Zij moeten die ruimte dan ook op hun eigen wijze goed opvullen. Pas bij die synthese, bij dat bij elkaar brengen van mogelijkheden, is er sprake van echte sociale integratie. Ik meen, dat men in de nota die wij hier bespreken een serieuze poging doet, een beleid te formuleren dat aan deze twee speerpunten, namelijk participatie en sociale integratie, voldoet. Ik ben daar blij mee. Wel plaats ik hierbij twee kanttekeningen. Ten eerste vind ik, dat bij die sociale integratie de zelforganisatie van deze groepen een zeer belangrijke rol moet spelen en dat het gemeentebestuur daarbij ondersteunend te werk moet gaan Ä zowel op het niveau van de stadsdelen als op dat van de centrale stad Ä en daarin een specifieke verantwoordelijkheid heeft, die men niet kan afschuiven door een adviesraad te benoemen die hierover adviseert. Men moet hierin een gericht beleid voeren en hierover rapporteren. Als gemeentebestuur moet men ervoor zorgen, dat men hierop democratisch kan worden gecontroleerd. Hierover staat wel iets in de nota, maar de CDA-fractie vraagt om iets meer nadruk op dit punt. Ten tweede merk ik op, dat in de notitie wordt gesproken van een facetbeleid. Nu ben ik nooit zo goed in het onderscheiden van categoriaal beleid, facetbeleid en regionaal beleid. Als facetbeleid betekent, dat men bij alle onderwerpen van het gemeentebestuur het facet minderheden bewust in aanmerking zal nemen, ben ik bereid, dit "facetbeleid" te noemen. Als het beleid moet zijn dat zeer specifiek moet zijn gericht op mensen in een achterstandssituatie Ä dat is hier in eerste instantie nog altijd aan de orde Ä meen ik, dat het veeleer categoriaal beleid moet zijn. Wij gaan hier niet over woorden kibbelen, maar ik meen, dat men als gemeente een categoriaal beleid moet voeren, gericht op mensen in een achterstandssituatie en dat men, zodra men dat goed heeft vormgegeven, bij de overige bestuurlijke taken het facet minderheden goed voor ogen moet houden. Mevr. OEDAYRAJ SINGH VARMA: Mijnheer de Voorzitter. Wij hebben in deze Raad gekozen voor het facetbeleid. Dat is een keuze waar mijn fractie nog steeds achter staat. Wij moeten dit ook goed uitvoeren. In de missive voor 1992 stond, dat het tempo, de kwaliteit en de kwantiteit van het facetbeleid haperen. Dat is waar. Ik meen, dat wij er in de komende tijd aandacht aan zullen moeten besteden, hoe wij dat zullen verbeteren. Verder stond in de missive, dat het klimaat voor het minderhedenbeleid is verslechterd. Als ik het minderhedenbeleid van de afgelopen drie jaar overzie, kan ik niet zeggen, dat wij reden hebben om "boe" of "bah" te roepen, maar ook niet om tevreden achterover te leunen. Sommige zaken lopen goed, andere zaken lopen niet goed. Ik noem enkele zaken die goed lopen, omdat ik ervan uitga dat er vele positieve elementen zijn in het minderhedenbeleid. Ik noem verder enkele zaken die op de rails staan en die mijns inziens heel goed lopen. Zo komt er straks een Oosterse markt. Daarop kunnen wij trots zijn in deze stad. Zo is de uitbreiding van de taalcursussen ook enorm belangrijk voor de emancipatie van de migranten in deze stad. Zo werken de adviesraden op een heel goede manier en vormen zij een brug tussen de Gemeenteraad en de migrantenbevolking in deze stad. Dit zijn zaken waarop wij als Gemeenteraad best trots kunnen zijn. Er zijn ook zaken waarover mijn fractie zich grote zorgen maakt. Ik noem het PAAP-project, dat in de pers uitgebreid aan de orde is geweest. Ik heb begrepen, dat de wethouder hierop op een later tijdstip zal terugkomen. Ik noem verder het vrouwenemancipatiebeleid ten aanzien van migrantenvrouwen, zwarte vrouwen en meisjes. Wij hebben er in deze Gemeenteraad en in de Commissie voor Sociale Zaken enz. meerdere malen op gewezen, dat specifiek voor de migrantenvrouwen een beleid moet worden ontwikkeld, dat het nu belangrijk is, dat migrantenvrouwen zichtbaar worden in deze stad en dat zij er ook hun plek krijgen, op een andere manier dan tot nu toe. Ik meen, dat zij ook als een soort voorbeeldfunctie kunnen gaan functioneren. Ik heb twee jaar geleden van de wethouder voor Vrouwenemancipatie de toezegging gekregen, dat wij samen met de organisaties van migrantenvrouwen en van migrantenmeiden om de tafel zouden gaan zitten om samen met hen een beleid te voeren. Dat is nog steeds niet gebeurd. Ik zou graag willen, dat het dit jaar nog gebeurt. Ik vind het jammer, dat de wethouder voor Vrouwenemancipatie er nu niet is; ik moet hierop nu de co”rdinerend wethouder voor Minderhedenbeleid aanspreken. Dat is niet de bedoeling. Bij facetbeleid is namelijk elk collegelid verantwoordelijk voor zijn of haar beleid. Ik geef de co”rdinerend wethouder voor Minderhedenbeleid mee, te vragen, dat dit beleid ten aanzien van migrantenvrouwen en migrantenmeiden dit jaar nog gestalte krijgt. (Mevr. VAN DER STOEL: Betekent dit, dat u het omgekeerde niet wilt? Als u er zo de nadruk op legt, dat de emancipatie van vrouwen vooral bij het Bureau Co”rdinatie Vrouwenemancipatie berust, meent u dan dat het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid zich daarvan verre kan houden?) Neen, absoluut niet; daarmee moet men samenwerken, maar wij hebben gekozen voor facetbeleid. Dan kan men dus niet met de vinger wijzen naar ‚‚n wethouder, in casu de co”rdinerend wethouder voor Minderhedenbeleid. Hij co”rdineert slechts. Het gaat erom, dat de andere wethouders ook hun werk moeten doen en dat men ook met de zweep naar hen toe moet gaan. Het mankeert in de andere portefeuilles vaak aan minderhedenbeleid. Dit is een voorbeeld van een onderwerp waaraan meer moet worden gedaan. Een ander voorbeeld is de werkloosheidsbestrijding. Er zijn wel bedrijven die zich bereid hebben verklaard, iets meer te doen aan de werkgelegenheid van migranten, maar ik meen, dat wij als Gemeenteraad veel meer inspanning kunnen plegen dan wij nu doen. Wij hebben bij het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid een werkplan behandeld, waarbij is gekozen voor een speerpuntenbeleid, waarin ik mij kan vinden. Enkele punten uit dat beleid hebben extra aandacht nodig. In dit verband is het jeugdbeleid genoemd. Ik meen, dat wij daaraan heel veel aandacht moeten besteden. Wij zeggen terecht, dat 50% van de kinderen tussen 0 en 12 jaar migrantenkinderen zijn. Als wij dat weten, vind ik, dat wij nu een toekomstgericht beleid moeten ontwikkelen, omdat het heel belangrijk is, dat deze kinderen als zij straks van school komen niet de nadelen hebben van de jongeren die nu in Amsterdam leven. Ik wijs maar op de problematiek van de Antilliaanse jongeren. Wij kunnen nu een goed jeugdbeleid maken, opdat de jongeren die straks van school komen een gelijkwaardige en goede plek in deze maatschappij zullen krijgen. Een ander punt waarover mijn fractie zich grote zorgen maakt, is het nieuwkomersbeleid. Daarbij doel ik niet in de eerste plaats op de onderwijspoot daarvan; dat loopt wel, behalve dat de gebouwen waarin men les krijgt in erbarmelijke staat verkeren. Als het regent, zitten de leerlingen in de regen, de verwarming deugt niet, de toiletten zijn stuk enz. Als ik op werkbezoek ga in dat soort gebouwen, schaam ik mij als Gemeenteraadslid werkelijk, dat wij kinderen daarin durven op te vangen. Dit moet worden verbeterd. Een ander punt dat eveneens grote aandacht behoeft is de opvang in het nieuwkomersbeleid. Ik vind, dat deze nog steeds zoek is. Dat is iets wat absoluut veel beter kan. Ik wijs in dit verband op de problematiek van de Antilliaanse jongeren. Wij hebben hierover een nota geschreven. Ik meen, dat deze opvang veel beter kan. Als wij in Amsterdam Zuidoost zien in welke omstandigheden Antilliaanse jongeren leven, meen ik, dat wij dit niet lang zo moeten laten voortduren. Een ander punt dat heel belangrijk is en dat het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid zou kunnen aanpakken, is het vormen van een brug tussen de autochtone bevolking en de allochtone bevolking, in samenwerking met het Bureau Bestuurscontacten. Het zou goed zijn als wij in de komende periode samen met deze bureaus een aantal gesprekken zouden kunnen voeren met belangrijke Amsterdamse mensen om te bezien, hoe wij deze stad tot een echt multi-culturele stad kunnen maken. Het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid heeft de belangrijke functie via een aanjaagfunctie portefeuille- overstijgend, om samen met de adviesraden voor minderheden en met de Commissie voor Sociale Zaken enz. te komen tot een werkelijk multi- culturele stad. Dit kunnen wij echter niet zonder de migranten en hun organisaties. Ik vraag eigenlijk, met de migrantenorganisaties samen te werken en de positie van de migranten te verbeteren. Het vertrouwen van de migrantenorganisaties is heel belangrijk. Ik wijs nogmaals op de problematiek van de Antillianen, die wij alleen maar kunnen oplossen als wij dat samen doen met de Antilliaanse gemeenschap. Ik weet, dat er een stuurgroep is gevormd. Ik hoop, dat daarin Antillianen zitten, want zonder de kennis van de migranten zelf komen wij niet ver. Amsterdam is er voor iedereen. Amsterdam heeft iedereen nodig, van welke kleur dan ook. Mevr. AGTSTERIBBE: Mijnheer de Voorzitter. Ik begin met de zin waarmee mevr. Oedayraj Singh Varma eindigde: Amsterdam heeft iedereen nodig, van welke kleur dan ook. Het gaat om de toekomst van de stad. Dat moet een leefbare stad zijn, waar verschillende bevolkingsgroepen met elkaar in harmonie kunnen samenleven en samenwerken, in het kader van een sterk veranderende bevolkingssamenstelling. In een stad met ruim 700.000 inwoners zijn 200.000 burgers van niet- Nederlandse afkomst; 50% van de schoolkinderen zijn migrantenkinderen. De toekomst hangt er dan ook in hoge mate van af hoe wij deze tweede generatie kinderen een volwaardige plaats in onze samenleving bieden. De veranderingen gaan snel. In sommige wijken gaan zij sneller dan in andere. Nieuwbouwwijken vergrijzen en verkleuren. Ouderen hebben vaak moeite met de snelle veranderingen. Men ziet, dat generatieconflicten soms worden vertaald in zwart/wit-tegenstellingen. Daarop moeten wij alert zijn. Natuurlijk redden vele van onze migranten het prima, maar er zijn ook problemen. Daarvoor sluiten wij onze ogen niet. Ik noem de problemen van jongeren die zich niet thuisvoelen en die tussen wal en schip vallen. Op hen moeten wij het beleid richten. Zij spijbelen, zij veroorzaken overlast, zij plegen delicten. Dat moeten wij zien te voorkomen door een goed beleid. Mensen, jong en oud, uit welke groep dan ook, moeten zich thuisvoelen in deze stad en moeten niet worden gediscrimineerd. Het is toch buitengewoon belangrijk, dat meer dan een kwart van de Amsterdamse bevolking ook kan deelnemen aan het sociale, economische en culturele leven in deze stad? Daartoe moeten mogelijkheden worden gecre‰erd. De overheid moet meewerken aan het wegnemen van belemmeringen. De dienstverlening moet worden aangepast en er moet een dialoog ontstaan tussen de verschillende groepen. Daarvoor is het nodig Ä dit probleem komt iedere keer weer om de hoek kijken Ä dat men de taal spreekt en dat men kan communiceren, omdat er anders belangrijke zaken misgaan in dit hele proces. Dit is het kader. De vraag die wij onszelf in deze ingewikkelde situatie kunnen stellen is: deugt het beleid? Het antwoord van de PvdA-fractie daarop is: ja. Bovendien kunnen wij stellen, dat de beleidsuitgangspunten breed worden gedragen. De prioriteiten die wij binnen dat beleid hebben gesteld worden gedeeld op het terrein van onderwijs, werk, huisvesting en racismebestrijding. De volgende vraag is: voeren wij dat beleid voldoende en correct uit? Neen, meent mijn fractie. De uitvoering van het beleid ontmoet de nodige kritiek. Trekken wij ons die kritiek aan? Ja, natuurlijk. De kritiek is vooral gericht op het tempo waarin wij het beleid uitvoeren en op het effect dat dat beleid heeft. Naast die constatering moeten wij ons ook de vraag stellen wat wij dan wel goed doen in de uitvoering en wat er op de rails staat. Ik noem in telegramstijl een aantal zaken waarvan ik vind, dat zij nuttig zijn, dat zij kunnen worden uitgebreid en dat wij daarmee goed bezig zijn. Ik noem Neon-West. Ik noem het Pleinenplan. Ik noem heel nuttige zaken als projecten voor moeders en kinderen als Opstap, Capabel, Klimrekje. Ik noem zaken die in samenwerking met het bedrijfsleven tot stand komen zoals de Vrijhaven. Ik noem de Uitheemse markt. Ik noem de samenwerking met delen van het bedrijfsleven, zoals de KLM. Wij hebben stappen voorwaarts gezet op het gebied van het onderwijs en van het nieuwkomersbeleid. Bij de begroting hebben wij 1,5 miljoen gulden als prioriteit aangegeven. Ook daarvan kunnen wij zeggen, dat het meer en beter kan. Hoe zou het meer en beter kunnen? Ik meen, dat het van het grootste belang is, dat wij blijven samenwerken met adviesraden en zelforganisaties, dat wij alle gemeentelijke afdelingen, bedrijven en diensten toetsen op hun werkwijze en op het effect daarvan. Dat geldt niet alleen voor onszelf als gemeente, maar ook voor de mensen met wie wij samenwerken, die wij subsidie geven. Ik vind, dat wij aan de hand van werkplannen en jaarverslagen gesubsidieerde instellingen moeten controleren en dat wij moeten afrekenen op datgene wat in de subsidievoorwaarden staat en wat men heeft gedaan. Hetzelfde geldt voor categoriale instellingen. Het geldt eigenlijk voor iedereen, dus ook voor de adviesraden. Ook wij rekenen af. Dat doen wij over een jaar bij de verkiezingen. Dan worden wij ook gecontroleerd en ge‰valueerd. Als de Raad een beleid van positieve actie vaststelt en als het College de diensthoofden vraagt te rapporteren, hoe is het dan mogelijk, dat sommigen geen antwoord geven? Heeft het College inmiddels van al die diensthoofden antwoord gekregen op de vraag hoe het beleid loopt? Als dat niet het geval is, kan de Raad niet controleren of zijn beleid wordt uitgevoerd. Dat is toch waarvoor wij hier zitten? Welk instrument gebruiken wij om ons beleid uit te voeren? Dat is het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid. Wij hebben voor deze weg gekozen. Wij staan daar nog steeds achter, evenals achter het facetbeleid. Ik heb wel vragen over de personeelssterkte van het bureau. Het gaat om een ambitieus programma dat door weinigen moet worden uitgevoerd. De klus is groot en wij hebben er haast mee. Mevr. VAN DER GIESSEN: Mijnheer de Voorzitter. De fractie van D66 heeft zich in de commissie van advies en bijstand bij monde van de heer Esajas niet onbetuigd gelaten over de nota. Hij heeft duidelijk gesteld hoe hij erover dacht. De VVD-fractie heeft het punt naar de Raad getild en voorgesteld om een ander instrument in te stellen en de bureaus voor vrouwenemancipatie en voor minderhedenbeleid samen te voegen. Mijn fractie ziet daartoe op dit moment geen noodzaak, juist omdat in de lijnsectoren en bij de stadsdelen een reductie is opgetreden van de capaciteit voor minderhedenbeleid. Daarom vinden wij het van het grootste belang, dat er op dit moment bij de centrale stad nog een herkenbaar bureau is, dat het minderhedenbeleid effectief ondersteunt. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb het verslag Amsterdam heeft iedereen nodig met plezier gelezen. Het is informatief. Het sympathieke is, dat het is gericht op integratie. Ik sta daar volkomen achter. Toch kunnen wij wel constateren, dat het minderhedenbeleid de laatste jaren niet erg veel heeft opgeleverd, in elk geval niet zoveel als wij hadden gehoopt. Wij moeten zelfs constateren, dat de werkloosheid onder Surinamers is toegenomen. Deze bedraagt nu ongeveer 40%, terwijl deze een aantal jaren geleden 20% lager lag. Dit is een pijnlijk feit om te constateren. Ik kwam in het verslag een uitspraak tegen van oud-minister Albeda, die stelde: wij doen eigenlijk niets met de instroom van de mensen; wij activeren hen niet genoeg. Waarschijnlijk is dat waar. Ik las in de nota, dat het College van mening is, dat de werking van het Jeugdwerkgarantieplan moet worden uitgebreid en vergroot. Ook dat vind ik een prima streven. Ik zou alleen wel van het College willen weten hoe het meent, dat dit kan. Ik heb ook gelezen, dat slechts 3% van de bedrijven in Amsterdam zich daadwerkelijk inspant om minderheden in dienst te nemen. Dat is wel bitter. (De heer HOFMAN: Het zijn juist wel de grote bedrijven.) Het zet toch veel te weinig zoden aan de dijk. Ik meen, dat wij wat dit betreft toch niet zonder sancties kunnen. Ik wacht nog steeds op de Wet bevordering arbeidskansen. Ik vind ook, dat wij in het algemeen een politiek zouden moeten voeren die ertoe leidt, dat de werkloosheid wordt tegengegaan. Ik heb met veel enthousiasme het manifest over de ecotax-plus gelezen. Dat is het idee, arbeid te ontlasten en grondstoffen en energie te belasten. Dit betekent geen belasting meer op inkomsten uit arbeid, maar vooral wel op grondstoffen en energie. (De heer BEAUX: Bedoelt de heer R.H.G. Van Duijn werkelijk, dat hij bedrijven zou willen verplichten, hier-niet-thuishorenden in dienst te nemen?) Die mensen horen hier best thuis. (De heer BEAUX: U zou die bedrijven willen verplichten, die mensen aan te nemen?) Ja. (De heer BEAUX: Dat is een slecht nummer.) Mensen die hier zijn, moeten niet worden gediscrimineerd. Zij moeten worden opgenomen in het bedrijfsleven. (De heer BEAUX: Neen, u wilt die bedrijven daartoe verplichten.) Ik was nu met iets heel anders bezig, namelijk het idee van de ecotax- plus. Als men dit idee zou uitvoeren en dus arbeid zou ontlasten, zou men werkgevers aanmoedigen mensen in dienst te nemen die dan niet door allerlei premies, heffingen en belastingen een zware last vormen voor het bedrijf. Anderzijds vindt er door belasting op energie en grondstoffen waarschijnlijk een veel milieuvriendelijker en zorgvuldiger produktie plaats. (De heer VELDMAN: Ik ben toch bijzonder benieuwd, hoe u de relatie tussen het een en het ander kunt waarmaken. Ik ben benieuwd, hoe bij milieuvriendelijke produktie specifiek plaats is voor vertegenwoordigers van groepen die nu niet aan de bak komen. Wilt u mij dat duidelijk maken?) Ik bedoel, dat deze zaken naast elkaar zouden moeten worden gedaan. De Wet bevordering arbeidskansen moet worden ingevoerd Ä ik meen, dat uw fractie in de Tweede Kamer daar ook achter staat Ä en daarnaast vind ik, dat het goed zou zijn de ecotax-plus in te voeren. Dat is niet de bevoegdheid van gemeenten, maar niettemin zou hieraan ook vanuit gemeenten en vanuit partijen kunnen worden gewerkt. Ik meen trouwens, dat men zou kunnen overwegen een veel algemener en minder categoriaal gericht beleid te gaan voeren. Men zou kunnen overwegen, het minderhedenbeleid als zodanig af te schaffen en in het algemeen een politiek te voeren die er energieker op is gericht, mensen met weinig kansen aan het werk te krijgen en werkloosheid tegen te gaan. (Mevr. OEDAYRAJ SINGH VARMA: Het facetbeleid hebben wij speciaal zo opgezet, dat het in alle facetten van het gemeentelijk beleid werkt. Wij merken echter, dat het niet uit de verf komt. Als u nu het minderhedenbeleid gaat opheffen, wat gebeurt er dan met die groep? Er moet toch een minderhedenbeleid zijn om een en ander te kunnen controleren en aanjagen? Als u het minderhedenbeleid opheft, betekent dat, dat u 27% van de Amsterdamse bevolking ontkent.) Neen, er moet een aanjaagbeleid zijn om iedereen die werkloos is aan werk te helpen, speciaal jongeren. Dat is iets wat voor mensen van alle huidskleuren in gelijke mate geldt. Men kan zich ook afvragen in hoeverre minderheden nog minderheden zijn. Het gaat nu om ongeveer een kwart van de bevolking, terwijl het bij kinderen van 0 tot 12 jaar gaat om de helft. Het begrip "minderheden" begint een relatief begrip te worden. Ik ben wel met de andere sprekers in de Raad van mening, dat de opvang van nieuwkomers zeer dringend noodzakelijk is. Ik ben het op dit punt ook met de wethouder eens, voor zover ik zijn mening in dit verslag heb kunnen terugvinden. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Als ik zo de toespraken beluister, hoor ik spreken over Antillianen en Surinamers. Ik zeg als Centrumdemocraat: deze mensen zijn geen Antillianen en bijna nooit Surinamers. Wij spreken hier toch ook niet over Friezen, Groningers, Drenten of Limburgers? Wij spreken hier over Nederlanders. Surinamers zijn bij mijn weten al vele jaren Nederlanders. Wij moeten hen dus niet in een apart hokje zetten. Wij moeten hen ook niet tot de minderheden rekenen. Wat de Antillianen betreft beklemtoon ik, dat de gemeente Amsterdam er bij de minister op aandringt, dat het scholensysteem op de Nederlandse Antillen wordt veranderd. De Antillen horen bij Nederland. Er zou op de scholen op de Antillen toch fatsoenlijk Nederlands aan de kinderen moeten worden geleerd, en niet een kruising tussen weet ik wat en Spaans. Dat vind ik belangrijke zaken. Verder vind ik, dat wij niet al te veel moeite moeten doen om Turken, Marokkanen en aanverwante artikelen hier al te veel faciliteiten te geven, want een Nederlander heeft in Marokko of in Turkije ook geen enkele faciliteit. Daar zegt men ook niet: als je een cursus Turks wilt volgen, zullen wij die wel voor je betalen. Dat is allemaal nonsens. Mensen die iets willen leren, moeten dat in eerste instantie zelf betalen. Als zij de cursus hebben voltooid en als het een cursus was die door de gemeente wordt gegeven, kan men hen als premie een douceurtje geven. Dan stimuleert men de mensen, maar nu worden zij op cursussen gezet waarvan ik mij afvraag of die mensen daarop nu zo happig zijn. Zij gaan alleen maar op die cursus omdat zij willen tonen, dat zij toch wel een beetje Nederlands willen leren om hun uitkering niet in gevaar te brengen. Ik herhaal, dat ik er een hekel aan heb dat Surinamers hier Surinamers worden genoemd. Zij zijn geen Surinamers, maar uit Suriname afkomstige personen. Daarmee wordt de groep minderheden een stuk kleiner. Dan spreken wij over echte minderheden, over buitenlanders, die wat mij betreft hier geen faciliteiten moeten hebben. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. In de voordracht wordt gezegd, dat de veronderstelling van eindigheid van de migratie achterhaald bleek te zijn. Dat is een huichelachtige opmerking, want de Burgemeester als drijvende kracht achter het migratiebeleid heeft de gedachte aan de be‰indiging van de migratie altijd verworpen en daarnaar gehandeld. Hij heeft altijd een beleid voorgestaan dat in feite op een politiek ten nadele van de Nederlandse bevolking van Amsterdam neerkomt. Terwijl dat beleid met oproepen tot tolerantie werd gecamoufleerd, werden Nederlanders van alle leeftijden en beroepsgroepen uit hun onleefbaar geworden buurten verdreven. Daarbij speelde de criminaliteit van allochtonen een sinistere rol. Kortom, het gehele sociale weefsel van de in de voorheen Nederlandse buurten werd vernietigd. Klachten daarover werden verdoezeld of met de opmerking racistisch afgedaan. In de voordracht staat in dit verband slechts, dat met name de oudere generatie soms moeite heeft met de snelle veranderingen in portieken en straatbeeld. Dat ook jongeren zich in sterke mate van het gevoerde beleid afkeren, wordt verzwegen. De Raad blijft onder leiding van de burgemeester zijn oorlog tegen de Nederlanders voeren. Door het voorrangsbeleid op alle fronten zullen de vooruitzichten van alle Nederlanders in Amsterdam verder verslechteren. Van hen wordt een ongehoorde inspanning gevraagd die slechts hun eigen verdere verdrijving tot gevolg zal hebben. Van buitenlanders wordt slechts een minimale inspanning ge‰ist. Want, aldus de voordracht, de mate waarin men tot culturele integratie wil overgaan, is een keuze die door de migranten zelf moet worden gemaakt. Het gevoerde wanbeleid blijkt ook uit het feit, dat over de thans voorgestelde koers alleen overleg is gepleegd met de adviesraden van minderheden. Overleg met de organisaties van de eigen Nederlandse bevolking vond men blijkbaar overbodig. Dan zou men kunnen worden geconfronteerd met de groeiende ontevredenheid onder de Nederlanders. Uit het overleg met de minderheden kwam het verslag "Amsterdam heeft iedereen nodig" voort. Die titel is natuurlijk onzin. Amsterdam kan om te beginnen ‚‚n man missen als kiespijn. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Eigen volk eerst is voor mij niet slechts een leuze. Neen, voor de belangenbehartiging van de eigen bevolking, voor het behouden van de eigen identiteit zet ik mij ten volle in. Deze inzet staat in schril contrast met de eigen-volk-laatst-visie van het merendeel van de Raad. Het bewust gevoerde anti-ons-voorkeursbeleid, brengt ons thans bij een minderhedenbeleidsaankondiging: Amsterdam heeft iedereen nodig. Amsterdammer, Jan Salie, bal gehakt, men bakt er zonder de hier-niet-thuishorenden niets van. Zij zijn zo nodig die Surinamers, Antillianen, Ghanezen, Koerden, Turken, Marokkanen en hoe al die anderen ook mogen heten. Zonder hen, Amsterdammer, red jij het niet! Je hoort de Amsterdammer tegenstribbelen: ja maar wij hebben het toch altijd zelf gedaan? Niets mee te maken zak, zo staat in dit verslag, je hebt ze nodig, zonder hen red je het niet. Vanmorgen kwam ik nog in gesprek met een jong echtpaar. Dat was niet zo erg blij met die Antillianen in de Bijlmermeer met wie mevr. Oedayraj Singh Varma zo blij is. In de Bijlmermeer scholen hele groepen criminele Antillianen samen, aldus deze mensen. De kinderen kunnen bijvoorbeeld alleen nog maar onder begeleiding naar de Nellesteinschool gaan. (Mevr. GREWEL: Is de Voorzitter met mij van mening dat ons rechtssysteem faalt als iemand veroordeeld wordt wegens racisme en toch gewoon doorgaat met het uitslaan van een bepaald soort smerige taal?) Ten eerste is de veroordeling nog niet uitgesproken en.... (De VOORZITTER: Mevr. Grewel overvalt mij met deze vraag. Als zij in discussie treedt met mensen die zich van onprettige taal bedienen, lijkt het mij niet de bedoeling de Voorzitter dit soort vragen te stellen.) (Mevr. GREWEL: Het was meer een filosofische vraag over het resultaat van veroordelingen.) (De VOORZITTER: Wij zullen daarover nadenken. Uiteraard zijn de kranteberichten over deze veroordeling ons niet ontgaan.) Wat ik verder zeg zal niet prettig klinken, maar het is mij verteld door mensen die het hebben ervaren en voor wie die ervaring niet zo prettig was. Kort geleden is in de Bijlmermeer een Nederlander onder zeer ernstige bedreiging van met messen en pistolen bewapende Antillianen van zijn sieraden beroofd. Een vrouw op de fiets, met kind voorop, is aangevallen. Het kinderzitje met het kind erin werd op zijn kop gezet en leeggeschud. De vrouw werd op zeer hardhandige wijze van haar ringen beroofd. Haar oorringen werden uit haar oren gescheurd. De Politie zou ter completering van het boek der verdachten eens kunnen beginnen met deze lieden te fotograferen. Ik zou met vermelding van dergelijke feiten nog wel een uur kunnen doorgaan. Wij hebben dit tuig absoluut niet nodig, maar blij klinkt in deze beleidsnota door, dat de bevolking van Amsterdam thans voor meer dan 200.000 mensen bestaat uit hier-niet-thuishorenden en dat in de leeftijdscategorie 0 tot 12 jaar het percentage al 50 is. Vertegenwoordigers van politieke partijen die hiermee blij zijn, de meesten in deze Raad, die dit doelbewust bewerkstelligen, gaan in zogenaamde portiekgesprekken de Amsterdammer vertellen hoe hij zich aan de gewijzigde situatie moet aanpassen, aanpassen en aanpassen, want vluchten kan niet meer. Ik maak mij zorgen om het heden en de toekomst van dit land en deze stad. Ik zal dan ook niet alleen niet instemmen met de voorliggende voordracht, maar ik zal mij ten volle inzetten voor het verkrijgen van een menswaardige veilige stad. Ik zal mij verzetten tegen de door de Amsterdammer als ongewenst ervaren multi-culturele verpaupering van onze stad. Ik zal de Amsterdammer steunen in zijn verzet tegen deze multi- raciale hutspot en mij inzetten voor het herstel van een gezonde Amsterdamse leefgemeenschap waarin voor de criminele, parasiterende en illegale vreemdelingen zeker geen plaats is. (Mevr. OEDAYRAJ SINGH VARMA: Wij zullen ons ervoor inzetten, dat u hier niet meer terugkomt de volgende keer om in deze Raad uw onzin uit te kramen.) Dat maakt de Amsterdammer wel uit. (De heer HOUTERMAN: En u maakt het licht uit.) (De heer HOFMAN: Ik wil mevr. Oedayraj Singh Varma aanraden eens in de eigen fractie te kijken.) De discussie wordt geschorst. De vergadering wordt om 16.37 uur geschorst tot 19.30 uur De VOORZITTER heropent om 19.30 uur de des middags geschorste vergadering en stelt aan de orde: 29 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1992 tot vaststelling van het bestemmingsplan Vietnamweide (Gemeenteblad afd. 1, nr. 225, blz. 969). en 30 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het bouwrijp maken en inrichten van de Vietnamweide, deel uitmakende van het ABN/AMRO-project (Gemeenteblad afd. 1, nr. 226, blz. 1055). Hierbij komen tevens aan de orde: Adres van 12 april 1993 van A.P. de Jong, namens de Stichting Kritisch Faunabeheer, inzake de waarde van de Vietnamweide. Adres van 13 april 1993 van G. Schnack inzake de wijziging van het bestemmingsplan Vietnamweide. Adressen van 12 en 15 april 1993 van respectievelijk R. Braches, mevr. M. Braches-Kronenberg en K. Wagenaar inzake de inrichting van de Vietnamweide. De heer VAN HOEVE: Mijnheer de Voorzitter. Bij het onderwerp Vietnamweide staan voor het Amsterdamse stadsbestuur twee reputaties op het spel. De ene betreft de bestuurskracht die wij opbrengen rond grote projecten en belangrijke afspraken over economie en werkgelegenheid. De tweede reputatie heeft betrekking op de manier waarop het Amsterdamse stadsbestuur naar de bevolking luistert. Eigenlijk zijn dat ook de reputaties die bij een ander, in deze vergadering te behandelen onderwerp, te weten lijn 16, aan de orde zijn. Bij het onderwerp Vietnamweide hebben wij te maken met een convenant met de ABN/AMRO, de tweede werkgever in Amsterdam, een niet gering belang dus en wat de PvdA-fractie betreft ook geen anoniem belang. Daar staat tegenover dat in de voordracht van het College heel redelijk wordt beargumenteerd waarom op de Vietnamweide moet worden gebouwd. De PvdA-fractie kan die argumenten in grote lijnen overnemen, maar heel veel mensen hebben hun bezwaren tegen het gebruik van de Vietnamweide behouden en dat is dus voor deze Gemeenteraad een probleem. Wij hadden liever gezien, dat iedereen door het College was overtuigd. Er bestaat dan ook de neiging, niet alleen in de Raad, maar ook bij de actiegroep in Buitenveldert, om nog op het laatste moment alternatieven aan te dragen. Wij vinden dat dermate serieus, dat wij daaraan tot het laatste moment meedoen. Ook deze week hebben wij nog in tal van telefoongesprekken þ dank aan ieder die heeft opgebeld þ een aantal dingen doorgenomen en uiteengezet. Voor de PvdA-fractie gelden voor die "alternatieven op de valreep" twee normen. Zo mag het geen spel worden voor de publieke tribune in de trant van "kan het tennispark naar Zuidoost worden verplaatst?" en dergelijke. Dat idee lag zo ver buiten het onderwerp, dat wij er in elk geval om moesten lachen, maar het is ook niet eerlijk tegenover mensen, die gefundeerde bezwaren hebben tegen wat gebeurt, met schijnoplossingen te komen. Onze tweede norm is, dat oplossingen en alternatieven geen gevaar mogen opleveren voor het convenant met de bank. Naar onze mening zijn nog enkele andere zaken aan de orde, zoals het Loopveld. Wij hebben daarover van de wethouder een brief gekregen en een kopie van een brief van de wethouder van Amstelveen. Amstelveen wil niet meewerken aan het beschikbaar stellen van sportvelden bij het Loopveld. Er is ook geen antwoord gegeven op de vraag over het gebied naast het Loopveld, terwijl de Commissie voor Binnenstad enz. daarom uitdrukkelijk heeft gevraagd. Intussen is het iedereen wel duidelijk, dat bedoeld stuk grond in Amstelveen de bestemming kantorenlocatie heeft en dus een flinke vraagprijs kent, zo hoog zelfs, dat over 10 miljoen gulden per hectare wordt gesproken. Daarmee is de oplossing die daar wordt gesuggereerd, naast andere bezwaren, zoals de vraag of het tennispark zich wil schikken en een andere oplossing zal kiezen, voor de PvdA-fractie buiten de orde. Wij hebben er goed over gesproken, alle informatie ligt op tafel, maar het is helaas niet anders. Het overkoepelen van de Van Leijenberghlaan ten behoeve van de bank was een originele gedachte waarmee de actievoerders ons deze week confronteerden. Inderdaad is het een aardige gedachte om de bank even verderop te situeren en gebruik te maken van de ruimte boven de weg. Het tennispark heeft men dan voorlopig niet nodig. Dat kan dan, als er nog kantooruitbreidingen nodig zijn, op een rustige manier worden onteigend. Daarmee zeggen wij echter wel van onze kant, dat het convenant open is en de planvoorbereiding van ABN/AMRO voor de aangewezen locatie pass‚. Dat kan dus alleen met 100% committment van de bank. De heer Hooijmaijers heeft hiernaar in de Commissie voor Binnenstad enz. gevraagd en ik neem aan, dat de wethouder er aanstonds zijn kijk op zal geven. Het is overigens een goede gedachte, maar het is de vraag of die op dit moment nog soelaas biedt. Er zijn ook alternatieven aan de orde gekomen van een voor de PvdA-fractie geringere importantie; alternatieven die ervan uitgaan, dat de Vietnamweide voor het tennispark wordt gebruikt. In onze beeldvorming en de belangenafweging die wij moeten maken, is het wat vreemd, dat het tennispark heel goed uit de onderhandelingen met de gemeente is gekomen þ het heeft behoorlijk veel ruimte toegewezen gekregen þ terwijl wij geen soelaas kunnen bieden voor al die bezwaren over de omvang van het groen in en om de Vietnamweide. Het zou ons dus ook een lief ding waard zijn als ook de exploitant zou kunnen leven met de mening, dat de grasvelden, gelegen tussen de Hoornsloot en de Koenenkade, eigenlijk niet aan het tennispark zouden moeten worden toegevoegd. Ik vraag de wethouder dan ook aan te geven, op welke wijze de Raad die mening het best kan doorzetten en alsnog tot een nieuwe situatie voor de exploitant van het tennispark zou kunnen komen. Ik hoor graag het antwoord hierop. Over het onderwerp compensatie in ruimere zin wil ik het volgende opmerken. Hier wordt groen aangetast, dus laten wij elders in groen investeren. De PvdA-fractie vindt het een prima gedachte of suggestie van de wethouder of van het College þ ik weet niet precies welke de status is þ om de Schinkelpolder van meer bomen te voorzien. Dat is een zeer goed idee, maar wij vragen ons af of het financieel gezien tot de verantwoordelijkheden van Amsterdam hoort om die investering te doen. Wij nodigen het College uit, over de compensatie een afgewogen voorstel te doen en aan te geven waar wij het aan de orde zijnde bedrag het best in nieuw groen kunnen investeren. Mijn conclusie in eerste termijn is, dat wij elkaar recht in de ogen moeten kijken en moeten concluderen, dat de Vietnamweide voor een deel gebruikt zal worden voor een tennispark. Wij vinden het jammer, dat zoveel mensen hun bezwaren blijven behouden. Wij hopen dat hetgeen ik over de reputatie heb gezegd ook in het debat over lijn 16 zal worden meegenomen. Bij deze beide kwesties - ik heb dat al gesteld - moeten de twee zaken die ik heb genoemd, te weten de bestuurskracht rond grote investeringen en het luisteren naar de bevolking, tegen elkaar worden afgewogen. Ten aanzien van de kwestie-Vietnamweide heeft de PvdA-fractie dat ook gedaan. Mevr. DE JONG: Mijnheer de Voorzitter. Wij zitten hier om zeer moeilijke keuzen te maken, maar dat is ook onze taak. Wij hebben de taak argumenten voor en tegen af te wegen. Wij moeten aan de hand daarvan een besluit durven nemen waar wij ten volle achter staan en dat geheel Amsterdam ten goede komt, dus niet een deel. Bovendien vind ik het ook heel belangrijk, dat een eenmaal genomen goed besluit alleen nog maar kan worden gewijzigd als wij werkelijk nieuwe argumenten op onze weg tegenkomen. Oude locatie- onderzoeken opnieuw aanvragen en uitvoeren kan in mijn ogen niet als een nieuw argument worden aangemerkt. Wel vind ik het gegeven, dat 5000 mensen emotionele en andere bezwaren hebben een zeer zwaarwegende factor, die goed bij de besluitvorming moet worden betrokken. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U benadrukt het emotionele, maar is het in deze tijd niet zeer rationeel de natuur te willen beschermen?) Laat u mij nu gewoon mijn verhaal doen. Als u niet aan uw trekken komt, hoor ik dat aan het eind wel. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Vindt u interrumperen onbehoorlijk?) Nee, maar ik ben net begonnen, dus laat mij nu even uitspreken. Wij zijn op 9 juli 1992 akkoord gegaan met een convenant dat de aantasting van de Vietnamweide impliceerde. De belangrijkste argumenten die wij toen tegen dat tennispark aanvoerden waren de volgende. Er was sprake van een ecologisch argument, aangezien het Amsterdamse Bos op die plek zou worden aangetast. Wij hadden ook een historisch en emotioneel argument, want het Amsterdamse Bos is indertijd door Amsterdammers aangelegd. Verder werd aangevoerd, dat het heel belangrijk is voor Amsterdam om groen en recreatiemogelijkheden in de buurt te hebben om zodoende de mobiliteit tegen te gaan. Anders gaan de mensen immers weer naar de duinen en dergelijke. Het vorig jaar zijn ook argumenten voor deze ontwikkeling aangevoerd. Er is gewezen op het feit dat de ABN/AMRO voor ons heel belangrijk was. Voor Amsterdam als financieel-economisch centrum is het heel belangrijk een dergelijk hoofdkantoor binnen zijn grenzen te houden. Bovendien wordt de bank gesitueerd aan een knooppunt van infrastructuur, hetgeen het terugdringen van het woon-werkverkeer gunstig zal be‹nvloeden. Ook zou de bouw het behoud betekenen van 2500 tot 3000 arbeidsplaatsen met daaraan gekoppeld nog weer aanvullende werkgelegenheid. Op dat moment hadden wij nog niet al die mensen gehoord en kozen wij voor de verplaatsing. In dat verband heb ik nog gezegd, dat de aantasting van het Amsterdamse Bos op die plek mij niet zozeer verontrustte vanwege de omvang van de aantasting, want het gaat niet om een heel groot stuk op die plek, als wel vanwege het feit dat dit een begin zou kunnen zijn van een sluipend verdergaande aantasting. Ik heb destijds gezegd dat het heel moeilijk is te stoppen als men eenmaal aan iets gaat knabbelen. Wij hebben daarom tegen het College gezegd: zoek iets, verzin iets om dat knabbelen af te grendelen. Zoek iets in de sfeer van compensatie. Daarmee hebben wij het College het bos ingestuurd. Op de hoorzitting hebben vervolgens veel mensen ingesproken en hun mening gegeven over de mogelijkheden die de wethouder heeft aangegeven, zoals het cre‰ren van een z.g. wetland met een toch wel, in mijn ogen, buitengewoon creatief bedacht Schinkelbos dat hij op het juiste moment naar voren bracht. Ik vind het jammer, dat over dat idee zo denigrerend werd gedaan, want dat Schinkelbos is heel belangrijk op de plaats waar men het wil inrichten. Ik begrijp wel, dat het voor de inwoners van Buitenveldert niet zozeer een compensatie is, maar als men denkt aan het Amsterdamse Bos in het geheel is het natuurlijk wel heel belangrijk. Ik meen, dat Groen Links een nota heeft geschreven over een Ringslang die juist op die plek stopte. Evenals bij kantoren is ook bij bossen sprake van een zogenaamde kritische massa. Men moet veel groen hebben, anders versnippert het en heeft het weinig importantie. Dus juist het doortrekken, ook al gebeurt dat ver van Amsterdam, aan de Schinkelkant, heeft wel degelijk ook een positief effect op het gehele Amsterdamse Bos. Ik vind dus, dat wel sprake is van een compensatie. Ook ik ben van mening, dat de exploitant van het tennispark wel heel goed uit de onderhandelingen is gekomen. Voordat ik met deze voordracht akkoord ga, wil ik daarom van de wethouder weten of hij mogelijkheden ziet om op het laatste moment in onderhandelingen nog het onderste uit de kan te halen, waarbij die grasvelden ten zuiden van de Hoornsloot worden ontzien en uit het plan worden gehaald, terwijl verder wordt nagegaan of elders op het terrein nog compensatie zou kunnen worden gevonden. Ik hoop, dat de wethouder daarop nog iets kan verzinnen. In tweede termijn zullen wij er dan verder op ingaan. De heer HOLVAST: Mijnheer de Voorzitter. Ik zeg niets nieuws als ik zeg, dat deze zaak de fractie van Groen Links een tikje zwaar valt, maar dat geldt niet alleen voor mijn fractie. De afweging die wij moeten maken is niet te pakken in het clich‚ van de tegenstelling economie-ecologie. Was het maar zo gemakkelijk! De fractie van Groen Links wil het bankgebouw gerealiseerd zien voor Amsterdam, gezien de betekenis ervan voor de stad, maar ook gezien het intensieve gebruik van stations en de bijdrage aan de vermindering van de mobiliteit enz. Daar staan wij nog steeds volledig achter. De fractie van Groen Links heeft de tervisielegging van het bestemmingsplan, met daarin de Vietnamweide als enig mogelijke locatie, gesteund nadat ook de conclusies van het vergelijkend locatie-onderzoek niet door ons konden worden weerlegd. Wij deden dat met de erkenning, dat uitvoering van het plan zou leiden tot schade aan het bos. De fractie van Groen Links acht die schade verdedigbaar, maar - dat erkennen wij nu uitdrukkelijk - heeft de heftigheid van de reacties op elke aantasting van het bos stevig onderschat. Het plan wordt gezien als een schending van een weliswaar bijna onzichtbare, maar zeer voelbare lijn in het Amsterdamse Bos. Als ik dan ook nog zeg, dat van onze fractie niet mag worden verwacht, dat wij als het moeilijk wordt met een machteloos gebaar de handen van iets aftrekken, aan de zijlijn gaan staan en afwachten hoe het proces zijn voortgang vindt, hebik de contouren van ons dilemma wel geschetst. Binnen die contouren willen wij proberen de bezwaren van de vele appellanten een faire beoordeling te geven bij de afweging van de vraag of wij tevreden kunnen zijn over het uiteindelijke resultaat van de onderhandelingen tussen het College en de exploitant van het tennispark. Ik wil hier drie punten uitlichten. In de eerste plaats noem ik het vinden van alternatieve locaties. De Raad heeft bij de tervisielegging gesteld þ door de heer Van Hoeve werd dit het mooist verwoord þ dat zo lang de procedure loopt, wij het een uitdaging vinden naar alternatieve locaties te zoeken. Ook wij hebben dat tot het laatste moment geprobeerd. Het heeft mij wat verbaasd, dat het voor sommige anderen vooral aanleiding is geweest voor aprilmoppen en een vraag- en antwoordspel met het College. Wij moeten wel ook nu constateren, dat zich op dit moment geen alternatieve locatie aandient die een toets aan het convenant doorstaat en voldoet aan het uitgangspunt, dat met de exploitant van het tennispark in der minne tot een oplossing moet worden gekomen. De compensatie van de schade is voor iedereen en ook voor ons een belangrijk punt. Aanvankelijk stonden wij zeer sceptisch tegenover het idee van het Schinkelbos. Een dergelijk bos kan ook zonder aantasting van de Vietnamweide worden aangelegd. Wij geven dat toe, maar ik vind dat een ieder moet erkennen, dat het gaat om een uitbreiding van het bos die ronduit welkom is. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U weet dat dit bos bij de Schinkelpolder ook in het vooruitzicht was gesteld in het kader van de compensatie van de schade die de uitbreiding van de Schipholplannen met zich brengt.) Dat is feitelijk niet juist, maar ik zou het misschien wel willen. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Neen, dat is zeer juist.) In mijn ogen biedt deze plek de laatste re‰le kans om het Amsterdamse Bos uit te breiden. U hebt gelijk dat deze locatie als mogelijke plek voor een bos op meerdere plekken in discussie is, maar het is ook aangetoond, dat het probleem van de Vietnamweide als hefboom is te gebruiken om het bos realiseerbaar te maken. Financiering van de aanleg van het bos uit kantorenbouw is onhaalbaar en een onwenselijk uitgangspunt. De heer R.H.G. van Duijn en anderen hebben gelijk, dat de aanleg van het bos þ en het komt er wat ons betreft þ niet wegneemt, dat op de Vietnamweide een aantal dingen wordt aangetast. Voor mijn fractie betekent het, ook na het laatste advies waarin wordt gezegd, dat het ecologisch van betekenis is, een waardevolle aanvulling van het Amsterdamse Bos. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: In het kader van het Plan van Aanpak Schiphol is ook gedacht aan een budget voor groen in de omgeving van de Schinkelpolder als troost voor de milieuschade die de uitbreiding van Schiphol teweegbrengt.) Als het de heer R.H.G. van Duijn en mij lukt om bij Schiphol zowel de schade te beperken als schadeloosstelling te verkrijgen, zullen wij er samen geen probleem mee hebben om dat geld te besteden aan allerlei groenvoorzieningen in Amsterdam. Aan het adres van het College merk ik op, dat ik meen, dat het voorstel inzake het Schinkelbos van elke twijfel aan zijn geloofwaardigheid moet worden ontdaan door te proberen de uitvoering van dat besluit volstrekt parallel te koppelen aan de besluitvorming over de Vietnamweide en de plaats voor de bank. (De heer VAN HOEVE: Zo strikt hebt u zich ook in de commissie van advies en bijstand uitgelaten. U hebt gezegd, dat heel veel is te investeren in het groen in Amsterdam en gevraagd een goede afweging te maken. Waarom sluit u zich nu niet aan bij mijn verzoek aan het College een nota op te stellen voor de verschillende mogelijkheden die men heeft met het bedrag dat men blijkbaar voor compensatie beschikbaar heeft, zodat de Raad daarover een gedegen discussie kan voeren? Ik vind het jammer dat u zonder argumenten uw eerste redelijke twijfel inslikt.) (De heer HOUTERMAN: Heeft de heer Van Hoeve al iets in de Westelijke Tuinsteden op het oog?) (De heer VAN HOEVE: Ja, bijvoorbeeld de weide voor Sloten of de investeringen die nodig zijn voor de recreatieschappen in Amsterdam. Wij hebben veel meer groenwensen dan wij kunnen betalen. Ik vind het dan nogal veel, op voorhand een bedrag van 10 miljoen gulden beschikbaar te stellen voor het Schinkelbos, zonder nadere discussie. Ik vind, dat de Raad de plicht heeft een dergelijke investering heel goed te bediscussi‰ren.) Vandaar mijn voorstel aan het College, desnoods nog vastgelegd in een schriftelijk voorstel, om bij voorbeeld binnen twee maanden aan te geven wat de ecologische waarde van het Schinkelbos is en hoe het kan worden uitgevoerd. Iedereen weet dat, als de Raad een uitspraak doet over de wenselijkheid, het nog lang kan duren voordat de vogels in de boom zitten. De heer Van Hoeve en ik liggen volgens mij niet zover uit elkaar, maar wij willen er geen twijfel over zaaien, dat het Amsterdamse Bos een compensatie moet krijgen aan den lijve zelf en niet op een andere plek. (De heer HOOIJMAIJERS: Ik was eerst blij met uw betoog over het Schinkelbos, maar nu blijkt, dat u toch een stukje ruimte openlaat. Het Schinkelbos wordt betaald uit de grondexploitatie van ABN/AMRO omdat het ‚‚n project is. Men kan er nog aan koppelen, dat het bij het Amsterdamse Bos hoort. Dat is ook de reden, althans zo heb ik dat tijdens de persconferentie van de wethouder begrepen, waarom het toevallig gemakkelijk is deze compensatie zo snel te laten plaatsvinden. Als u een andere mogelijkheid wilt openhouden en, zoals de heer Van Hoeve wenst, te zoeken naar een herbestemming op een andere locatie, ontstaat een groot probleem. Dat zou betekenen, dat in wezen gebruik wordt gemaakt van geld dat daarvoor niet kan worden benut en dan zou een normale afweging moeten plaatsvinden. Dat is hetzelfde als wanneer ik morgen een greep doe in het Vereveningsfonds.) Als u de toelichting op het bestemmingsplan en het dossier voor vandaag leest, ziet u dat bijvoorbeeld ook de extra kosten van de zogenaamde wetlands worden betaald door een voorschot op de nog door te rekenen en af te sluiten grondexploitatie. Het ligt volledig in uw en mijn lijn om als het enigszins kan het bos zelf een fikse compensatie te geven en wij weten dat die moet worden betaald van de gelden die via de bank worden verkregen. Daar gaat het toch om? Laten wij nu eerlijk zijn! (De heer HOOIJMAIJERS: Daarmee ben ik het eens, maar dus geen andere locatie.) Dus zijn wij het eens. Ik dien op dit moment nog geen voorstel hierover in vanwege het volgende. Er is natuurlijk een relatie met de grondexploitatie en daar ligt ook een relatie met een ander inhoudelijk punt, de vraag die de gehele Raad vanaf het begin heeft gesteld, namelijk of de exploitant van het tennispark aan het eind van de onderhandelingen een behoorlijk alternatief heeft gekregen, niet te weinig, maar vooral ook niet te veel. Daaraan is gekoppeld de vraag of het tenniscomplex maximaal is ingepast in de locatie. Daarover wil ik nog een paar dingen zeggen, omdat het antwoord op die vraag voor mijn fractie een van de bepalende factoren is bij de beoordeling of wij uiteindelijk de afweging en de schade verdedigbaar vinden. Wij constateren twee zaken. Ik vind dat door het College ervoor is gezorgd, dat de inpassing op de plek zelf zo weinig mogelijk schade aanricht. Zonder in details te treden, wil ik zeggen, dat heel veel is gedaan om het tennispark, als het er toch moet komen, met zo weinig mogelijk schade op die plaats te realiseren. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Bedoelt u nu die drie dienstvilla's, die 26 banen, die lichtmasten of die grote hal? Wat bedoelt u hiermee nu precies?) Ik bedoel het volgende. Dat is mijn tweede constatering. Ik was dus op uw vraag voorbereid. De exploitant van het tennispark wordt een toplocatie geboden vanuit zijn belang gezien, maar tegelijkertijd zit er een niet geringe uitbreiding in. Er is een aanzienlijk grotere hal gepland. Er zijn zes banen extra ingetekend, er zijn twee dienstwoningen die meer op dienstencentra lijken, aan toegevoegd en er is parkeren op eigen terrein mogelijk. Het gehele complex neemt met ongeveer 15% toe. Die uitbreiding is ‚‚n van de redenen waarom het plangebied de sloot overschrijdt. Die sloot geeft niet alleen het verschil aan tussen de Vietnamweide en een aantal graslanden, maar vormt toevallig ook de formele fysieke grens van het Amsterdamse Bos. Ik vind dat te veel van het goede (of van het slechte) en ik meen, dat deze Raad simpelweg moet uitspreken, dat het College heeft onderhandeld binnen de kaders die de Raad heeft aangegeven, maar dat het plangebied kleiner zou moeten zijn om een aantal door mij genoemde redenen. Ik weet dat wij er eigenlijk allemaal zo over denken. Er wordt echter verschillend geoordeeld over de gevolgen van deze uitspraak voor alle processen, juridische procedures en dergelijke. Daarover is wat gesteggeld en daarover is het laatste woord nog niet gezegd. De fractie van Groen Links vindt wel, dat, wanneer deze Raad na de hele voorbereiding, de tervisielegging en het indienen van 6000 bezwaarschriften, niet eens de vrijheid meer zou hebben onder condities de tennisbanen op de Vietnamweide in te richten, maar tegelijkertijd het maximale te doen om alles goed in te passen en niet eens de vrijheid zou hebben om dat stukje over die sloot eraf te knippen, dit College de Raad in een positie heeft gebracht waarin deze niet vrij is te handelen en dat laat ik van dit College niet zeggen. (De heer HOOIJMAIJERS: Dan hebt u zitten slapen bij het afsluiten van het convenant.) Dus als de Raad hier zegt, dat dat stuk eraf moet, moet dat niet aan het College worden gevraagd. De Raad moet zelf uitspreken, dat de grenzen van het plangebied moeten worden aangepast. Op dat punt wil ik graag dat wij in tweede termijn, zo mogelijk gezamenlijk, een uitspraak doen. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Ik vind wel dat u erg hard gaat. Aan het begin van uw betoog zegt u, dat wij staan voor een zeer ernstig dilemma en nu vecht u ineens 4 van de 26 banen aan. Hebt u die andere 22 banen dan al gewonnen gegeven?) Ik moet u zeggen, dat wij er inderdaad niet vies van zijn waar mogelijk, een aantal banen eraf te halen. Het is echter geen kwestie van banen optellen en aftrekken. Als wij zeggen, dat met het oog op de gevolgen voor het bos het stuk over de sloot, het eerste stuk van het bos zelf, niet mag worden aangetast, doen wij geen uitspraak over de banen. Het College moet dan met belanghebbende maar bekijken of dat betekent, dat de parkeerfunctie vervalt, de dienstencentra niet worden gerealiseerd of een kleinere hal wordt gebouwd omdat de Raad ergens een grens trekt. De heer R.H.G. van Duijn en ik zullen een verschillende beoordeling maken, maar daarom behoren wij ook tot verschillende partijen. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Ik vind dat u uw eigen betoog omver blaast. Eerst komt u met ernstige bezwaren en nu hebt u het alleen nog over een staartje van al die banen.) In tweede termijn zal ik zo nodig nog nader toelichten, dat ik ook vind, dat in de termijnen die zijn gesteld - in het convenant, maar ook in de stukken - alle ruimte zit om een aantal dingen nog te heroverwegen. Het eindoordeel van mijn fractie hangt af van de vraag of de Raad bereid is aan de ene kant dingen uit de onderhandelingen te accepteren en voor zijn rekening te nemen en tegelijkertijd de volle vrijheid te nemen om daar waar het kan nog aanpassingen aan te brengen. De heer HOOIJMAIJERS: Mijnheer de Voorzitter. Ik sta heel kort stil bij de geschiedenis om vervolgens de alternatieve locaties en de onderhandelingen over het Amstelpark en tot slot de compensatie van het groen te bespreken. Ten eerste sta ik stil bij de geschiedenis. In de bestaande stad staat een bank, de ABN/AMRO. Dit is overigens de enige bank die in Amsterdam zijn hoofdzetel heeft. De werkgelegenheid en de economische uitstraling van deze bank willen wij hier behouden. Dat is ook de reden waarom de Raad uiteindelijk akkoord is gegaan met het sluiten van een convenant met deze bank, om te trachten, deze bank alsnog in Amsterdam gehuisvest te houden. De bank had daarvoor een locatie naast station Amsterdam Zuid-WTC op het oog. Dat komt mooi uit, omdat wij de kantoren in deze stad bij de stations willen hebben, hetgeen zowel rijksbeleid als Amsterdams beleid is. Er was ‚‚n groot probleem, namelijk dat op die plek een tennispark ligt dat zou moeten worden verplaatst. Ondernemers zijn niet gek, zoals ook nu weer is gebleken. Zij zorgen ervoor, dat de overheid er zwaar voor moet betalen als zij iets anders wil. Dit brengt mij bij de alternatieve locaties. Bij het zoeken daarnaar had dit College een grote handicap, namelijk dat het twee goedkeuringen behoefde, te weten van het tennispark dat moest worden verplaatst omdat deze ondernemer daar uiteraard niet weg zou gaan en van de ABN/AMRO zelf, waarmee al een convenant was gesloten. Of wij dit nu leuk vinden of niet, dit zijn twee goedkeuringen die wij nodig hebben. Het College heeft zich suf gezocht naar alternatieve locaties en kwam er uiteindelijk gewoon niet uit. Er bleven twee locaties over, te weten het Loopveld en de Vietnamweide. Het Loopveld viel af, omdat de gemeente Amstelveen herhaaldelijk per brief, per fax en mondeling aangaf, op die locatie geen tennispark te willen. Het doet zelfs niet meer ter zake of dit park daar misschien wel naast zou hebben gekund, aangezien de exploitant van het tennispark zei, die locatie niet te willen. Daardoor bleef alleen nog de locatie Vietnamweide over. Dat vond iedere partij hier heel zuur. Vervolgens kregen wij te maken met actieve burgers die niet rustten en die eveneens trachtten, een locatie te vinden die de wethouder wellicht niet had gevonden. Dat was dan ook de reden, dat wij Ä de fracties van de PvdA, D66 en de VVD Ä de vorige keer de wethouder hebben gevraagd of hij alsnog een locatie wilde zoeken die alleen nog de goedkeuring van de bank en niet die van het tennispark nodig had, te weten het verplaatsen van de bank naar de locatie naast het tennispark. Daarmee zou de bank over de Van Leijenberghlaan worden gebouwd. Dat is meer gebeurd, zoals bij het kantoor van de PTT in Den Haag. Op die laatste suggestie moeten wij u nog een antwoord krijgen. Wij hebben de wethouder ook gezegd, dat wij begrijpen, dat dit niet in het convenant past. Ik heb erbij gezeten, dat het convenant hier werd geaccordeerd. Het gaat erom, dat de bank uitspreekt of men dit wel of niet wil. (De heer HOLVAST: Wij waren het er toch over eens, dat het convenant een aantal beperkingen stelt aan de fantasie van het laatste uur?) Inderdaad. Dat is ook de reden, dat ik heb gezegd, dat men aan de bank kan vragen om iets wat niet in het convenant staat. Met die club is de zaak afgesloten. Als wij tot 82 keer met een tennispark-exploitant kunnen onderhandelen en dat wellicht nog een keer gaan doen, kan dat natuurlijk ook met de ABN/AMRO. (De heer HOLVAST: Dan ga ik graag met u mee.) Kom nou! Wij hebben hier een College gekozen. Dit moet de wethouder dan ook doen. Hem hebben wij dan ook verleden week maandag gevraagd, dit te doen. De ondernemer van het tennispark heeft rechten, die hij in dezen mijns inziens goed heeft uitgebuit. Het is aan de wethouder, te verklaren of hij ook goed heeft onderhandeld. Andere sprekers hebben zaken genoemd als de vier extra banen en de luxueuze uitvoering van de dienstwoningen. Had de wethouder dit nu niet kunnen voorkomen? Ik vind, dat de wethouder ons een verklaring schuldig is. Hij zal moeten aangeven, dat hij het onderste uit de onderhandelingen heeft gehaald. Daarvoor is hij per slot van rekening op pad gestuurd. Mijn laatste punt betreft de compensatie van het groen. Wij vinden het noodzakelijk, dat er nu zeer snel een voordracht komt met daarin de compensatie van het Schinkelbos. De wethouder zal dus een termijn moeten aangeven waarop hij dit denkt te realiseren. Anders is het een non-compensatie. De heer MOLLEMAN: Mijnheer de Voorzitter. Bij de principe- keuze voor de locatie Vietnamweide voor het tenniscentrum Amstelpark stemde de CDA-fractie tegen. Wij vonden die keuze te pijnlijk en de kwaliteit van de politieke voorbereiding onvoldoende. Al met al vonden wij dit bestuurlijk dan ook niet verantwoord. Het College levert ons nu een plan met als bijlage 5500 bezwaarschriften. Het leverde de laatste weken wel heel mooi theater op. De journalisten moeten hebben genoten van deze prachtige escapade. De akkoordpartners begonnen te roepen: Loopveld alsnog; alternatieven alsnog enz. Zo bleek alweer de kwaliteit van de bestuurlijke voorbereiding niet bijster hoog. Het plan dat nu ter vaststelling voorligt, voldoet in alle opzichten aan het wensenlijstje dat het tenniscentrum Amstelpark, Ä niet op zijn achterhoofd gevallen Ä heeft neergelegd. Eigenlijk is van een gemeenschappelijke verplaatsing van het bestaande tennispark, met een verantwoorde invulling en inpassing op de toch al moeilijke locatie, geen sprake meer. De gemeente heeft voor zichzelf geen ruimte om concessies af te dwingen gecre‰erd. Dat was, gelet op de locatie, noodzakelijk. Het was ook de bestuurlijke verantwoordelijkheid van de wethouder. Er kon nog iets worden geschoven in de marge, maar daarmee hield het verder op. Dat vind de CDA-fractie wederom niet besturen op het niveau dat deze stad nodig heeft. De fractie van Groen Links roept nu "van au", alsof van creativiteit sprake is geweest. Zal zij nu van harte "ja" zeggen als alsnog zal blijken, dat men er, net als bij andere grote projecten, onderuit kruipt? Ik hoorde daarnet al spreken over een koppeling van het bos met de bank en andere moeilijke procedurele aangelegenheden. Is dit om de eenzaamheid van de positie van haar wethouder te onderstrepen? En wat betekent het eigenlijk, als akkoordpartner beleid te realiseren? Tekenend vindt mijn fractie het briefje van de afgelopen week, in de trant van: "Beste Jeroen, jij, als wethouder, wist natuurlijk niet, dat de fractie van Groen Links..." Mijn fractie vindt dat geen stijl. Wat was er verder zopas aan de hand? Was dat niet ook een retorische schuldbekentenis? Op een aantal vragen waarop de fractie van Groen Links wel antwoord kreeg, hebben wij nog geen antwoord gekregen. Ik noem de vraag naar de gemeentelijke kosten en baten bij het project, ook in relatie tot de kennelijke wens, als compensatie een Schinkelbos te realiseren. Hoe verhoudt zich dat tot alternatieven die in verband met de kosten afvielen of Ä wanneer wij hadden geweten, dat daaraan kosten van deze omvang waren verbonden Ä die mogelijk anders hadden kunnen worden ingevuld? Nu zit de Raad klem. Wij willen niet debet zijn aan het openbreken van een convenant met de ABN/AMRO en moeten vandaag dus tot vaststelling overgaan, maar een dergelijk manoeuvreren voor een zo kostbaar project maakt het politiek-bestuurlijk opereren goedkoop. De CDA- fractie wil met dit plan dus ook niet de impliciete Groen-Linkse keuzen bevestigen, die bij de bevolking de pijn hadden moeten verzachten. Een moratorium voor de eeuwigheid op alles wat aantasting van het bos zou kunnen heten gaat er bij ons niet in. Bij datgene wat nu overzienbaar is, wenst de CDA-fractie, zonder de belasting van dit plan, in ieder geval over twee zaken te kunnen spreken, te weten de uitvoering van het beheersplan voor het bos, inclusief de verplaatsing c.q. nieuwbouw van het Bosmuseum, een mogelijk tamelijk drastische, aanpassing van de entree en het op internationaal niveau brengen van de Bosbaan. De CDA-fractie stelt voor de aanvaardbaarheid van dit plan tenminste twee aanpassingen als voorwaarde. Ten eerste noem ik de twee "paleisjes". Voor wie zijn deze eigenlijk? Voor de directeuren van de ABN/AMRO? Zij misstaan op deze plek. Zij zijn daar, gelet op de toelichting van het plan en op alle stukken, als dienstwoningen ook helemaal niet nodig. Er bestaan andere mogelijkheden voor. Ten tweede noem ik de tennisbanen ten zuiden van de Hoornsloot. Zij hebben naar de mening van mijn fractie een extreem negatieve uitstraling op het bos en maken de beheersbaarheid van alles wat op en rond het complex kan gebeuren er niet gemakkelijker op. De Vietnamweide ligt ten noorden van die sloot, het complex dus ook. Daarom dien ik twee voorstellen in, mede namens mevr. Witte-Buijserd. Deze voorstellen betreffen de verantwoordelijkheid en de bevoegdheid van deze Raad. De akkoordpartners kunnen wel vragen of er nog ruimte is voor nader overleg, maar dan herinner ik aan de woorden van de wethouder van hedenmiddag, dat hij heeft geprobeerd, dit onder de aandacht te brengen. De fractie van het CDA heeft van een dergelijke manoeuvre geen verwachtingen. De VOORZITTER deelt mede, dat zijn ingekomen: 24ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Molleman, Bruins Slot en mevr. Witte-Buijserd inzake het aanbrengen van enkele wijzigingen in het bestemmingsplan Vietnamweide met betrekking tot dienstwoningen (Gemeenteblad afd. 1, nr. 262, blz. 1218). 25ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Molleman, Bruins Slot en mevr. Witte-Buijserd inzake het schrappen in het bestemmingsplan Vietnamweide van het bestemmingsvlak "Tennisvelden" en bestemming van dat vlak voor "Groenvoorzieningen" (Gemeenteblad afd. 1, nr. 263, blz. 1219). De voorstellen worden voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Het is geen retoriek als ik zeg, dat duizenden Amsterdammers de afgelopen weken hebben uitgesproken: handen af van het Amsterdamse Bos. Het blijkt, dat zeer veel mensen daaraan waarde hechten. Mij is in elk geval ook duidelijk, dat de voordracht die wij nu bespreken een grove aantasting is van het Amsterdamse Bos als natuurgebied, als groot groengebied, als buffer tussen Schiphol en de stad. Om daarin nu op deze manier de bijl te gaan zetten is een verkeerd voorbeeld voor al diegenen die van de overheid te horen krijgen, bijvoorbeeld via Postbus 51, dat het milieu moet worden gespaard. "Een goed milieu begint bij jezelf", maar blijkbaar niet bij de gemeente. Ik vind dit voorstel een soort anti-educatie, een soort opvoeding tot milieuverpesting, van gemeentewege. Ik vind, dat men tot het uiterste verplicht is, te blijven zoeken naar andere oplossingen. Tijdens de hoorzitting is het idee naar voren gebracht, boven de Van Leijenberghlaan te gaan bouwen. De heer Hooijmaijers heeft daaraan de laatste dagen ook herinnerd. Dat lijkt mij principieel de goede weg, waarbij men overgaat tot dubbel grondgebruik, een principe dat ook in deze Raad niet meer onbekend is. Ik ben benieuwd Ä maar niet helemaal echt Ä naar het gesprek van de wethouder met de ABN/AMRO daarover. Ik vrees, dat de bank dit zonder meer heeft afgewimpeld en dat de wethouder niet voldoende daadkracht heeft opgebracht om toch op de een of andere manier het convenant open te breken. Ik zou ook willen weten hoe het nu gaat met het tenniscentrum, hoeveel dit gaat betalen voor het pachten van dit stuk Amsterdamse Bos. Dat is mij nog niet duidelijk. Ook is het mij nog niet duidelijk uit het antwoord van wethouder Cornelissen van Amstelveen, of het braakliggende stuk grond achter het Loopveld niet kan worden gebruikt voor dit tenniscentrum. Hij verzekert nu wel, dat het Loopveld zelf niet kan worden gebruikt, maar het ging de Stichting Tuinstad Buitenveldert vooral om dit stuk. (De heer HOOIJMAIJERS: Bijna iedere fractie heeft keihard gevraagd naar die mogelijkheid. Wij dachten eerst, dat wij toch nog het ei van Columbus hadden gevonden, maar wij weten ook allemaal, dat er daarna een brief kwam van het tennispark, dat men dit toch niet wilde, ongeacht of het nu wel of niet kon.) Die brief heb ik gelezen. (De heer HOOIJMAIJERS: Wat voor zin heeft het nu dan, opnieuw bij die locatie stil te staan?) In het geval dat dit stuk wel degelijk beschikbaar zou zijn en het tenniscentrum tegenspartelt, moet het overtuigd worden met argumenten en met andere middelen om tot die andere bestemming over te gaan. (De heer HOOIJMAIJERS: Hoe wilt u het tennispark overtuigen? U hebt niets anders dan geld in handen.) Met milieu-argumenten. (De heer HOOIJMAIJERS: Dat gelooft u toch zelf niet? Dan behoef ik verder niets meer te zeggen.) Er zijn verder machtsmiddelen. De gemeente behoeft zich niet zonder meer neer te leggen bij datgene wat het tenniscentrum wil. Vervolgens lijkt het mij duidelijk, dat het zetten van de stap die het College nu voorstelt, een gevaarlijke precedentwerking kan hebben. Deze kan ertoe leiden, dat een groter deel van het Amsterdamse Bos wordt aangetast. Het College zegt ongetwijfeld, dat wij daarvoor in de toekomst passen, maar dat is ongeloofwaardig als men deze weg op gaat. Ik vind dit een verachting van de waarden waarvoor het College zegt te staan, zoals de compacte stad en een milieuvriendelijk beleid, te meer waar het gaat om een wethouder van Groen Links. Ik vind dit een soort politiek nihilisme dat hier baanbreekt. Ik heb daarom iets op te merken in de trant van: "Beste Jeroen, ik begrijp, dat je als wethouder concessies moet doen, maar er is een grens. Je moet je niet in het absurde begeven, niet tot daden overgaan die je als Raadslid ongetwijfeld ook zelf fel had bestreden. Je moet ernstig bij jezelf te rade gaan of je in dit geval niet beter de poten onder je eigen stoel kunt wegzagen dan botweg door 1400 boomstammen heen te zagen." Tot slot dien ik twee voorstellen in. De VOORZITTER deelt mede, dat zijn ingekomen: 26ø Voorstel van 21 april 1993 van het raadslid R.H.G. van Duijn inzake het zoeken naar een oplossing voor de problemen die samenhangen met de komst van het ABN/AMRO-hoofdkantoor naar Amsterdam (Gemeenteblad afd. 1, nr. 264, blz. 1220). 27ø Voorstel van 21 april 1993 van het raadslid R.H.G. van Duijn inzake het bestuderen van voorstellen van een aannemer om het ABN/AMRO-gebouw te bouwen boven de Van Leijenberghlaan (Gemeenteblad afd. 1, nr. 265, blz. 1221). De voorstellen worden voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. Mevr. WITTE-BUIJSERD: Mijnheer de Voorzitter. Ik blijf van mening, dat nooit een stuk van het Amsterdamse Bos had mogen worden ingezet als te bespreken locatie voor de verplaatsing van het tenniscentrum Amstelpark. Ik ga nu in op enige argumenten die mij tijdens de hoorzitting duidelijk zijn geworden. Ik ben daarbij van de ene verbazing in de andere gevallen. Het gaat niet aan, een onder de noemer "groen" vallend sportpark Ä in dit geval een gebouwde tennishal met buitenbanen Ä gelijk te stellen met een ruig natuurgebied, dat eveneens onder de noemer "groen" valt. Voor de tekentafel van de Dienst Ruimtelijke Ordening is het nodig, de waarde van de groene voorzieningen vast te leggen in een gradatie om te voorkomen, dat weer park, bos of een stadspark van onschatbare waarde verloren gaat uit onbekendheid met de waarde en de gebruikswaarde voor en door de omwonenden. Men gaat eenvoudig van een verschuiving uit, alsof het om een verschuiving van groen naar groen gaat, alsof het een stuk groen zonder waarde is, of alsof het gaat om het toevoegen van dit waardeloze stuk grond aan de grondexploitatie, nodig om een begroting met een positief saldo te verkrijgen. Eigenlijk gaat het net zo met het plan, de overblijvende vijf hectaren van de Vietnamweide in te richten tot een gebied met natuurwaarde, als compensatie voor het verloren gaan van een deel van het Amsterdamse Bos, binnen de criteria voor de wetlands. Amsterdam heeft een eigen beleid voor rietlanden. Deze door dijkjes doorsneden moerasgebieden worden heringericht als bos. Het kan natuurlijk niet zo zijn, dat 17 hectaren rietland, grenzend aan het Vliegenbos, wordt omgeschoffeld om er een bos van te maken, terwijl men in het Amsterdamse Bos een stuk van 5 hectaren bos gaat uitgraven om er rietland van te maken, omdat dat nu ineens een grote natuurwaarde heeft. Dat is een onbegrijpelijk beleid. Ik ga ervan uit, dat duidelijke beleidslijnen zijn uitgezet. Ik vraag het College dan ook, het overblijvende deel van de Vietnamweide te laten in de staat zoals het is. Zand dat nodig is om de grond voor het tenniscentrum bouwrijp te maken, is overal te koop. Dit behoeft men echt niet van dit stuk af te graven. Het bouwplan heb ik ter agendering in de Commissie voor Binnenstad enz. aangemeld. Het is eigenlijk tegen de gemaakte afspraak in, dat dit niet is geagendeerd. Om die reden ga ik er nu op in. Een heel opvallend punt is de toelichting, waarin de verdediging staat van de bouw van de tennishal. Er moet een gebogen voorgevel komen, alsof dit gebouw, deze hal, wordt gebouwd in een architectonisch waardevolle omgeving. Niets is minder waar. Deze hal komt in een bos. Dan beperkt men de visuele hinder door een schutkleur en door het plaatsen van bomen en struiken. De tennishal wordt maximaal 12 meter hoog, de lichtmasten 15 meter; populieren groeien snel naar 30 tot 35 meter hoogte. Een opblaashal stoort dan ook niet. Daarbij dempt een groenstrook het geluid. Vergelijk ik dit met de smalle groenstrook die nodig is om de visuele hinder van een bedrijf weg te nemen en bedenk ik daarbij, dat een tenniscentrum een bedrijf is, dan begrijp ik niet hoe de gemeente heeft onderhandeld met de eigenaren van het tenniscentrum. Voor mij had moeten worden onderhandeld over een eenvoudig bedrijfsgebouw, dat wordt verstopt achter een visuele, groene buffer. Een zorgvuldig uitgewerkte "landscaping" als compensatie voor het terreinverlies van het Amsterdamse Bos, met zichtlijnen, is overdreven en niet ter zake. Hier wordt een prestigeproject gerealiseerd, compleet met grote villa's en met vier banen extra over de Hoornsloot. Mijn conclusie kan dan ook niet anders zijn dan dat geen goed plan is ontwikkeld. Ik vraag mij af waarom het College zo nadrukkelijk niet voor een zakelijk en functioneel plan heeft gekozen. Ik dien tenslotte een voorstel in. De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 28ø Voorstel van 21 april 1993 van het raadslid mevr. Witte- Buijserd inzake het bewaren van de gebruikswaarde van de Vietnamweide (Gemeenteblad afd. 1, nr. 266, blz. 1221). Het voorstel wordt voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Wij spreken hier niet over een tennisparkje, maar ook over een contract met de ABN/AMRO. Dat is niet de kleinste in Nederland. Gezien al het gezeur dat ik hier nu hoor om toch weer iets van het convenant af te knabbelen ben ik bang, dat toekomstige investeerders zich wel honderd keer zullen bedenken voordat zij een convenant sluiten met de gemeente Amsterdam. Bovendien, er zijn 6000 handtekeningen verzameld, maar ik zie op de publieke tribune 30 mensen zitten, de actievelingen, die ieder voor een groot aantal handtekeningen hebben gezorgd. Hele gezinnen staan trouwens op de ingediende lijsten. Ik heb geen hoge pet op van de onderhandelingscapaciteiten van wethouder Saris, maar deze zaak heeft hij goed afgewikkeld. Ik ben bij de Vietnamweide gaan kijken omdat er zoveel over werd gekermd, maar ik heb er nog niet ‚‚n vogeltje zien vliegen, laat staan dat ik een wilde kat heb gezien. Het is een verwaarloosde vlakte. Ik vind het juist prachtig als daar een tennispark komt. Tennis is op het ogenblik de tweede sport in Nederland. Ik neem aan, dat er meer mensen naar het tennispark komen kijken en er de sport komen bedrijven dan nu komen kijken naar de haveloze vlakte die Vietnamweide heet. Bovendien vind ik, dat men alle betrouwbaarheid tegenover toekomstige investeerders verliest als men hiervan nu weer iets gaan afknabbelen. Een convenant is een convenant. Wij stemmen ervoor of ertegen. Bovendien zorgt de ABN/AMRO Bank voor enorm veel werkgelegenheid. Het tennispark zal ook werkgelegenheid meebrengen. Ik heb vanmiddag niets anders gehoord dan dat er zoveel werkgelegenheid in Amsterdam bij moet komen en dan zie ik tot mijn opperste verbazing, dat men suggereert, dit tennispark te verplaatsen naar Almere of naar Amstelveen. Houd het alstublieft in Amsterdam! Wij zijn Amsterdamse gemeenteraadsleden en wij hebben op te komen voor de Amsterdamse belangen. Het Amsterdamse belang is ten eerste het commerci‰le belang, waarmee de werkgelegenheid nauw is verbonden. Ik zou willen voorstellen, hiervan vanavond een hamerstuk te maken en met de voordracht van het College mee te gaan. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Bij eerdere behandeling in deze Raad heb ik duidelijk, met redenen omkleed, uiteengezet waarom ik tegen het voorstel tot vestiging van deze tennisaccommodatie op deze plaats, de Vietnamweide, ben. Ik heb daarbij ook een suggestie gedaan welke plaats mij daarvoor beter geschikt lijkt. De in dit voorstel aangebrachte veranderingen ten opzichte van het eerdere voorstel zijn niet van dien aard, dat zij mij van inzicht hebben doen veranderen. Ik stem dan ook tegen de voordracht. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. Bij een voorgaande gelegenheid heb ik reeds gezegd, dat ik tegen de aantasting van het leefklimaat in Buitenveldert en tegen de aantasting van het Amsterdamse Bos ben. Ik heb ook naar voren gebracht, dat ik aantasting van de bevoegdheden van het stadsdeel Buitenveldert door het aanwijzen van een grootstedelijk project van deze omvang niet juist vond. Ik heb voorts begrepen, dat de gemeente zich, door het tekenen van een convenant met de bank, in een dwangpositie heeft gemanoeuvreerd waaruit een terugweg moeilijk is. Dat is jammer voor de gemeente, maar dat moet zij dan niet op de ruggen van anderen afschuiven. In dit verband vestig ik nog slechts de aandacht op het feit dat op blz. 983 van de voordracht tot vaststelling van het bestemmingsplan Vietnamweide staat, dat de vestiging van een dergelijk groot kantoor met circa 2500 medewerkers uitstekend past in het door alle bestuursniveaus voorgestane compacte- stadbeleid. Daarmee wekt men de suggestie: hoe compacter de stad is, hoe beter. Overschrijdt men een bepaalde grens dan gaat compactheid over in onleefbaarheid. Die grens komt, mede door de dreigende aantasting van het Amsterdamse Bos, in zicht, zo zij elders al niet is overschreden. Mevr. De Jong heeft naar ik meen gezegd, dat wij de moed moeten opbrengen, te kiezen voor heel Amsterdam en niet slechts voor een deel, met name Buitenveldert. Kiezen voor het bos is echter juist ook kiezen voor heel Amsterdam, namelijk voor de massarecreatie van de bewoners van de gehele stad en voor de leefsfeer in Buitenveldert. Wethouder SARIS: Mijnheer de Voorzitter. Het zal de Raad duidelijk zijn, dat het voor mij als wethouder in dit College en daarin als vertegenwoordiger van de fractie van Groen Links, niet de eerste gedachte was om de ABN/AMRO op de zuidas bij het station Zuid-WTC te vestigen en het tennispark te verplaatsen naar het Amsterdamse Bos. Hoe is het dan gekomen, dat deze zaken zo zijn gelopen? In de eerste plaats is zeer uitvoerig met de ABN/AMRO overlegd over de vraag wat de beste locatie was die op enige termijn beschikbaar zou zijn voor de bank. Het is duidelijk dat onze voorkeur uitgaat naar een zeer centraal gelegen plek die ook goed per openbaar vervoer is ontsloten. Er is uiteindelijk overeenstemming bereikt over de locatie bij het station Zuid-WTC, vanwege de beheersing van de mobiliteit en ook omdat de bank die plek ziet als een plek van prestige, met een mogelijkheid om zich op langere termijn in deze stad wel te bevinden. Het was niet zozeer dat wij vonden, dat wij ons in het belang van de ABN/AMRO moesten inspannen; het gemeentebestuur moest zich wel inspannen in het belang van de stad. Daarbij was het van belang, de bank op een goede plek te vestigen. Op grond van verschillende overwegingen deugt de locatie bij het station. De volgende stap is de verplaatsing van het tennispark. Enige tijd geleden heb ik daarvoor de Raad een besluit voorgelegd. Dit besluit kwam voort uit een uitvoerig onderzoek. Over dit onderwerp Ä hierover is destijds ook met andere stadsdelen gesproken Ä heeft een discussie plaatsgevonden met het stadsdeel Buitenveldert. Uit het locatie-onderzoek werd geconcludeerd, dat de beste oplossing zou zijn, het tennispark naar een niet zo intensief gebruikt gedeelte van het Amsterdamse Bos te verplaatsen. Het uitgekozen gebied heeft telkens planologisch andere bestemmingen gekregen en het maakt ook geen deel uit van de intensieve recreatieve functies die het Amsterdamse Bos verder heeft. Het gebied heeft wel steeds meer waarde gekregen voor de bewoners, maar op een andere manier dan de overige intensief gebruikte delen van het Amsterdamse Bos. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U bent nog steeds bezig, het stukje grond los te koppelen van het Amsterdamse Bos, maar ik wil u dan wel wijzen op een boekje uit 1947, gebaseerd op het Algemeen Uitbreidingsplan van 1937, waarin de plek ingetekend staat als een ge‹ntegreerd onderdeel van het Amsterdamse Bos. U moet niet terug naar uw opgespoten-landjestheorie.) Ik wil daar ook niet naar terug. Die opmerking heeft veel mensen tegen de borst gestuit; ik vind, dat zij daarvoor ook goede redenen hebben. Ik kan mij voorstellen, dat de mensen in zekere mate aan die plek zijn gehecht. De vraag daarbij is, of, als men het Amsterdamse Bos aantast, men niet een principe aantast. Is er dan niets heilig voor de politiek? Is uiteindelijk alles onderhevig aan de expansie-neigingen van bouwende bestuurders? Dat is vooral de vrees die bij de burgers leeft. De Raad moet een goede afspraak maken over hoe met deze kritiek op het gemeentebestuur van Amsterdam moet worden omgegaan en welke garanties kunnen worden gegeven aan de mensen die deze kritiek uiten. Voor mij is heel belangrijk, dat in deze procedure veel bezwaren zijn geuit. Dit betekent, dat wij ons ook tijdens de raadsbehandeling maximaal moeten inspannen om te bezien wat met de bezwaren van circa 5500 burgers moet worden gedaan. Het is onze democratische plicht, daaraan zoveel mogelijk te doen. De heer Hooijmaijers heeft gevraagd, wat nog kan worden gedaan om de bank op een andere plaats te krijgen; op de hoorzitting is de suggestie gedaan, de Van Leijenberghlaan te "overbouwen", waardoor men het gehele probleem zou kunnen omzeilen. Ik vind dit geen re‰le optie; twee jaar geleden is dat station al gepasseerd. Er is met de bank zeer uitvoerig overlegd over de vraag, welke plaatsen wel of niet in aanmerking kwamen. Er is een plaats gekozen en daarover is verder gesproken. Dat is uiteindelijk vastgelegd in een convenant en ik ben niet meer bereid, op dat punt, nadat er al zoveel is gesproken en nadat de ontwerpen zijn gemaakt, nadat de architectenkeuze heeft plaatsgevonden enz., nog eens overleg te gaan voeren. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U hebt afgelopen maandag toegezegd, dat u zou kijken wat u nog op dit gebied zou kunnen doen.) De heer Hooijmaijers heeft mij daarom uitdrukkelijk gevraagd. Ik heb toen niets toegezegd, behalve dat ik op die vraag in deze raadsvergadering zou antwoorden. Ik doe dat nu; het antwoord is, dat het geen re‰le optie meer is. De heer Hooijmaijers weet dat net zo goed als ik. (De heer HOOIJMAIJERS: Spreekt u dan het politiek onaanvaardbaar uit om dit voorstel te behandelen?) Ik heb geen voorstel gezien. Hebt u een voorstel gedaan? (De heer HOOIJMAIJERS: Wij spreken hier toch Nederlands! Vragen kost niks en woorden kunnen duur zijn. Ik vraag gewoon, of het voor u onaanvaardbaar is, naar de bank te gaan en dat te vragen.) Het is irre‰el. Ik kan mij onmogelijk... (De heer HOOIJMAIJERS: U kunt dus wel praten met de tennisparkondernemer en niet met de bank?) U verleidt mij, zeer kwaad op u te worden. U weet, dat wat u nu voorstelt... (De heer HOOIJMAIJERS: Drie partijen hebben u die vraag gesteld, namelijk de PvdA, D66 en de VVD. Ik neem aan, dat als de wethouder zegt, dat hij met die vraag op pad gaat, hij die vraag ook heeft gesteld.) Ik heb niet gezegd, dat ik met die vraag naar de bank zou gaan. Ik heb gezegd, dat ik in deze vergadering een antwoord zal geven en dat antwoord heb ik zojuist gegeven. (De heer HOOIJMAIJERS: Wat is uw antwoord dan?) Hebt u niet geluisterd? (De heer HOOIJMAIJERS: Blijkbaar was dat antwoord dan niet duidelijk.) Ik houd erover op. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Ten onrechte. U hebt eerst gezegd, dat u het een raar voorstel vond om mee naar de bank te gaan. Daarna, op aandringen van de heer Hooijmaijers en anderen, hebt u gezegd, dat u zou kijken wat u kon doen. Als raadslid verwacht men dan, dat u toch nog contact met de bank opneemt. U bent ons daarom een antwoord schuldig.) Ik ben het met de heer Hooijmaijers eens, dat de IJ-oevers een betere locatie zouden zijn geweest en ik ben het ermee eens, dat in Amsterdam nog meer plekken kunnen worden bedacht waar de bank zich zou kunnen hebben gevestigd, maar ik herhaal, dat dit station ongeveer twee jaar geleden al is gepasseerd. (Mevr. DE JONG: Laten wij ons gewoon houden bij wat nu speelt en niet bij wat eventueel had kunnen zijn. Dat kan dus niet. De heer Hooijmaijers heeft antwoord gekregen en nu moeten wij luisteren naar de verdere beantwoording van de wethouder.) Ik stel voor, dat wij nu verder gaan met de verplaatsing van het tennispark. (De heer HOOIJMAIJERS: Begrijp ik nu goed, dat de fractie van D66 niet meer achter de vraagstelling staat? Ik ga ervan uit, dat als een commissie van advies en bijstand in meerderheid de wethouder een opdracht geeft Ä de commissie van advies en bijstand is na de Raad het hoogste orgaan Ä deze daarmee op pad gaat. Ik begrijp het probleem niet.) (De heer MOLLEMAN: Ik vind, dat de VVD zich nu laat verleiden tot de strategie van Groen Links en dan hebben wij weer theater.) (De heer HOOIJMAIJERS: Dat zouden wij beslist niet willen en dat weet u als geen ander.) (De VOORZITTER: Kunnen wij weer ter zake komen?) Ik stel voor, dat wij gewoon de bestuurlijke weg bewandelen die de Raad is ingeslagen. De desbetreffende vraag is in de Raad aan de orde geweest en beantwoord. Dit geldt ook voor de vraag, of de Vietnamweide een geschikte locatie is; die vraag is hier eerder aan de orde geweest. Alle fracties hebben zich destijds daarover kunnen beraden en ten principale heeft de Raad de vraag met "ja" beantwoord. Als ik een opdracht van de Raad krijg, voer ik die uit; dat heb ik in dit geval ook gedaan. Ik kom hier nu terug met de consequenties van de besluiten die eerder in de Raad zijn genomen. De Raad moet nu beslissen of hij die consequenties wil nemen. Tot die consequenties behoort het vestigen van het tennispark op de Vietnamweide. Daarover is de afspraak gemaakt, dat het beslag op het Amsterdamse Bos zal worden geminimaliseerd, dat een kwalitatief zo goed mogelijke inpassing zal plaatsvinden en dat waar mogelijk compensatie zal plaatsvinden. Ik zal die punten nalopen. De eerste vraag is, of er sprake is van een minimaal beslag op het bos. Verschillende sprekers hebben gezegd, dat de tennisparkeigenaren er "goed zijn uitgesprongen." De reden, waarom het tennispark meer netto-ruimte is toegewezen, is gelegen in het volgende. In de eerste plaats wil het gemeentebestuur het tennispark ergens anders hebben; er moet dus iets worden geboden, wil het tennispark zich laten verplaatsen. Het bieden zit vooral in de hal. Wij willen liever een gebouwde hal dan een opblaashal, omdat een gebouwde hal er beter uitziet, terwijl de opblaashal voor de eigenaar het voordeel heeft dat hij die beter kan gebruiken en er meer in kan organiseren. Een gebouwde hal is niet, zoals een opblaashal, dubbel te gebruiken. Het bouwen van een hal betekent, dat men zes banen maar voor de helft van de tijd kan gebruiken. Wij hebben toen gezegd, dat daarvoor een compensatie moet komen; dat is de netto extra ruimte die het tennispark heeft gekregen. Dat punt is ook aan de Raad voorgelegd. Men wist dat dit aan de orde zou komen en destijds heeft de Raad mij geen opdracht gegeven, iets anders te doen. Vervolgens is gekeken naar de vraag, hoe een en ander het beste kan worden ingepast. Oorspronkelijk is gekeken naar een meer westelijke locatie, maar uiteindelijk is gekozen voor een zo oostelijk mogelijke inpassing van het tennispark. Dat heeft het voordeel, dat het zicht op het Nieuwe Meer openblijft, een goede fietsroute naar het Nieuwe Meer mogelijk is en een herinrichting van de rest van de Vietnamweide naar kwalitatief goede maatstaven mogelijk is, beter dan wanneer het tennispark meer in westelijke richting zou worden verplaatst. De westelijke inpassing heeft wel het voordeel, dat de Hoornsloot een goede grens had kunnen zijn. Daarover is zeer goed nagedacht en de keuze is toch gevallen op het in oostelijke richting vestigen van het tennispark. Ter wille van onder andere de compensatie voor de hal is besloten, over de Hoornsloot heen te gaan teneinde zo westelijk mogelijk uit te komen. Dat maakt op het terrein zelf een compensatie in de vorm van een veel betere inrichting van het terrein, een betere toegankelijkheid van het terrein en een betere fietsverbinding met het Nieuwe Meer mogelijk. Deze niet mis te verstane voordelen zijn in de voordracht opgenomen. (Mevr. WITTE-BUIJSERD: Het terrein is dan toch niet meer toegankelijk? Een moerasgebied is toch niet te betreden? Het terrein kan nu worden gebruikt, maar als het een rietland is, is er alleen maar een dijkje waarop men kan fietsen.) In de huidige situatie kan men de Vietnamweide op en af, maar meer ook niet. Ingevolge de voorliggende voordracht kan men via de Vietnamweide bij het Nieuwe Meer komen. De "routing" naar het Amsterdamse Bos is veel beter, zo ook het zicht "naar buiten toe". Dat zijn niet geringe voordelen. In de tweede plaats biedt de voorgestelde inrichting de natuur betere mogelijkheden dan nu het geval is. (Mevr. WITTE-BUIJSERD: Ik ben dat absoluut niet met u eens.) Er bestaat in de omgeving van het Nieuwe Meer behoefte aan een goede ecologische inrichting van de oevers. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U bedoelt waarschijnlijk de parkeerterreinen?) Er is nu een parkeerterrein en daaraan willen wij een betere functie geven. Het grootste deel van het tennispark ligt op het huidige parkeerterrein. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Er komt een parkeerterrein voor 150 auto's.) Ik was bezig met de kwaliteitseisen en constateer dan, dat wij met de oostelijke ligging en de herinrichting van het gebied tot een behoorlijke, kwalitatief goede inrichting van de omgeving kunnen komen. Het extra ruimtegebruik dat sinds de vorige raadsvergadering is ontstaan bestaat uit een aantal extra parkeerplaatsen. In plaats van 100 zijn het er nu 150. De reden daarvoor is, dat met name door Bosbeheer en de gemeente Amstelveen werd gevreesd voor parkeeroverlast in het bos. Zij hebben gevraagd, meer parkeerplaatsen op het eigen terrein toe te staan. De fracties van het CDA, Groen Links en de PvdA hebben gevraagd welke de mogelijkheden in dat gebied zijn om het tennispark toch binnen de Hoornsloot te vestigen. Dat is wellicht mogelijk, maar dan zou men moeten kijken of de parkeerplaatsen helemaal moeten vervallen en of op die plaats dan tennisbanen kunnen worden aangelegd. Dat is niet zo eenvoudig, want voor vier tennisbanen is nog altijd 1000 mý meer nodig dan wat er nu aan parkeerplaatsen is. Het is niet gemakkelijk, omdat de bruto ruimte die in het tennispark aanwezig is, zo verspreid ligt dat die moeilijk is te gebruiken. (De heer MOLLEMAN: Het is een misvatting van u te veronderstellen, dat mijn fractie suggereert, de tennisbanen die ten zuiden van de Hoornsloot liggen, naar de parkeerplaats over te brengen.) Begrijp ik dan goed, dat uw fractie gewoon vier tennisbanen minder wil aanleggen? (De heer MOLLEMAN: Inderdaad.) Dat is een andere optie. Dat betekent, dat de indeling van de rest van het tennispark weinig behoeft te veranderen, maar wij zullen dan wel de eigenaren moeten vragen, of zij vier tennisbanen willen afstaan. (De heer MOLLEMAN: Nu draait u de zaak toch wel een beetje om. Bij de IJ-oevers zeggen wij: eerst de publieke bevoegdheid en dan het ondernemingsplan, convenanten enz. Nu zouden wij in het kader van een bestemmingsplan geen gebruik mogen maken van onze eigen publiekrechtelijke bevoegdheden?) Ik heb niet gezegd dat dit niet mag! Men heeft daartoe de volle vrijheid. (De heer MOLLEMAN: Neen, het is onze verantwoordelijkheid!) U hebt de volle vrijheid om te zeggen, dat het bestemmingsplan zo wordt ingericht als wij het op grond van onze publiekrechtelijke bevoegdheden noodzakelijk achten. Dat heeft echter wel consequenties, die te maken hebben met eerder gevoerde onderhandelingen; die moet men dan ook nemen. Datzelfde geldt ook voor de bank. Een en ander heeft bestuurlijk en financieel grote consequenties. (De heer MOLLEMAN: Waarom gaat u niet in op mijn vraag, eindelijk eens inzicht te geven in de kosten- batenanalyse die het College zelf bij dit project maakt, want de ‚‚n zegt 10 miljoen gulden en de ander 20 miljoen gulden, annex een bos ter compensatie. Ik wil gewoon weten welke risico's de gemeente loopt, als die bedragen zo gigantisch zijn. Anders kan het wel eens zijn, dat wij, om een aanvaardbaar bestemmingsplan vast te stellen, moeten afzien van het Schinkelbos. Ik wil de consequenties op voorhand weten.) De Raad zou kunnen besluiten, dat een overschrijding van de Hoornsloot te ver gaat. De ingang van het Amsterdamse Bos op die plek blijft dan ongewijzigd. Daarvoor heeft men dan ook allerlei argumenten. Het College kan dan de opdracht krijgen, op dat punt met een andere oplossing terug te komen. (De heer MOLLEMAN: En dan komt u weer bij ons terug met de mededeling, dat u het aan betrokkenen hebt voorgelegd, dus hetzelfde als bij het voorstel inzake het slecht-weerscenario.) Dat is niet juist. Waarmee ik terugkom hangt sterk af van de opdracht die het College op dat punt van de Raad krijgt. (De heer MOLLEMAN: En de verantwoordelijkheid die het College op dat punt zelf kan dragen.) Neen. In het voorstel-Molleman c.s. (nr. 263) wordt een duidelijke uitspraak gedaan; er wordt aangegeven, welke wijzigingen nu in het bestemmingsplan kunnen worden aangebracht, zodat de gewenste situatie kan worden bereikt. Vandaag zou dat zo kunnen worden besloten. (De heer MOLLEMAN: Het helpt u misschien bij uw onderhandelingen.) Dat kan zijn en daarom heb ik ook gezegd, dat het resultaat van de onderhandelingen zeer afhangt van de opdracht die het College krijgt. Ik ben echter niet bereid, op pad te gaan met een opdracht die nergens anders op uit kan lopen dan dat ik hier over een maand weer zit en moet mededelen, dat de situatie na onderhandelingen hetzelfde is gebleven. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: De Raad en het College hebben dus geen millimeter onderhandelingsvrijheid meer?) Dat heb ik niet gezegd; ik moet een goede opdracht hebben. Ik wil een opdracht hebben die mij in staat stelt om ook met een bepaald resultaat terug te komen. Aan een opdracht die dat niet voldoende hard maakt heb ik niets, want dan kan ik met niets anders terugkomen dan wat er nu al ligt. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Bij elke opdracht die de Raad bedenkt geeft u dit antwoord, of het nu over het tenniscentrum gaat of over het ABN/AMRO-gebouw.) Ik richt mij dan op het concrete geval van de Hoornsloot. Wat dat betreft kan ik slechts zeggen, dat wij hebben onderhandeld over een totaalpakket, waarin een groot aantal banen is opgenomen, zo ook een gebouwde hal, parkeerplaatsen enz. Dat heeft een bepaald resultaat opgeleverd. Nu wordt gevraagd, welke de mogelijkheden zijn het een en ander verder terug te dringen. Ik kan daarover natuurlijk met de eigenaren van het park gaan praten, maar met welk doel en met welke rekening? Er wordt nergens gesproken over de financi‰le gevolgen die dat met zich brengt; die zijn er zeker. Ik neem aan, dat de eigenaren niet zo maar zullen afzien van een deel van het contract dat met hen is gesloten. Vervolgens is de vraag aan de orde, hoe dat zich dan weer verhoudt ten opzichte van de mogelijkheden om voor forse compensatie te zorgen zoals wij die hebben voorgesteld. (De heer MOLLEMAN: Het resultaat van deze inpassing behoort tot de verantwoordelijkheid van het College. Dan zijn de financi‰le gevolgen toch ook voor de verantwoordelijkheid van het College?) Ik zeg ook niet, dat die niet voor de verantwoordelijkheid van het College zijn, maar zij zijn er wel. Het College is van mening, dat door deze aanpak van het Amsterdamse Bos daar ter plekke een evenwichtig beeld ontstaat. Het bos wordt wel enigszins aangetast, maar er komt op die plek ook iets voor terug. Wij menen, dat wij daar een goed gebruik en goede inrichting van het Amsterdamse Bos kunnen bereiken. Wij weten, dat daartegen veel verzet bestaat en wij willen dan ook zoeken naar verdere compensatie. Dat is de reden geweest waarom het College de Raad heeft voorgesteld, voor een forse compensatie te zorgen in de Schinkelpolder. Deze polder vormt een verbinding tussen de Westeinder Plassen en het Amsterdamse Bos en verbindt verder het Nieuwe Meer met het Amsterdamse Bos. Er loopt een brede strook van Spaarnwoude tot de Westeinder Plassen. Dit kan een zeer ecologische strook zijn als die goed wordt ingericht; de schakels die daarin zitten, moeten wel stuk voor stuk worden heringericht. De Schinkelpolder is daarin een belangrijk onderdeel. (De heer HOOIJMAIJERS: Ik ben het met u eens, dat de Schinkelpolder zeer belangrijk is, maar ik zou graag willen weten Ä dat moeten wij vandaag ook hard maken Ä hoe re‰el de compensatie is. Wanneer krijgen wij de raadsvoordracht?) (De heer MOLLEMAN: Ik wil gebruik maken van het budgetrecht.) De Schinkelpolder is in het beleid van de provincie, in het rijksbeleid en in ons eigen beleid erkend als een belangrijke aan te leggen ecologische zone. Daarin was een kantoor als kostendrager gepland. Dat kantoor hoort daar niet thuis; het is volstrekt in strijd met ons mobiliteitsbeleid, met ons rotatiebeleid enz. Dat bos komt er niet als niemand ervoor zorgt, dat de kosten op een andere manier worden gedragen. De gemeente Amsterdam is bereid, die zone aan te leggen en ik kan toezeggen, dat het College binnen twee maanden de Raad een voordracht terzake zal voorleggen. Dat moet dan geen voordracht zijn voor allerlei mogelijkheden voor compensatie; zij moet zich beperken tot de Schinkelpolder. Ik vind 70 hectaren bos een zeer royale compensatie voor een verlies van 3 hectaren bos. De heer VAN HOEVE: Ik verzoek om schorsing van de vergadering voordat wij aan de tweede termijn beginnen. De vergadering wordt geschorst van 20.53 uur tot 21.02 uur. De VOORZITTER heropent de vergadering. De heer VAN HOEVE: Mijnheer de Voorzitter. De richting die dit debat opgaat is heel duidelijk. De meerderheid van deze Raad volgt de voordracht van het College om de Evenementenweide voor een deel in te richten als tennispark. Over die bestemmingsverandering bestaat geen onduidelijkheid. Het is ook een taak van de Raad om aan een discussie op een gegeven moment een eind te maken, na een goede belangenafweging. Twee punten wil ik nog naar voren brengen. In de eerste plaats is er de discussie over de compensatie en de Schinkelpolder. Ik wil er geen misverstand over laten bestaan naar Groen Links toe, dat wij voor een compensatie zijn. Ik ben ge‹nteresseerd in de raadsvoordracht van het College over die compensatie, ook uitgewerkt naar de Schinkelpolder. Ik wil mij niet op voorhand verplichten, dat wij die bestemming zullen volgen. Ik wil wel hier uitspreken, dat wij de compensatiegedachte zullen volgen. Als die stukken er liggen, moeten wij maar kijken of dat een goede bestemming is. Ik herinner de heer Holvast er fijntjes aan, dat hij een prachtige nota over het groen aan de Westrand heeft ingediend, waaraan een financi‰le paragraaf ontbreekt, dus het zou best eens kunnen zijn, dat wij, als wij de stukken en ook de nota over het groen aan de Westrand op tafel hebben, zeggen dat wij zo te werk gaan. Die optie moet openblijven. (De heer HOLVAST: Het zou toch wat wonderlijk zijn als het ene stukje door het andere stukje ecologische zone zou moeten worden gefinancierd? Ik denk, dat wij er wel uitkomen, want de ring moet rond.) Ja, het moet allemaal, maar dat is een discussie die wij natuurlijk in juni echt op hoog niveau gaan voeren. Dan is de vraag aan de orde, welke de prioriteiten zijn voor Amsterdam en hoe onze meerjarenbegroting eruit ziet. Als het dan om bedragen gaat van 10 miljoen gulden begint het wel erg relevant te worden om even voorzichtig te zijn. Ik kom toe aan de suggestie om aan een aantal bezwaren tegemoet te komen, waarin wordt gesteld, dat het tennispark gaandeweg wel erg groot is geworden op de Vietnamweide en waarbij wordt gevraagd of het mogelijk is þ dat is natuurlijk zeer essentieel þ terug te gaan tot de grenzen van het Bosplan, zodat dat intact blijft. Wij hebben daarover ook met de akkoordpartijen gesproken. Bij alle akkoordpartijen leeft eigenlijk deze wens. De vraag of het nog mogelijk is op dit moment die onderhandelingen tot een resultaat te brengen, werd verschillend ingeschat. Kunnen wij de wethouder nu nog met goed fatsoen opnieuw op pad sturen? De wethouder heeft gezegd, dat de Raad dan in ieder geval duidelijk moet uitspreken wat deze wil, zodat hij met die uitspraak op pad kan gaan. Als instrument van het akkoordpartijenoverleg wil ik aanstonds een voorstel aan u voorleggen met de uitdrukkelijke vraag aan wethouder Saris of deze op basis van een dergelijke uitspraak kans ziet wat te bereiken met de kanttekening dat dat bereiken heel duidelijk ingekaderd is. Het mag niet leiden tot een openbreken van het akkoord met de ABN/AMRO. Het moet ook allemaal heel snel gebeuren. Dat betekent dan dat wij op dit moment het bestemmingsplan niet kunnen vaststellen en over enkele weken daarop zullen terugkomen. Als deze uiterste poging niets oplevert, zijn wij bereid terug te keren tot de voorstellen die thans voorliggen. (De heer MOLLEMAN: Ik begrijp dat de PvdA-fractie behoefte heeft aan een ordedebat.) (De VOORZITTER: Ik begrijp nog helemaal niets. Er heeft mij nog geen voorstel bereikt.) Ik heb gezegd dat ik hier als instrument van het akkoordpartijenoverleg een voorstel neerleg dat door de Voorzitter tot onderdeel van de beraadslagingen kan worden verklaard. (De heer MOLLEMAN: Maar het weerhoudt de Raad ervan tot vaststelling van het bestemmingsplan over te gaan, terwijl de vaststelling is geagendeerd.) (De VOORZITTER: Mag ik even dat voorstel in ontvangst nemen en laten inkomen?) Inderdaad houdt dit de vraag in of wij vandaag het bestemmingsplan vaststellen of een reden zien om die vaststelling te verdagen. (De heer MOLLEMAN: Dan vraag ik onmiddellijke verspreiding en stemming, want dan is het een ordevoorstel.) De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 29ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Van Hoeve, mevr. De Jong, Holvast en Hooijmaijers inzake de bestemming van de grasvelden tussen Hoornsloot en Koenenkade (Gemeenteblad afd. 1, nr. 267, blz. 1222). Het voorstel is voldoende ondersteund en wordt terstond in behandeling genomen. De VOORZITTER: Ik constateer, dat voorgesteld wordt, het College van Burgemeester en Wethouders op te dragen: "in overleg met de exploitant van het complex vast te stellen welke gevolgen dat heeft voor de indeling van de overige delen van het plangebied en wat de financi‰le gevolgen zullen zijn; in paragraaf 4 van het bestemmingsplan de beschrijving van het plan en in paragraaf 3.3 de verkeersaspecten aan te passen, en het op deze punten aangepaste bestemmingsplan in mei 1993 aan de Gemeenteraad voor te leggen." (De heer HOLVAST: Het belangrijkste dictum is vervat in de alinea na "spreekt uit dat". Kunt u die misschien ook even voorlezen?) Die alinea luidt: "dat de grasvelden gelegen tussen Hoornsloot en Koenenkade geen onderdeel uitmaken van het plangebied". Voor de orde van de vergadering is het tweede dictum even belangrijker. Als het voorstel door de Raad wordt overgenomen, betekent dat inderdaad, dat wij de verdere behandeling van het punt zullen moeten opschorten. Het gaat dus om een ordevoorstel. (De heer MOLLEMAN: Dat betekent dus ook, dat dit voorstel eerst dient te worden besproken.) Dat klopt. Ik stel voor, als daaraan behoefte bestaat, kort te debatteren over dit ordevoorstel. De heer MOLLEMAN (orde): In eerste termijn heb ik al aangegeven, dat de CDA-fractie het gevoel heeft, dat het Collegeen met name de wethouder, de Raad hebben klemgezet. Als ik het goed begrijp, heeft het punt van orde betrekking op een van de aspecten die ik bij voorstel heb gevraagd. De akkoordpartners wensen op dat punt vandaag nog geen beslissing te nemen. Wij hebben de wethouder vanmiddag horen zeggen, dat hij op basis van dit soort moties þ vanmiddag had hij het over de AWF en zijn handelen als commissaris þ geprobeerd heeft het een en ander onder de aandacht te brengen. Dat wil zeggen, dat mijn fractie geen vertrouwen heeft in de uitkomst van het overleg en tegen het ordevoorstel zal stemmen. Mevr. DE JONG: Ik wil in de eerste plaats van de wethouder weten of hij het voorstel op zichzelf uitvoerbaar acht en dan wel uitdrukkelijk met inachtneming van de volgende punten: dat de relatie met de ABN/AMRO en het convenant niet in gevaar zullen komen, dat de locatie Vietnamweide niet meer aan de orde zal komen en dat de zaak verder in mei zal worden behandeld. De heer HOFMAN: Wij hebben vandaag een brief gekregen van mr. Bruinsma-van Heusden, waaruit blijkt dat het sportpark niet bij machte en niet van zins is nog over een en ander te debatteren. Dat geldt ook voor ABN/AMRO, dus ik vraag mij af waarom wij een ordedebat zouden houden en waarom uitstel zou moeten worden verleend. De heer HOLVAST: Het mede door ons ingediende voorstel heeft alleen zin als het College het volmondig overneemt en er perspectief in ziet om binnen de verkleinde grenzen van het plangebied de onderhandelingen af te maken en de zaak nader in te vullen. Als dat namelijk niet het geval is, is het niet meer dan een rituele omweg en daaraan heeft mijn fractie geen behoefte. De VOORZITTER: Ik wijs de Raad er wel op, dat wij nu over de orde praten. Aan de orde is de vraag of wij de behandeling tot mei opschorten. Als de Raad het voorstel inhoudelijk wil behandelen, ontstaat een heel ander soort debat. De heer HOOIJMAIJERS: De VVD-fractie is het volledig met u eens. Ik ben van mening, dat het zonder een inhoudelijk debat, met een mening over deze zaak van de zijde van de wethouder en het College, moeilijk is nu al invulling te geven aan de inhoud van het ordedebat. Ik denk dat dat noodzakelijk is. (De VOORZITTER: Een ordedebat heeft geen inhoud.) Bij dit belangrijke onderwerp kan het dat dan eens krijgen. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Wij winnen al veel als wij een beetje tijd winnen en daarom ondersteun ik het idee van het opschorten, maar wel onder de voorwaarde, dat de reeds ingediende voorstellen tevens worden aangehouden. De heer BRUINS SLOT: De CDA-fractie heeft even de gelegenheid gekregen intern beraad te houden en heeft besloten haar standpunt te herzien. Als dit voorstel wordt aanvaard, wordt de wethouder daarmee het bos ingestuurd. Daaraan willen wij graag meewerken en daarom zullen wij voor het voorstel stemmen. Wethouder SARIS: Er is gevraagd wat het College van het ordevoorstel vindt en of het er iets mee kan bereiken. Het College is op het punt van de verplaatsing van het tennispark tot nu toe een rechte weg gegaan, in overeenstemming met alle besluiten die eerder door de Raad zijn genomen. De Raad heeft ook een heldere rapportage over de consequenties daarvan ontvangen. Ik begrijp uit dit voorstel, dat de meerderheid van de Raad eigenlijk wil terugkomen op een bepaald onderdeel omdat men van mening is, dat een en ander binnen de Hoornsloot dient te worden gerealiseerd. Als de meerderheid van de Raad dat meent, moet ik een duidelijke uitspraak in de rug hebben om op dit punt ook maar iets te kunnen bereiken in de onderhandelingen. Dit voorstel spreekt uit, dat de grasvelden gelegen tussen de Hoornsloot en de Koenenkade geen deel uitmaken van het plangebied. Met die uitspraak in de rug valt te onderhandelen. Het College wil dus die poging wagen en verwacht er ook enig resultaat uit te halen. De VOORZITTER: Ik wil duidelijkheid hebben over het volgende. Het voorstel heeft maar ‚‚n echt dictum. Daarin wordt gezegd, dat er een aangepast bestemmingsplan dient te komen, als uitkomst van de onderhandelingen, dat in mei 1993 aan de Gemeenteraad moet worden voorgelegd. Dat betekent dat het gestelde na de woorden "spreekt uit dat" geen echt dictum kan zijn in de zin dat vanavond wordt voorgesteld om het bestemmingsplan dat thans voorligt in deze geest te veranderen, anders zou het voorstel niet consistent zijn. Bedoeld wordt dus dat de Raad uitspreekt, dat het wenselijk is, dat de grasvelden gelegen enz. en het College van Burgemeester en Wethouders opdraagt daarover de onderhandelingen te heropenen en thans de besluitvorming over het bestemmingsplan op te schorten. Dat is de betekenis van het voorstel, anders klopt het niet. Het College komt dan dus in mei terug met een gewijzigd bestemmingsplan of niet en dan hebben wij een probleem. (De heer VAN HOEVE: Dat is perfect weergegeven.) (De heer HOOIJMAIJERS: Nog niet zo lang geleden hebt u mij te verstaan gegeven, toen ik zei dat een voorstel op een bepaalde manier moest worden gelezen, dat dat niet kon omdat er staat wat er staat. U kunt dus formuleren wat u wilt, maar er staat wat er staat.) Daarom zeg ik ook, dat het voorstel niet kan worden geaccepteerd als niet wordt gelezen wat er behoort te staan. Ik vraag de indieners dus aan het voorstel de woorden "de wens" toe te voegen, zodat er komt te staan: "Spreekt de wens uit dat." (De heer VAN HOEVE: Die bereidheid hebben de indieners.) Die twee woorden kunnen gewoon met de pen worden toegevoegd als iedereen het erover eens is. Is de wethouder het er ook mee eens? Wethouder SARIS: Ons politieke gezelschapsspel heet optimaliseren en daartoe draagt dit voorstel enorm bij. De discussie wordt gesloten. Aan de orde is de stemming over het voorstel-Van Hoeve c.s. (nr. 267). De heer R.H.G. VAN DUIJN (stemmotivering): Ik heb eigenlijk bezwaar tegen de inhoud van het voorstel omdat het toch beoogt voorbereidingen te treffen voor een tenniscomplex op een plek, de Vietnamweide, waar ik het niet wil. Intussen denk ik echter stiekem bij mezelf: zo lang er wordt gepraat wordt er niet gekapt en daarom steun ik het voorstel. De heer HOFMAN: Ik zal tegen dit voorstel stemmen omdat voor ons alle uitstel waardeloos is tegenover de contractpartijen. Mevr. WITTE-BUIJSERD: Het motto van ECO-2000 is "bezint eer gij begint en doende zijnde denk dan nog" dus ik zal voor dit voorstel stemmen. Het voorstel-Van Hoeve (nr. 267) wordt bij zitten en opstaan aangenomen. De VOORZITTER constateert, dat van de bij de stemming aanwezige raadsleden de heer Hofman zich tegen het voorstel heeft verklaard. De discussie wordt geschorst. De voordracht en de bij dit punt ingediende voorstellen worden aangehouden tot de vergadering over vijf weken op 26 mei 1993. Aan de orde is de v o o r t z e t t i n g van de behandeling van: 7 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 inzake het beleid inzake minderheden naar aanleiding van het verslag, getiteld: Amsterdam heeft iedereen nodig (Gemeenteblad afd. 1, nr. 216, blz. 763). Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. Mevr. Van der Stoel heeft aangegeven, dat het op zichzelf ongewoon is een werkplan van een bureau in de Raad te behandelen. Wij hebben in de voordracht aangehaakt bij de wens van de VVD-fractie om met name ook de relatie met het gevoerde minderhedendebat, zowel in Nederland als geheel, maar met name ook in Amsterdam, te leggen. Uit de inbreng van de zijde van de Raad begrijp ik, dat die aanpak op waardering stuit en dat ook in het algemeen de daarin genoemde beleidslijn, inclusief de speerpunten, wel op de steun van de Raad kunnen rekenen. Mevr. Van der Stoel wees erop, dat wij bij de ontwikkeling van een multi-culturele samenleving, zaken als dienstverlening en hulpverlening niet voorop moeten stellen omdat het niet aangaat de zwakte van de betrokken groepen te benadrukken. Ik meen inderdaad, dat in het Amsterdamse minderhedendebat onder meer duidelijk is geworden, dat het van groot belang is uit te gaan van de sterkte die de leden van de doelgroep met name zelf bezitten. In het kader van het restrictieve toelatingsbeleid in Nederland heeft men uitdrukkelijk ervoor gekozen om in Nederland een toekomst te vinden voor henzelf en voor hun kinderen en dit betekent, dat men in staat moet zijn ook aan die toekomst te gaan werken. Het benadrukken van de zwakte is daarbij dus niet aan de orde. Toch vond ik in de opsomming van mevr. Van der Stoel het begrip "dienstverlening" wat minder gelukkig gekozen, want in onze samenleving kan een aantal taken nu eenmaal niet door individuen of kleine groepen worden geregeld. Voor die taken worden uitdrukkelijk langs de lijnen van de overheid voorzieningen getroffen. De term "dienstverlening" valt uitdrukkelijk toch wel onder de vraag of en hoe een minderhedenbeleid moet worden gevoerd. Zo weten wij dat het onderwijs een activiteit is die door de overheid wordt georganiseerd. Wij betalen belasting opdat het onderwijs van onze leerplichtige kinderen wordt verzorgd. Daar hoort dan uitdrukkelijk een bezinning op de vraag bij of die dienstverlening op correcte wijze door de overheid wordt geboden. Daaraan kunnen kinderen en ouders natuurlijk zelf een flinke bijdrage leveren. Dat dient uiteraard ook het geval te zijn, maar een en ander zal toch ook voor een deel gepaard moeten gaan met van de zijde van de dienstverleners, in dit geval de overheid, betaalde dienstverlening. De heer Spit stelt, dat de CDA-fractie zaken als facetbeleid liever in vormen van categoriaal beleid zou zien overgaan. Ik wijs erop, dat, wanneer men in het onderwijsbeleid vanuit de facetbenadering rekening houdt met het feit, dat het onderwijs ook goed moet functioneren voor kinderen van allochtone groepen, dit ertoe kan leiden, dat op een gegeven moment specifiek onderwijs voor die doelgroep wordt opgezet. Dan komt men in een categoriale aanpak terecht, maar dat doet men pas op een moment waarop een integraal kader, rekening houdend met specifieke aspecten, geen effect meer sorteert. Ik zal mij wat begrijpelijker uitdrukken. Als wij bij voorbeeld rekening houden met het feit dat kinderen de Nederlandse taal nog niet zo goed beheersen, zijn wij nog bezig met behandeling van de problemen voor de gehele groep. Als men de brug overgaat en op een gegeven moment gebruik maakt van de mogelijkheden om de eerste jaren de eigen taal als instructietaal te gebruiken, zoals bijvoorbeeld ook op Friese scholen gebeurt, is men in feite met een categoriale aanpak bezig. Elke keer opnieuw moet worden afgewogen wanneer kan worden volstaan met algemene voorzieningen goed te laten functioneren, ook voor deze groep, en wanneer een en ander zo specifiek moet worden aangepakt, dat wij tot een categoriale aanpak moeten overgaan. Het moge duidelijk zijn, dat bij een dergelijke redenering het accent, hoe dan ook, altijd zal liggen op de lijnportefeuilles waaronder de desbetreffende dienstverlening valt. Ik heb nu het voorbeeld van de scholen gebruikt, maar dat geldt natuurlijk ook voor de jeugdhulpverlening, het welzijnswerk en het arbeidsmarktbeleid. Bij al die zaken geldt steeds weer de vraag: zijn de dingen die wij als overheid organiseren voor alle inwoners van deze stad ook goed voor deze doelgroepen? Als het antwoord op die vraagstelling negatief is, moet er iets extra's gebeuren. Als het antwoord is, dat de zaak specifiek georganiseerd moet worden, moet voor een categoriale aanpak worden gekozen, niet met de bedoeling om groepen enorm te bevoordelen op dat soort argumentaties, maar wel om te bereiken, dat hetgeen moet gebeuren voor die groep, adequaat wordt gedaan. Ik vat de zaak waarover ik een zeer lang betoog kan houden heel kort samen, maar dat is toch de redeneertrant die wij in de voordracht hebben willen neerleggen. De heer Spit heeft erop gewezen, dat zaken als participatie uiteraard ook voor Nederlanders gelden. Mijns inziens is dit aan de hand van het voorbeeld van het onderwijs ook goed weer te geven. Het gaat om de betrokkenheid van ouders bij het onderwijs van hun kinderen. Alle ouders dienen in principe naar de ouderavonden te komen om te kijken hoe het gaat met hun kinderen op school. Als er op een gegeven moment problemen zijn, kan een adviesraad op zichzelf nuttig werk doen door zich tot tolk te maken van hetgeen hier en daar gebeurt. Ik weet bijvoorbeeld dat de Adviesraad Turken een project in ontwikkeling heeft om samen met allerlei groepen ouders vast te stellen, welke scholen in de stad wel goed en welke slecht functioneren voor Turkse kinderen. Op die manier wordt goed vertolkt hoe de Turkse ouders over het onderwijs dat op bepaalde scholen wordt gegeven denken. Het is zeer prijzenswaardig dat op deze manier naar het beleid toe wordt aangegeven hoe een doelgroep een en ander beleeft. Als dat geen representatief gegeven is, hebben wij er niets aan. Het gaat uiteindelijk om de mening van de individuele ouders, maar een bundeling, in de vorm van een adviesraad, kan daarbij heel nuttig zijn. Nogmaals, wij hebben daarvoor vormen ontwikkeld in het onderwijs zoals medezeggenschapsraden, die echter niet altijd overal even goed functioneren, zeker niet als het gaat om de vertegenwoordiging van allochtone ouders. Mevr. Oedayraj Singh Varma heeft terecht opgemerkt, dat het facetbeleidin het algemeen langzaam wordt gerealiseerd. Aan de andere kant houd ik staande, dat op een breed front, en dan gaat het echt over de hoofdpunten van het beleid, wel degelijk voortgang wordt geboekt. Mevr. Agtsteribbe noemde nog een aantal succesverhalen. Er zijn natuurlijk ook wel dingen die minder snel gaan, maar in het algemeen vind ik toch, dat op een breed front goed wordt gewerkt. Mevr. Oedayraj Singh Varma heeft daarbij specifiek de kwestie van de huisvesting van onderwijs genoemd. Ik vind, dat het onze taak moet zijn, ervoor te zorgen dat het te organiseren onderwijs aan leerplichtige nieuwkomers van 12 tot 17 jaar met goede onderwijskrachten en in goede onderwijsgebouwen zal plaatsvinden. Wij slagen daarin niet altijd en overal, maar het moet ons wel een eretaak zijn, dit tot een goed einde te brengen. De wethouder voor Onderwijs tracht deze zaak met vallen en opstaan zoveel mogelijk tot een goed einde te brengen. Wij kunnen gelukkig deze groeperingen, ondanks de groeiende aantallen, wel op de een of andere manier onderbrengen. Het gebouw waarop mevr. Oedayraj Singh Varma doelde is een heel specifiek geval. Het is door staatssecretaris Ginjaar-Maas vlak voordat het zou worden gesloopt, waardoor het dus al redelijk ontmanteld was, toch nog ter beschikking gesteld voor een korte periode. Dan is het heel moeilijk, in de bestaande bekostigingsregelingen van een dergelijk slooppand toch nog een adequaat onderwijsgebouw te maken. Mevr. Oedayraj Singh Varma heeft verder gesproken over samenwerking met het Bureau Bestuurscontacten bij een aantal zaken. Bij twee projecten Ä inzake het leefklimaat en de multi-culturele stad Ä bestaat wel degelijk samenwerking met het Bureau Bestuurscontacten als het gaat om het organiseren van ontmoetingen en participaties, hetgeen men bij dit bureau meer en meer als het normale werk beschouwt. Het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid doet een poging, hieraan een goede bijdrage te leveren. Mevr. Agtsteribbe heeft gevraagd naar de budgetten voor het nieuwkomersbeleid. Om een heel lang verhaal kort te maken, merk ik op, dat een van de allerbelangrijkste punten bij het nieuwkomersbeleid toch is, te voorzien in cursussen Nederlands voor die groepen volwassenen voor wie dit nodig is om op de arbeidsmarkt te participeren. Het Regionaal Bestuur voor de Arbeidsvoorziening schat, dat van de ruim 11.000 volwassen nieuwkomers die per jaar hier binnen komen ongeveer 3500 een dergelijke cursus zouden moeten volgen. Wij zijn tot nu toe nog niet verder gekomen dan gereserveerde capaciteit, enerzijds in de basiseducatie met de reguliere budgetten waarvan wij eenderde reserveren voor nieuwkomers en met een belangrijk deel van de normale VAVO (Voortgezet Algemeen Volwassenenonderwijs) -cursussen, anderzijds uit de extra-gelden die minister Ritzen beschikbaar heeft gesteld in het kader van het plan "Weg met de wachtlijsten". Het gaat hier om ongeveer 2000 plaatsen. Wij hebben op dit ogenblik een capaciteitsprobleem van ongeveer 1500 plaatsen. Als men weet, dat die plaatsen Ÿ 6500 per stuk kosten, hebben wij dus een probleem van ongeveer 8,5 miljoen gulden. (Mevr. AGTSTERIBBE: Bent u ook bereid, effectiviteitsmetingen te doen bij degenen die die cursussen geven om te beoordelen of zij werkelijk het gewenste effect hebben en zo nodig experimenten op dit gebied te ontwikkelen om te bezien of het beter en sneller kan? Daarbij denk ik aan de suggestie van de heer Balai van een zomerschool.) Ik wijs erop, dat ik met Ÿ 6500 al een lager bedrag heb genoemd dan voorheen het geval was, omdat de cursussen behoorlijk effici‰nter zijn gemaakt. Aan de effectiviteit, waarop mede door uw fractie sterk is aangedrongen, wordt zeker gewerkt. Wij hebben op jaarbasis een capaciteitsprobleem. Daarvoor zal extra geld beschikbaar moeten komen in de miljoenensfeer die ik daarnet noemde. Bij de begroting voor dit jaar hebben wij 1,5 miljoen gulden incidenteel gekregen. Dat zal met name worden gebruikt om in de zomerperiode die extra cursussen te geven in de richting die u zojuist hebt aangegeven. Er is op dit punt nog sprake van een structureel probleem voor vele jaren. Wij komen hierop bij de begroting zeker terug. Mevr. Agtsteribbe heeft ook gevraagd naar het niet-rapporteren door diensthoofden. Ik wijs erop, dat de respons bij het invullen van de formulieren in het kader van de positieve actie is opgelopen van 62% naar 84%. Als men in dit tempo doorgaat, zou dit het volgend jaar helemaal goed moeten zijn. Ik wijs er ook op, dat de resultaten van het positieve- actiebeleid die in de notitie staan en die wij de volgende keer in de Commissie voor Economische Zaken enz. gaan bespreken, overigens aantonen... (Mevr. AGTSTERIBBE: Er zit progressie in, dat geef ik de wethouder toe. Ik vind, dat als u namens de Raad de ambtenaren in deze gemeente om een antwoord vraagt, dat antwoord gewoon moet worden gegeven. Dat behoort 100% te zijn; punt, uit. Ik zal u hierop bij de begrotingsbehandeling opnieuw aanspreken en u vragen of het 100% is.) Ter lichte excusering wijs ik erop, dat wij nog een registratiediscussie tegemoetgaan. Pas als die discussie ge‰indigd zou zijn in de mening, dat er moet worden geregistreerd, kan men automatisch uit het personeelsbestand 100% halen. Doordat wij hebben gekozen voor de route van het niet-verplicht opstellen, moeten er toch additionele werkzaamheden worden verricht. Dus zouden er goede redenen kunnen zijn om eens een keer niet mee te doen. Of daarvan dit jaar in al die gevallen sprake is, zullen wij in de Commissie voor Economische Zaken enz. nog wel eens bekijken. De vraag was nu, of er sprake is van progressie. Het antwoord daarop is bevestigend. De heer R.H.G. van Duijn zeg ik zeer veel dank voor zijn steun aan mijn mening, dat het zorgen voor meer werkgelegenheid in deze stad heel belangrijk is, zeker voor de oplossing van de problematiek van de allochtonen. Hij weet, dat ik om die redenen keer op keer heb gewezen op het feit, dat in de komende jaren toch een scheefgroei dreigt te ontstaan tussen de groei van de beroepsbevolking en die van het aantal banen in Amsterdam en dat dit een van de redenen is waarom ik ervoor pleit, zaken als Schiphol, de haven en het toerisme verder te ontwikkelen. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Daarop hebben wij een verschillende kijk, maar met het doel stem ik in.) Wij zijn het in ieder geval eens over de noodzaak, alles op alles te zetten om meer banen in deze stad te cre‰ren. Ik ben het ook met de heer R.H.G. Van Duijn eens, dat vormen van het belasten van milieuvervuilend gedrag Ä energie daarbij uitdrukkelijk inbegrepen Ä en het gebruiken van de opbrengsten daarvan voor vermindering van de belasting van de factor arbeid een heel goede zaak zou zijn. De heer R.H.G. Van Duijn weet echter ook, dat vanwege de internationale concurrentiepositie dit soort zaken alleen maar op Europees niveau zouden moeten gebeuren. Als wij die conclusie delen, kunnen wij op dit punt nog heel ver komen. Mevr. Van der Stoel antwoord ik op de kwestie van de bundeling van het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid en het Bureau Vrouwenemancipatie, dat naar mijn mening daarvoor in termen van organisatorische versterking weinig voor te zeggen is. Het gaat hierbij uitdrukkelijk om bureaus die beide speerpunten moeten uitzoeken op beleidsterreinen van de gemeente. Wij hebben daar een heel kleine capaciteit neergezet, juist om het werk echt te beperken tot een aantal speerpunten. Daarin zit bijzonder weinig overlapping. De medewerkers van beide bureaus zijn dit ook van mening. Ik meen dan ook, dat het bundelen van zaken en het overdragen van elkaars vaardigheden nauwelijks echt aan de orde zijn en dat het nadeel van gezichtsverlies, waarop mevr. Van der Giessen wees, veel zwaarder weegt dan de denkbare voordelen die hiervan te verwachten zouden zijn. Mevr. Van der Stoel weet overigens, dat de feitelijke beleidscapaciteit bij het Bureau Vrouwenemancipatie inmiddels tot 0,6 formatieplaats is gereduceerd. Het gaat dus niet om een groot onderdeel in dit geheel. Mevr. Oedayraj Singh Varma moet ik antwoorden namens de wethouder voor Vrouwenemancipatie, die ik hier vanavond moet vervangen. Zij had naar het oordeel van mevr. Oedayraj Singh Varma iets toegezegd op het punt van migrantenvrouwen. Ik ben niet verder gekomen dan het feit dat het vroegere Stedelijk Overleg Orgaan Vrouwenwerk Amsterdam (SOOVA) heeft toegezegd, hiernaar onderzoek te verrichten en dat dit onderzoek is uitbesteed aan Bureau Berenschot. Dat bureau is tot de conclusie gekomen, dat hiervoor nauwelijks een draagvlak is en dat de zaak is gestokt. Wat er sindsdien bij de wethouder voor Vrouwenemancipatie met het rapport van Bureau Berenschot is gebeurd kon niemand mij vertellen. Dit moet mevr. Oedayraj Singh Varma dus van de echte wethouder voor Vrouwenemancipatie horen. Mochten er langs die lijn activiteiten worden ontwikkeld, dan zal het Bureau Strategisch Minderhedenbeleid daaraan uiteraard zijn medewerking verlenen. Daarvoor moeten wij echter eerst aangeven hoe en wat, om vervolgens te bezien of dit kan worden ingepast. De heer Hofman heeft gesproken over het onderwijs op de Nederlandse Antillen. Ik ben het met hem eens, dat het onderwijs in de Nederlandse taal aldaar dringend verbetering behoeft. Uit het kennisniveau van de binnenkomende Antillianen in Amsterdam blijkt, dat daaraan heel veel ontbreekt en dat aanvullend onderwijs nodig is. Wat het verhaal van de heer Hofman betreft, onderscheid te maken tussen Surinamers en Antillianen met een Nederlands paspoort enerzijds en de overige allochtonen anderzijds, kan ik mij niet voorstellen, dat veel Surinamers en Antillianen hierin zullen trappen. (De heer HOFMAN: Er bestaan geen Antillianen die geen Nederlander zijn.) Mevr. VAN DER STOEL: Mijnheer de Voorzitter. Ik vind, dat de wethouder zich tot op zekere hoogte ietwat gemakkelijk afmaakt van de pogingen die van verschillende kanten zijn gedaan om inhoudelijke opmerkingen te maken. Wat mij betreft geldt dit voor de discussie met betrekking tot de multi- culturele samenleving. Het heeft geen zin, die af te kondigen, maar daarvoor moet men iets doen, wil men tot ontplooiing komen van de mensen in deze stad en wil men hen steunen om verder te komen. Daarbij is het niet zo relevant of het nu gaat om witte of om migrantenmensen. Men wil proberen, meer mensen zelfstandig te laten opereren. Wij hebben nadrukkelijk gezegd, dat de hoofdlijn daarbij uitsluitend en alleen scholing en werkgelegenheid is. Ik heb de wethouder ook gevraagd, op dit punt met voorstellen in de Commissie voor Economische Zaken enz. te komen, ook om te proberen tot een alliantie te komen tussen witte en migrantenmensen in deze stad. Als wij zelf geen voorstellen doen, worden wij naar het oordeel van de VVD-fractie straks dubbel hard geconfronteerd met een scheiding in de samenleving waarvan democratische partijen in de Raad steeds hebben gezegd, dat zij deze juist zouden willen opheffen en dat zij de zelfstandigheid van deze mensen zouden willen bevorderen. Op dit punt had ik een meer inhoudelijke reactie van de wethouder verwacht. Vervolgens heeft het College geantwoord, dat men kijkt naar dienstverlening en hulpverlening waar de gemeente het zelf doet. Misschien is dit verrassend, maar ik vind, dat het College dan toch probeert, de rol van de overheid iets te zeer te beperken. Wij hebben hier al vaker discussies gevoerd over zaken als de rol van algemene voorzieningen in de stad en de wijze waarop zij ook bijdragen aan de multi-culturele samenleving. De wethouder weet best, dat men daarover in deze Raad heel verschillend denkt, in die zin, dat wij van een aantal organisaties vinden, dat zij nog steeds proberen, hun bijdrage aan die multi-culturele samenleving te ontlopen. Mevr. Agtsteribbe sprak in haar eerste termijn ook terecht van "afrekenen". Wat ons betreft is dat nog steeds volop in beeld. Waar algemene voorzieningen algemeen behoren te opereren, moet dat ook zichtbaar zijn in de klussen die zij uitvoeren. Doen zij dat niet, dan moeten wij ook het lef hebben om te zeggen: en nu is het genoeg na al die tijd. Dat heeft consequenties. Evengoed als men van allochtonenorganisaties vraagt, met een programma te komen om iets te bereiken, moeten zij erop worden aangesproken dat zij die resultaten bereiken. Lukt dat niet, dan moet men daaruit de consequenties trekken. Op dit punt zou ik toch graag nog een reactie van het College horen. Tot de drie heren in de Raad (Beaux, Bruyn, Hofman) zeg ik, dat zij ronduit chaos en volkswoede bepleiten in deze stad en dat zij ook vanmiddag weer op onbehoorlijke wijze een poging hebben gedaan tot aanzet tot haat. In rond Nederlands heet dit, dat zij apartheid willen bevorderen. Wij weten, dat dat geen oplossing biedt in een multi-culturele samenleving. De consequentie daarvan is wat de VVD-fractie betreft, dat men de kiezers voor wie men zegt op te komen, in de kou zet. Sterker nog, men misbruikt hen. De heer SPIT: Mijnheer de Voorzitter. Ik ben blij, dat uit de discussie blijkt, dat de wethouder zijn taak als co”rdinerend wethouder goed opvat. De Raad vindt echter, dat dit onderwerp zoveel aandacht verdient, dat de wethouder iets meer moet doen dan dat en dat hij die kar steviger moet trekken. De indruk blijft hangen Ä dat blijkt ook uit de reactie van mevr. Van der Stoel Ä dat er niet hard genoeg aan wordt getrokken en dat de verantwoordelijkheid te veel naar de lijnwethouders wordt geschoven, terwijl de co”rdinerend wethouder niet veel meer doet dan co” rdineren. Ik vraag hem, dit steviger aan te pakken en zijn eigen verantwoordelijkheid duidelijker op de schouders te nemen. Het spijt mij, dat het plaatsen van dit punt op de agenda van deze Raad de heren Beaux en Bruyn in de gelegenheid stelt, publiekelijk nog eens te suggereren, dat Antillianen criminelen zijn en dat wij ons zouden moeten verlustigen in de Servische politiek in Bosni‰-Hercegovina. (De heer BEAUX: Ik gaf slechts een weergave van hetgeen naar voren werd gebracht door een Amsterdammer die dit aan den lijve heeft ondervonden van die Antillianen die het zo goed doen in Amsterdam Zuidoost.) Mevr. OEDAYRAJ SINGH VARMA: Mijnheer de Voorzitter. Ik vind, dat het gedrag van de drie heren in deze Raad steeds stuitender wordt. Ik meen, dat het belangrijk is, dat wij als democratische partijen ons buigen over de vraag hoe wij ervoor kunnen zorgen, dat deze drie heren en hun partijen bij de volgende verkiezingen hier niet terugkomen. Als iemand hier niet thuishoort, zijn het deze drie heren. (De heer BEAUX: Het meest stuitende is de grote bek van mevr. Oedayraj Singh Varma!) (De VOORZITTER: Gaan wij schelden? Dat kunnen wij ook!) (De heer BEAUX: Neen, constateren.) (De VOORZITTER: Als u nog ‚‚n keer scheldt, verwijder ik u uit de vergadering.) (De heer HOUTERMAN: De heer Beaux heeft gescholden, dus u kunt hem verwijderen.) (Mevr. GREWEL: Graag zelfs!) (De VOORZITTER: Ik begin met een waarschuwing.) Wij spreken hier over het facetbeleid. De co”rdinerend wethouder voor het Minderhedenbeleid heeft een belangrijke functie. Ik ben het op dit punt met de heer Spit eens. Bij facetbeleid hebben de andere leden van het College ook een functie. Het verbaast mij, te zien, dat de rest van het College bij dit punt afwezig is. Ik zou graag twee leden van het College een vraag stellen. Aangezien zij er niet zijn, zal ik mijn vragen maar in de commissie van advies en bijstand stellen. Bij het nieuwkomersbeleid gaat het met name om de opvang. Ik vind dit een heel belangrijk punt. De wethouder is er niet op ingegaan. Ik verzoek, dit punt zo snel mogelijk op de agenda te plaatsen van de Commissie voor Sociale Zaken enz, eventueel gecombineerd met de Commissie voor Cultuur enz. Mijn waarneming is, dat het hiermee niet goed gaat en dat wij daarover zo snel mogelijk met elkaar moeten spreken, niet ergens in september, maar als het kan nog voor de zomer. Wat de vrouwenemancipatie betreft, heeft de wethouder mij niet goed begrepen. In de Commissie voor Sociale Zaken enz. zal ik hierop terugkomen, aangezien de vakwethouder nu niet aanwezig is. Ik heb inderdaad gesproken over een specifiek pand waarin nieuwkomers les moeten krijgen. Er zijn natuurlijk ook andere panden waarin migranten en migrantenkinderen les krijgen. Ook die panden voldoen niet aan de eisen. Ik vind, dat wij niet op deze manier nieuwkomers moeten opvangen en dat wij dat op een betere manier moeten doen. Mevr. AGTSTERIBBE: Mijnheer de Voorzitter. Ook ik heb mij aan de inbreng van de vertegenwoordigers van de Centrumpartij en van de Centrumdemocraten Ä al dan niet met een jaartal erachter Ä zodanig gestoord, dat ik deze inbreng niet onweersproken zal laten. (De heer HOFMAN: Waaraan hebt u zich dan zo ge‰rgerd? Aan het feit, dat ik zeg: Nederland voor de Nederlanders, ongeacht ras of huidskleur?) Zij menen zich, keer op keer, kwalificaties ten opzichte van medeburgers te kunnen veroorloven die beledigend zijn. Zij maken negatief onderscheid tussen burgers. Zij leggen verkeerde verbanden en stellen bewust mensen in een kwaad daglicht. Daardoor werken zij mee aan het vergroten van tegenstellingen in de stad. Een- en andermaal verklaren zij groepen mensen tot een probleem. Zij spelen in op angsten en onzekerheden van burgers en zij wijzen een zondebok aan. Keer op keer suggereren zij, dat migranten de oorzaak zijn van problemen. Anderen hebben altijd de schuld. (De heer HOFMAN: Ik heb het woord "probleem" niet in de mond genomen. Ik heb alleen maar gesuggereerd...) (De VOORZITTER: Laat u mevr. Agtsteribbe toch even uitspreken!) (De heer HOFMAN: Ik mag toch...) (De VOORZITTER: Neen, u mag niets! Wij houden ons nu even aan de orde!) Anderen hebben altijd de schuld. Deze drie raadsleden hebben daarvoor naar eigen zeggen de oplossing, die erop neerkomt, dat vele Ä zo niet alle Ä problemen zijn opgelost als er geen of minder allochtonen in deze stad zouden zijn. Die schijn wekken zij. Dat kwalificeer ik als onjuist en huichelachtig. De kwalificaties van de heer Bruyn van onze Burgemeester, die Burgemeester van alle Amsterdammers is, vind ik ver beneden het niveau dat een volksvertegenwoordiger betaamt. Ik kenschets deze woorden als schandelijk, beledigend Ä ook voor de andere hier aanwezige personen Ä ; en smadelijk. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb begrepen, dat mevr. Agtsteribbe en mevr. Van der Stoel niet goed kunnen luisteren. Ik meen, dat ik een objectief standpunt heb ingenomen. Ik wens mij niet in de hoek te laten drukken van racist. De heer BRUYN: Mijnheer de Voorzitter. Ik kan moeilijk ingaan op de woorden van mevr. Agtsteribbe en van de heer Spit. Ik vind, dat ik heb gepoogd, de situatie van de Nederlanders in Amsterdam naar waarheid te schetsen. Daarvan kan ik niet afstappen. Dat ik daarbij soms enigermate forse diskwalificaties heb gebruikt, wordt ingegeven door het medegevoel dat ik heb met de Nederlandse bewoners van Amsterdam. Als men eergisteravond de uitzending had gezien van Tros Aktua over de Transvaalbuurt, zou men precies weten wat ik bedoel. Zo zijn er talloze uitlatingen die mijn betoog ondersteunen. Ik voel mij dus helemaal niet aangesproken, noch door mevr. Agtsteribbe, noch door mevr. Van der Stoel, noch door de heer Spit. Ik heb een vraag gesteld over de directeuren van diensten die in een bericht van gisteravond werden genoemd. Zij zouden hun diensten niet meer willen inschakelen bij het uitvoeren van een allochtonen-banenproject. Daarop heb ik nog geen antwoord van de wethouder gekregen. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Ik heb begrip voor de oprispingen die ik zo‰ven heb gehoord. Ik heb al eerder gezegd, dat het principe " ;eigen volk laatst" in schril contrast staat tot ons principe "eigen volk eerst". Het is geen vinding van mij, dat de criminaliteit voor een groot deel wordt bedreven door de allochtonen, maar een vaststaand feit. Ik geef ook niet de schuld aan de allochtonen, maar aan hen die doelbewust bewerkstelligen, dat deze mensen hier worden toegelaten. (Mevr. AGTSTERIBBE: Waar haalt u die cijfers vandaan? Pas op uw woorden, want u legt weer verkeerde verbanden!) De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Kortheidshalve sluit ik mij aan bij de inbreng van mevr. Van der Stoel, mevr. Oedayraj Singh Varma en mevr. Agtsteribbe aan het adres van "de drie daar". Ook ik vind het moeilijk te verdragen, vandaag weer uiterst lasterlijke, insinuerende en fascisto‹de woorden in deze Raad te moeten aanhoren. (De heer BRUYN: U kletst!) Wethouder JONKER: Mijnheer de Voorzitter. Als mevr. Van der Stoel stelt, dat ik in mijn eerste termijn de taak van de overheid te beperkt heb ingevuld door alleen maar te kijken naar door de overheid zelf gereguleerde en in stand gehouden voorzieningen, heeft zij daarin ongetwijfeld gelijk. Wat ik bedoelde te zeggen, is dat het gaat om een aantal zaken waarvan de overheid vindt, dat zij voor iedereen beschikbaar zouden moeten zijn via hetgeen die de overheid ter beschikking stelt. Dan gaat het dus uiteraard ook om gesubsidieerde instellingen, die vaak voor een belangrijk deel op enigerlei wijze door de overheid worden betaald, ongeacht of dat via subsidies, verzekeringspremies of arbeidsvoorzieningsgelden gebeurt. Al die instellingen moeten zich ook afvragen of zij voor alle inwoners van Amsterdam, de taken die aan hen zijn toebedeeld, daadwerkelijk verrichten. Ik gebruik op dit punt graag het voorbeeld van de Raad voor de Kinderbescherming in Amsterdam, die eerder heeft geschreven, voor allochtone kinderen heel weinig te kunnen betekenen. Als wij vinden, dat kinderbescherming een faciliteit moet zijn die voor bepaalde categorie‰n kinderen die in opvoedingsproblemen zijn terechtgekomen beschikbaar zou moeten zijn, behoort deze ook voor die doelgroep aanwezig te zijn. Als mevr. Van der Stoel zegt, dat ook met die instanties zou moeten worden afgerekend, ben ik dat hartgrondig met haar eens. Ook die instellingen moeten wij op de feiten wijzen. In dit verband wijs ik er ter nuancering op, dat wij in die gevallen soms zullen kiezen voor een categoriale aanpak, omdat algemene instellingen dat niet blijken te doen. Het kan natuurlijk niet zo zijn, dat algemene instellingen dan wel het budget blijven houden dat is berekend op de totale bevolking. Men moet dan uitdrukkelijk van een deel van het budget af worden geholpen, omdat dit nodig is voor categoriale voorzieningen. (Mevr. VAN DER STOEL: Betekent dit dan ook, dat het College zegt: wij gaan bij de begrotingsbehandeling voor 1994 instellingen daarop nu eindelijk eens toetsen? Dan komen subsidies weer gereguleerd aan de orde.) Ik meen, dat het algemene antwoord zonder meer "ja" is. Dat geldt niet specifiek voor deze begroting. Dit had altijd al moeten gebeuren en het zal altijd moeten gebeuren. (Mevr. VAN DER STOEL: Die discussie hebben wij al een aantal malen in verschillende commissies van advies en bijstand gevoerd. Iedere keer krijgen wij het antwoord, dat dit eigenlijk zou moeten gebeuren. Wij vragen: probeer op dit punt de door ons gesubsidieerde instellingen te houden aan hun taak.) Ik heb "ja" gezegd op uw vraag. Ik herinner mij, dat u bij de begrotingsbehandeling een voorstel hebt ingediend waarin u uitsprak, dat wij vooral de categoriale instellingen zouden moeten toetsen. Het ligt echter meer voor de hand, de algemene instellingen te toetsen. (Mevr. VAN DER STOEL: De algemene instellingen toetsen of zij hun algemene taak waarmaken en bij categoriale voorzieningen na een bepaalde periode zeggen: breng jullie deskundigheid over naar de algemene voorzieningen. Dat biedt deze dan ook geen excuus om voortdurend te zeggen, dat zij iets niet weten en dat zij daarvoor extra deskundigheid moeten inhuren, met alle smoezen die daaraan steeds worden toegevoegd en met als netto-resultaat, dat de algemene voorzieningen niet aan hun doel beantwoorden.) Wij zijn het op dit punt met elkaar eens. Het is niet meer zo, dat een algemene instelling die in problemen komt bij deze doelgroep iedere keer extra geld moet hebben voor deskundigheidsbevordering. Men zal, gerelateerd aan de noodzaak van de output die men moet leveren, de prestatie moeten verrichten, om het maar zo te zeggen. Als men dat niet kan, zal een ander het moeten gaan doen, maar dan krijgt men dus een kleiner budget. Mevr. Oedayraj Singh Varma heeft gevraagd, het nieuwkomersbeleid voor de zomer in de desbetreffende commissie van advies en bijstand te bespreken. Ik meen, dat wij dit al hadden toegezegd. Op dit punt had inderdaad meer kunnen en moeten gebeuren, maar ook hierin zit uitdrukkelijk voortgang. Dat geldt ook voor de maatschappelijke ori‰ntatie waarop zij specifiek heeft gewezen. De wethouder voor Onderwijs neemt zich uitdrukkelijk voor, de problematiek van de 12- tot 17-jarigen echt op te lossen. Met veel kunst- en vliegwerk gebeurt er in de praktijk ook van alles, ondanks het feit dat de aantallen duidelijk groter zijn. De heer Spit heeft gezegd, dat de wethouder de kar harder moet trekken en meer moet doen. Ik antwoord hem, dat het gaat om een klein bureau en dat wij in de voordracht precies hebben aangegeven welke de speerpunten zijn. In een paar zinnen staat hier soms een heleboel werk. Men kan probleemloos meer zaken bedenken om te doen, maar als men op dit punt beloften doet, moet men deze ook kunnen uitvoeren. Daarvoor heeft men dan ook de middelen nodig. Daarvoor hebben wij ‚‚n keer per jaar de begrotingsbehandeling. Ik zeg nu al, dat mijn voorstellen vooral in de richting zullen gaan van versterking en verbetering van het nieuwkomersbeleid, omdat dit de meest urgente zaak is die op dit ogenblik op de schop zit. In dit debat is dat opnieuw gebleken. Ik herinner de CDA-fractie eraan, dat juist deze fractie mij verleden jaar heeft gezegd: ga vooral zelf het nieuwkomersbeleid trekken, niet alleen samen met de wethouder voor Onderwijs. Op dat punt spoort onze prioriteitsstelling in hoge mate. In antwoord op de feitelijke vraag van de heer Bruyn merk ik op, dat de kwestie van het PAAP-project eind mei in de Commissie voor Economische Zaken enz. aan de orde zal komen. Ook op dit punt staan de zaken er minder somber voor dan de kranten ons doen geloven. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 769 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 9 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot het verstrekken van een bijdrage aan de Internationale School Amsterdam ten behoeve van de verplaatsing en de nieuwbouw van deze school (Gemeenteblad afd. 1, nr. 202, blz. 727). De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Bij dit punt gaat het om de buitenlandse kinderen die ik graag in Amsterdam zie, want zij hebben kapitaalkrachtige ouders en betalen het onderwijs zelf. Waarom moet deze voorziening nu naar Amstelveen worden overgeheveld? Ik zie de noodzaak daarvan niet in. Het is jammer dat deze kinderen verdwijnen, ongeacht ras of huidskleur zeg ik er nog bij voordat mevr. Agtsteribbe weer een opmerking hierover maakt. Wethouder TEN HAVE, waarnemend wethouder voor Onderwijs: Ik kan slechts zeggen, dat het een regionale voorziening is die in de regio blijft. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 728 van afd. 1 van het Gemeenteblad. 17 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 13 april 1993 tot aanleg van de railverbinding Middelveldsche Akerpolder (MAP)ÄNieuw Sloten, tweede fase, inclusief de samenvoegingen van de halten in de De Lairessestraat en de Johannes Vermeerstraat; tevens preadvies op de nota van de raadsleden Stadig en Van Hoeve, getiteld: Tramverbinding Nieuw Sloten/Middelveldsche Akerpolder, alsmede de nota van het raadslid R.H.G. van Duijn, getiteld: Niet in 16 Sloten tegelijk, ‚‚n is genoeg (Gemeenteblad afd. 1, nr. 227, blz. 1057). Hierbij zijn tevens aan de orde: Adres van 2 april 1993 van J.C. Hageman en H. van der Linden- Schadd, namens de Vereniging Stadsvervoerbelang, inzake de verlegging van tramlijn 16 naar Nieuw Sloten. Adres van 3 april 1993 van C.J. Vonk, namens de Vereniging Reizigers Openbaar Vervoer (ROVER), afdeling Amsterdam, inzake het doortrekken van tramlijn 16 naar Middelveldsche AkerpolderÄNieuw Sloten. Adres van 19 april 1993 van G. Eichholtz en andere bewoners van de Osdorperweg inzake het doortrekken van tramlijn 16 naar MAP en de bebouwing van het weilandje in het dorp Sloten. De heer STADIG: Mijnheer de Voorzitter. De PvdA-fractie wil in de eerste plaats allen bedanken die zich hebben ingespannen om de Raad voor deze vergadering van de juiste informatie te voorzien. Om te beginnen noem ik de mensen van het Gemeentevervoerbedrijf (GVB), die op verzoek nog allerlei zaken hebben aangeleverd. Ik noem ook de vele actievoerders en insprekers die ons van een lawine van argumenten hebben voorzien. Iets minder tevreden zijn wij over het preadvies op de door de heer Van Hoeve en mij ingediende nota. Als men de voordracht leest, moet toch worden geconstateerd, dat nauwelijks serieus is ingegaan op wat wij naar voren hebben gebracht en dat vind ik jammer. Wat de nota betreft wil ik even releveren, dat wij uiteindelijk drie conclusies hebben getrokken. Ik loop die even in omgekeerde volgorde langs. De derde conclusie die wij trokken was, dat de varianten voor de tramontsluiting van de Middelveldsche Akerpolder (MAP) zouden moeten worden onderzocht op vervoerswaarde en kosten. Daarover zegt het College in de voordracht, dat dit niet nodig is omdat dit al bekend is en hierover al een beslissing is genomen. In de Commissie voor Verkeer enz. hebben mevr. Tanja en ik er nogmaals naar gevraagd en ik kan met tevredenheid constateren, dat het GVB, de wethouder en het College daaraan inmiddels hebben voldaan. Mijn hartelijke dank hiervoor. Aan het derde punt uit onze nota heeft het College voldaan, zodat wij nu redelijk kunnen beoordelen hoe die varianten zich tot elkaar verhouden. De tweede conclusie was, dat de mogelijkheden van het opvoeren van de snelheid van lijn 2, met name rondom het Hoofddorpplein, zouden moeten worden onderzocht. Het preadvies zegt daarover geen woord. Dat is jammer en wat ons betreft is dit punt nog levensgroot aan de orde. Het derde punt, het eerste punt van onze nota, was uiteraard het belangrijkste. Dat was de conclusie, dat de bouw van de tunnel, om het maar even kortweg zo aan te duiden, zou moeten worden doorgezet. Het College zegt die mening ook te zijn toegedaan, dat dit in 1988 is besloten en dat geen nieuwe feiten naar voren zijn gekomen. Voor de PvdA-fractie zijn in de afgelopen periode wel nieuwe feiten boven water gekomen en die zijn voor ons aanleiding om met betrekking tot die tunnel tot een ander standpunt te komen dan wij aanvankelijk in de nota hebben ingenomen. Daarom wil ik die feiten wel even noemen, want een wijziging van het standpunt is natuurlijk niet zonder betekenis. Het belangrijkste nieuwe feit is, dat wat ons betreft het afwegingskader, waarbinnen deze tunnel en de beslissing om deze al of niet aan te leggen moet worden beoordeeld, wezenlijk is veranderd. Toen wij de nota schreven - dat staat er ook in - was het beeld wat ons betreft, dat is ook niet tegengesproken, dat het geld van het rijk klaar lag en "weg zou lopen" als wij het project niet zouden uitvoeren. Ik zeg het maar even platvloers. Inmiddels ligt de zaak wezenlijk anders, naar ons is gebleken. Er ligt overigens nog steeds geen geld klaar, maar dat beschouw ik maar even als een detail. Belangrijker is dat het geld niet "wegloopt". Het maakt onderdeel uit van het Vinex-bod van 1,4 miljard gulden. Het was wat moeilijk dat boven water te krijgen, maar dat staat nu toch wel vast, tenzij de wethouder het nog wil tegenspreken. Dit betekent dat het afwegingskader wordt gevormd door die 1,4 miljard gulden. Ik geef toe, dat op dit moment het bedrag voor de tunnel in de romp van de Vinex-gelden zit, hetgeen inhoudt dat met name het ROA er niet aan mag komen. Tegelijkertijd is het zo, dat de vrije bestedingsruimte waar wij als Amsterdam met de ROA-partners over kunnen beschikken in het kader van het Vinex-bod wel degelijk met hetzelfde bedrag wordt vergroot als wij besluiten de tunnel niet aan te leggen en in die zin is het afwegingskader wat ons betreft dus wezenlijk anders dan een tijd geleden, toen wij dat allemaal niet wisten. Het tweede nieuwe feit is dat wat ons betreft de strategische betekenis van de tunnel is veranderd. In onze nota schreven wij, dat wij op lange termijn allerlei mooie dingen met die tunnel mogelijk zagen worden; doortrekken naar Schiphol en dergelijke. Inmiddels is dat wezenlijk anders komen te liggen, want het denken over de noord-zuidlijn is in een nieuw stadium gekomen. In 1991, in de eerste ronde van het denken over de noord- zuidlijn, was er alleen sprake van een zijtak onder de Overtoom. Ik wijs op de studie van februari 1991. In februari 1993 kregen wij een tussenrapportage in de Commissie voor Verkeer enz. waarin voor het eerst werd gesproken over een andere optie, namelijk een verlenging via de De Lairessestraat. Ik heb inmiddels begrepen dat daarmee wordt bedoeld: onder de De Lairessestraat en bovenkomend op de Henk Sneevlietweg. Dat betekent, dat die tunneltak van de noord-zuidlijn, zo deze er ooit komt, en deze tunnel elkaar gaan bijten, want deze tunnel is ongeschikt - dat is mijn stelling - om straks in het kader van die noord-zuidlijn eventueel te worden gebruikt. De wethouder is het in die zin met mij eens, dat hij in de Commissie voor Verkeer enz. heeft bevestigd, dat het geen voorinvestering in de noord-zuidlijn is. Het is, vrees ik persoonlijk, zelfs wel iets erger. Ik denk dat deze tunnel straks in de weg ligt. In ieder geval is de strategische betekenis wat ons betreft teruggebracht tot een periode van de komende tien jaar. Wat op langere termijn nodig is, hoort in het noord-zuiddenken thuis en dat kan op dit moment geen aanleiding zijn om tot de aanleg van de tunnel te besluiten. Een beetje in het verlengde daarvan wil ik wijzen op de nota die de heer Molleman met de heer Niamut heeft ingediend. Ook daarin wordt op structurele wijze over het vervoersnet op lange termijn gesproken en de heer Molleman zal bevestigen, dat ook in zijn concept de tunnel niet past. Het laatste nieuwe feit wordt gevormd door de stortvloed van argumenten en geluiden die ons vanuit de burgerij hebben bereikt. Dat zijn er heel veel geweest en ik wil er enkele dingen uitlichten. Ten eerste blijkt, dat de argumentatie, het punt van de vervoerswaarde, uiteindelijk handelt om gegevens die worden berekend op basis van overigens heel degelijke en solide rekenmodellen enerzijds en datgene wat ik in de Commissie voor Verkeer enz. heb aangeduid als het gezond verstand anderzijds. Het gezond verstand en de rekenmodellen botsen een beetje met elkaar in hun uitkomsten. Dat is wat in essentie uit de inspraak naar voren is gekomen. Een ander belangrijk punt is, dat ROVER ons vraagt hoe wij, terwijl wij op dit moment bezuinigen op het GVB-lijnennet, op hetzelfde moment kunnen besluiten tot een dergelijk prestigeobject waarvan men het nut niet inziet; ROVER is een club die altijd erg voor railvervoer is. Dat alles leidt bij ons, na afweging van de verschillende alternatieven, tot de conclusie, dat wij de tunnel nu niet moeten aanleggen. Wel moeten wij het trac‚ van de tunnel reserveren, alsmede het aansluitende trac‚ door Sloten en de MAP, in het licht van het denken over de noord-zuidlijn, dus op een termijn van ongeveer vijftien jaar. Verder vinden wij - dat is het derde element in de conclusie - dat de wethouder met de minister en het ROA zal moeten onderhandelen over de vraag of het mogelijk is dit project in te leveren en in te ruilen voor het alternatief dat is neergelegd, te weten de ontsluiting van de MAP via lijn 1, in combinatie met het treffen van maatregelen rondom het Hoofddorpplein. Deze gedachten hebben mevr. Tanja en ik neergelegd in een voorstel dat ook door de heer Bouma is ondertekend. Dat betekent dat wij het niet meer zullen hebben over het Haarlemmermeercircuit en de tramhalten in de De Lairessestraat, want wat ons betreft verandert daar niets. Voor het weilandje Vrije Geer zoeken wij naar een oplossing. Dat doen wij wederom samen met de fractie van Groen Links; mevr. Tanja zal vertellen hoe het zoeken is gevorderd. De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 30ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Stadig, mevr. Tanja en Bouma inzake de verlenging van tramlijn 1 naar de MAP (Gemeenteblad afd. 1, nr. 268, blz. 1223). Het voorstel wordt voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Uit het betoog van de heer Stadig blijkt, dat de visie die is neergelegd in de nota van Groen Amsterdam: Niet in 16 sloten tegelijk, ‚‚n is genoeg, flink veld heeft gewonnen. Ik sluit mij dus in veel opzichten bij dat betoog aan. De stad is niet een stad met ‚‚n centrum, maar heeft vele centra. Een ervan is Osdorp en veel mensen in Sloten en de MAP zijn op dat centrum aangewezen, dus ook dat pleit ervoor om die ontsluiting per openbaar vervoer te regelen via doortrekking van lijn 1. Dan kunnen de mensen fijn winkelen in Osdorp. Tevens wordt daarmee bereikt dat de kansen groter worden om het weilandje bij Sloten te sparen, want de doortrekking van lijn 16 is dan niet meer urgent. Ik ben het volkomen eens met de gedachte, dat lijn 2, die nu doorgetrokken is naar de woningen in het voormalige tuinbouwgebied Sloten, moet worden gehandhaafd en dat bij het Hoofddorpplein een overzichtelijke situatie moet worden geschapen. Daarom zal ik in dit verband een voorstel indienen. De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 31ø Voorstel van 21 april 1993 van het raadslid R.H.G. van Duijn inzake het doortrekken van lijn 1 naar de MAP enz. (Gemeenteblad afd. 1, nr. 269, blz. 1225). Het voorstel wordt voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. Mevr. TANJA: Mijnheer de Voorzitter. Wij kunnen niet instemmen met de tunnel en het verlengen van lijn 16, en wel om de volgende redenen. Wij vinden verlenging van lijn 1 een goed alternatief. Die lijn doet het intercitystation Lelylaan aan en dat is voor de bewoners van de MAP belangrijk, maar ook het Osdorpplein en het Leidseplein zijn belangrijke haltes. Lijn 2 is wat ons betreft verbeterd door de doorsteek bij de Paulus Potterstraat. De twee lijnen zijn in onze ogen een even goede openbaar- vervoersvoorziening, waar de bewoners van de betreffende wijken behoefte aan hebben. Vanmorgen ontvingen de leden van de Commissie voor Verkeer enz. de resultaten van de enquˆte die is gehouden door de Beheerscommissie van de MAP. Daaruit blijkt, dat het merendeel van de bewoners het ook een goed alternatief vindt. Wij hebben een brief gekregen van de ROVER waaruit blijkt, dat ook die vereniging de voorkeur geeft aan het verlengen van de lijnen 1 en 2 en grote investeringen voor lijn 16 ontraadt. Wat ons betreft is dat dus een heel goed alternatief. Ik wil u er wel op wijzen, dat het een besluit is dat men niet zo maar kan nemen. Op voorstel van deze Raad is jarenlang door mensen aan deze zaak gewerkt. Het project is opgezet in het begin van de jaren tachtig, dat was een andere tijd dan nu het geval is. Het was een soort opmaat voor de Olympische Spelen. In die tijd paste ook het bouwplan voor Nieuw Sloten en ik wil erop wijzen, dat in de afgelopen jaren natuurlijk wel het een en ander is veranderd. De ring is voor wat de openbaar-vervoersverbindingen betreft veel belangrijker geworden met het station Zuid-WTC als NS-station en met het intercitystation Lelylaan. Ik denk, dat de bewoners die van lijn 1 en lijn 2 gebruik maken even snel bij de ring zijn, zodat dit een heel goede openbaar-vervoersvoorziening is, voor die wijken. Het tweede punt waarop ik wil ingaan is het weiland Vrije Geer. Door lijn 16 niet door te trekken kan een tramtrac‚ door dat weiland achterwege blijven en kunnen wij afzien van het bebouwen van dat weiland. Mijn fractie is daarvan een voorstandster. Het weiland is onafscheidelijk met Sloten verbonden en deze groene buffer is zeer noodzakelijk om het 1000 jaar oude dorp tot zijn recht te laten komen. In de Nota van Uitgangspunten van 1984 staat als randvoorwaarde voor Sloten, dat een groene buffer om dat plaatsje enorm belangrijk is, omdat daarmee de historische waarde van Sloten behouden blijft. In een brief van de directeur van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg wijst deze ook op het belang van het behoud van een groene buffer voor het historische dorp. Ik wil op dat punt dan ook een voorstel indienen. Ik doe dat samen met de heer Van Hoeve die zich hiermee ook heeft beziggehouden. Wij vragen het College, uitgaande van het niet bebouwen van de locaties 1 en 2, de milieuvriendelijke woningen die daar waren gepland elders te bouwen en een ander plan uit te werken voor locatie 3, zodat toch nog zoveel mogelijk woningen kunnen worden gebouwd. Mijn verzoek komt er dus op neer, dat ik vraag aan de Commissie voor Stadsvernieuwing enz. een rapportage voor te leggen, uitgaande van het niet bebouwen van het weiland. De VOORZITTER deelt mede, dat is ingekomen: 32ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden mevr. Tanja en Van Hoeve inzake het niet bebouwen van het weiland Vrije Geer (Gemeenteblad afd. 1, nr. 270, blz. 1225). Het voorstel wordt voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. De heer BOUMA: Mijnheer de Voorzitter. Laat ik ook eerst stilstaan bij de vraag of er wel nieuwe feiten zijn, zoals de PvdA-fractie betoogt, of dat de situatie nog steeds zo is als in 1987-1988, toen de VVD-fractie ook al tegen het doortrekken van lijn 16 was en de keuze had bepaald op lijn 1. Welke waren toen de overwegingen van de VVD-fractie die op dit moment nog steeds een rol spelen? De PvdA-fractie spreekt over een nieuw afwegingskader en zegt, dat wezenlijk iets is veranderd. Volgens die fractie ligt het geld van het rijk klaar, maar moet nog een afweging binnen die 1,4 miljard gulden worden gemaakt. Vergelijk ik dat met wat vijf jaar geleden aan de orde was, dan blijkt dat toen het geld ook niet klaar lag, ook een aantal alternatieven voorhanden was en bekend was dat het doortrekken van lijn 1 een goedkoper alternatief was, dus wat dat betreft is eigenlijk niets veranderd. Over de strategische betekenis wil ik het volgende zeggen. Mij staat niet bij, dat vijf jaar geleden al echt concreet sprake was van een noord-zuidlijn, zeker niet in die richting, dus dat is ook geen nieuw argument. Het derde nieuwe feit dat er kennelijk zou liggen is de stortvloed van argumenten op het terrein van de vervoerswaarden en het gezond verstand. Ik denk dat daaraan ook niets is veranderd. Vijf jaar geleden was er ook al gezond verstand bij de burgers aanwezig. Toen lagen er al voorstellen om lijn 1 met name door te trekken om het Osdorpplein te versterken, goed voor de winkeliers in die omgeving en goed voor de burgers vanwege het voorzieningenniveau en de aansluiting op een NS-station. Dat zou toendertijd naar de mening van de VVD-fractie ook een positief effect hebben op de vervoerswaarde en daaraan gerelateerd de exploitatie van de lijn. Over de investering heb ik al gesproken. Met andere woorden, er zijn weinig nieuwe feiten. Mijns inziens is het enige nieuwe feit, dat op dit moment het gezond verstand zegeviert in de Gemeenteraad. Een ander punt heeft te maken met de woningbouw. De VVD- fractie kiest ook voor een compacte stad. Wij hebben uit de discussies begrepen, dat veel alternatieven zijn onderzocht. Er is onderhandeld met Osdorp over het eventueel bebouwen van het Jan van Zutphenplantsoen. Alle resultaten van die studies leiden tot minder woningbouw en een verlies op de grondexploitatie tussen 1 miljoen gulden en 7 miljoen gulden. Uitgaande van het feit dat het bestemmingsplan, het plan van eisen, al jarenlang klaar ligt, is de VVD van mening, dat toch gebouwd zal moeten worden op dat weilandje, tenzij de wethouder mogelijkheden ziet om eventueel een deel van het weilandje te sparen en in overleg met Osdorp nog eens te bezien of het tegenoverliggende plantsoen kan worden bebouwd. Op die manier kan het verlies van die 1,4 miljoen gulden, dat is het alternatief, op de grondexploitatie, weer goed worden gemaakt door wat duurdere woningbouw in dat plantsoen. De heer ORANJE: Mijnheer de Voorzitter. Het beleid van de gemeente Amsterdam en deze Raad is dat de radialen naar de Ringlijn en het centrum van de stad moeten lopen, met name naar het Centraal Station. Dat heeft alleszins te maken met de discussie over het milieu þ hoe meer mensen het openbaar vervoer in, hoe meer mensen de auto uit þ en het bereikbaar houden van de binnenstad, hetgeen ook heel belangrijk is. Ik behoef alleen maar te wijzen op het mogelijk afhaken van Vroom & Dreesmann op het Vendexcomplex. Straks is Vroom & Dreesmann op het vernieuwde Rokin prachtig bereikbaar met de nieuwe lijn 16. De cijfers over het aantal passagiers die de buurt heeft geleverd en die van het GVB verschillen nogal, maar ik moet zeggen dat ik de cijfers van de buurt niet echt betrouwbaar vindt. De vraagstelling is redelijk objectief. Er is wel wat over te zeggen, want het is helemaal niet zeker of lijn 1 kan worden doorgetrokken, maar goed, ik neem aan dat het redelijk objectief is. In de context van de acties die natuurlijk vanuit die buurt zijn gevoerd, betekent dat evenwel dat de resultaten redelijk gekleurd zijn te noemen. Ik beschouw de resultaten niet echt als objectief. Als ik die moet afzetten tegen de cijfers van het GVB dat bepaalde systematieken hanteert die ook op andere lijnen van toepassing zijn en die ten opzichte van eerdere prognoses weer een iets groter verschil te zien geven ten opzichte van lijn 1, moet ik zeggen dat ik de cijfers van het GVB betrouwbaarder acht. Ik wil er ook op wijzen dat de cijfers van het GVB over de vervoerswaarde van bijvoorbeeld de Oostlijn, de Amstelveenlijn of de Ringlijn stelselmatig te laag waren ingeschat en steeds naar boven zijn bijgesteld. Dus ik heb geen enkele reden om te twijfelen aan de juistheid van de cijfers van het GVB. Overigens is die discussie over de vervoerswaarde - de heer Stadig rangschikte deze ook onder de categorie nieuwe feiten - absoluut geen nieuw feit. Diezelfde discussie is gevoerd in 1987-1988, dezelfde raadsadressen zijn ingediend en dezelfde argumenten zijn weer van toepassing, dus wat ons betreft is er geen enkele aanleiding opnieuw een afweging te maken. Lijn 16 gaat echt sneller en rijdt regelmatiger. Het is juist dat lijn 16 qua investering 56 miljoen gulden duurder is dan lijn 1, maar afgezien daarvan en van het weggooien van een bedrag van ruim 1 miljoen gulden aan voorbereidingskosten is het met de exploitatiekosten precies andersom gesteld. Aanstonds kom ik daarop nog terug. Het is inderdaad juist, dat het geld voor de investering niet verloren gaat. Dat geld gaat terug naar het ROA, maar dan beslissen wij niet meer over het geld. Dat doet het ROA dan. Wie garandeert mij, dat het ROA besluit tot de aanleg van lijn 1? (De heer STADIG: Dat moet de voorwaarde zijn, dat hebben wij ook gezegd; dus daarover moet worden onderhandeld.) U hebt ook het ontwerp-Regionaal Verkeers- en Vervoersplan (RVVP) gezien. U hebt ook de nota Amsterdam naar 2005 gezien. U kent het ambitieniveau van alle plannen van het ROA en u kent ook de gigantische tekorten. Ik wil niet de kans lopen, dat wij straks een woonwijk aanleggen, waarvoor het openbaar vervoer nog niet is geregeld; u weet net zo goed als ik hoe moeilijk het is (De heer STADIG: Wij zijn het dus eens: het is een voorwaarde.) Er zijn nog veel meer argumenten om voor lijn 16 te kiezen, maar u bent het toch echt met mij eens, dat wij geen woonwijk moeten maken zonder dat het openbaar vervoer is geregeld? Het is vreselijk moeilijk. Zelfs al zouden de financi‰n voor lijn 1 zijn geregeld, dan zullen wij toch opnieuw het trac‚ moeten voorbereiden en de technische voorbereidingen moeten treffen. De aanleg zal dan zonder meer een aantal jaren worden vertraagd. (De heer STADIG: Wij zitten met de voordracht van het College ook nog lang niet in de MAP. Wij zitten pas bij Sloten. De derde fase moet nog helemaal worden uitgetekend, er moet nog geld voor worden georganiseerd en. Dus wij hebben absoluut morgen hoe dan ook geen tram in de MAP.) Ik heb steeds begrepen, maar de wethouder moet dat maar bevestigen, dat de derde fase van deze lijn sneller kan worden aangelegd dan wanneer lijn 1 wordt doorgetrokken. (Mevr. TANJA: Bovendien rijdt daar nu bus 23. Dat kan dus aanvullend.) Dat is inderdaad juist en het is goed dat u dat zegt. Een van de argumenten betreft namelijk de vervoerswaarde. De bereikbaarheid van het winkelcentrum Osdorp dient goed te zijn. Dat is bij uitstek intern wijkgericht en iets daarbuiten. Daar is bus 23 uitermate geschikt voor. De exploitatie is voor mij het meest cruciale punt. De investering zal groter zijn, zoals ik al heb gezegd, maar de exploitatie is echt duidelijk gunstiger. Het GVB heeft het bijzonder lastig; dat weten wij allemaal. Het rijk gaat een andere systematiek hanteren voor de vergoeding. Dat systeem wordt sterk vraagafhankelijk. Wij verdienen meer als wij meer passagiers vervoeren. Uit berekeningen van het GVB blijkt de exploitatie van lijn 16 jaarlijks 6,5 miljoen gunstiger uit te komen dan de exploitatie van lijn 1. Dat is niet zo verwonderlijk, want lijn 16 rijdt sneller en regelmatiger en vervoert meer passagiers. (De heer STADIG: Dat is gebaseerd op die theoretische cijfers die volgens mensen die er verstand van hebben niet kloppen. Als de co‰ffici‰nten iets worden veranderd is het hele verschil weg.) Natuurlijk is het verschil weg als de co‰ffici‰nten worden veranderd. Kunt u mij echter aantonen, dat die cijfers onjuist zijn en kunt u mij aantonen, dat de afweging die wij in 1987-1988 over exact hetzelfde probleem hebben gemaakt niet juist bleek te zijn? Kunt u mij aantonen, dat de cijfers die het GVB bij andere lijnen heeft gehanteerd op grond van dezelfde parameters onjuist zijn? (De heer STADIG: Ik kan bijvoorbeeld aantonen, dat de voor de MAP gehanteerde co‰ffici‰nt uitwijst, dat 40% van de bewoners de tram zouden nemen. Dat percentage schijnt elders in Nederland maximaal op 30 te worden gezet.) Zelfs al had u gelijk, dan is dat exact dezelfde afweging als in 1988. Het gaat erom dat de exploitatie op basis van de cijfers, waaraan ik niet twijfel, 6,5 miljoen gulden per jaar gunstiger uitkomt. Legt u dat straks bij het produktieplan maar eens uit aan al die andere mensen die te horen krijgen dat ergeen geld is om de lijn te exploiteren. Wij kregen vanmorgen in de Commissie voor Verkeer enz. een stuk van het GVB onder ogen waaruit blijkt, dat voor bijvoorbeeld 1 miljoen gulden per jaar het hele GVB-buspark op milieuvriendelijke diesel kan rijden. Als dus maar 15% van wat het GVB zegt waar is, kunt u het hele buspark al milieuvriendelijk laten rijden. Over rendementsvergelijkingen gesproken! Ik wil ook nog iets zeggen over de manier waarop de Raad omgaat met het besturen van de stad als dit voorstel wordt aangenomen; ik vrees dat het zal worden aanvaard. Natuurlijk heeft iedereen bij de behandeling van een kredietaanvraag de vrijheid ja of nee te zeggen, maar het is ook wel zo, dat men op dat moment echt zwaarwegende argumenten moet hebben. Wij zijn een traject ingegaan. Het is neergelegd in vele nota's die wij hebben vastgesteld. Het staat zelfs in de verkiezingsprogramma van PvdA en Groen Links. Het staat in het Programakkoord 1990-1994 en het Structuurplan Amsterdam 1991. Wij hebben voorbereidingskredieten verleend. Wij hebben allerlei debatten gevoerd in 1987, 1988, 1989, 1990 twee keer en in 1991. Om dan in 1993 nee te zeggen, moet men zeer zwaarwegende nieuwe feiten kunnen aandragen. Ik vind de manier waarop Amsterdam op het ogenblik met dit soort projecten omgaat niet juist. Daarmee wordt de onderhandelingspositie ten opzichte van het rijk buitengewoon zwak. U moet zich maar eens verplaatsen in de positie van het rijk. Wie garandeert mij dat Amsterdam de afspraken nakomt? Deze afspraak stond al in het Bereikbaarheidsplan Randstad. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: U wekt de indruk, dat u de nota van Groen Amsterdam van juni 1992 over dit onderdeel in het geheel niet hebt gelezen!) Die nota heet "Niet in zestien Sloten tegelijk, ‚‚n is genoeg". Ik weet zelfs nog, hoe de nota heet! (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Daarin worden alle argumenten genoemd.) Ik ben het ook niet met u eens. De heer Stadig heeft de motivering gegeven, dat wij zouden moeten wachten op een preadvies op de nota-Molleman, die eigenlijk een regionale nota is. Moeten wij nu echt alles op alles laten wachten? (De heer STADIG: Neen, ik heb niet gezegd, dat dit zou moeten wachten op die nota. Ik heb alleen maar gezegd, dat die nota er ook is en dat men tot dezelfde conclusie zou komen als men die leest.) U noemt dit als een overweging waardoor men op dit moment niet tot een besluit moet komen over lijn 16. U zei, dat die nota een interessant stuk is. (De heer STADIG: Dat is het ook.) Ik heb die nota gelezen. Die nota gaat van een geheel ander vervoersconcept uit, waarvan het naar de mening van de heer Molleman denkbaar is dat dit voor het jaar 2000 zal zijn gerealiseerd. Wij realiseren niet eens onze noord-zuidlijn voor het jaar 2000, ondanks de positieve berichten die ik via Het Parool mag vernemen. Het gaat er ook om, dat wij hiermee niet op deze manier moeten omgaan als wij zover zijn. Dat vind ik heel slecht voor het bestuur. Het verbaast mij helemaal niet, dat de fractie van de VVD tegen is. Hierin is men zeer consequent. Ik kan mij namelijk geen enkele belangrijke investering in het openbaar vervoer herinneren waar deze fractie voor is geweest. Die fractie was niet voor de doortrekking bij de Paulus Potterstraat, noch voor de Ringlijn, noch voor de Amstelveenlijn en nu ook niet voor lijn 16. Altijd geldt daarbij het schimmige argument, dat de exploitatie niet deugt. Als men dat argument hanteert, kan men dus nooit iets realiseren. Ik mag erop wijzen, dat het GVB bij uitstek bij deze lijn een heel gunstig exploitatieresultaat behaalt. Wij verdienen op deze lijn. Met deze lijn kunnen wij straks andere lijnen laten rijden. (De heer STADIG: Dat geldt ook voor het alternatief. Het is alleen een kwestie van meer of minder verdienen.) Ja, maar dat scheelt het GVB wel 6,5 miljoen gulden op jaarbasis. Dat vind ik niet niets! (Mevr. TANJA: Wat vindt u als nu uit meerdere onderzoeken blijkt, dat de bestemming van de lijnen 1 en 2 voor de bewoners van die beide wijken veel gunstiger is?) Inhoudelijk ben ik het daarmee niet eens. Bovendien is dit een discussie die wij in 1987/1988, met dezelfde argumenten van de heer Hageman Ä die hier nu ook op de tribune zit Ä en op exact dezelfde manier hebben gevoerd. Daarbij is op inhoudelijke gronden gezegd, ook door uw fractie... (Mevr. TANJA: U hebt vandaag bij de stukken van het GVB ook de notulen gekregen van de bewuste commissievergadering. Als u daarin het verhaal van de heer Tammens naleest, zult u zien, dat hij ook wijst op de mogelijkheid van lijn 1 en van lijn 2. Intussen is er de doortrekking bij de Paulus Potterstraat bijgekomen.) Dat was in 1987. Daarna heeft dit een vervolg gekregen, waarmee uw fractie wel akkoord is gegaan. Ik kom bij het weiland Vrije Geer. Ik had voorgesteld, te bezien of men het zuidelijk gedeelte niet zou moeten bebouwen. Ik ben ervan overtuigd, dat dat geen goed idee is. Aangezien ik voor het doortrekken van lijn 16 ben, is het ook consequent, te zeggen, dat men dan voor bebouwing is. De buurt heeft eigenlijk ook niets aan een Vrije Geer met een trambaan erdoorheen, waarvan het duidelijk is dat deze op vrij grote hoogte ligt. Voor het weiland Vrije Geer gelden overigens eigenlijk dezelfde argumenten inzake helder bestuur als voor het GVB. Ook daarvoor zijn wij een heel traject aangegaan. Ook daarvoor moeten wij met heel zware argumenten komen om op het laatst om te gaan. Wat het weiland Vrije Geer betreft, noem ik nog de nota Amsterdam naar 2005. Daarin staat onder meer, dat wij onze projecten straks moeten betalen uit een scherper toezicht op een gunstige grondexploitatie. Wij krijgen nu de eerste grondexploitatie na het uitbrengen van deze nota en wat gebeurt er? In plaats van dat wij besluiten, er nog meer geld uit te halen door de nog duurdere woningen te bouwen, gaan wij onmiddellijk weer kosten maken en een grote opbrengst derven. Ik vind dat niet sterk. Ten slotte vraag ik wat het weiland Vrije Geer betreft, waar het advies is van de supervisor over de stedebouwkundige waarde van het gebied. Ik heb de supervisor gebeld. Hij meldde mij, dat hij absoluut staat achter het advies van de Dienst Ruimtelijke Ordening en van het GVB. Dit mocht ik van hem hier zo zeggen. Als men om het advies van de supervisor heen wil, moet men ook nog wel enige stedebouwkundige argumenten noemen. Die heb ik in dit debat niet gehoord. (De heer STADIG: Waarom is hij daar dan precies voor?) Op grond van een hele reeks stedebouwkundige argumenten. Als uw voorstel wordt aangenomen Ä waar ik niet voor ben Ä ben ik er in ieder geval wel voor, dat de mening van de supervisor helder op papier komt. De heer MOLLEMAN: Mijnheer de Voorzitter. De discussie die nu plaatsvindt, gaat gepaard met drie complicaties. Ik noem ten eerste de ruimtelijke ordening op verschillende schaalniveaus versus een verkeers- en vervoersbelang en een volkshuisvestingsbelang; dit is een niet gemakkelijke complicatie. Ik noem ten tweede de vraag wat nu zou moeten gebeuren en wat morgen zou kunnen, c.q. moeten. Deze complicatie is eigenlijk pas met de verschijning van de nota Amsterdam naar 2005 echt aan de orde gekomen, maar mogelijk kunnen wij hierop bij de reactie op het Regionaal Verkeers- en Vervoersplan (RVVP) al een redelijke vervolgstap zetten. Ik noem ten derde de complicatie die zal blijken wanneer andere fracties inderdaad belang zullen gaan hechten aan de voorstellen die de CDA-fractie in juni van het vorig jaar aan deze Vergadering heeft voorgelegd, namelijk of wij nu blijven doordenken in de trant die sinds de jaren twintig is ontwikkeld over het openbaar vervoer, dan wel of wij in het kader van het Tweede Structuurschema Verkeer en Vervoer (SVV2) en van het milieubeleid een grote stap voorwaarts willen maken. De problemen die nu op tafel liggen benadert mijn fractie in fysieke zinvan twee kanten. Ik noem het weiland Vrije Geer en de optimaliseringsmaatregelen voor lijn 16. Om positief te beginnen, merk ik op, dat wij met die optimaliseringsmaatregelen van de bestaande lijn 16 akkoord gaan. Het gaat hier om maatregelen die ook in het kader van het optimaliseringsplan hadden kunnen worden genomen. Voor het weiland Vrije Geer ligt dit echter principieel anders. Daarmee gaan wij niet akkoord. Ook zijn ons geen oplossingen geboden die werkelijk soelaas bieden. Daarom zal ik aan het eind van mijn bijdrage twee voorstellen indienen waarin wij vragen om het niet-bebouwen van het weiland Vrije Geer en om het ontwikkelen van een bestemmingsplan daarvoor, dat tegemoetkomt aan de ecologische, cultuur-historische en landschappelijke waarden die hieraan verbonden zijn. Voorts stellen wij erin voor, de locatie 3 te bebouwen en locatie 4 in overleg met het stadsdeel Osdorp te bebouwen. Uit overleg met mijn partijgenoten daar is ons gebleken, dat in ieder geval een deel van het plantsoen, nabij de Baden Powellflat, voor bebouwing in aanmerking zou kunnen komen wat de stedebouwkundige kant van de zaak betreft. Op stedelijk niveau zie ik uit ruimtelijk oogpunt geen ernstige belemmeringen op dit punt. Een van de redenen waarom mijn fractie het voorstel van de fracties van de PvdA, de VVD en Groen Links niet heeft meegetekend is een tweede voorstel dat ik nu indien, waarin het gaat om een railreservering door het weiland Vrije Geer zelf. Wanneer wij nu verkondigen, dat daar vanwege landschappelijke, ecologische en cultuur-historische waarden geen woningbouw zou kunnen plaatsvinden, kunnen wij ook niet in gemoede volhouden, dat daar op termijn wel een tramlijn doorheen zou kunnen. Mevr. Tanja en de CDA-fractie hebben bij de commissiebehandeling op dit punt een aantal vragen gesteld. In de eerste plaats is mij gebleken, dat bij verschillende delen van het plan voor Nieuw Sloten nog niet een zodanig committment ligt, dat aanpassing van het trac‚ in Nieuw Sloten zelf niet mogelijk zou zijn. Betrekt men bovendien de ruimtelijke aspecten bij de overweging, dan moet de variant van mevr. Tanja en mij als ideale railreservering worden gezien. Ik kom bij het belang van de lijnkeuze en de bouw van de tunnel die daarbij hoort. De cijfers en standpunten blijven elkaar op dit punt tegenspreken. Wij moeten dus met ons eigen boerenverstand, geholpen door de inbreng van onder andere consumentenorganisaties, tot een oordeel komen. Mijn fractie komt tot de conclusie, dat lijn 1 voor de MAP een verantwoorde beslissing is. Dat wil niet zeggen, dat wij geen vervoerswaarde toekennen aan lijn 16. Uit onze notitie blijkt dit ook. Zeker wanneer die lijn zou worden doorgetrokken naar Badhoevedorp en Schiphol, zou deze een sterke noord-zuidrelatie hebben. In die zin zou een ondertunneling van de Schinkel zeker nodig zijn. Ook wij komen echter tot de conclusie, dat de ondertunneling die men nu in dit plaatje voorstaat niet past. Wanneer wij vervolgens het RVVP bezien en de aanzienlijke kloof tussen de doelstellingenvariant en de milieuvariant, die niet eens is aan te geven door het ROA, weten wij, dat wij nog heel wat inspanningen hebben te leveren en heeft de CDA-fractie er geen moeite mee, te concluderen dat de besluitvorming over de Schinkeltunnel in ieder geval kan worden uitgesteld. De VOORZITER deelt mede, dat zijn ingekomen: 33ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Molleman en Spit inzake het laten vervallen van een reservering voor een railverbinding (Gemeenteblad afd. 1, nr. 271, blz. 1226). 34ø Voorstel van 21 april 1993 van de raadsleden Molleman en Spit inzake het tot stand komen van een bestemmingsplan voor het weiland Vrije Geer (Gemeenteblad afd. 1, nr. 272, blz. 1227). De voorstellen worden voldoende ondersteund en terstond in behandeling genomen. Mevr. WITTE-BUIJSERD: Mijnheer de Voorzitter. De opmerkingen van de heer Oranje brengen mij tot de uitspraak, dat het model dat het GVB gebruikt om vervoerswaarden te berekenen zich inderdaad enige malen heeft bewezen, maar dat dit geen garantie is, dat dit model altijd klopt. Daarvoor zitten hierin te veel aannamen. Ik kan niet instemmen met een tunnel onder de Schinkel en met het verlengen van lijn 16. Uit de vele reacties van bewoners blijkt, dat er een breed maatschappelijk draagvlak bestaat voor het doortrekken van lijn 1 en dat zij graag het zichtveld op hun dorp willen bewaren. Dat is eigenlijk tot nog toe het beleid geweest van Amsterdam voor de geannexeerde dorpen. Hoe zou het anders komen, dat de meeste zo verrassend gaaf bewaard zijn gebleven? Ik ga er daarom van uit, dat Amsterdam doorgaat met het besteden van extra zorg om deze plekjes met unieke zichtvelden te bewaren. Ik wil graag van de wethouder weten of dit beleid soms is veranderd. Hieruit blijkt dat toch immers, gezien de plannen om een zo belangrijk weiland te gaan bebouwen en om het zichtveld op een oud dorp weg te nemen? De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Er wordt gesproken over ondertunneling van de Schinkel, maar de Overtoomse Sluis en de Overtoom zelf zullen ook binnen enkele jaren moeten worden ondertunneld. Het kostenverschil valt dan ook sterk ten nadele van lijn 1 uit. Daarom zal ik de voordracht van het College steunen. Bovendien is lijn 16 veel sneller. De heer BEAUX: Mijnheer de Voorzitter. Een goed openbaar vervoer is voor Amsterdam een vereiste. Als dat alleen maar kan worden bereikt door diep in de beurs te tasten, dan moet dit maar. Nu wordt bij de uitdrukking "diep in de beurs tasten" de aanwezigheid van een goed gevulde geldbuidel verondersteld, waaruit ruimschoots kan worden geput. Die geldbuidel ontbreekt echter. Het geld moet worden gehaald door steeds hogere belastingheffingen op de werkenden. Bij toename van het aantal niet-werkenden, deels door oorzaken waarop wij geen invloed hebben, deels door een weloverwogen gevoerd wanbeleid, is dit door die werkenden niet meer op te brengen. Onder deze omstandigheden is het voorstel tot doortrekking van lijn 16 via een dure tunnel onder de Schinkel naar Nieuw Sloten aardig om te lezen, maar moet het daarna worden opgeborgen onder de letter D van "dwaze plannen", naast de stukken over het stadion/transferium. Ik ben voorstander van een fijnmazig openbaar vervoer in Amsterdam, hetgeen op betaalbare wijze mede kan worden verkregen door het doortrekken van lijn 1 vanaf het huidige eindpunt aan het Dijkgraafplein, de westelijk en zuidelijk daarvan gelegen woonwijk in. Tevens ben ik voorstander van het te zijner tijd doortrekken van lijn 2. De hier aan de orde zijnde voorstellen zijn niet alleen buitensporig duur, maar ook volkomen overbodig en kunnen mijn instemming dan ook niet wegdragen. Wethouder TEN HAVE: Mijnheer de Voorzitter. Ik zal de verleiding weerstaan, uitvoerig op diverse punten in te gaan en ik zal derhalve het ingediende voorstel nr. 268 en de overwegingen daarin maar als leidraad nemen. Gezien het voorstel zal het duidelijk zijn, dat ik het met bepaalde opmerkingen van bepaalde sprekers hartgrondig eens ben. Ik loop de overwegingen na om de puntjes op de i te zetten. De eerste overweging is, dat "het vervangen van lijn 2 door lijn 16 voor Sloten geen rijtijdwinst oplevert in de richting van de Ring". Uit mijn stukken blijkt, dat het alternatief van de heer Stadig van de MAP naar de Ringlijn 16 minuten en 43 seconden duurt. (De heer STADIG: U moet goed lezen wat er staat. Vanaf Sloten naar de Ring is er geen verschil.) Ik heb hier staan: van de Middelveldsche Akerpolder naar de Ringlijn. (De heer STADIG: Dat punt komt enkele gedachtenstreepjes verderop. Hier gaat het om Sloten, vanwaar men met lijn 2 of met lijn 16 naar de Ring gaat.) Het is wel de bedoeling, het gehele traject aan te leggen. Het gaat toch om de ontsluiting van de MAP-Nieuw Sloten? Er komen daar mensen te wonen die ergens heen willen. (De heer STADIG: Zij nemen lijn 2. Dan zijn zij in dezelfde tijd bij de Ring als wanneer lijn 16 daar zou zijn geweest.) Ik heb het natuurlijk helemaal verkeerd begrepen, maar de mensen van de MAP dan? (Mevr. TANJA: Daarover handelen de punten achter de volgende gedachtenstreepjes. De eerste twee punten handelen over Sloten en de volgende over de MAP.) (De heer STADIG: Wij hebben het juist voor u in stukken uiteen gelegd.) (Mevr. TANJA: Wij dachten: u hebt in het onderwijs gezeten.) Het is toch leuk, te illustreren dat de mensen van de MAP die naar de Ringlijn willen, daar met lijn 1 16 minuten over doen en met lijn 16 11 minuten en 76 seconden. (De heer STADIG: Neen, 3 minuten zit ertussen.) (Mevr. TANJA: Dan moet u naar het punt achter het vijfde gedachtenstreepje kijken. Daarin staat, dat er inderdaad 3 minuten winst zit in lijn 16 in de richting van de Ring.) Naar mijn indruk heb ik een ander stuk voor mij dan u. (Mevr. TANJA: Nee hoor.) Ik vervolg met mijn reactie op de overwegingen van het voorstel. De tweede overweging is, dat "de bedoelde vervanging van lijn 16 door lijn 2 ten opzichte van de binnenstad een theoretische rijtijdwinst oplevert". Dan zijn wij het er tenminste over eens, dat deze winst oplevert. (De heer STADIG: Een theoretische winst!) Het is allemaal papier! De derde overweging is, dat "het verlengen van lijn 16 naar de MAP... (De heer STADIG: Neen, dan moet u de gehele tweede overweging lezen, die vervolgt met "die echter door consumentenorganisaties op grond van praktijkervaringen wordt betwijfeld.") Dat is duidelijk. Ik vervolg mijn lezing van de derde overweging: "...nauwelijks rijtijdwinst richting binnenstad oplevert ten opzichte van de verlenging van lijn 1 naar de MAP". Dit levert wel winst op. (De heer STADIG: Nauwelijks.) Dat zult u toch met mij eens zijn. Zo kan ik deze overwegingen nalopen. E‚n punt kunt u mij daarbij niet afstrijden, namelijk dat lijn 1 niet beter scoort dan lijn 16. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Wel wat het aandoen van het winkelcentrum in Osdorp betreft.) Ten opzichte van de vervoerswaarde scoort lijn 1 niet beter dan lijn 16. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Ja, maar die lijn komt bij het winkelcentrum.) Wat de rijsnelheid betreft, verliest lijn 1 het van lijn 16. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Slechts 3 minuten.) Daarover zijn wij het eens. In alle opzichten is lijn 1 langzamer dan lijn 16. (Mevr. TANJA: 3 minuten.) Dat is toch langzamer! (De heer STADIG: Neen, in Osdorp rijdt deze lijn om. Hij rijdt dus wel even snel, maar hij rijdt een eindje om. Daarom doet hij er langer over.) Hij doet er langer over. (De heer R.H.G. VAN DUIJN: Ja, maar het is juist zo leuk, dat hij bij het winkelcentrum Osdorp komt.) Dat hij anders rijdt is mij duidelijk, maar dat hij er langer over doet is mij ook duidelijk. Meer beweer ik niet. Ik beweer, dat in alle opzichten Ä wat de vervoerswaarde, de exploitatie en de rijtijd betreft Ä lijn 1 het huidige voorstel van het College niet overtreft. (De heer STADIG: Wat vindt u dan van de aansluiting van de MAP op het Osdorpplein?) Het is duidelijk, dat sommige mensen liever naar Osdorp gaan dan naar de binnenstad. Dat hebben wij ook uitgerekend. Dat klopt. Uit de berekeningen blijkt, dat 44% van de mensen de tram neemt naar Osdorp, terwijl toch nog altijd 56% van de mensen de tram neemt naar de binnenstad. (Mevr. TANJA: Neen, richting binnenstad.) Daarover zijn wij het ook eens. Dat is een marginaal verschil, maar het is een verschil. Het is overigens niet zo, dat in ons alternatief de mensen niet per openbaar vervoer naar Osdorp kunnen. Daar is een uitstekende busverbinding. (De heer STADIG: Waarover veel wordt geklaagd.) Wat dit betreft meen ik, dat het voorstel dat hier ligt in ieder geval evenwichtig is. Ik kan niet afstrijden, dat het duurder is. Dat is inderdaad het cruciale element dat de heer Stadig, terecht, in deze discussie naar voren brengt. Deze discussie gaat namelijk over geld. Let wel, de discussie gaat niet over trac‚s. Daarover hebben wij al gesproken. Daarover zijn besluiten genomen. Er zijn bestemmingsplannen vastgelegd. In alle plannen die wij tot nu toe hebben Ä ik noem het structuurplan en het RVVP Ä staat dit project. Maar toch, het gaat om geld, veel geld. Ik vind, dat wij dit dan ook serieus moeten bekijken. Inderdaad is het zo, dat als wij nu "neen" Ä of nog niet "ja" Ä zeggen tegen het krediet, dan in ieder geval een verandering van bevoegdheid plaatsvindt. De Gemeenteraad van Amsterdam is dan niet meer de bevoegde instantie om over dat geld te beschikken. Dat gaat dan naar het ROA. Dat willen wij ook. Het gaat niet verloren voor de regio, maar het moet concurreren met busbanen elders, met zuid-tangenten en dergelijke. Om te beginnen moet het RVVP worden aangepast, waarin lijn 1 niet voorkomt. Als een verbinding niet in het RVVP staat, kan men niet bij het Vinex- geld komen. Dit is toch wel belangrijk, omdat Ä dit heb ik de heer Stadig niet horen zeggen Ä als het alternatief onmogelijk is, weer een nieuwe situatie ontstaat. Ik vind dan ook, dat wij toch eens serieus moeten onderzoeken of het alternatief wel mogelijk is en, zo ja, hoe lang dat dan duurt. Daaraan gaan wij dan gezamenlijk werken. Over gezond verstand gesproken, ik geef toe, dat het voor het openbaar vervoer niets uitmaakt, maar dan hebben wij dus wel in de afgelopen jaren gezamenlijk een bedrag van 2,2 miljoen gulden aan voorbereidingskosten in dit project gestoken. Het kan, en het mag, maar wij moeten wel even ons gezonde verstand gebruiken. Dit bedrag kunnen wij dus niet verhalen op het GVB. Dit is een prioriteit die men achteraf in de komende begroting zal moeten honoreren uit de algemene middelen. Dit betekent, dat wij bijvoorbeeld tweemaal de rijrichting van de Singel niet kunnen omdraaien, om de orde van grootte van het bedrag aan te geven. De Raad heeft echter het budgetrecht, is het hoogste orgaan en heeft het laatste woord. Ik zou bijna zeggen: het College is facilitair. De Raad heeft nadere informatie nodig. Ik ben bereid, die nadere informatie te verschaffen. Ik meen niet, dat de Raad nu kan besluiten, lijn 1 te verlengen van Osdorp naar de MAP. De Raad uit de wens, te bezien of dit misschien mogelijk is. Zo heb ik het tenminste van de indieners begrepen. Wij moeten immers samen met het stadsdeel Zuid maatregelen nemen Ä overigens waren alle transformatorhuisjes op de route van lijn 16 inderdaad in goed overleg met het stadsdeel Zuid geregeld Ä om de doorstroming van lijn 2 te bekijken. Ik ben bereid, dat te doen en naar het ministerie te gaan om te vragen wat er mogelijk is. Dat vergt werk. Ik heb mij geori‰nteerd op de vraag hoe lang dit ongeveer zou duren. Dit duurt ongeveer acht weken. Ik meen, dat wij binnen acht weken in ieder geval een rapportage moeten geven van de stand van zaken, opdat de Raad over de feiten kan beschikken om een definitief en evenwichtig oordeel te geven, geleid door het gezond verstand. Ik ben bereid, de in het voorstel gevraagde notitie te maken. Deze zullen wij eerst moeten afwachten. (De heer MOLLEMAN: Het klinkt humoristisch, maar het lijkt op een ordevoorstel.) (De VOORZITTER: Stelt de wethouder voor, de behandeling van dit agendapunt op te schorten?) Het lijkt mij wel zo verstandig dat te doen totdat wij alle feiten op een rijtje hebben. Men vraagt om een rapportage. Ik ben bereid, die te geven. Als die rapportage er is, kunnen wij weer verder. (Mevr. TANJA: Ik ben het daarmee niet eens. Ik stel voor, de voordracht in stemming te brengen. Besluit VI luidt, te rapporteren over de uitwerking van de besluiten. Die rapportage kan in de Commissie voor Verkeer enz. plaatsvinden. Het lijkt mij wel belangrijk, de besluiten I tot en met V te nemen.) (De heer BOUMA: De VVD-fractie vindt ook, dat besluiten moeten worden genomen.) (De VOORZITTER: Dan stel ik voor, dat wij nu een tweede termijn houden.) (De heer HOFMAN: Het lijkt wel een fr”belschool, maar het is kinderbedtijd.) Ik meen, dat ik de hoofdzaken wel naar voren heb gebracht, in ieder geval wat de tram betreft. Wethouder GENET: Mijnheer de Voorzitter. De kerndiscussie betreft natuurlijk de vormgeving van het openbaar vervoer. Tegelijk speelt de discussie een rol over de bebouwing van het weilandje en de bescherming van het dorpsgezicht Sloten. Allereerst is het buitengewoon belangrijk, ons te realiseren, dat wij bij de ontwikkeling van het tuinbouwgebied Sloten indertijd al een majeur gebaar hebben gemaakt waar het gaat om de groenontwikkeling, te weten het niet doen bebouwen van de Oeverlanden Nieuwe Meer. Wij hebben daarbij nog een kleine compensatie gezocht in sportpark Haagseweg, maar in den brede hebben wij wel degelijk de milieuvriendelijke afweging gemaakt, dat wij daar niet zouden gaan bouwen. Dat scheelde toen iets in de orde van grootte van 1000 woningen. Wat het niet doen bebouwen van het weilandje betreft, hebben wij indertijd in de Commissie voor Stadsvernieuwing enz. uitdrukkelijk aan de orde gesteld, dat dit consequenties heeft voor de bouwproduktie en voor de grondexploitatie. Op het laatste punt gaat het hoe dan ook om een bedrag van 5 miljoen gulden tot 7 miljoen gulden. Alternatieven zijn inmiddels uitgezocht. Ik heb vanavond een nieuw alternatief gehoord van de CDA-fractie, te weten een deel van het Jan van Zutphenplantsoen. Misschien kan dit vroeg of laat worden bebouwd, maar ongetwijfeld Ä als het tegenzit Ä met een extra negatieve grondexploitatie. Men moet zich realiseren, dat wij bij het minder bouwen van 150 woningen al mogen beginnen met 150 maal Ÿ 10.000 aan locatiesubsidies terug te storten aan de rijksoverheid. Dat zijn de harde consequenties. Het alternatiefje van het bebouwen van een puntje aan de noordwestkant van Sloten is ook zeer onaantrekkelijk, omdat de onteigeningsprocedure nog vier jaar in beslag zal nemen en omdat het ook qua kosten een dure variant is. Ik kan mij hiermee dan ook niet buitengewoon gelukkig voelen. Aan de andere kant is er de afweging, wat wij doen met het openbaar vervoer en met de reservering van de trac‚s. De wethouder voor Verkeer heeft al gezegd, dat er dan misschien maar een nadere rapportage moet komen over het openbaar vervoer. In het ingediende voorstel wordt mij gevraagd om een van de deelalternatieven die hier liggen verder te ontwikkelen. Ik zie daarin weinig brood. Ik wil best diezelfde tijdspanne benutten, maar het is allemaal niet erg besluitvaardig. Waar het gaat om begrotingsbeheersing, grondexploitatie en planvorming moeten de Raad en het College zich goed realiseren, dat debatten als dit heel duur zijn. Wij zetten hier onmiddellijk bedragen in in de orde van grootte van 10 miljoen gulden. Ik zit met een aantal kosten, evenals wethouder Ten Have. Wij kunnen voor een aantal, in onze ogen belangrijke doelen, deze middelen ter beschikking stellen. Echter, in het kader van een ordentelijk begrotingsbeheer kunnen geen voorstellen worden ingediend die niet zijn voorzien van een financi‰le dekking. Wellicht is het beter, dat dit debat over vijf weken wordt voortgezet. Het is niet niets wat van de zijde van de Raad wordt gevraagd. Men kan nu wel stellen dat bepaalde zaken moeten worden uitgezocht en dat men niet wil bouwen, maar ik vind het zeer onbevredigend als dit niet gebeurt op grond van een goede financi‰le onderbouwing. (De heer VAN HOEVE: Het voorstel vraagt ook om een rapportage over de kosten; wij kunnen dan ons oordeel geven. De kosten die in de vorige rapportage waren vermeld, gingen uit van een andere bebouwing op het aanpalende landje. Laten wij nu deze ronde afhandelen aan de hand van uw huiswerk. Het gaat niet om de 2 miljoen gulden die voor het terrein nodig zijn; het gaat nu om een ander bebouwingspakket.) De heer Van Hoeve zal mij niet afstrijden dat het in elk geval een extra negatief gevolg voor de grondexploitatie zal hebben. (De heer VAN HOEVE: Tussen 3 miljoen gulden en 10 miljoen gulden zit wel een groot verschil.) Minimaal 5 miljoen gulden … 7 miljoen gulden! Als daarbij het bedrag van 3 miljoen gulden wordt geteld komt men snel op 10 miljoen gulden. Om die orde van grootte gaat het. Wij vragen ons af en toe ook met een beklemd gemoed af, welke financi‰le afweging wij wel of niet voor onze rekening kunnen nemen. Ik kan met enig uitstel leven, maar de druk op de ketel blijft helaas zeer groot. De VOORZITTER: Ik hoor van alle kanten pleiten voor uitstel van de beslissing en achter deze tafel wordt om schorsing gevraagd. Ik kan er geen worst van maken. Ik vraag mij af, of het verantwoord is, nu tot besluitvorming over te gaan. De heer BOUMA: Mijn fractie vindt het wel verantwoord. De heer HOFMAN: Ik ook. De heer MOLLEMAN: Het is mogelijk, dat de voordracht wordt ingetrokken, maar dan ontstaat er wel een andere situatie. De VOORZITTER: Ik stel dan voor, een korte tweede termijn tehouden, maar ik wil er wel op wijzen, dat iedereen door zijn spreektijd heen is. De heer MOLLEMAN: Ik wil van de wethouder eerst weten, of het College de voordracht handhaaft of niet. Wethouder TEN HAVE: Ik zou een korte schorsing toch wel op prijs stellen. De vergadering wordt geschorst van 23.04 uur tot 23.06 uur. De VOORZITTER heropent de vergadering. De heer STADIG: Mijnheer de Voorzitter. Gezien de spreektijd zal ik het zeer kort houden. De heer MOLLEMAN (orde): De vraag was, of het College de voordracht handhaaft. Ik had nu dan ook een antwoord van de wethouder verwacht. De VOORZITTER: De voordracht wordt blijkbaar gehandhaafd, want anders zou ik geen tweede termijn hebben voorgesteld. Het antwoord krijgt u nog. De heer STADIG: Mijnheer de Voorzitter. Natuurlijk is niemand tot het onmogelijke gehouden, dus ook niet tot het uitvoeren van een onmogelijk voorstel. Wij vragen, of na overleg met het ROA en de desbetreffende minister, het alternatief acceptabel is en kan worden ondergebracht in het budget van 1,4 miljard gulden. Dat is alles wat wij van de wethouder vragen. Wij sturen hem graag met een duidelijke boodschap op pad. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Mijnheer de Voorzitter. Ik wijs erop, dat er in Osdorp een enquˆte is gehouden waaruit blijkt, dat meer dan 80% van de bewoners de voorkeur geeft aan het doortrekken van lijn 1 en niet van lijn 16. Aan het adres van wethouder Genet wil ik opmerken, dat het belangrijk is, dat snel een nieuwe plek wordt gevonden voor de milieuwoningen van de Bewonersvereniging MWII. Mevr. TANJA: Mijnheer de Voorzitter. De Raad heeft de afgelopen jaren verschillende keren bevestigd, dat verder moest worden gedacht over de tunnel en het verlengen van lijn 16. Het ontslaat ons echter niet van de plicht, op dit moment te kijken of dat die 56 miljoen gulden extra waard is. Mijn fractie is tot de conclusie gekomen, dat een verlenging van de lijnen 1 en 2 voor de bewoners van beide woongebieden een kwalitatief veel beter openbaar vervoer betekent. Ten aanzien van de bebouwing van het weilandje Vrije Geer wil ik de wethouder erop wijzen, dat ook in de Nota van Uitgangspunten van 1984 voor Sloten als randvoorwaarde is gesteld, dat het van belang is, dat het weiland daar blijft. In een brief schrijft de directeur van de Rijksdient voor de Monumentenzorg, dat het geen zin heeft, karakteristieke dorpen in de omgeving van de stad in stand te houden zonder dat daarom een buffer zit. Het beeld waarin de oprukkende stad zo'n dorp inklemt gaat te ver. Het zou daarom goed zijn, het weiland groen te houden. De heer BOUMA: Mijnheer de Voorzitter. Laat ik beginnen met het weiland. Ik zou van het College graag een duidelijk stemadvies willen hebben ten aanzien van het voorstel terzake. Als ik de wethouder hoor zeggen, dat dit ons zeker 7 miljoen gulden … 10 miljoen gulden kost, verwacht ik een duidelijk advies: het College is voor of tegen. De laatste maanden zijn verschillende alternatieven onderzocht en ik vraag mij dan af, wat het College nog in de komende maanden gaat doen om aan het voorstel tegemoet te komen. Ik meen, dat het College nu heel duidelijk kan zijn en dat een besluit kan worden genomen. Ik vind, dat de wethouder met een aardige onderhandelingspositie op pad gaat. Richting ROA-partners kan hij zeggen, dat hij voor de regio een besparing heeft gevonden van circa 60 miljoen gulden. Men moet dan verder maar zien hoe dat bedrag op een goede manier kan worden besteed. De heer MOLLEMAN: Mijnheer de Voorzitter. Uit het betoog van de heer Oranje in eerste termijn begrijp ik, dat de fractie van D66 geen vertrouwen heeft in het onderhandelingsvermogen van de wethouder. Ik moet zeggen, dat de wethouder dat vertrouwen in zijn bijdrage ook niet erg heeft versterkt. Wanneer wij spreken over vervoerswaardengegevens, co‰ffici‰nten enz. wil ik erop wijzen, dat wij met het GVB een wisselende praktijk hebben, juist waar het gaat om de praktijk zoals die door de consument wordt ervaren. Ik wijs dan op het produktieplan en automatiseringsplannen. Het gaat om 150 woningen op het weiland Vrije Geer en er is ook een bedrag van 7 miljoen gulden … 10 miljoen gulden genoemd. In termen van ruimtelijke inpassing kan de kwestie van die 150 woningen naar de mening van mijn fractie worden opgelost. In haar ogen zal de capaciteit wel kunnen worden gehaald. De heer ORANJE: Mijnheer de Voorzitter. Ik waarschuw de Raad ervoor, dat hij een zeer slecht besluit dreigt te nemen. Ik heb daarvoor enkele argumenten. In de eerste plaats een opmerking over het voorstel-Stadig c.s. (nr. 268). Het is ontzettend stom, nu al een voorstel in de prullenmand te gooien voordat het alternatief zeker is. Ik ben het niet eens met het voorstel. (De heer STADIG: Wie gooit er iets in de prullenmand?) U wijst de verlenging van lijn 16 van de hand en u wilt een onzekere toekomst van een alternatief tegemoet gaan. Ik vind dat hoogst onverstandig; die volgorde moet worden omgedraaid. Ik vind het stom dat men niet op het voorstel van de wethouder ingaat. Ik vind het vervolgens ongelooflijk, dat, gebaseerd op geen enkel nieuw feit, een totaal nieuwe beslissing wordt genomen en wel in strijd met alle eerdere besluiten, het structuurplan, het programakkoord en zelfs met eigen verkiezingsprogramma's. (Mevr. TANJA: Niet met het programakkoord en ook niet met het verkiezingsprogramma van mijn partij. Het staat zeker niet in het akkoord.) Ik kan u verwijzen naar blz. 14. (Mevr. TANJA: Neen, daar wordt gesproken over een snelle tramverbinding.) Ja, naar MAP-Sloten, dat is ‚‚n lijn en niet lijn 1. Het voorstel suggereert, dat het doortrekken van lijn 1 een goedkopere oplossing zou zijn. Als investering is het inderdaad goedkoper, maar wie het verschil niet ziet tussen investering en exploitatie is wel heel erg blind. Men mag dan aan anderen uitleggen, waar men de bezuiniging op andere lijnen wil halen. Wat betreft de bebouwing vind ik het ook niet te geloven, dat men zo maar een aantal miljoenen guldens aan grondexploitatie weggooit, terwijl wij allen toch bij de behandeling van een begroting vechten voor een subsidie van Ÿ 10.000 of minder. Gezien de nota Amsterdam naar 2005 zullen wij overigens nog de nodige problemen op onze nek krijgen. De miljoenen guldens vliegen de deur uit. Mijn conclusie is, dat deze Raad buitengewoon slappe knietjes heeft en een bijzonder wankel bestuur is. De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik vind de hele geschiedenis nu niet erg motiverend voor het betrokken personeel van het GVB. Ik vind het toch echt noodzakelijk dat vanavond een beslissing wordt genomen en dat de voorstellen allemaal worden weggestemd. Wethouder TEN HAVE: Mijnheer de Voorzitter. Het College heeft de boodschap begrepen en heeft geen behoefte aan het voorstel. Als het voorstel wordt aangenomen, zal het College het, zoals het hoort, loyaal uitvoeren. Wethouder GENET: Mijnheer de Voorzitter. Voorstel nr. 270 stelt feitelijk de definitieve beslissing over de bebouwing van het weilandje uit. Dat betekent dus dat een nadere rapportage volgt. Voorstel nr. 272, zo dat straks nog in stemming mocht komen, en voorstel nr. 269 gaan duidelijk stappen verder. Beide voorstellen leiden tot een heroverweging die twee kanten op kan en dus onmogelijk wordt. Daarom wil ik de Raad negatief adviseren over de voorstellen nrs. 269 en 272. De heer HOUTERMAN: Mijnheer de Voorzitter. Voor de VVD-fractie is niet duidelijk þ ik weet niet of ik nu een opmerking over de orde moet maken of een derde termijn moet vragen þ of het stemadvies van wethouder Genet namens het voltallige College is gegeven. Wordt over voorstel nr. 270 positief geadviseerd of negatief? Het College kan maar ‚‚n stemadvies geven namens het totale College. Dat zou ik graag voor de stemming willen horen. De VOORZITTER: Ik zou zeggen dat het bij de stemming zal blijken. Wethouder GENET: Mijnheer de Voorzitter. Wij kunnen met elkaar discussi‰ren over het besluit en wat dies meer zij, Voorstel nr. 270 doet niets onherroepelijks en stelt de besluitvorming uit. Er is dus ook nog geen financieel probleem. Dat geld is dan dus nog niet weg en wij zullen de zaak over zes weken met elkaar moeten afkaarten. De heer HOUTERMAN: Het College heeft dus geen schorsing voor dit stemadvies nodig? De VOORZITTER: Mij is gebleken dat dit stemadvies niet namens het voltallige College is gegeven. Hebt u daaraan voldoende? De heer HOUTERMAN: Ik had het liever van de wethouder zelf gehoord. De heer MOLLEMAN: Niettemin ligt er een preadvies van een woordvoerder van het College dat mij aanleiding geeft, voorstel nr. 272 in dit stadium in te trekken. Het voorstel-Molleman c.s. (nr. 272), ingetrokken zijnde, maakt geen onderwerp van behandeling meer uit. De discussie wordt gesloten. Aan de orde is de stemming over het voorstel-Stadig c.s. (nr. 268). De heer MOLLEMAN (stemmotivering): Wat dictum I aangaat wil de fractie van het CDA een voorbehoud maken omdat daarin het begrip "vooralsnog" niet voorkomt. Bij dictum II maakt de CDA- fractie een voorbehoud omdat die reservering tevens betrekking heeft op het weiland Vrije Geer. Voor het overige zal mijn fractie voor het voorstel stemmen. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Alle besluiten uit dit voorstel zijn overgenomen uit de nota van Groen Amsterdam: Niet in 16 sloten tegelijk, ‚‚n is genoeg; dus ik kan het voorstel met veel plezier bijvallen. Het voorstel-Stadig c.s. (nr. 268) wordt bij zitten en opstaan aangenomen. De VOORZITTER constateert, dat van de bij de stemming aanwezige raadsleden de leden Cornelissen, Genet, mevr. Van der Giessen, De Grave, Ten Have, Hofman, mevr. De Jong, Oranje, Robbers, Saris en mevr. Van der Sluis zich tegen het voorstel hebben verklaard. De heer R.H.G. VAN DUIJN: Voorstel nr. 269 kan worden ingetrokken omdat de tekst overeenkomt met die van voorstel nr. 268. Het voorstel-R.H.G. van Duijn (nr. 269), ingetrokken zijnde, maakt geen onderwerp van behandeling meer uit. Aan de orde is de stemming over het voorstel-mevr. Tanja c.s. (nr. 270). De heer HOFMAN (stemmotivering): Ik ben tegen dit voorstel omdat, zodra er een grasveld in het geding komt, bepaalde gemeenteraadsleden altijd bezwaren hebben. Het voorstel-mevr. Tanja c.s. (nr. 270) wordt bij zitten en opstaan aangenomen. De VOORZITTER constateert, dat van de bij de stemming aanwezige raadsleden de leden Bouma, Cornelissen, mevr. Van der Giessen, De Grave, Ten Have, Hofman, Hooijmaijers, Houterman, mevr. De Jong, Oranje, Robbers, mevr. Van der Sluis, mevr. Van der Stoel en Van Wijk zich tegen het voorstel hebben verklaard. Het voorstel-Molleman c.s. (nr. 272) wordt bij zitten en opstaan verworpen. De VOORZITTER constateert, dat van de bij de stemming aanwezige raadsleden de leden Bruins Slot, Bruyn, J. van Duijn, Molleman, Spit en mevr. Witte-Buijserd zich voor het voorstel hebben verklaard. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 1064 van afd. 1 van het Gemeenteblad, met dien verstande, dat door aanneming van de voorstellen nrs. 268 en 270 het besluit overeenkomstig het daarin gestelde moet worden gewijzigd. De bij dit agendapunt mede aan de orde gestelde adressen worden in handen van Burgemeester en Wethouders gesteld ter afdoening. De VOORZITTER: Ik stel voor, de agendapunten 12 (wijziging van de Algemene Plaatselijke Verordening) en 20 (preadvies op de nota van R.H.G. van Duijn, getiteld: De Bomenroute Oost enz.) tot de eerstvolgende vergadering aan te houden. Conform besloten. 26 Voordracht van Burgemeester en Wethouders van 8 april 1993 tot wijziging van de Precario- en reclamebelastingverordening Amsterdam 1990 (Gemeenteblad afd. 1, nr. 220, blz. 817). De heer HOFMAN: Mijnheer de Voorzitter. Ik wil van de wethouder weten of voor de brievenbussen, waarvan er in Amsterdam nogal veel zijn, ook precario wordt geheven. Wethouder DE GRAVE: Mijnheer de Voorzitter. Ik herinner mij dat over hondehokken ook een dergelijke vraag is gesteld. Ik moet de heer Hofman eerlijk bekennen, dat mijn kennis op dit punt even te kort schiet en daarom stel ik hem voor dat ik deze vraag schriftelijk zal beantwoorden. De heer HOFMAN: Dat is goed. De voordracht wordt zonder hoofdelijke stemming goedgekeurd; de Raad neemt mitsdien het besluit, vermeld op blz. 817 van afd. 1 van het Gemeenteblad. De vergadering wordt gesloten om 23.25 uur.  |